Chapter 29
Ni hindi na namalayan na nasa himpapawid na pala kami, Panay ang kurap ko kung totoo ba talagang si Lance ang nasa tabi ko ngaun.
“A-anung..” nahihirapang utas ko.
Tumaas ang kilay nya. tinuro ko sya. “Anung ginagawa mo dito?” singhal ko.
“Bakit? Sayo ba ‘tong eroplano? Pupunta din akong America. Ikaw lang ba ang may karapatang pumunta doon?” aniya.
Nagiwas ako nang tingin. Damn. Anung ginagawa ni Lance. Nababaliw na sya.
“Sinabi ko na sayo. Wag mo akong susundan. Pagkababa nitong eroplano. Magkaiba na tayo nang way.” Mataray na utas ko. Inilagay ko ang hood ko pagkatapos ay pumikit. Ang planu ko ay matulog ngaun sa eroplano pero hindi ko alam kung paanu, gayung nasa tabi ko ngaun si Lance. Hindi ako makapaniwalang andito sya.
Naiinis ako. Ang lakas ng tibok nang puso ko at natatakot akong madinig nya iyon.
Pati ang mga alaga ko sa tiyan nabuhay lahat.
“Joey.” Bulong nya. Napadilat ako nang dahil doon.
Hindi ko sya tinignan. Ni, Hindi ako sumagot. Please Lance, Wag mo akong kausapin.
“Joey.” Kinagat ko ang ibabang labi ko sa klase nang pagtawag nya sa akin. Para syang nagmamakaawa para sa kakarampot na attensyon mula sa akin.
“Joey, Please.” Aniya.
Dumilat ako pagkatapos ay humarap sa kanya. “Wag mo nga akong kausapi—“
Napatigil ako at literal na napanganga nang isang mainit na yakap ang sumalubong sa akin.
Nagwala ang puso ko.
“L-lance, Hoy! Anu ba. Bitawan mo nga ako.”
“I beg Brian, para sabihin sa akin.” Utas nya. Tinutulak ko sya palayo pero hindi nya ako pinayagan. “Bakit mo ako iiwan? May nagawa ba ako?” tanung nya.
Para akong nawalan nang lakas. Hindi ko kayang magkunwari, Gustong-gusto ko din syang yakapin. Pero..
“Wag ganito Joey. Hindi ko kayang mawala ka sakin.” Aniya.
Tumulo ang luha sa mga mata ko. Naramdaman ko ang panginginig nang katawan ni Lance. Hindi ko alam kung umiiyak ba sya oh, Anu dahil hindi ko nakikita ang mukha nya. Ang init nang katawan ni Lance. Nakayakap sya sa akin nang mahigpit habang nakabaon ako sa dibdib nya.
Malamig dito pero hindi ko maramdaman nang dahil kay Lance.
“Bitawan mo na ako Lance.” Utas ko.
Umiling-iling sya.
“Lanc—“
“Joey, Malamig.” Aniya. Hindi ako sumagot. Naiinis ako dahil hindi ko sya maitulak palayo. Gustong-gusto ko kapag yakap nya ako. Pero, sobrang tumututol ang isip ko. Para bang mali itong ginagawa ko. Maling-mali.
Ipinikit ko ang mga mata ko. Antok na Antok ako ngaun. Naramdaman ko ang mas mahigpit na yakap ni Lance sa akin, Lalong hindi ko sya magawang itulak.
Idinilat ko ang mata ko nang maramdaman ang paghimas ng kung sino sa buhok ko.
Agad akong napalayo nang makitang sya ung nasa tabi ko. Ang akala ko panaginip lang.
“Gising kana pala.” Aniya.
Parang ngaun lang nagsink-in sa akin ang lahat.
“A-anung—“ utas ko
“lalapag na ang eroplano.” Aniya.
Napatigil ako nang madinig ang pag-announce nang piloto na lalapag na ang eroplano anumang oras. Nakita kong tumayo si Lance pagkatapos ay kinuha ang gamit nya pati na din ang akin.
Nanlaki ang mata ko nang maglakad na sya palabas nang eroplano. Ganun din ang ilang mga nakasakay doon.
“Hoy! Lance. Akin na yang gamit ko.” utas ko habang hinahabol sya.
“Magaabang taxi nang taxi.” Aniya.
Napanganga ako.
