Vote & Comment💗
«Τι λες; Ποιο γάμο;» Προσπαθώ να φανώ ήρεμη καθώς ρωτάω προβληματισμένη τον Ίθαν.
Δεν θα με τρελάνει αυτός. Μπορεί και να το κάνει για να μας χαλάσει την διάθεση.
Μα καλά.
Κανόνισα να παντρευτώ και δεν το θυμάμαι;!
Αυτός το μόνο που κάνει είναι να κοιτάει τον Άλεξ με ένα αλαζονικό χαμόγελο. Ενώ ο Άλεξ με κοιτάει κάπως καχύποπτα να το πω;
Κάτι μου κρύβει.
«Αλέξανδρε δεν της μίλησες;» Ακούγετε μια αυστηρή φωνή που προέρχετε από τον επιβλητικό πατέρα τους. Δεν καταλαβαίνω τι έγινε μόλις τώρα.
Ο Άλεξ κοιτάει αμήχανα κάπου άκηρα. Τον βλέπω που σφύγγετε καθώς μια φλέβα έχει εμφανιστεί στον λαιμό του.
«Κμ να.. δεν πρόλαβα να της το ανακοινώσω.» Λέει σαν μωρό παιδί που τον μαλώνουν οι γονείς τους. Αλλά αμέσως αλλάζει το βλέμμα του σε θυμωμένο.
«Και αν δεν το έλεγε τώρα ο βλάκας από κει δεν θα της το ανακοίνωνα σύντομα!» Λέει επιθετικά καθώς συκώνετε και πηγένει κατα πάνω στον Ίθαν.
Τον συκώνει από την καρέκλα και τον κολλάει στον τοίχο που βρισκόταν λίγα μέτρα μακρυά τους. Δεν χρειάζετε να πω μάλλον ότι ο Ίθαν τον κοιτάει όλο ειρωνία και χαρά.
«Αω σου χάλασα τα σχέδια;» Λέει τάχα θυμωμένα ο Ίθαν κάνωντας πως σκουπίζει ένα δάκρυ. Ο Άλεξ αρπάζετε περισσότερο και νιώθω ότι έχει ήδη αγριέψει αρκετά για να αλλάξουν και τα μάτια του. Το νιώθω.
Κακή κίνηση Ίθαν.
Όμως, ακόμη δεν καταλαβαίνω. Ποια σχέδια;
Γιατί να παντρευτούμε;
Γιατι δεν μου είπε τίποτα;
Γιατι αποφάσισαν άλλοι για τον γάμο μας;
Με ρώτησε εαν θέλω να παντρευτώ;
Το κεφάλι πάει να σπάσει από τα νεύρα αλλά μάλλων όλοι είναι πολύ απασχολημένη για να με ρωτήσουν για την άποψη μου.
«Τι κρίμα που ξόδεψες άσκοπα και άδικα τόσα χρήματα για το δαχτυλίδι.» Συνεχίζει να λέει ο Ίθαν μπερδεύοντας με ακόμη περισσότερο.
«Βούλωστο ρε! Σε μισώ τόσο πολύ που άνετα θα σε έδεινα στους λυκάνθρωπους αλλά έχε χάρει που δεν θα με αφήσουν οι γονείς μας!» Φτήνει τις λέξεις ο Άλεξ στον Ίθαν πετώντας φλόγες με τις ματιές τους. Ξαφνικά ο Ίθαν μόλις άκουσε τις τελευτέες λέξεις του Άλεξ τα μάτια του κοκκίνησαν. Όμως δεν ήταν το ίδιο με του Άλεξ. Ηταν πιο.. πιο σκουρα.. προς το μαύρο.
Ακούγετε ένα γρίλισμα και ευθείας όλων η προσοχή έχει στραφεί προς την κατεύθυνσει που προήρθε ο ήχος.
Ο πατέρας του Άλεξ.
