3Days Ago
ဘာလဲကြာ...ေပ်ာက္သြားေတာ့လည္း စံုးစံုးျမဳပ္
ေနတာပဲ။ ပထမဆံုး Boardနဲ႔ဆြဲထားတဲ့ Episodeေလး ႀကြားမလို႕စဥ္းစားထားတာ။ ဒီကိစၥဟိုႏွစ္ေကာင္ကိုေတာင္ မေျပာရေသးဘူး။
လိုခ်င္တုန္းကတာဟုတ္တာ။တကယ္တမ္းစဆြဲေတာ့ အဆင္မေျပဘူး။ စာရြက္
အမာေပၚဆြဲေနက်လူက ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာမ်က္ႏွာ
ျပင္ တြင္ ဆြဲရတာ အသားမက်ဘူး။ penကိုင္
ရတာလည္း ခက္ခဲတယ္။ Functionေတြ
ေတြ ဘယ္Barမွာရွိတယ္ဆိုတာေတြလည္း ခ်က္
ခ်င္း မမွတ္မိေတာ့ တိုင္ေတြပတ္။
U tubeကေန Tutorial VideoေတြDl
ႀကည့္ရေသး။တစ္ေယာက္တည္းပ်ားတုပ္ေနရင္း
အဆံုးမွ အကြက္၂၀ေက်ာ္ပါ episode
ေလးတစ္ခုထြက္လာတာ။ ဘယ္ေလာက္ခက္ခက္
ခဲခဲနဲ႔ႀကိဳးစားခဲ့ရေႀကာင္း ေျပာျပခ်င္တယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာ...ကေလးက ေတာ္တာပဲ ဟူေသာ
စကားေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး ျပန္ႀကား
ခ်င္တယ္။
ဆြဲထားတဲ့ epiေတြတစ္ခုခ်င္း ပြတ္ဆြဲရင္း ျပန္ဖတ္ႀကည့္ရင္း Locationေတြ စစ္ရင္း
အေရာင္ေတြ အလင္းအေမွာင္ ခ်ိန္ဆရင္းနဲ႔...စိတ္ကမပါေတာ့...
"ေနမ်ားမေကာင္းလို႕လား?"
က်ေတာ္လည္း ေဆးရံုဖက္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့
ဟိုေန႔အိမ္ကေနထြက္သြားတာ ေနာက္ဆံုးျမင္
လိုက္ရျခင္းပဲ။ Japan သင္တန္းကလည္း
စာေမးပြဲေလးေတြစစ္,စစ္ေနေတာ့ စာဖက္လွည့္
ေနတာလည္း ပါတယ္။ လိုင္းေပၚသိပ္မတက္ျဖစ္
ေပမယ့္ တက္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္း Favourite
လိုင္း၏ ထိပ္ဆံုးက သူ႕နာမည္ကိုပဲ လက္ထိထိ
ေပးသြားတတ္တာ က စိတ္ထိန္းမဲ့လႈပ္ရွားမႈေလ
လား။
မနက္ျဖန္ေဆးရံုသြားမယ့္ရက္ပဲ။ က်ေတာ္ေဆးရံု
မွာရွိေနတာ သိရင္ေတာ့လာႀကည့္မွာပါ။
ဘာသေဘာလဲ??ေပးျပီး ျပီးေရာ...နိဗၺာန္န ပစၥေယာ ေဟာတု လိုက္တာမ်ားလား??
