Credits to all dictionaries! Thanks!
Kabanata 24
Burning Flowers
My forehead was knotted. I licked my lips when the line went quiet for minutes.
"Excuse me, but who is this?" I asked in a casual tone nang maramdaman ko ang awkwardness ng katahimikan.
Narinig ko ang mahina niyang pagtawa.
"Kanina ka lang nakawala, kinalimutan mo na ako?"
Suminghap ako at agad sinapo ang aking batok, tumingala ako ng bahagya para iunat ang aking leeg. Why are they suddenly become sounds alike?
"You fucker, coconut boy! Bakit may paingles-ingles kang nalalaman ngayon?" inis kong tanong.
Humalakhak siya.
"Wala lang, doon ka sanay, e. May masama ba?"
"Haynaku, Chartreuse. Kahit anong pag iingles mo, hindi kita type! Ano ba? Stop being trying hard to catch my type of guy." kunot noo kong sinabi.
Lalo siyang natawa, his voice sounds so calm but thick. Parang parating inaantok pero kalmado, hindi ko alam kung bakit bigla kong napag-isa ang kanilang boses ni... I sighed. He has cold voice yet so gentle for me. Tama na ang pag-iisip, Fab. Hindi ka niya tatawagan, let's stop assuming like the old times.
"You look so far from here now yet your voice is still the same aroganteng babaye na tinubuan ng milyong self confidence." he said.
Nakagat ko ang aking labi dahil sa bahagyang pagngisi, sumandal ako sa haligi ng pasilyo habang nakayuko ang ulo para sa aking mga paa tumingin.
"Self confidence with justice, maganda naman ako kaya pwedeng magyabang. Mga pangit nga ang yayabang, e, wala namang ganda o gwapo. Ayun ang tinubuan ng mukhang kasing kapal ng aspalto."
He laughed hard.
"You... are unbelievable."
I smirked. "Why did you even call? Namiss mo na ba ako agad?"
"Dili, dai." tawa niya.
Napasimangot ako.
"How dare you call me that, Chart! Ikaw ang dudong, hindi ako! Nakakainis ka sa hapon, ah! Huwag mo na nga akong kausapin!" naiinis kong singhal.
He chuckled a bit.
"Dai, dai, dai! Bagay naman sayo kahit anong itawag, ah? Sa taas ng confidence mo, hindi na dapat tumatalab ang kahit ano sa iyo."
I closed my eyes, pinakinggan ko lamang ang kanyang boses na tila iba ang naiisip kong kausap ngayon. Damn it, hindi ko talaga ito mapigilan. I want to stop thinking of him, hindi siya ang aking kausap pero siya ang pumapasok sa isip ko.
"Chart," malamyang tawag ko. "I am really mistaking you to someone same voice as yours... I'm sorry pero ang saya ko." natatawang dagdag ko.
His line went silent for awhile then he sighed calmly.
"Hindi pa kayo nagkikita? Not even text?"
Napailing lamang ako at bumuntong hininga.
"Well, that's more important now. Ayos lang, at least, you're happy."
Napapikit akong muli saglit.
How I wish he's the one really talking to me right now. This is so wrong, Fab. One percent, minus beauty and dignity for you. Let's stop this and add some class at least. Oo, namimiss siya pero hindi dapat tayo mag-isip ng ganitong klase lalo na't nakakatanga.
"I missed you." bulong ko.
Shit. Last na. Isa nalang...
"I missed you, too." he said thickly like he knew what I want to have for an answer.
My heart sunk easily. Just what the fuck? Bakit ganoon? Bakit kasi magkaboses? Pwede pala iyon?
Napakurap-kurap ako at tumulala lamang sa aking paanan habang umuulit sa aking tainga ang kanyang boses na ibinalik ang sinabi kong matagal ko nang gustong marinig mula sa boses na iyon.
Ilang sandali pa ay pagak akong tumawa dahil sa sobrang awkward ng aming pag-uusap.
