"B-ben yapmadım"
Bütün sınıfta gezdirdi gözlerini Berkin. Kiminin bakışlarında ayıplar kimininkinde ise tiksinti dolu bir ifade vardı. Berkin oturduğu sıradan ayağa kalktığında titreyen dizlerine lanet etti. Daha sonra Serdar'a doğru bir adım atıp tekrarladı.
"Ben yapmadım."
Serdar suçlayıcı bir ses tonuyla cevap verdi. "Nasıl çantana girdi o zaman saat?" Berkin bu soruya cevap veremezken hemen yan tarafında ki sırada oturan Doğa'ya çevirdi bakışlarını. Genç kızın yüzünde ki ifadeyi çözemese de yerin dibine girdiğini hissediyordu.
Hırsızlık ağır bir ithamdı. Ve Berkin bu ithamı hak edecek hiç bir şey yapmamıştı. Ağlamaklı bir ses tonuyla bu sefer sınıfa yönelik konuştu. "Yemin ederim ben yapmadım"
Sınıfta ki bir kaç öğrenci inanmadığını belli ederek sıralarına otururken Berkin öylece kalakalmıştı. Serdar uzanıp yerde ki saatini eline aldığında alayla konuştu. "Neden çaldın saatimi ?"
Berkin yavaş yavaş dolmaya başlayan gözleri ile öylece karşısında ki çocuğa bakarken kendisine yapılan bu haksızlığın nedenini anlamaya çalıştı. Belli ki Serdar kendisine bir tuzak kurmak istemişti. Ama bunu Serdar ve kendisinden başka hiç kimse bilmiyordu.
"Bana bunu neden yapıyorsun?"
Ardından Berkin, Barış ve Kaan'a dönüp tekrar etti sorusunu. "Ben ne yaptım size?" Barış ifadesiz bir surat ile kendisine bakarken Serdar'ın sesi doldu tekrar kulaklarına.
"Adi bir hırsız olduğun için olmasın sakın ?"
Berkin hala bakışları öfkeyle Barış'ın üzerindeyken onun karşısında belki de ilk göz yaşını döküyordu. Hızla arkasını dönüp çantasını omzuna takarken koşarak sınıftan çıkıp gitmişti.
Olayları başından beri şaşkınlıkla izleyen Doğa Berkin'in sınıftan çıkması ile ayaklandı. Serdar ise yüzünde ki zafer gülümsemesi ile Doğa'ya bakarken genç kız bir kaç adımda Serdarın önünde durdu.
Sınıfta ki çoğu göz üzerlerindeyken Doğa Serdar'ın elinde ki saati çekip yere attı. Serdar daha ne olduğunu anlamadan ayağında ki postalın ucuyla saati ezdiğinde Serdarı şaşkın suratı ile sınıfta bırakıp Berkin'in arkasından çıktı.
Omzunda ki çantanın diğer kolunu da takıp koşarak merdivenlerden indiğinde okulun bahçesinde Berkin'i aradı. Berkin'i bu kadar önemsemesinin nedeni belki de ilk ve tek arkadaşı olmasıydı. Okuldan çıktığında kaldırımda hızlı adımlarla yürüyen çocuğun peşinden gitti. Berkin bulanık gözleri ile kaldırımda yürürken hemen yanında hissettiği beden ile başını o tarafa çevirdi.
Doğa elinde ki kulaklığın tekini yanında yürüyen çocuğun kulağına taktığında yol boyunca değişen şarkılarını dinlediler. Ne Doğa tek bir soru sormuştu ne de Berkin kendini savunmuştu.
On dakikalık yürüyüşün ardından Berkin evinin önüne geldiğinde kulağında ki kulaklığı çıkarıp Doğa'ya uzattı.
"Teşekkür ederim"
Doğa müziği kapatıp telefonunu cebine koyduğunda kısa bir süre karşısında ki çocuğun suratına baktı. "Serdar benim yüzümden sana böyle bir iftira attı."
"Nasıl yani?"
Doğa bakışlarını Berkin'in evinin bahçesinde gezdirirken konuştu. "Ona yaptığım hakaretlerin kendince intikamını alıyor. Ama merak etme her şey yoluna girecek"
Berkin başını öne eğdiğinde kulağına dolan Sun'un sesi ile arkasını dönüp üzerine atlayan köpeği kucakladı.
Berkin'in kucağından inen köpek Doğa'ya yaklaştığında genç kız köpeği kucağına alıp aynı Berkin'in yaptığı gibi kafasını okşadı. Berkin gülerek konuştu. "İlk kez gördüğü hiç kimseye bu şekilde kendini sevdirmez. "
Doğa gülerek cevapladı kendini. "Aynı sahibi gibi desene" Berkin anlamadığı cümle ile "Ne ?" tepkisi verirken Doğa elini boş ver dercesine salladı ve Berkine veda edip evine doğru adımladı.
Barış hemen karşısında oturan arkadaşına dikkatle bakarken Serdar elinde ki saatin kırık camını tamir etmeye çalışıyordu fakat ne kadar çabalarsa çabalasın saatin düzeleceği yoktu.