လွဴျပီးရင္ေတာင္ ငါလွဴျပီးျပီ အစြဲမထားေတာ့ဘူး
ဆိုျပီး လွဴျပီး,ျပီးေရာ ပစ္ထားလို႕မရပဲ လွဴဒါန္းမႈ
အေပၚ သဒၵါတရားပြါးမ်ားေနရမယ္လို႕ ဆရာေတာ္ဘုရား ေဟာျပထားတာေတာင္
နားမဝင္သြားဘူးလား မသိ။ ခုက သူေပးတဲ့
လက္ေဆာင္ကို အက်ိဳးရွိရွိအသံုးခ်ျပေနတာဆို
ပိုလို႕ေတာင္ ႀကည္ႏူးပီတိျဖစ္ရအံုးမွာ။
ဂါးးးး လိုင္းမတက္ဘူး။ လိုင္းမတက္ဘူး။ ငါလည္း
ျပန္ေခ်ျပမယ္။
သြား Acc Deactivate... လုပ္မေနေတာ့နဲ႔
ႏိုးႏိုး။ ဒါ ေတြက အလကားအခ်ိန္ကုန္ေငြကုန္
မယ့္ ကိစၥေတြ။ အားလံုးကို သံေယာဇာဥ္ျဖတ္။
>>>>>NO<<<<<
ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေလးေတြ။
Accႀကီးတစ္ခုလံုးေပ်ာက္သြားတာေတာင္အဖတ္
မလုပ္တဲ့ အျပင္ သိေတာင္မသိတဲ့ စတိုင္နဲ႔။
မ်က္စိေရွ႔မွာ လူေကာင္လံုးလိုက္ျမင္ေနတာပဲ
ဘာအေရးလဲဆိုတဲ့ အထာေတြမ်ား နပန္က်င္း
ခ်င္စရာေလးေတြ။ ျမင္ေလရာ...စိတ္တိုင္းမက်။
အရာရာ မႈန္မႈန္ဝါးတားတား။
ေဆးရံုဝင္းထဲ ဝင္သည္နဲ႔ ဟိုႀကည့္ရ ဒီႀကည့္ရနဲ႔
တူတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေလးေတာင္မေတြ႕ရဘူး။
တစ္မနက္လံုး။ တစ္ေန႔ခင္းလံုး။ တစ္ညေနလံုး။
ေနလို႕ထိုင္လို႔ မေကာင္းဘူး။ တႏံု႔ႏံု႔နဲ႔...ေဒါသပဲ
ထြက္တာလား? စိတ္ပဲတိုဝင္ေနတာလား?
မသိေတာ့ဘူး။ မဲဖို႕က်ေတာ့လည္း ဒီေန႔ ျဖိဳးႀကီး
နဲ႕ ေမေလးက မ လာ။
အိမ္ျပန္လာတဲ့ ညေနခင္းတြင္လည္း မိုးတ
ေျဖာက္ေျဖာက္ကပ်င္းတြဲတြဲႀကီးျဖစ္ေစသည္။YBSကား၏ ရိုက္ခြဲခ်င္စရာ ကားမွန္ႀကီးကို
ပါးကပ္ရင္း မိုးေရထဲမွ လူေတြကို မ်က္လံုးေသနဲ႔
ေငးေမာေနမိတယ္။
ခုေနာက္ပိုင္း သင္တန္းေတြနဲ႔ေဆးရံုကို
ိုေျပးေနတာမ်ားေတာ့ အိမ္က ေဖေဖလည္း
အရင္လို ေရာက္ရာအရပ္ကို လာမႀကိဳ
ေပးေတာ့... ဘြဲ႕ပဲရေတာ့မွာ ကိုယ့္အားကိုယ္
ကိုးျပီး လိုင္းကားစီးတတ္ေအာင္စီးဆိုတဲ့ သေဘာ
နဲ႔ ထား,ထားတာ ျဖစ္မည္။ ကားနဲ႕ဆက္စပ္ျပီး
အေတြးလည္ရာမွ...
