{Hayley}
Met een zucht kijk ik op mijn telefoon. Het is bijna acht uur 's avonds. Ik moet nog met Ethan praten, dus ik besluit hem een bericht te sturen.
*Kan ik langskomen?* Ik zeg er niet bij dat we moeten praten. Dan ontwijkt hij me sowieso.
*Is goed. Maar mijn moeder is wel thuis. Ze gaat over een uurtje weg.*
*Dan kom ik over een uur.* Ik leg mijn telefoon weer weg, maar pak hem al snel weer op als ik een melding van Instagram krijg. Eden heeft me een bericht gestuurd.
*Kon je niet van hem afblijven?*
*Wat gaat jou dat aan?* stuur ik terug.
*Door jou negeert hij mij nu.*
*Dat is niet mijn probleem. Hij voelde toch al niks voor je.*
*Voor jou wel dan? Hij gebruikt je.* Ik besluit haar verder te negeren en leg mijn telefoon weer weg waarna ik mijn tv aanzet.
Na één aflevering van een serie te hebben gekeken stuur ik een bericht naar Ethan dat ik eraan kom. Vervolgens trek ik mijn schoenen en jas aan en pak dan mijn fiets.
Na zo'n half uur kom ik aan bij zijn huis. Alleen de auto van Ethan staat er, dus ik neem aan dat zijn moeder weg is. Ik zet mijn fiets op slot en loop dan de oprit op. Het is een groot huis. Ik zucht even en druk dan op de bel. Binnen een aantal seconden gaat de deur open en staat Ethan in de deuropening.
'Heey' begroet ik hem.
'Hey.' Hij zet een stap opzij zodat ik erlangs kan. Wanneer ik binnen sta sluit hij de deur en pakt mijn hand vast. Vervolgens drukt hij zijn lippen op de mijne.
'Ik kwam eigenlijk om te praten' mompel ik tegen zijn lippen aan. Meteen trekt hij zich terug.
'Waarover?'
'Vanochtend' antwoord ik. Hij zucht.
'Als dat het is kan je net zo goed weer gaan' zegt hij bot.
'Ethan, dat spul is slecht voor je!' roep ik uit. 'Wat wil je? Dat je moeder je het huis uitzet? Denk je dat je vader trots op je is?'
'Waag het niet om over hem te praten!' sist Ethan. 'Je weet niks.'
'Ik weet dat je je leven aan het verpesten bent' zeg ik. 'En dan kan je zeggen dat het door mij komt, maar wijs me dan af.'
'Waarom boeit het je hoe het met mij gaat?' mompelt Ethan.
'Omdat ik om je geef!' Door die woorden kijkt Ethan me aan.
'Hayley, als je iets voor me voelt dan moeten we stoppen' mompelt hij.
'Prima' zeg ik kortaf waarna ik de voordeur open en naar buiten loop. 'Succes met je leven verpesten.' Ik gooi de deur achter me dicht en loop richting mijn fiets. De brok in mijn keel begint te groeien en tranen staan in mijn ogen. Ik probeer mijn sleutel in het slot te steken, maar het lukt niet door het wazige zicht dat mijn tranen vormen.
'Hayley...' Ik voel een hand op mijn schouder waardoor ik omkijk. Ethan staat er met tranen in zijn ogen. 'Het spijt me.' Met die woorden slaat hij zijn armen om me heen. Ik verberg mijn gezicht in zijn shirt en laat een traan uit mijn ooghoek ontsnappen.
'Ik wil niet dat je gaat' fluistert Ethan. 'Kom naar binnen. Dan praten we er over, oke?' Ik knik. Ethan laat me los en pakt vervolgens mijn hand vast waarna we terug naar binnen lopen.
'Wil je iets drinken?' vraagt Ethan als we door de hal lopen. Ik schud mijn hoofd. We lopen door naar de woonkamer waar we op de bank plaatsnemen.
'Ik weet niet hoe ik dit moet brengen' mompelt Ethan. 'Ik heb alles verpest.'
'Probeer het' zeg ik. Hij knikt en zucht.
'Ik gebruikte die drugs, omdat ik...' Hij slaat zijn ogen neer. 'Ik voelde me zo klote. Ik meende het niet toen ik zei dat je mijn leven verpest. Jij bent de enige die ik vertrouw. En het spijt me dat ik alles zo verpest heb. Maar na alles... Ik ben het niet waard om van gehouden te worden.'
'Dat ben je wel' zeg ik terwijl ik zijn hand vastpak. 'In het verleden heb ik ook stomme dingen gedaan. Ik ben ook gekwetst, maar ik vecht ertegen om het verkeerde pad op te gaan.'