"Hehe, don't miss me too much. Babalik pa naman ako para matapos ang ilang buwan, you will see me in a month." medyo sarcastic na sambit ko para lang walain ang hiya. "Siya nga pala, mag-ipon ka, ah? Sabi mo ililibre mo ako pagbalik ko. Mahal ang mga gusto ko, just saying para mapaghandaan mo."
He laughed.
"Sure. Ipunan kita ng buko."
Humalakhak ako. ©
"You're so poor and road! Some of my schoolmates way back were giving me chocolates and flowers. Niyayaya rin nila akong kumain sa mamahaling restaurant, hindi ako babaeng pangbuko lang, Chart." naiiling at natatawa kong sinabi.
"Pafall ka lang." he said. "Well, I can get you fruits and vegetables. Marunong din akong magluto ng masustansyang pagkain kahit hindi mamahalin at kaya kitang dalhin sa bundok para mag sightseeing kahit walang bayad. Deal?"
Lumawak ang ngiti ko habang parang bata ang pagtango-tango na tila nasa harapan ko lamang siya, I giggled.
"Deal! See you in a month, then? Pero maligo ka, ha. Ayaw ko ng kasamang mabantot-"
"Mabantot!" he scoffed. "What the-"
"Okay! Easy, ibig kong sabihin mukhang mabantot. Ang dungis mo kaya most of the time. Hindi ko nga alam kung paano ko natagalan ang itsura mo."
"I'm damn working in the middle of the day, of course!" he hissed. "Pero never akong naging mabaho, antik!"
Ngumiwi ako pero nangiti parin, inipit ko ang aking buhok sa likuran ng tainga bago umayos ng pagkakatayo.
"Oo na, pero always looking basahan ka! You dressed so dirty, not really my type. Just, iw."
"Ano ba ang tipo mo? Naka longsleeves na puti, corporate attire with formal brushed up hairstyle and such... most likely a CEO look? Iyong kagaya ng Villareal?" seryoso ang kanyang boses na tanong.
Hindi ako nakapagsalita.
"Hindi kita kukunsintihin sa ganyan dahil mali, Fiore. Lahat ng lalaki ay may kanya-kanyang daan para magustuhan ng isang babae. Open your eyes, sa lahat. Hindi lang sa isa o dalawa dahil hindi nakahinto ang mundo sa isa." marahan niyang sinabi.
Hindi parin ako nagsalita, panay lamang ang paghinga ko ng malalim habang nakikinig at pinoproseso ang kanyang sinasabi. He was always telling me that but here I am, still looking at this side only. Hindi ko naiintindihan dahil sarado ang aking mga mata sa ikot ng mundo. Alam kong mali, pero hindi ko parin kayang itama.
I am still hoping but I will never get to the lowest.
Huminga ako ng malalim at tipid na ngumiti.
"I know, this is the last chance. I'll open my eyes tonight..." I whispered.
"Open your world, Fab. If you can't open your eyes, then your world at least. Live your life freely, let everything in and be happy. You're still young, all right?"
Bagsak ang aking balikat na lumakad sa kahabaan ng pasilyo, pagkatapos naming mag-usap ay nagmuni-muni ako para makapag-isip ng mga bagay na maaaring mangyari ngayon. Posibleng imbitado ang mga Villareal, ang dinarasal ko na lamang ay sana walang siya na dumalo ngayong gabi.
Bumalik ako sa suite kung saan ako aayusan, I took a bath in the bathroom and let them fix me. Nakaupo ako harapan ng isang salamin na napupuno ng ilaw. There are three stylists doing my hair, makeup and an assitant beside. Nakapikit lamang ako habang abala sila.
"Saan ka pala nanggaling, Fab?" tanong ng isang babaeng nag-aayos sa kulot ng aking dulong buhok.
"Province." tipid kong sagot.
"Oh, doon ka nag-aaral ngayon?"
"I stopped studying," I shrugged simply. "I'll be back this year on my remaining year in Senior High. May tanong ka pa?"
Nagmulat ako para makita ang kanyang itsura sa repleksyon, napakurap-kurap siya at pagak na natawa ng mahina. I sighed. Nilihis ko na ang tingin para sa aking mukha, it's not done yet pero malapit na. Lipstick na lamang ang kulang at ilan pang detalye.