ဟိုေန႔က Broလာတုန္းက HONDA FITအျဖဴေလးေမာင္းလာတာကို သတိရသြား
ျပန္သည္။ ပံုမွန္ဆို Broက လိုင္းကား
စီးျပီး ေဆးရံုလာတတ္တယ္။ ေျပာမယ္ဆိုBro
က ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးေတာ့ မဖမ္းရွာဘူး။
ထက္ထက္ျမတ္ျမတ္ရွိေပမယ့္ ေအးေအး
ေဆးေဆး ေနမယ့္ပံုစံ။ မိဘေတြက အဆင္ေျပ
တဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းကေပမယ့္ ပိုက္ဆံရွိသားသမီး
ပံုစံဝင္ေအာင္ Bro မေနတတ္ဘူး။
ဟိုေန႕ေတြက အစ္မေတြေျပာေနသံႀကားတယ္
Mscေျဖမယ့္လူေတြက စာက်က္ခ်င္တယ္ဆိုျပီး
အလုပ္ဝင္ခါစ ကေလးေတြကို Night Dutyအစားထိုးဆင္းခိုင္းႀကတာမ်ားလို႕ ဆရာ
ႀကီးေတာင္ ေခၚသတိေပးရတဲ့ထဲ ကိုခန္႔နဲ႔
မိုင္းတံုဘက္ကေျပာင္းလာတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ပဲက်န္
ခဲ့တယ္တဲ့။ သူ Dutyက်ရင္လည္း သူ႔ဘာသာသူ
ဆင္းျပီး ရရင္ရသလို စာက်က္ေနေလ့ရွိတယ္တဲ့။
ေျပာမယ္ဆို အစက Broကို ႀကဴစီလို႕ထင္ေန
တာ။ ေျပာသံဆိုသံေတြနားေထာင္ပံုအရ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္ျပီး အကုန္လံုးနဲ႔
အဆင္ေျပေအာင္ ေနတတ္တယ္တဲ့။ သူတို႔
မန္းေဆးေက်ာင္းမွာလည္း စာေတာ္တဲ့
ေက်ာင္းသားစရင္းဝင္တယ္လို႕ ကိုႀကီး ကိုေတာင္
ေျပာဖူးတယ္။ ေနာက္တစ္ခု ေမေလးတို႕ေျပာေန
သံႀကားတာ သူ႔ကို Crushေနတဲ့သူေတြရွိတာ
ေတာင္ သူက မသိသလိုပံုစံနဲ႕ ေနတတ္တယ္တဲ့။
ႀကားရတဲ့ သတင္းေတြတြင္ မေကာင္းသတင္း
တစ္စ ပင္မပါေပမယ့္လည္း...
ခင္ဗ်ားမေကာင္းဘူးဗ်ာ...
အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဘာမွမစားႏိုင္။ ေျခလက္
္ေဆးျပီးတာနဲ႔ အိပ္ရာထဲဝင္ေခြေနမိသည္။
အိပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းေနတာမ်ိဳးလည္း
မဟုတ္ပဲ...
"ႏိုး...သား ထမင္းမစားရေသးဘူးမလား?"
အခန္းထဲကိုယ္တစ္ဝက္ဝင္ကာ တံခါးေပါက္မွပင္
လာေမးေသာ ေမေမ။
ျပန္မေျဖခ်င္၍ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သာ ေဆာင္
လိုက္သည္။ ေမေမဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ပဲ ထြက္
သြားမွ မ်က္လံုးျပန္ဖြင့္ရသည္။ မ်က္မွန္ခြ်တ္ထား
၍ အျမင္အာရံုက အားရဖြယ္မရွိ။ စားပြဲေပၚတင္
ထားေသာ Board က ေထာင္လ်က္သား
ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
အခ်ိန္ေတြက ႀကာေနသလိုပဲ။ ညဦးပိုင္းအိပ္လိုက္
ရင္လည္း တစ္ေရးျပန္ႏိုးလာရင္ ျပန္အိပ္မရျဖစ္
ေနလိမ့္မည္။
အခန္းမီးအကုန္မဖြင့္ထား၍ ေမွာင္ရိပ္မ်ားေန
ေသာ အခန္းထဲ ရုတ္တရက္လင္းသြားေသာ ဖုန္း
မ်က္ႏွာျပင္သည္ ေဘးတေစာင္းလွဲအိပ္ေနေသာ
က်ေတာ့္မ်က္ႏွာကို အလင္းထြန္းညွိေပးသည္။
Messageဝင္လာပံုပဲ။ Vibrateလုပ္ထား
ေသာ ဖုန္းသည္ တစ္ခ်က္သာတုန္ျပီး ျပန္ျငိမ္
သြား၏္။ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကေတာ့ လင္းဆဲ...
MPT ကပဲလား?? မထူးဆန္းသလို လွမ္းယူ
လိုက္ေသာ အလင္းျပန္မ်က္ႏွာျပင္တြင္ +95နဲ႔
စေနေသာ ဖုန္းနံပါတ္သည္ က်ေတာ့္
အသိအကြ်မ္းထဲက မဟုတ္မွန္းသိသာေစသည္။
I need some courage.Plz
encourage me.
ဆိုသည့္ message တိုတစ္ေစာင္။
ဘာလဲ ျဖိဳးႀကီး နဲ႔ ေမေလး အရူးထတာလား??