«Βαρέθηκα να τσακώνεστε συνέχεια! Ίθαν έπρεπε να ντρέπεσε που δεν σεβάστηκες τον αδερφό σου! Και που ακόμη και μετά από τόσα χρόνια συνεχίζεις να πετάς μπούρδες!» Φωνάζει ο κύριος μπαμπάς τους και έχω απλά ανατριχιάσει απο φόβο. Έχω πλέον τραβηχτεί στην γωνία της καρέκλας και τρέμω.
Κλείνει τα μάτια και με το που τα ανοίξει το κόκκινο τους χρώμα έχει πλέον φύγει και συνεχίζει να μιλάει σε πιο ήπιες εντάσεις αυτή την φορά. «Όσο για σένα Αλέξανδρε θα τα πούμε μετά!» Τον κοιτάει με νόημα και ο Άλεξ νεύει θετικά καθώς αποτραβιέτε από αυτό το τέρας.
Βγένει έξω από το σπίτι βαρόντας την πόρτα δυνατά.
Νιώθω λίγο άβολα τώρα αλλά συνάμα και θυμωμένη που δεν μου το είπε.
«Να ζήσετε» λέει με μιδίαμα ο βλάκας πιο κει. Με κοιτάει με αυτό το ύφος που σου υπόσχετε πολλά. Και σίγουρα όχι καλά. Αλλα ας μην τα σκέφτομαι τώρα αυτά, πρέπει να βρω τον Άλεξ.
Ξεροβήχω αμήχανα, «εμένα με συγχωρείτε.» Συκώνομαια από την καρέκλα μου και κατευθύνομαι με γρήγορο βηματισμό προς την έξοδο του σπιτιού.
Κανονικά θα έπρεπε να είχα θυμώσει μαζί του που δεν μου το είχε πει ακόμη αλλά για κάποιο λόγο απλά δεν ξέρω τι νιώθω. Δεν ξέρω εάν μαρέσει η ιδέα του να τον παντρευτώ. Δεν ξέρω καν εάν θα ήθελα να παντρευτώ.
Κοιτάζω γύρω μου προσπαθώντας να τον εντοπίσω με το βλέμμα μου αλλά δεν τον βλέπω πουθενά, είναι και μεγάλος ο κήπος, δύσκολα θα τον βρω, καλύτερα να τον αφήσω μόνο του γιατί για να είμαι ηλικρινείς θα ήθελα λίγο χρόνο μόνη μου, να σκεφτώ τι είχα μάθει πριν λίγο.
Περπατάω εός την κούνια που υπάρχει στην άκρη της μπροστινής αυλής. Κάθομαι και καθός κάθομαι η κούνια τρίζει και αρχίζει να κουνιέτε με μένα να έχω κουλουριαστεί στην άκρη της και να παρατηρώ την θέα που απλόνετε μπροστά μου.
Τι περίεργος κήπος!
Ελάχιστα χρωματιστά λουλούδια υπάρχουν, τα περισσότερα είναι στις αποχρώσεις του κόκκινου και μαύρου γύρω απο τα πέταλα τους.
Θα μπορούσα να πω ότι εαν εξερέσεις την περίεργη μυρωδιά που υπάρχει, είναι ένας πολύ όμορφος κήπος.
Περνάνε λιγά λεπτά με εμένα να σκέφτομαι υι είχε γίνει μόλις λίγα λεπτά πριν.
Θα δεχόμουν εάν μου το έλεγε; Θα έλεγα ναι;
Ο χρόνος περνάει και δεν αντιλαμβάνομαι πότε αποκοιμάμαι στην κούνια.
{...}
Είναι σκοτεινά, δεν μπορώ να καταλάβω που βρίσκομαι, προσπαθώ να ανοίξω τα βλέφαρα μου μα μάταια.
Πανικός
Σύνγχηση
Άνγχος
Με καταβάλει.
Που βρίσκομαι; Ονειρεύομαι;!
Ένα ανατριχιαστικό σφύριγμα ακούγετε από πίσω μου.
Φοβάμαι! Γιατι δεν ανοίγουν τα μάτια μου! Προσπαθώ τόσο πολύ να τα ανοίξω αλλά μάταιες προσπάθειες.