"It's free to ask me, don't worry. Hindi ako sarcastic diyan." tumango ako.
Nakita ko ang pagkapanatag ng kanilang mga kabadong mukha nang magsalita ako ulit. Isang bakla na ang pumunta sa aking gilid para maglagay ng lotion sa aking balikat at braso.
"I was being thrown out of town because I did something bad," kwento ko para iwasan nila ang mga takot na ekspresyon. "My cousin got involved, ngayon ay may amnesia dahil doon."
Bahagyang sumikip ang dibdib ko sa kagagawang iyon. Ang dami kong pinagsisisihan pero hindi ko pa rin makuha ang sagot kung dapat ba akong magalit kay Amrose dahil malapit sila ni Elexius ngayon. Nagkaamnesia siya dahil sa akin pero hindi ko rin makita ang kanyang kagustuhang makausap ako kahit na alam na niyang magpinsan kami.
Bakit?
Napatango sila sa akin. Hindi parin nawawala ang kanilang pagkailang pero medyo napanatag naman. I smiled a bit.
"Si Amrose ba?"
I nodded.
"Ah, kaya pala nagtaka ako na hindi niya ako nakilala noong unang pag-uusap namin tungkol sa debut mo."
"Iyon 'yong mahinhin na anak ni Rosie..."
"Ngayon, hindi na."
Nangunot ang noo ko agad nang biglang sumingit ang isang bading na nag-aayos ng mga make up sa isang lamesa. Tiningnan ko siya sa repleksyon, nagtinginan din ang iba sa kanya. Ang ilan ay sumenyas na manahimik siya. Huminga ako ng malalim.
"I mean, I've been seeing her around every night in the bar..." nagkibit ng balikat iyong bading at mahinhin na natawa.
"Ayusin mo ang pagsasalita mo, ano ka ba." pagak na tawa noong babae.
Pumikit na lamang ako at tumango. I am calming myself now. Hindi dapat ako maapektuhan ng kahit anong katotohanang makikita ko sa gabing ito dahil hindi iyon makakabuti. Matapos akong ayusan ay nalibang naman ako sa pagsusuot ng aking unang gown sa gabing ito.
The details are too clear but indescribable to tell how much it fits me, the amaryllis flower at the end of this long gown was very nice. Ang kanyang petals ang nagsilbing pinaladulo kaya hindi pantat-pantay, tube ito kaya pinantay nila ang kulay ng aking balikat at braso sa tan kong naging kulay.
"And you're done!" sigaw ng tumulong sa aking magbihis.
Ngumiti ako sa aking mga kasama at hinarap na ang malaking salamin, just like I expected. I'm wearing a black gown, na hati ang gitna sa bandang ilalim kaya nakikita ang mahabang mga binti na kumikinang dahil naman sa marahang glitters na kumalat. My hair was done in a half ponytail, nakakulot ang bawat dulo noon sa magulong paraan na tila sinuklay lamang at iyon ang normal na buhok. I have a flower crown, iba't ibang uri ng bulaklak pero puro kulay itim.
My mouth gaped a bit. I was damn mesmerized in front of the mirror, hinawakan ko ang magkabilang gilid ng gown bago lumakad palapit sa aking repleksyon. Inangat ko ang ulo para mas lalong kumuha ng confidence, I smirked slowly.
Hindi naman sa pagyayabang pero parang wala namang nagbago, kahit may make up ako at nakasuot ng magarbong kasuotan ay walang nagbago. Maganda lang ang tanging masasabi, hindi na kailangan pa ng maraming sentimento at papuri o kahit hindi na purihin.
Sarili ko lang ang kalaban ko, it is not like I'm competing with someone to be insecure about my look in every day life. Ang mga taong nakikipagkumpetensya lamang ang may karapatang mainsecure sa paligid dahil hindi nila tanggap ang mga nakikita, people who have insecurities are those who does not have a talent. Kaya walang magawa kundi ang kumahol sa ibang tao para lang makasira.