လူက အလိုလိုစိတ္တုိေနပါတဲ့ အခ်ိန္ကို...
What's up?Who's the hell you are?Don't bother me.
ဆိုၿပီးျပန္မႈတ္လိုက္တယ္။ လာျပီး ပညာစမ္းေန
တယ္။ ျပီးျပီးေရာ မွတ္ကေရာဆိုျပီး ထားလိုက္မွ
မႀကာဘူး။
ခဏလည္းေနေရာ
I'm the one who remember you every single minute.
ဘာလဲ ဘယ္သူလဲ??
"Bro?"
မႀကာဘူး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဖုန္းဝင္လာေတာ့၏။
ကိုင္သည့္မကိုင္သင့္ စဥ္းစားႏိုင္ျခင္းသည္
သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပျခင္းကို နန္းထိုးအပ္လိုက္သည္။
"ဟဲလို..."
"ကေလးလား?"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ေနေကာင္းတယ္မလား?"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ေတာ္ေသးတယ္။ ဒီတစ္ခါလည္း ေပ်ာက္သြား
လို႕..."
"ဟုတ္ကဲ့"
တစ္ဖက္မွ အသံတိတ္သြားသည္။ သူ႔အသံသည္
ႏြမ္းလ်ေနသလိုလုိ။ Night dutyဆင္းရတဲ့
ရက္ေတြ...အိမ္မွာေနလည္း မနားရပဲ စာက်က္
ေနရသည့္ အခ်ိန္ေတြ။ ေျပာရဆိုရ ခက္တတ္
တဲ့ လူနာေတြအား ေျဖာင္းျဖေနမယ့္ အခိုက္အ
တန္႔ေတြ...
"Bro ေနေကာင္းရဲ႕လား?"
ရယ္သံလိုလို တိုးသဲ့သဲ့ႀကားလိုက္ျပီးမွ...
"ကိုယ္ ဖ်ားေနလို႕...ကေလးကို သတိရတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဖုန္းေတာင္မကိုင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေန
အထားထိ ျဖစ္သြားတယ္။ ကို ေတာင္းပန္တယ္
ေနာ္"
က်ေတာ္စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာျဖစ္မိသည္။ ဒါကို
မသိပဲ က်ေတာ္က စိတ္ထဲကေန အႀကိမ္ႀကိမ္
ေဒါသထြက္ေနမိခဲ့တာ။ သို႕ေသာ္...တကယ္ႏႈတ္
က ထြက္လာသည့္ စကားက
"ဟုတ္" ဟူ၍သာ။
က်ေတာ္ မေျပာတတ္ဘူး။ ဆရာဝန္ကို ေဆးေသာက္ေနာ္။ ေဆးခန္းသြားေနာ္ ဟူ၍
ဆရာ မလုပ္ခ်င္။
"ကေလး အိပ္ခ်င္အိပ္ေတာ့... Line
ေပၚကေန မေျပာမဆိုပဲ ေပ်ာက္မသြားနဲ႔ေနာ္
ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဖုန္းနံပါတ္ရွိေနလို႕...
လူဘာမွ မျဖစ္ရင္ ျပီးတာပါပဲGood night။
Good night အိပ္ေတာ့ေနာ္"
"ဟို...ခဏ"
"ဘာလဲ ေျပာေလ"
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသားတို႕ကို ဖိႀကိတ္ခဲျပီးမွ...
"မနက္ျဖန္ Bro ေဆးရံုလာျဖစ္ရင္ က်ေတာ္
မုန္႔ဝယ္ေကြ်းမယ္"
လႈိက္ခနဲအေပ်ာ္သည္ ကိုက္ခဲေနေသာ ေခါင္းနဲ႔
တေငြ႔ေငြ႔ျဖစ္ေနေသးေသာ အဖ်ားတို႕အား
နင္းေျခလိုက္သလိုပင္။
သို႕ေသာ္ ထိုအေပ်ာ္တို႔အား ထုတ္ေဖာ္ျပခြင့္
မရလိုက္ပါ။ မ်က္ႏွာပင့္ေလးနဲ႔ ရွိေနေသာ
Contact pictureေလးသည္ End Call
ဟူေသာ အမိန္႔ကို ခ်မွတ္ထား၏။
မနက္ျဖန္ေတာ့ က်န္းမာစြာ ႏိုးထခ်င္မိတယ္...