'Hayley, je begrijpt het niet' fluistert Ethan. 'Ik ben niet meer te fixen. Alles is verpest. Ik ben verpest. Ik ben niet de perfecte jongen die lieve dingen voor een meisje doet, die is overleden samen met Emily.' Ik neem plaats op zijn schoot en pak zijn gezicht vast met beide handen, wat me een verbaasde blik van hem oplevert.
'Ik hou niet van perfect' fluister ik. 'Wat denk je dat ik ben? Ik ben ook niet perfect. Niemand is perfect.'
'Ik kan niet meer van iemand houden' prevelt Ethan. 'Het zit gewoon niet meer in me.'
'Dat kan je wel' zeg ik. 'Je moet gewoon de juiste persoon voor je hebben.' Ethan slaat zijn ogen neer.
'Ik heb de juiste persoon voor me' mompelt hij. 'En ik kan het gewoon niet.' Ik schud mijn hoofd.
'Ik ben niet de juiste persoon' zeg ik. Hij kijkt weer op. Zijn blauwe ogen zijn waterig geworden.
'Dat ben je wel' fluistert hij. 'Ik word verdomme gek van alles wat je doet. Ik hou ervan als je tegen me in gaat. Het enige moment waarop ik echt controle heb over je is in bed. Ik hou ervan om je gek te maken, om je mijn naam te laten schreeuwen. Ik kan gewoon niet meer van iemand houden.'
'Doe dat dan niet' zeg ik simpel. 'Gebruik me.' Ethan lacht door zijn tranen heen.
'Je bent echt ongelooflijk' zegt hij.
'Jij ook.' Ik laat mijn vingertoppen over zijn gezicht glijden.
'Weet je zeker dat je hier nog verder mee wilt gaan?' vraagt Ethan. Ik knik en laat mijn lippen de zijne raken. In een snelle beweging heeft Ethan ons omgedraaid en lig ik op de bank met hem bovenop me. Zijn tong speelt een vurig spel met de mijne terwijl zijn hand onder mijn shirt glijdt. Hij laat hem rusten op mijn borst. Langzaam laten Ethans lippen die van mij los en drukt zachte kusjes in mijn nek. Hij duwt mijn shirt een stukje naar beneden en zuigt net boven mijn borst aan een stukje huid. Ik bijt op mijn lip om een kreun te smoren. Ethan gaat verder met kusjes plaatsen waardoor ik genietend mijn ogen sluit.
'Ethan...' verschrikt kijken we op. Een vrouw van rond de 40 staat in de deuropening. Ze heeft bruine krullen en felblauwe ogen. Ze is werkelijk prachtig.
'Mam' stamelt Ethan. 'Ik wist niet dat je zo vroeg thuis zou komen.'
'Mijn date bleek een complete eikel te zijn' mompelt ze. 'Maar kan je voortaan meisjes meenemen naar je kamer? Daar staat een mooi bed.' Ethans wangen worden rood.
'Zal ik doen' mompelt hij en hij gaat van me af. Vervolgens helpt hij mij overeind.
'Dit is trouwens Hayley' stelt Ethan me voor.
'Sinds wanneer stel je me voor aan je scharrels?' vraagt ze terwijl ze mijn hand schudt. 'Natalie.'
'Ze is iets meer dan alleen een scharrel' mompelt Ethan. Natalies mond valt open.
'Is ze je vriendin?' Meteen schudt hij zijn hoofd.
'Nee, dat niet...'
'Uh, ik moet gaan' kom ik tussenbeide. 'Mijn ouders wachten op me met het eten.' Natalie knikt.
'Het was leuk je te leren kennen' glimlacht ze. 'Je bent leuker dan die andere. Hoe heette ze nou?'
'Eden' mompelt Ethan. Ze knikt.
'Ja, ze leek me nogal arrogant.' Ik lach.
'Ik laat je wel even uit' zegt Ethan en hij legt zijn hand op mijn rug terwijl we richting de hal lopen.
'Ik zie je vast nog wel een keer' zegt Natalie. 'Tot dan.'
'Tot dan' glimlach ik.
In de hal zucht Ethan.
'Sorry daarvoor' mompelt hij.
'Geeft niets.' Ik duw een zachte kus op zijn lippen.
'Ik zal stoppen' fluistert hij. Ik glimlach breed. Hij heeft het over de drugs. Hij drukt nog een kus op mijn lippen voor hij de deur opent.
'Tot morgen' zeg ik.
'Tot morgen.' Ethan kijkt me na tot ik de oprit af ben.
Thuis laat ik me op bed vallen. Mijn lichaam tintelt als ik terugdenk aan zijn lippen op mijn huid. Ik kijk even omlaag en zie de paarsachtige vlek mijn huid sieren. Hij kan het goed. Volgens mij blijft deze nog lang zitten. Wanneer ik een bericht van Ethan zie binnenkomen glimlach ik breed. Ik heb gevoelens voor hem. Meer dan ik ooit zal toegeven, maar hij voelt niet hetzelfde voor mij.