They are dogs in disguise as humans. Insecure untalented dogs. Kahol lang, dog.
"Oh my! You're too beautiful, baby!" my Mom exclaimed as she saw me went out.
Mahigpit na yumakap siya sa akin, ganoon din si Daddy. Nakita ko ang ilang tiyahin kong nakaabang na rin sa aking paglabas. Tipid na nginitian ko sila at bumeso, they greeted me nicely. Wala si Auntie Rosie sa mga iyon, miski si Auntie Dianella. Hindi ko na lamang pinansin ang kanilang kawalang presensya.
"My God, happy eighteenth birthday, Fiore!" pagbati ng tiyahin ko at ilang beses pang bumeso sa akin.
"Thank you, auntie."
"O siya, aakyat na kami. Gusto ka lang naming mabati ng personal dahil mamaya ay magiging abala ka na panigurado."
I nodded and smiled. Muli akong nakatanggap ng yakap mula sa tatlo kong tiyahin bago sila sumakay ng elevator para sa itaas na. Sa pinakaitaas ang aking pagdadausan ng party.
"Dios ko, where is he now?" problemadong sambit ng isang organizer na si Gail.
"Sino?" tanong ko.
Nagtataka na rin kasi ako kung bakit hindi niya pa ako niyayayang sumakay ng elevator, nauna na sila mommy at daddy sa amin pero kaming apat ay narito parin sa palapag na pinag-iwanan.
Suminghap si Gail at ang dalawa pa.
"Your escort, Fab!"
"Huh? Wala akong escort, Gail."
Nanlaki ang kanilang mga mata at hindi makapaniwala sa aking tinuran.
"Ay, oo nga. Wala siya noong mga rehearsal, Gail!"
"Oh my gosh, oo nga." sapo ni Gail sa kanyang noo na tila problemado. "Sa dami ng iniisip ko, hindi ko naalala iyan."
"Call him, Faye. Binigay naman ni Mrs. Villareal ang kanyang numero, hindi ba? Sinasabi ko na nga ba at pasaway iyon!" sambit ni Gail sabay harap kay Faye.
Nagmamadaling tumango si Faye at kinuha ang cellphone para gumawa ng tawag. Bahagyang naglakad-lakad pa siya dahil parang hindi iyon sinasagot.
"Mrs. Villareal?" my heart is thumping as I realized what she just said earlier.
Madaling tumango siya, problemado parin. Magtatanong sana akong muli ngunit narinig na namin ang tunog ng cellphone mula sa pasilyo. I shifted gaze into the hallway, nangunot ang noo ko.
"Finally! Mister Villareal! Please, escort our debutante now!"
Mas lalo pang nangunot ang noo ko nang makita ang tila nakalinyang labi niyang mapula, kumamot siya sa likuran ng ulo na parang iritado. Hindi ko malinaw makuha ang detalye ng kanyang mukha dahil natatakpan ang mga mata ng isang itim na maskara, his nose is too high prominent.
"I just arrived on time, you don't need to call me." malamig niyang sambit sa malalim at mababang boses kay Faye.
Natigagal ang dalawang organizers sa kanyang pagdating kaya napatango na lamang at tumikhim sa pagkahiya, sumobra ang kanilang blush on lalo dahil sa kapulahan. Muli kong binalikan ng tingin ang lalaki. He's wearing a black three piece suit, itim na pangloob at tuxedo na akala mo'y isang modelong mamahalin. He is tall and lean, malapad ang mga balikat at nasa magandang tindig.
My eyes sharpened.
"Wait, sino ba 'to? Gail? Faye? Bakit hindi man lang ako nasabihan na may escort pala ako? At hindi ko pa kilala! You should have told me about it, first!" iritado kong sambit.
"Sorry, Miss Fab. Hindi kasi n-namin naalala. Akala namin sinabi na ni Ma'am Barcelo."
"Unprofessional!" singhal ko sa kanila.