Thank You All
(Unicode version)
/
/
/
3Days Ago
ဘာလဲကွာ...ပျောက်သွားတော့လည်း စုံးစုံးမြုပ်
နေတာပဲ။ ပထမဆုံး Boardနဲ့ဆွဲထားတဲ့ Episodeလေး ကြွားမလို့စဉ်းစားထားတာ။ ဒီကိစ္စဟိုနှစ်ကောင်ကိုတောင် မပြောရသေးဘူး။
လိုချင်တုန်းကတာဟုတ်တာ။တကယ်တမ်းစဆွဲတော့ အဆင်မပြေဘူး။ စာရွက်
အမာပေါ်ဆွဲနေကျလူက ပြောင်ချောချောမျက်နှာ
ပြင် တွင် ဆွဲရတာ အသားမကျဘူး။ penကိုင်
ရတာလည်း ခက်ခဲတယ်။ Functionတွေ
တွေ ဘယ်Barမှာရှိတယ်ဆိုတာတွေလည်း ချက်
ချင်း မမှတ်မိတော့ တိုင်တွေပတ်။
U tubeကနေ Tutorial VideoတွေDl
ကြည့်ရသေး။တစ်ယောက်တည်းပျားတုပ်နေရင်း
အဆုံးမှ အကွက်၂၀ကျော်ပါ episode
လေးတစ်ခုထွက်လာတာ။ ဘယ်လောက်ခက်ခက်
ခဲခဲနဲ့ကြိုးစားခဲ့ရကြောင်း ပြောပြချင်တယ်။
နောက်ဆုံးမှာ...ကလေးက တော်တာပဲ ဟူသော
စကားလောက်တော့ အနည်းဆုံး ပြန်ကြား
ချင်တယ်။
ဆွဲထားတဲ့ epiတွေတစ်ခုချင်း ပွတ်ဆွဲရင်း ပြန်ဖတ်ကြည့်ရင်း Locationတွေ စစ်ရင်း
အရောင်တွေ အလင်းအမှောင် ချိန်ဆရင်းနဲ့...စိတ်ကမပါတော့...
"နေများမကောင်းလို့လား?"
ကျတော်လည်း ဆေးရုံဖက်မရောက်ဖြစ်တော့
ဟိုနေ့အိမ်ကနေထွက်သွားတာ နောက်ဆုံးမြင်
လိုက်ရခြင်းပဲ။ Japan သင်တန်းကလည်း
စာမေးပွဲလေးတွေစစ်,စစ်နေတော့ စာဖက်လှည့်
နေတာလည်း ပါတယ်။ လိုင်းပေါ်သိပ်မတက်ဖြစ်
ပေမယ့် တက်ဖြစ်တဲ့ အချိန်တိုင်း Favourite
လိုင်း၏ ထိပ်ဆုံးက သူ့နာမည်ကိုပဲ လက်ထိထိ
ပေးသွားတတ်တာ က စိတ်ထိန်းမဲ့လှုပ်ရှားမှုလေ
လား။
မနက်ဖြန်ဆေးရုံသွားမယ့်ရက်ပဲ။ ကျတော်ဆေးရုံ
မှာရှိနေတာ သိရင်တော့လာကြည့်မှာပါ။
ဘာသဘောလဲ??ပေးပြီး ပြီးရော...နိဗ္ဗာန်န ပစ္စယော ဟောတု လိုက်တာများလား??
