One Night

3

{Hayley}

Op mijn laptop kijk ik naar de online versies van de schoolkrant. Ik wil de regels van Ethan weten. Ze moeten toch ergens zijn te vinden? Anders weet niemand ze.

Na een half uur zoeken zucht ik diep en wil mijn laptop afsluiten tot ik een artikel zie.

"Regels van Ethan"

Meteen klik ik erop en lees het artikel.

"Door wat omstandigheden waar we allemaal inmiddels bekend mee zijn, zijn er regels opgesteld. Wie deze regels niet opvolgt zal worden gestraft. Wat die straf precies inhoudt is niet bekend. Maar ik raad aan om deze regels op te volgen als je niet in de problemen wilt komen.
Regel 1: Ga nooit in discussie
Regel 2: Doe altijd wat er wordt gezegd
Regel 3: Nooit negeren
Regel 4: Nooit direct oogcontact maken
Regel 5: Alles wat op school gebeurt, blijft op school
Regel 6: Niet praten, tenzij gevraagd wordt om dat wel te doen"

Met een frons bekijk ik de regels. Waar slaat dit op? Denkt Ethan dat hij een koning is of zo? Wat heeft hij gedaan waardoor iedereen zo naar hem luistert? Ik moet weten wat er is gebeurd. Snel stuur ik Milou een berichtje.

*Waar is Ethan meestal na schooltijd?*

*Wat ben je van plan?*  krijg ik vrij snel terug.

*Vertel het gewoon. Ik leg het later uit.*

*Hij is meestal bij het voetbalveld. Doe alsjeblieft wel voorzichtig.*

*Dank je, zal ik doen.*  Ik stop mijn telefoon in mijn zak en kijk naar de tijd. Het is nu bijna zes uur. Na het eten ga ik daarheen. Ik hoop dat hij er dan nog is.

'Hayley, kom je eten?' vraagt mijn moeder.

'Ik kom eraan!' roep ik terug. Snel loop ik de trap af en ga aan tafel zitten bij mijn ouders. Er staan twee grote pizza's op tafel. Glimlachend pak ik een stuk en neem er een hap van.

'Hoe was school?' vraagt mijn moeder.

'Gewoon' antwoord ik schouderophalend. 'Niks bijzonders.'

'Heb je al nieuwe vrienden gemaakt naast Milou?'

'Ik zit altijd wel nog met een paar anderen in de pauze' vertel ik. 'Ze zijn wel aardig.'

'Dat is mooi.' Mijn moeder glimlacht. 'En heb je al leuke jongens gezien?'

'Mam!' Ze begint te lachen.

'Oke, ik stop al.' Ze steekt haar handen onschuldig op.

Na het eten trek ik mijn jas en schoenen aan en vertrek dan naar het voetbalveld. Het is tien minuten lopen dus dat valt wel mee.

Daar aangekomen zie ik Ethan al meteen. Hij trapt de bal hard tegen het hek aan. Langzaam kom ik dichterbij.

'Heey' begroet ik hem. Hij kijkt op en kijkt me verbaasd aan.

'Wat doe jij hier?' vraagt hij.

'Ik moet iets weten' besluit ik te zeggen. Ethan komt iets dichterbij staan.

'Voor het geval je het nog niet wist' begint hij. 'Ik ben geen informatiebord.' Met die woorden trapt hij de bal weer met volle kracht tegen het hek.

'Wat heb je vroeger gedaan?' vraag ik. Opnieuw kijkt Ethan me aan. Deze keer met een vragende blik. 'Waarom luistert iedereen naar je?' Ethan lacht schamper en trekt me naar zich toe. Zijn gezicht is nu heel dicht bij het mijne. Mijn hartslag stijgt en ik kan niks anders doen dan hem aankijken.

'Ten eerste' begint hij. 'Mijn verleden gaat jou níks aan. En ten tweede, heb je er een probleem mee dat mensen naar me luisteren? Sommigen hebben dat gezag nou eenmaal.'

'Waarom kwam je vandaag voor me op?' vraag ik.

'Omdat Jake een idioot is' zegt hij simpel. 'Geloof me, je wilt niks met hem te maken hebben. Ik snap trouwens ook niet wat je hier doet. Hoe wist je überhaupt dat ik hier ben?'

'Gaat je niks aan' zeg ik kortaf. 'Als jij mij niks vertelt vertel ik jou ook niks.' Ethan lacht.

'Je begrijpt het nog steeds niet, hè?' Hij duwt zijn vingers wat meer in mijn heup waardoor een warm gevoel zich door mijn lichaam verspreidt. 'Ik weet niet wat je precies van me verwacht. Maar je hoeft niet te denken dat ik hier sentimenteel ga doen en je alles over mezelf vertel. Ik geef je één waarschuwing. Blijf uit mijn buurt. Ik ben geen lieverdje en dat ga ik voor niemand veranderen.'

'Op vakantie was je een stuk aardiger' zeg ik tegen hem. 'En weetje waarom? Het boeide daar niemand wie je was. Je was daar gelijk aan iedereen en voelde je niet beter dan de de anderen.' Ethan schudt zijn hoofd.

'Je kent me niet' maakt hij me duidelijk. 'En je zal me ook nooit kennen.'

'Niet als je je niet open durft te stellen' mompel ik. 'Dat is zwak. Jíj bent zwak.' Ethan komt volledig tegen me aan staan. Zijn warme lichaam voel ik door de stof van onze kleding heen.

'Ik ben zwak?' Hij brengt zijn lippen dichterbij de mijne. Slechts een paar centimeter zit er nog tussen. 'Er is niemand die het verdiend om me te leren kennen. En jij al helemaal niet.' Zijn woorden komen niet helemaal bij me binnen. Mijn blik is gefocust op zijn lippen.

'Ik weet hoe ik je gek kan maken' fluistert hij. 'Ik weet wat je fijn vindt. Wat ik kan doen om je mijn naam te laten schreeuwen. Hier wordt je al gek van, hè? Je houdt je in om me nu niet te zoenen.' Ik word teruggetrokken in de realiteit en duw hem van me af.

'Mocht je willen' sis ik. 'Ik ga.' Ethan lacht en kijkt toe hoe ik wegloop. Als ik uit zijn zicht ben zucht ik diep en leun tegen de muur aan. Nu weet ik nog niks. En het enige waar ik nu nog aan kan denken zijn zijn lippen. Ik weet hoe zacht ze zijn, hoe ze aanvoelen. Ik heb het al een keer meegemaakt en ik denk niet dat ik ze kan weerstaan.

(Wat vinden jullie tot nu toe van dit boek?)