Lumapit ako sa kanya pagkatapos ay hinablot ang bag ko.
Kumunot ang noo nyang nakatingin sa akin.
“Anung ginagawa mo?” singhal ko sa kanya. “Sinabi ko na sayo na pagdating dito, Magkakahiwalay na tayo nang landas. Magabang ka nang taxi mo, Magaabang ako nang akin.” Utas ko pagkatapos ay nagmamadali syang tinalikuran.
Mabilis akong naglakad nang maramdaman kong sinusundan nya ako.
“Excuse me,” utas ko sa mga taong nakaharang sa dinadaanan ko.
“Joey!” dinig kong sigaw nya.
Agad akong pumara nang taxi nang makakita ako nang isa.
“Valley Park please.” Utas ko, Pumasok ako agad sa taxi pagkatapos noon.
Nakikita ko na si Lance kaya binalingan ko ung driver. “Hurry, please.” Utas ko. Isasara ko n asana ang pinto nang harangan ito ni Lance at pumasok din sa loob.
“Anu ba!” Sigaw ko.
“Wag ka nang tumakbo. Pagod na ako, Joey.” Aniya. Bumasangot ako. Umandar na ang taxi. Panay ang buntong-hininga ko. Pagod ako at may jetlag pa kaya wala ako masyado sa mood para makipaghabulan.
“bakit kaba kasi tumatakbo?” Aniya.
Sumimangot ako. “Bakit mo kasi ako hinahabol? Bakit mo ba ako sinundan dito sa America ha?” utas ko.
Tumitig sya sa akin. Nakita kong kinagat nya ang ibabang labi nya bago sumagot. “Ilang araw kang hindi nagpakita sakin, Hinahanap kita pero panay ang tago mo, Ngaung sinundan kita tatakbuhan mo na naman ako.” Naningkit ang mata nya sa akin.
“Aren’t you love me?” tanung nya.
Napanganga ako sa tanung nya pero, di kalaunan at tinikom ko din ang bibig ko.
“Iniwanan kita. Anu sa tingin mo ang sagot?” utas ko.
Hindi sya sumagot sa sinabi ko. Pakiramdam ko, May nagbarang kung anu sa lalamunan ko. Para bang gustong-gusto kong bawiin ang sinabi ko.
“Were here.” Utas sa akin ng driver. Agad akong dumukot nang pera sa wallet ko pagkatapos ay ibinigay iyon sa kanya.
“here. Keep the chance.” Utas ko pagkatapos ay agad nang lumabas nang taxi nya. Diretsyo akong naglakad papasok nang building kung asaan ang dati kong condo.
Sumulyap ako sa likuran ko at nakita si Lance. Na mabagal na sumusunod sa akin. Parang may kung anung kumirot sa dibdib ko.
Binuksan ko agad ang condo pagkatapos ay pumasok sa loob, Akmang isasara ko ang pinto nang iharang ni lance ang kamay na kaya napagilan nya ito.
Lumunok ako nang madaming laway. Nagiwas ako ng tingin nang mahagip nang tingin ko si Lance na nakatitig sa akin.
Kumalabog nang malakas ang dibdib ko nang mabilis syang maglakad palapit sa akin at hilain ako.
“Lance.” Utas ko.
Sumalubong sa akin ang malambot na labi ni Lance. Nanlaki ang mata ko nang dahil doon. Lumayo sya sa akin pagkatapos ay binigyan ako nang mapanuring titig.
“See? You still love me.” Aniya.
Napalunok ako. “A-anung pinagsasabi mo lance? Lumayas ka nga sa bahay ko.” utas ko.
“kapag hinahalikan kita, Nararamdaman ko ang pagngangatog nang katawan mo. Pati na ung reaksyon mo, nararamdaman ko ang tibok nang puso mo, Ngaun Joey. Sabihin mo sakin.. Tumingin ka nang diretsyo sa mga mata ko tsaka mo sabihin sa akin na hindi mo ako mahal.” Aniya.
Napanganga ako. Nilunok ko ang kung anung nakabara sa lalamunan ko bago sya sinagot.
“Hindi kita mahal. Wag mo na ipilit, Lance.” Utas ko pagkatapos ay tinalukuran sya.
Pumasok ako sa kwarto pagkatapos. Ni-lock ko iyon at binagsak ang sarili ko sa kama. Tumulo ang luha sa mga mata ko.