လှူပြီးရင်တောင် ငါလှူပြီးပြီ အစွဲမထားတော့ဘူး
ဆိုပြီး လှူပြီး,ပြီးရော ပစ်ထားလို့မရပဲ လှူဒါန်းမှု
အပေါ် သဒ္ဒါတရားပွါးများနေရမယ်လို့ ဆရာတော်ဘုရား ဟောပြထားတာတောင်
နားမဝင်သွားဘူးလား မသိ။ ခုက သူပေးတဲ့
လက်ဆောင်ကို အကျိုးရှိရှိအသုံးချပြနေတာဆို
ပိုလို့တောင် ကြည်နူးပီတိဖြစ်ရအုံးမှာ။
ဂါးးးး လိုင်းမတက်ဘူး။ လိုင်းမတက်ဘူး။ ငါလည်း
ပြန်ချေပြမယ်။
သွား Acc Deactivate... လုပ်မနေတော့နဲ့
နိုးနိုး။ ဒါ တွေက အလကားအချိန်ကုန်ငွေကုန်
မယ့် ကိစ္စတွေ။ အားလုံးကို သံယောဇာဉ်ဖြတ်။
>>>>>NO<<<<<
တော်တော်ကောင်းတဲ့ သူငယ်ချင်းမလေးတွေ။
Accကြီးတစ်ခုလုံးပျောက်သွားတာတောင်အဖတ်
မလုပ်တဲ့ အပြင် သိတောင်မသိတဲ့ စတိုင်နဲ့။
မျက်စိရှေ့မှာ လူကောင်လုံးလိုက်မြင်နေတာပဲ
ဘာအရေးလဲဆိုတဲ့ အထာတွေများ နပန်ကျင်း
ချင်စရာလေးတွေ။ မြင်လေရာ...စိတ်တိုင်းမကျ။
အရာရာ မှုန်မှုန်ဝါးတားတား။
ဆေးရုံဝင်းထဲ ဝင်သည်နဲ့ ဟိုကြည့်ရ ဒီကြည့်ရနဲ့
တူတဲ့ အရိပ်အယောင်လေးတောင်မတွေ့ရဘူး။
တစ်မနက်လုံး။ တစ်နေ့ခင်းလုံး။ တစ်ညနေလုံး။
နေလို့ထိုင်လို့ မကောင်းဘူး။ တနုံ့နုံ့နဲ့...ဒေါသပဲ
ထွက်တာလား? စိတ်ပဲတိုဝင်နေတာလား?
မသိတော့ဘူး။ မဲဖို့ကျတော့လည်း ဒီနေ့ ဖြိုးကြီး
နဲ့ မေလေးက မ လာ။
အိမ်ပြန်လာတဲ့ ညနေခင်းတွင်လည်း မိုးတ
ဖြောက်ဖြောက်ကပျင်းတွဲတွဲကြီးဖြစ်စေသည်။YBSကား၏ ရိုက်ခွဲချင်စရာ ကားမှန်ကြီးကို
ပါးကပ်ရင်း မိုးရေထဲမှ လူတွေကို မျက်လုံးသေနဲ့
ငေးမောနေမိတယ်။
ခုနောက်ပိုင်း သင်တန်းတွေနဲ့ဆေးရုံကို
ိုပြေးနေတာများတော့ အိမ်က ဖေဖေလည်း
အရင်လို ရောက်ရာအရပ်ကို လာမကြို
ပေးတော့... ဘွဲ့ပဲရတော့မှာ ကိုယ့်အားကိုယ်
ကိုးပြီး လိုင်းကားစီးတတ်အောင်စီးဆိုတဲ့ သဘော
နဲ့ ထား,ထားတာ ဖြစ်မည်။ ကားနဲ့ဆက်စပ်ပြီး
အတွေးလည်ရာမှ...