Νιώθω κάποιον να κάθετε δίπλα μου και να κουνιέμαι.
Είμαι στην κούνια.
«Νιώθω τόσο χαρούμενος που του χάλασα τα σχέδια!» Ακούω την κλασσική βαριά φωνή του ανθρώπου που μου καταστρέφει την ζωή.
Ο ζωντανός μου εφιάλτης.
Μετά απο αμέτρητες απόπειρες να αντικρίσω αυτό το τέρας ξαφνικά ανοίγουν τα μάτια μου πιο εύκολα απο ποτέ.
Αμέσως γυρίζω στην πλευρά που άκουσα την φωνή του και καθόταν στην άλλη άκρη της κούνιας κουνώντας τα πόδια του στο έδαφος κουνόντας και τους δύο μας μπρος πίσω.
Είμαστε εκεί όπου αποκοιμήθηκα προηγουμένος.
«Γιατί το έκανες αυτο;» Αναρωτιέμαι ανέκφραστα. «Τι θες απο μένα στην τελική;!» Αγαναχτώ καθώς αυτός χαζογελάει.
Δεν απαντάει, μόνο έχει αυτό το χλεβαστικό του χαμόγελο.
«Θα μάθεις πολύ σύντομα τι θέλω» Λέει ενώ κοιτάει τα λουλούδια. «Θα συμφωνήσεις να παντρευτείς τον αδερφό μου;» Αναρωτιέται στο άσχετο.
Τι τον νοιάζει;
«Με νοιάζει! Με νοιάζει που να πάρει! Όλα αυτός τα πέρνει! Όλα!» Εξαγριώνεται .
Ξεκάθαρα καταλαβαίνω ότι τον τσάντισα. Και ποτέ αυτο δεν καταλήγει σε καλό.
«Θα πάρει και τον θρόνο! Δεν του έφτανε η πλοίρης αγάπη του πατέρα μας θέλει να μου πάρει και τον θρόνο!» Φωνάζει ενώ συκώνεται από την κούνια.
Θεέ μου τι θα μου κάνει;
Ξεροκαταπίνω όταν με αντικρίζει με αυτό το σατανικό του χαμόγελο. Αυτό δεν μου αρέσει, καθόλου δεν μαρέσει.
«Σύκω επάνω» Με διατάζει. Δεν υπακούω.
«Σύκω γιατί δεν θες να εκνευριστώ περισσότερο!» Φωνάζει για ακόμη μία φορά και το κάνω. Όμως αυτή την φορά νιώθω πολύ ελαφριά. Λες και είμαι ένα τίποτα, λες και θα φυσίξει άνεμος και θα διαληθώ ανάμεσα του.
Πηγαίνω δυστακτικά απέναντι του.
Όμως μηχανικά γυρίζω αμεσως προς την κούνια. Και το τι αντικροίζω με πανικοβάλλει.
Εγώ, είναι το σώμα μου, ο εαυτός μου που κοιμάμαι. Τι κάνει;
«Τι έκανες;» Πανικοβάλλομαι καθώς πηγαίνω κατα πάνω του όμως κάτι με τραβάει προς την αντίθετη μεριά.
«Θα κάνουμε μία καινουριά συμφωνία γλυκιά μου» αναφωνεί, « Εάν δεν κάνεις ότι σου πω, δεν θα ξαναδείς το σώμα σου και κυριότερα, θα πεθάνεις, θα πας στην τρύπα που είναι όλοι οι διασκεδαστές μου. Και πολύ φοβάμαι ότι θα σε ακολουθήσει και ο αδερφούλης μου.» Λέει και με αφήνει άφωνη. Μα πως;
«Ο- ο Άλεξ δεν πεθαίνει» λέω και ξεροκαταπίνω,
«Θα πεθάνει όταν τον καρφώσω με ένα ξύλινο μαγεμένο παλούκι» χαμογελάει και φοβάμαι! Το χαμόγελο του είναι πέρα για πέρα τρελό!
