Πλευρά Marinas
Έφυγα από την σχολή. Όλο τα ιδια και τα ιδια μας λέει ο καθηγητής David αναρωτιέμαι, αυτός ο ίδιος δεν βαριέται;
-
Μόλις σταμάτησα εξω από την καφετέρια. Κλείδωσα το αυτοκίνητο και προχώρησα προς την πορτα ανοίγοντας την.
Απίστευτο, στέκεται όρθιος στο ταμείο και παραγγέλνει. Πόσες ήταν οι πιθανότητες; Λίγες; Να που βγηκα λάθος τελικά! Είναι δυο μέτρα μπροστά μου.
Πλευρά Spencer
Γύρισα το κεφάλι μου και την είδα, ήταν πράγματι εκείνη.
Ένιωσα ένα κόμπο στο στομάχι λες και ζούσα κάτι τρομακτικό ή αγχοτικό αλλά ίσα ίσα ήταν κάτι που ευχόμουν να συμβεί το συντομότερο δυνατόν.
Μου χαμογέλασε και της παραχώρησα την θέση μου μπροστά από το ταμείο αφού εγώ είχα ηδη παραγγείλει.
"Γεια, θα ηθελες να σε κεράσω έναν καφε;" Πως στο καλό το ειπα εγώ αυτο; ΕΓΩ, εγώ που ειμαι το πιο αντικοινωνικό πλάσμα σε αυτόν τον πλανήτη που ονομάζεται Γη.
Νομιζω πως από ανθρώπινο ον εχω μεταμορφωθεί σε ντομάτα από την ντροπή μου.
"Γιατί όχι;" μου απάντησε με ένα πλατύ χαμόγελο. Ένα γέλιο της ξέφυγε μάλλον οντως εχω γινει πιο κόκκινος από κάθε τι που θεωρείτε φυσιολογικό για το πρόσωπο του ανθρώπου.
"Ένα καφε για την.."
"Marina" με συμπλήρωσε.
"Αμέσως" είπε ο ιδιοκτήτης και μας χαμογέλασε.
Προχώρησα και κάθισα σε ένα πάγκο και κεινη έκατσε απέναντι μου.
Καθώς περνούσαν τα δευτερόλεπτα και η ησυχία μας κυβερνούσε άρχισα να νιωθω αμήχανα, δεν ήξερα τι να πω.
"Λοιπόν, ποιος είναι ο κύριος που με κερνάει καφε;" μου είπε.
Αμέσως ένιωσα εκείνη την αμηχανία να χάνετε..
"Ειμαι ο Spencer, Spencer Reid. Χάρηκα.."
"Ενδιαφέρον όνομα" είπε και η αμηχανία μου ξανα γύρισε.
Πλευρά Marinas
Είναι πιο όμορφος από κοντά, τα μαλλια του μοιάζουν μεταξένια και τα μάτια του εκπέμπουν μια τεράστια νότα μυστηρίου που λατρεύω.
Ο Tom μας έφερε του καφέδες μας και αμέσως εκείνος ήπιε μια γουλιά.
Δεν μιλάει, μάλλον την στιγμη που μου πρότεινε τον καφε δεν το σκέφτηκε και τωρα νιώθει αμηχανία, φαίνεται αφού αποφεύγει να με κοιτάξει.
"Δεν συνηθίζουν άγνωστοι να με κερνάνε καφε" ειπα και κεινος φάνηκε να γελάει αμήχανα
"Και γω δεν συνηθίζω να μιλάω σε άτομα που δεν γνωρίζω.." Καλα το καταλαβα, όμορφος ντροπαλός και μυστήριος.
Μου δίνει την εντύπωση πως ντρέπεται σε κάθε του λέξη, με κάθε τι που συμβαίνει γύρω μας και στο τραπέζι μας.
"Σπουδάζεις κάτι;" με ρώτησε
"Φιλολογία, κανονικά εκει έπρεπε να ειμαι τωρα αλλά ο καθηγητής μου είναι πιο βαρετός και από καφε χωρίς παρεα" ειπα και τότε σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε καθώς του χαμογέλασα. Ανταπέδωσε.
Δεν με νοιάζει αν το πήρε σαν κοπλιμέντο ή απλά σαν μια καθημερινή έκφραση, που δεν είναι, με νοιάζει που το ειπα.
Και τωρα είναι η στιγμη που ο Jaxon έρχεται στο μυαλό μου. Αν μάθει ότι έκατσα για καφε με έναν άντρα που μόλις γνώρισα θα γινει έξαλλος. Το θέμα είναι πως δεν νιωθω περίεργα, ή τύψεις και γενικά κάτι τετοιο. Νιωθω πολυ όμορφα που κάθομαι με κεινον εδώ, στην αγαπημένη μου καφετέρια πίνοντας τον καφε μου με έναν άντρα που θελω να διαβάσω σαν να είναι το πιο όμορφο βιβλίο του κόσμου.
"Εισαι καλα;" με ρώτησε, μάλλον αφαιρέθηκα αρκετά
"Ναι απλός, σκεφτόμουν ένα μεγάλο πρόβλημα που εχω" σχεδόν τα μάτια μου έκαναν κύκλο 360 μοιρών μετά από αυτή την πρόταση.
"Όσο μεγάλο πρόβλημα και αν είναι σιγουρα θα υπάρχει κάποια λύση."
"Βέβαια υπάρχει και είναι πανεύκολη μετά από όλα όσα μου έχει κάνει είναι απαίσιος!" Μάλλον παραφερθηκα και έδωσα πολλές πληροφορίες μετά από αυτο το ξέσπασμα..
Με κοίταξε προβληματισμένος με ένα χαμόγελο που έβγαζε και κεινο ένα ερωτηματικό και γέλασε, όπως και γω.
"Μάλλον το πρόβλημα σου έχει ονοματεπώνυμο και δυο πόδια" αστειεύτηκε πετυχημένα, αφού γέλασα..