ဟိုနေ့က Broလာတုန်းက HONDA FITအဖြူလေးမောင်းလာတာကို သတိရသွား
ပြန်သည်။ ပုံမှန်ဆို Broက လိုင်းကား
စီးပြီး ဆေးရုံလာတတ်တယ်။ ပြောမယ်ဆိုBro
က ဟိတ်ကြီးဟန်ကြီးတော့ မဖမ်းရှာဘူး။
ထက်ထက်မြတ်မြတ်ရှိပေမယ့် အေးအေး
ဆေးဆေး နေမယ့်ပုံစံ။ မိဘတွေက အဆင်ပြေ
တဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းကပေမယ့် ပိုက်ဆံရှိသားသမီး
ပုံစံဝင်အောင် Bro မနေတတ်ဘူး။
ဟိုနေ့တွေက အစ်မတွေပြောနေသံကြားတယ်
Mscဖြေမယ့်လူတွေက စာကျက်ချင်တယ်ဆိုပြီး
အလုပ်ဝင်ခါစ ကလေးတွေကို Night Dutyအစားထိုးဆင်းခိုင်းကြတာများလို့ ဆရာ
ကြီးတောင် ခေါ်သတိပေးရတဲ့ထဲ ကိုခန့်နဲ့
မိုင်းတုံဘက်ကပြောင်းလာတဲ့ နှစ်ယောက်ပဲကျန်
ခဲ့တယ်တဲ့။ သူ Dutyကျရင်လည်း သူ့ဘာသာသူ
ဆင်းပြီး ရရင်ရသလို စာကျက်နေလေ့ရှိတယ်တဲ့။
ပြောမယ်ဆို အစက Broကို ကြူစီလို့ထင်နေ
တာ။ ပြောသံဆိုသံတွေနားထောင်ပုံအရ အေးအေးဆေးဆေးနေတတ်ပြီး အကုန်လုံးနဲ့
အဆင်ပြေအောင် နေတတ်တယ်တဲ့။ သူတို့
မန်းဆေးကျောင်းမှာလည်း စာတော်တဲ့
ကျောင်းသားစရင်းဝင်တယ်လို့ ကိုကြီး ကိုတောင်
ပြောဖူးတယ်။ နောက်တစ်ခု မေလေးတို့ပြောနေ
သံကြားတာ သူ့ကို Crushနေတဲ့သူတွေရှိတာ
တောင် သူက မသိသလိုပုံစံနဲ့ နေတတ်တယ်တဲ့။
ကြားရတဲ့ သတင်းတွေတွင် မကောင်းသတင်း
တစ်စ ပင်မပါပေမယ့်လည်း...
ခင်ဗျားမကောင်းဘူးဗျာ...
အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ဘာမှမစားနိုင်။ ခြေလက်
်ဆေးပြီးတာနဲ့ အိပ်ရာထဲဝင်ခွေနေမိသည်။
အိပ်ချင်လောက်အောင် ပင်ပန်းနေတာမျိုးလည်း
မဟုတ်ပဲ...
"နိုး...သား ထမင်းမစားရသေးဘူးမလား?"
အခန်းထဲကိုယ်တစ်ဝက်ဝင်ကာ တံခါးပေါက်မှပင်
လာမေးသော မေမေ။
ပြန်မဖြေချင်၍ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်သာ ဆောင်
လိုက်သည်။ မေမေဘာမှထပ်မပြောတော့ပဲ ထွက်
သွားမှ မျက်လုံးပြန်ဖွင့်ရသည်။ မျက်မှန်ချွတ်ထား
၍ အမြင်အာရုံက အားရဖွယ်မရှိ။ စားပွဲပေါ်တင်
ထားသော Board က ထောင်လျက်သား
ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်နေသည်။
အချိန်တွေက ကြာနေသလိုပဲ။ ညဦးပိုင်းအိပ်လိုက်
ရင်လည်း တစ်ရေးပြန်နိုးလာရင် ပြန်အိပ်မရဖြစ်
နေလိမ့်မည်။
အခန်းမီးအကုန်မဖွင့်ထား၍ မှောင်ရိပ်များနေ
သော အခန်းထဲ ရုတ်တရက်လင်းသွားသော ဖုန်း
မျက်နှာပြင်သည် ဘေးတစောင်းလှဲအိပ်နေသော
ကျတော့်မျက်နှာကို အလင်းထွန်းညှိပေးသည်။
Messageဝင်လာပုံပဲ။ Vibrateလုပ်ထား
သော ဖုန်းသည် တစ်ချက်သာတုန်ပြီး ပြန်ငြိမ်
သွား၏်။ ဖုန်းမျက်နှာပြင်ကတော့ လင်းဆဲ...
MPT ကပဲလား?? မထူးဆန်းသလို လှမ်းယူ
လိုက်သော အလင်းပြန်မျက်နှာပြင်တွင် +95နဲ့
စနေသော ဖုန်းနံပါတ်သည် ကျတော့်
အသိအကျွမ်းထဲက မဟုတ်မှန်းသိသာစေသည်။
I need some courage.Plz
encourage me.
ဆိုသည့် message တိုတစ်စောင်။
ဘာလဲ ဖြိုးကြီး နဲ့ မေလေး အရူးထတာလား??
လူက အလိုလိုစိတ်တိုနေပါတဲ့ အချိန်ကို...