Nakita ko ang aroganteng pagtaas ng sulok ng labi noong lalaki, sumunod ako sa kilos ng kanyang kamay na inalis ang maskara sa mga mata. His dark piercing eyes looked at me arrogantly with pure coldness. Nalaglag ang panga ko sa kanyang pagpapakita ng buong mukha.
"Welcome back, lady." malamig niyang sambit.
My mouth gaped and I gasped harshly.
"What the heck? Primiel!" I exclaimed in a total shock.
He just shrugged lazily and put his mask on again, nagulat ako nang kinuha na niya ang aking pulsuhan para igiya sa elevator. I was fucking surprised!
"Stop acting like you just have escorted by your crush, Fiore." he said, binitawan niya ang pulsuhan ko at pinindot ang elevator button para sa pinakaitaas.
"You're not my crush!" singhal ko nang makabawi sa pagkasorpresa.
"Tss."
"I was just surprised by your presence! Hindi ko akalain na sa dami ng pwedeng maging escort ay ikaw pa talaga! Pwede naman si Elos? Si Rius or Linus? Horace?" I gasped in disbelief again.
"Or... Karsen, right?" he chuckled coldly. "Well, I don't really know why me when I don't even care about you being legal."
Pasinghap na humalakhak ako at gusto ko siyang sampalin dahil doon.
"Wala rin akong pake sayo! Well, to tell you honestly, hindi kita kailangan! You can fuck off now and let me alone!" sigaw ko sa kanya.
Fuck it! Kung ganito ang makakausap ko buong oras ay huwag na lang! Mas okay pa na wala akong escort!
He chuckled.
"Tell that to your mom, stop the shouting. Baka patahimikin kita." malamig na aniya.
I looked at our reflection, magsasalita pa sana ako ngunit bumukas na ang pinto ng malawak. My eyes hurt when a sudden spotlight shifted to our way. I couldn't see the place clearly because of that, pinigilan ko ang pagkasilaw at umayos ng pagkakatayo. Primo offered me his huge hand, hindi ko na nakuha pang umirap. I just smiled and held his hand.
Ang ilaw ay bahagyang nagdilaw, sakto para sa pag-aadjust ng aking paningin. I roamed my eyes, nagtayuan ang mga bisita habang tinatahak namin ang pulang carpet. My heart is beating beautifully while walking, masaya ako dahil sa ganda lugar at pagkakaayos nito. Sobrang enggrande. (ayoko ng mag describe baka PL) the large place is full of tables occupied by invited guests of the night.
Ginala ko pa ang aking paningin habang naglalakad, the guests are clapping their hands.
"He's on the left side," sambit ni Primo.
Pinigil kong mapatingin man lang at maapektuhan sa kanyang sinabi pero ang isip ko ay nag-uutos nang tumingin sa bahaging iyon. Huminga ako ng malalim, hindi ko inalis ang ngiti sa aking labi kahit na ganoon. Ang mga dumalo ay talagang nakamaskara ang kalahati ng mukha sa itaas na parte. Miski ang mga babae.
Pasimple kong tiningnan ang bawat nasa kanan bago lumipat sa kaliwa ang mga mata ko, napansin ko ang pagngisi ni Primo sa aking tabi. Hindi ko na iyon pinansin pa, my breathing stopped as I saw this man wearing a maroon coat, black undershirt and a maroon slacks.
Parang tumigil ang pintig ng puso ko habang nakatingin sa gawing iyon na naramdaman ko pa ang pagbagal lalo ng aking paglakad. May maskara man ang mga mata ay hindi ko maikakaila ang aking nararamdamang itong siya lamang ang nakagagawa sa buong buhay ko.
He was looking at this side, hindi gaya ng iba na pumapalakpak ay kampante lamang siya roon at walang ibang reaksyon. He was just standing while watching us in the middle, he looked someone I don't know but still my heart knows who really is. Kumurap-kurap ako at napabuntong hininga. Sana ay hindi nalang ito masquerade theme, para kasi akong tangang nanghuhula kung ano ba ang sinasabi ng kanyang mga mata sa oras na ito.
"Your night is long..." Primo mumbled coldly.
Sana nga, hindi nalang... sana mabilis matapos ang gabing ito.