Serdar elinde ki kırık saati masaya fırlatırken bağırdı."Hay s*keyim ya !"
"Neden böyle bir şey yaptın?" Barışın sorusu ile Serdar bakışlarını önünde ki adama çevirdi. "Ne yaptım?" Barış sıkılmış gibi bakışlarını daha sertleştirirken devam etti konuşmaya.
"Diyorum ki neden Berkin'e iftira attın?"
Serdar kararlı bir ses tonuyla konuştu. "İftira atmadım. O ibne saatimi çaldı". Barış ellerini masaya koyup Serdar'a doğru eğilirken konuştu. "Sana o ibne kelimesini yedirtmeden öt hemen!"
Serdar bir an da değişen arkadaşı ile şaşkınca Barış'ın suratına bakarken Barış hala bir cevap bekliyordu. "Ne var ya eğlenelim dedim biraz" Serdar'ın bu cümlesinden sonra Kaan hayretle konuştu.
"Oğlum ne eğlenmesi lan. Köşeye sıkıştırıp bir kaç laf söylemekle aynı şey değil bu. Birisine iftira atmak büyük bir şey"
"Öf ne sıkıcı heriflersiniz" Serdar bunu söyledikten sonra masadan ayrıldı. Kaan ve Barış arkadaşlarının arkasından bakarken Kaan umutsuzca kafasını iki yana salladı. "Bu çocuk son zamanlarda çok ileri gitmeye başladı"
Barış başıyla Kaan'ı onaylarken aklı hala gözlerinin önünde akıtılan o bir damla yaştaydı. Eliyle yüzünü sıvazlarken ne yapması gerektiğini düşünüyordu.
Doğa kapıyı açıp evine girdiğinde sessizce ardı sıra yeniden kapattı kapıyı. Ayağında ki postalları çıkarıp özenli bir şekilde ayakkabılığa koyduğunda salona doğru yöneldi. Pencereye gidip perdeyi açtıktan sonra içeri hücum eden güneş ışınları ile camı da sonuna kadar araladı.
Aynısını balkon kapısı içinde yaparken içeri de ölü havası kalkmış gibiydi. Salondan çıkıp annesinin odasının kapısına geldiğinde yavaş ve dikkatlice açtı kapıyı. Annesinin uyurken ki nefes alış verişlerini izledi bir süre.
Uzun zamandır antidepresan ilaçları ile ayakta duruyordu yaşlı kadın. Doğa kapıyı yavaşça kapatıp mutfağa doğru ilerlerken farkına varmadan kendisini sıkmıştı. Hayatta ki tek varlığı annesiydi ve onun için bu dünya üzerinde yapamayacağı hiç bir şey yoktu. Oğlu gözleri önünde öldürülen bir anne ne kadar yaşamak isterdi ki ?
Berkin yattığı yataktan öylece beyaz tavana bakarken ne hissettiğini bilmeden bugün ki yaşananları gözlerinin önünden geçiriyordu. "Nerede hata yaptım?"
Bu soruyu kendisine kaç defa sorduğunu hatırlamıyordu. Barışla aynı sınıfta okumaya başladıklarından beri bütün hayatı çekilmez bir hale gelmişti. İlk başlarda ufak laf atışmaları ile başlayan bu sessiz nefret zamanla koca bir dağa dönmüştü.
Hızla yattığı yerden kalktığın da banyoya yönelip elini yüzünü yıkamak için musluğu açtı. Musluktan akan suya dokunmak yerine izledi. Ne kadar süre geçtiğini bilmiyordu ama banyonun kapısı çalınması ile kendine geldi.
Banyonun kapısını açtığın da kırklı yaşların sonunda olan babası gülümseyerek gözlüklerinin üzerinden oğluna baktı. Muzip bir ses tonuyla konuştu "Benim Berkin'im ağlamış mı bakayım ?"
Berkin bu ses tonuna her zaman gülerdi. "Polen alerjim tuttu yine baba. Önemli bir şey değil" Berkin'in babası Raif bey son bir kez sorgular biçimde bakıp olunun omzuna kolunu atıp kendisiyle birlikte salona doğru sürükledi.
"Tüh ya. Bizde hafta sonu pikniğe gideriz diyorduk. Ama senin alerjin başlamış yine. Neyse hanım artık başka zamana"
Berkin hızla babasının kolunun altından çıkıp biraz önce ki ruh halinden eser kalmayacak bir heyecanla konuştu. "O geçen gittiğimiz yere mi gideceğiz?"
Berkin'in annesi masaya tabakları koyarken cevap verdi. "Planımız öyleydi ama senin polen alerji..."
"Geçti geçti!"
Berkin'in bu heyecanına hepsi bir gülmüştü. Berkin boşuna bu dört duvarı sevmiyordu. Hayatını yaşanılır hale getiren bir ailesi vardı. Şimdi ise okulda ki o iğrenç şeyler yaşanmamış gibiydi.