What's up?Who's the hell you are?Don't bother me.
ဆိုပြီးပြန်မှုတ်လိုက်တယ်။ လာပြီး ပညာစမ်းနေ
တယ်။ ပြီးပြီးရော မှတ်ကရောဆိုပြီး ထားလိုက်မှ
မကြာဘူး။
ခဏလည်းနေရော
I'm the one who remember you every single minute.
ဘာလဲ ဘယ်သူလဲ??
"Bro?"
မကြာဘူး ချက်ချင်းဆိုသလို ဖုန်းဝင်လာတော့၏။
ကိုင်သည့်မကိုင်သင့် စဉ်းစားနိုင်ခြင်းသည်
သိချင်စိတ်ပြင်းပြခြင်းကို နန်းထိုးအပ်လိုက်သည်။
"ဟဲလို..."
"ကလေးလား?"
"ဟုတ်ကဲ့"
"နေကောင်းတယ်မလား?"
"ဟုတ်ကဲ့"
"တော်သေးတယ်။ ဒီတစ်ခါလည်း ပျောက်သွား
လို့..."
"ဟုတ်ကဲ့"
တစ်ဖက်မှ အသံတိတ်သွားသည်။ သူ့အသံသည်
နွမ်းလျနေသလိုလို။ Night dutyဆင်းရတဲ့
ရက်တွေ...အိမ်မှာနေလည်း မနားရပဲ စာကျက်
နေရသည့် အချိန်တွေ။ ပြောရဆိုရ ခက်တတ်
တဲ့ လူနာတွေအား ဖြောင်းဖြနေမယ့် အခိုက်အ
တန့်တွေ...
"Bro နေကောင်းရဲ့လား?"
ရယ်သံလိုလို တိုးသဲ့သဲ့ကြားလိုက်ပြီးမှ...
"ကိုယ် ဖျားနေလို့...ကလေးကို သတိရတယ်။
ဒါပေမယ့် ဖုန်းတောင်မကိုင်နိုင်တော့တဲ့ အနေ
အထားထိ ဖြစ်သွားတယ်။ ကို တောင်းပန်တယ်
နော်"
ကျတော်စိတ်မကောင်းကြီးစွာဖြစ်မိသည်။ ဒါကို
မသိပဲ ကျတော်က စိတ်ထဲကနေ အကြိမ်ကြိမ်
ဒေါသထွက်နေမိခဲ့တာ။ သို့သော်...တကယ်နှုတ်
က ထွက်လာသည့် စကားက
"ဟုတ်" ဟူ၍သာ။
ကျတော် မပြောတတ်ဘူး။ ဆရာဝန်ကို ဆေးသောက်နော်။ ဆေးခန်းသွားနော် ဟူ၍
ဆရာ မလုပ်ချင်။
"ကလေး အိပ်ချင်အိပ်တော့... Line
ပေါ်ကနေ မပြောမဆိုပဲ ပျောက်မသွားနဲ့နော်
တော်သေးတာပေါ့။ ဖုန်းနံပါတ်ရှိနေလို့...
လူဘာမှ မဖြစ်ရင် ပြီးတာပါပဲGood night။
Good night အိပ်တော့နော်"
"ဟို...ခဏ"
"ဘာလဲ ပြောလေ"
အောက်နှုတ်ခမ်းသားတို့ကို ဖိကြိတ်ခဲပြီးမှ...
"မနက်ဖြန် Bro ဆေးရုံလာဖြစ်ရင် ကျတော်
မုန့်ဝယ်ကျွေးမယ်"
လှိုက်ခနဲအပျော်သည် ကိုက်ခဲနေသော ခေါင်းနဲ့
တငွေ့ငွေ့ဖြစ်နေသေးသော အဖျားတို့အား
နင်းခြေလိုက်သလိုပင်။
သို့သော် ထိုအပျော်တို့အား ထုတ်ဖော်ပြခွင့်
မရလိုက်ပါ။ မျက်နှာပင့်လေးနဲ့ ရှိနေသော
Contact pictureလေးသည် End Call
ဟူသော အမိန့်ကို ချမှတ်ထား၏။
မနက်ဖြန်တော့ ကျန်းမာစွာ နိုးထချင်မိတယ်...
Thank You All