Lance naman eh. Pinapahirapan mo pa ako.
Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako. Nagising nalang ako nang madinig na may kumatok sa pintuan ko.
“Joey. Gising ka na ba? Kumain kana.” Aniya.
Kinagat ko ang ibabang labi ko. Ibig sabihin, Andito padin sya?
Tumayo ako pagkatapos ay binuksan ang pinto. Nakita ko agad si lance sa harapan ko, Nakapag palit na sya nang damit. Nagiwas ako ng tingin.
“Hindi kapa nagpapalit nang damit? Kumain ka muna”
“Bakit andito kapa?” tanung ko sa kanya.
Nadinig ko ang pagbuntong-hininga nya tsaka umalis sa harapan ko.
“Wala pa akong matutuluyan kaya dito muna ako, Wala kang magagawa. Kumain kana.” Aniya.
Naglakad ako palabas nang kwarto. Susundan ko na sana sya sa kusina nang madinig ko ang pag-ring nang cellphone ko. Bumalik ako sa kwarto para kunin iyon.
Nanlaki ang mata ko nang makitang tumatawag si Ariel ung baklang photographer. Nagmodel ako sa kanya dati, Ung mga gawa nyang gowns ang sinuot ko.
Lumabas ako nang kwarto pagkatapos ay sinagot iyon.
“Yes,Ariel?” tanung ko
“Oh my Gash, Joey. Where are you?” tanung nya.
Binalingan ko nang tingin si Lance na nakatitig lang sa akin habang nakaupo na sa table. “N-nasa condo ko. Why?”
Inilayo ko ang tenga ko sa cellphone nang madinig ang pagtili nya sa kabilang linya.
“I have a good news for you. Sinusubukan kitang kontakin pero nagpalit ka ata nang number.”
“Yeah.”
“by the way. Naalala mo ung nagmodel ka para sa mga gowns ko?”
“Oh,Anung meron dun.”
May isang top designer na nakakita ung cover mo sa magazine na ‘yun. Suot-suot ung gown na gawa ko, And guess what. Nakapasok ako sa darating na fashion week dito sa States next month and you, Darling as my model!” tili nya.
Napako ako sa kinatatayuan ko.
“What? Nagbibiro kaba?”
“Mamatay na sinungaling..” Aniya.
Napatakip ako sa bibig ko. “Oh my gash!” utas ko.
Napatingin si Lance sa akin.
Tumalikod ako.
“Wow. That’s a good news!” utas ko
“Yeah. Right! At meron pa tayong isang buwan para paghandaan ang lahat. But for now, Do you mind having a party tonight? At the bar? Game ka? For advance celebration.” Utas nya sakin.
“Party?”
Napatingin ako kay Lance na kunwaring umubo.
“Sure. Let’s have a party… tonight.” Utas ko
Ibinaba ko ang tawag. Napatingin ako kay lance na nakasimangot sa akin.
“Aren’t you tired? Tapos magpaparty kana agad?” aniya
Naglakad ako papasok nang kwarto ko.
“Wala kang pakialam kung anung gusto kong gawin, Pwede kang matulog dito ngaung gabi pero bukas na bukas umalis kana.” Utas ko
Akmang tatalikuran ko sya nang hilain nya ang kamay ko. “Hindi ka pupunta.And that’s final!” galit na utas ko.
Tinabig ko iyon. “pupunta ako. At wala kang magagawa.”
“Edi pupunta din ako.”
Napanganga ako sa sinabi nya.
“Anu? Hindi pw-“
“Anung hindi pwede?”
“Hindi ka naman invited! Hindi naman ka naman guest-“
“Sinong may sabing pupunta ako doon bilang guest? I can make my own way Joey, Don’t push all my buttons, Pupunta ako doon all by myself. Hindi mo ako kaylangang pansinin, ‘yun naman talaga ang ginagawa mo hindi ba? You keep on avoiding me.”
“Oh? Yun naman pala eh bakit hindi kapa umuw—“
“Yes! Yes! Damn!” sumabunot sya sa buhok nya. “Fine. Uuwi ako nang Pilipinas. Pero ngaung gabi. Mambababae ako at wag mo akong papakialaman. Damn! I’m so damn frustrated!” sigaw nya.