POSTED: JUNE 18 2012
EDITED: MARCH 29 2014
=========================================================================
Chapter 13
Romanov’s POV
Nagngingitngit ako sa inis habang pinapanuod ang dalwang taong iyon sa ilalim ng puno. I should be in that position. Ako dapat ang naroroon, kaya lang, naunahan na naman ako.
Gusto ko siyang angkinin, ariin. Pero hanggat nasa landas ko si Lucas, hindi iyon matutupad. Kailangan ko siya. Kailangan ko si Ira. She's the epitome of air, i badly needed.
Hindi ko man maipaliwanag kung bakit, pero alam kong may sapat na dahilan ang tadhana kung bakit ninanais ko siyang ariin.
I feel powerless without her. Tuwing malalapit ako sa kanya, lumalakas ang ako. Literally. I feel powerful with her. Energy inside me suddenly rush through my vein up to my mind.
Nang gabing iyon, nang matapunan niya ako ng juice, naramdaman ko na….that I need her. I want her….mine.
Pero dahil sa nasa ilalim ako ng pagsusuri, hindi ako makagalaw ng malaya. Palaging nakabuntot sakin ang dati kong matalik na kaibigan, ang inutusa ni Madonna.
Palagi na akong mali sa amin. Hindi ko naman hangad ang mapasama, gusto ko lang makita nila kung anong tama sa mga pinaglalaban ko. Hindi nila maramdaman kung gaano ako lumakas at nabuhay ng sandaling pumatak ang katiting na pulang likido ng taong...minamahal ko.
Nakakalungkot ang nakaraan ko, pero nangibabaw sa akin ang naramdaman kong contentment. Kabusugan sa uhaw na pinagtitiisan ng kapwa ko….bampira. Sinakop ng bagong paniniwala ko ang isip ko, kahit na namulat ako sa tradisyon at palatuntunan ng aming grupo, nagawa kong magbagong isip.
Hindi ko sinasadya, kaya hindi ko masasabing napakasama ko. Pero siguro nga, halimaw na rin ako…
Humakbang ako papalit kina Ira at Lucas na patuloy pa rin sa paglalambingan. Napapikit ako sandali nang maramdaman ko ang pamilyar na pagkrot sa dibdib ko.
Ganitong ganito din iyon ng gabing nagbago ang lahat sa akin…
“Mahal na mahal kita Celina, kaya please, lumayo ka na!!” pawis na pawis ako habang pilit na inilalayo ang sarili ko sa babaeng pinakamamahal ko.
Nakita ko ang luha niyang patuloy sa pagdaloy sa pisngi niya. Nsasaktan ko siya. Na naman. Palagi na lamang. Hindi ko nakukumpleto ang isang araw na kasama siya na hindi ako nagbibigay ng sakit o maging dahilan ng kalungkutan niya...maging ang pagluha niya.
Sinasaktan ko siya sa mga kasinungalingan ko.
“Ce-celina, pa-Arrrrggg!” namilipit na ako sa hirap at sakit ng nararamdaman ko.
“A-ano b-ba-bang n-nangyayari?! Natatakot na ako Rom! Please! Let me help you!” nagmamakaawa siya habang ako, pilit na lumalayo kapag humahakbang siya papalapit. Ayoko. Ayokong maging malapit sa kanya kapag ganito ako.
Ayoko siyang masaktan, kaya kahit masakit itinataboy ko siya. Sana pala nakinig na lang ako kina Kael at Carlos. Tama sila. Dapat noon pa ay tinapos ko na ang relasyon namin ni Celina. Napakahina ko kasi! Itinataboy ko siya pero lalong lumalim ang pagmamahal namin sa isa’t isa.
At dahil sa pesteng serum na yan, nagkakaganito ako sa harap niya. Ang pagkalimot ko ng ilang araw ay naging resulta ng matindoing gutom. Kasalanan ko. Kasalanan ko kasi.
Gusto kong aminin ang lahat sa kanya. Para maintindihan niya kung bakit hindi kami pwede kahit alam kong mayroon na siyang hinala. Matalino kasi siya.
“Ba-basta Celina! Layuan mo na ako! Parang awa mo na!”
Napaluhod na ako sa sakit. Hawak hawak ko ang sarili ko at nilalaban ang uhaw. Nanunuyo na ang lalamunan ko. Nagiging pula ang paningin ko.
Ramdam na ramdam ko din ang pawis na tumutulo sa leeg ko.
“Sabihin mo muna sa akin kung bakit, lalayuan kita. Pangako Romanov, lalayuan kita. linawin mo lamang sa akin lahat, naguguluhan na ako!" Napakaseryoso niyang sabi habang lumuluha.
Dahil sa kagustuhan kong layuan niya ako, inamin ko sa kanya, inamin ko kung ano ako, kung bakit hindi pwede. Alam kong gusto niya lamang marinig mula sakin ang bgay iyon. alam ko.
Tahimik lang siya, nakatitig sa akin. Hindi ko na kaya Celina, pakiusap maglakad ka na papalayo, tumakbo ka na. kamuhian mo ako.
Kung marunong lang sana ako sa hypnotismo na matagal nang itinuturo sa amin ni Madonna, sana…sana kanina ko pa siya pinalayo. Pero bakit ganito?! Ngayon ako nagsisi sa mga panahon na hindi ako nagbibigay ng importansya na akala kong balewala lamang.
Kinagat ko ang ibabang labi ko at lalo akong natakot ng humapdi ito. Lumalabas na ang pangil ko.
“TUMAKBO KA NA!” dahil baka hindi ko na makontrol pa ang sarili ko.
Pero imbis na tumakbo, niyakap niya ako. Mahigpit na mahigpit.
Everything I see went blurr
Ang tanging narinig ko na lang ay ang…”it’s okay Romanov, mahal na mahal kita and I can’t let you suffer like this. I love you romanov, always remember that”
Nang magising ako, laking gulat ko ng makitang puro dugo ang labi at damit ko. Pero mas nagulat ako at parang dinurog ang puso ko ng makita ko ang babaeng pinakamamahal ko na duguan at walang buhay sa tabi ko. Hindi naman nakamamatay ang pangil, ang pagkuha at pagsipsip ng dugo ang dahilan. I drained her. She bleed too much at wala man lang akong nagawa! I created a monster within me!
Pero may kakaiba sa akin nang lumipas ang panahon. Lumakas ako ng sandaling iyon. Nagbago ako. At naging makasarili. Namuo lahat ng sakit at pagtitiis ko. Ang pagsisisi. Lahat lahat. Naging masama ko.
Pakiramdam ko naging imortal ako
Ipinagkaloob ni Celina ang buhay niya para sa akin. Ibinigay niya ang matagal nang dapat ay naranasan naming mga bampira.
Dahil kay Celina, nalaman ko kung paano uusbong muli ang grupo. Paanong makakaangat muli. At hindi ko sasayangin ang pagkamatay niya.
Dahil sa pesteng kalokohan ng serum na yan. Namatay ang babaeng mahal na mahal ko.
Ang serum kung bakit mahina kaming mga bampira. Kung bakit nagiging normal kami. Kungbakit hindi kami nauuhaw……sa sandaling panahon.
Kalokohan.