«Κ-και τι θες απο μ-μενα» τραυλίζω καθώς κοιτάω τον αποκοιμησμένο μου εαυτό.
Δεν με ενδιαφέρει εάν πάθω κάτι εγώ, όμως δεν θα ήθελα ποτέ να πάθει κάτι το αγόρι που αγαπώ.
Με πλησιάζει με υπερφυσικά γρήγορο τρόπο.
«Θα ήθελα να μην παντρευτείς τον Άλεξ!» Πετάει το μόνο πράγμα που δεν περίμενα ποτέ να πει.
«Γιατι;» Μάζεψα όσο θάρρος είχα και τον ρώτησα.
«Για να πάρω εγώ τον θρόνο φυσικά ηλήθια!» Αναφωνεί και αντιλαμβάνομαι που έχω μπλέξει.
Δεν προλαβαίνω καν να μιλήσω όταν απο το πουθενά αρχίζει και φυσάει. Φυσάει πολύ, γιατί δεν το νιώθω όμως;
Δύο τρύπες δημιουργούνται. Μία στο έδαφος και μία στον ουρανό. Τι γίνετε;
Βλέπω το σώμα μου να αιορήτε προς την τρύπα που υπάρχει στο έδαφος και πανικοβάλλομαι καθώς εγώ κατευθύνομαι με δύναμη προς την άλλη τρύπα όπου δεν υπάρχει τίποτα. Είναι νεκρά όλα εδώ!
«Θα δεις το σώμα σου όταν κάνεις τις επιθυμίες μου πραγματικότητα, μέχρι τότε, θα έχω κάτι να παίζω» ακούω την βαριά φωνή του απο παντού να με βαράει σαν φρικτός πονοκέφαλος και όλα γίνονται μαύρα.
Αμέσως ανοίγω τα μάτια μου και αναπνέω, αναπνέω λες και πνιγόμουν και ανασαίνω μετά απο ώρα.
Είμαι βρεγμένη απο πάνω μέχρι κάτω απο τον υδρότα αλλά και από την βροχή που ξέσπασε απο το πουθενά. Όμως τώρα ειμαι τόσο συγχησμένη και ξέπνοη που δεν με νοιάζει καν η βροχή.
Δεν νιώθω καν την βροχή! Τι μου συμβαίνει;! Τσυμπάω τον όμω μου όμως δεν νιώθω τίποτα, νιώθω άδια!
Με ποιον έμπλεξα; τόσο καιρο δεν το είχα αντιληφθεί αλλά,
Αυτό το υπερφυσικό πλάσμα είναι ο Διάβολος!
Χελοουυ μαι ντιαρ ριντερς!❤️
Τι μου κάνετεε; Όλα καλά;
Άργησα λιγουλάκι αλλά ήρθε επιτέλους το κεφάλαιο.
Ελπίζω να σας αρέσει η ανατροπή του βιβλίου. Εάν όμως έχετε καμία ιδέα μην διστάσετε να την εκφράσετε🌸❤️
Λοιπόν πως περνάτε το καλοκαίρι σας;
Είστε στις μπαχάμες έχωντας δύο παίδαρους να σας κάνουν αέρα
Ή
Βρίσκεστε σπίτι αγκαλιάζοντας ένα κληματιστικό;
Questions of the day:
1. Είστε έτοιμοι ψυχολογικά για το σχολείο (ΕΓΩ ΟΧΙΙ😢)
2.Ποια είναι η αγαπημένη σας ταινία;❤️
————
Αγάπες μου, μπορούμε να φτάσουμε στα 30 σχόλια;
Πιστεύετε ότι μπορούμε;!
Θα με κάνατε πραγματικά πολύ χαρούμενη εάν τα καταφέρουμε!🌸
Πραουντ μαμα
Λοιπόν αυτά για σήμερα γλυκουλίνια μουυ
Ελπίζω να περνάτε καλά και μην σας πάρει από κάτω ότι τελειώνει το καλοκαίρι!
-Η ραφ που προσπαθεί να κατανοήση την αγάπη
Ciao 👋 ❤️