Pasensya nawalan ng net hahaha tag hirap ako ngayon xD enjoy sa pagbabasa.
HAPPY READING...
✴Friendship and Date✴
We're too aware of what we've done. Too aware that it can cause us to lose our rank. Its okay for me if ever I'll lose my rank but at least I saved my mom.
"I'm sorry guys." umiiyak ko na sabi.
Bumalik na kami sa Academy at nandito kaming lahat ngayon sa sala ng dorm namin kahit ang mga classmates namin nandito din.
"Its okay Kecy. You made the right choice. Kahit naman ako kung alam ko na kaya ko naman pagalingin ang magulang ko why not di ba? At least you saved your mom." sabi naman ng isa kong classmate.
"Ano ba Kesia." umiiyak din na sabi ni Jullia "Ot doesn't matter kung mawala man ang rank ko. Ayoko na makitang may mamamatay sa harap ko kung alam ko sa sarili ko na makakatulong ako."
"Same here. Wala naman talaga sakin yang rank na yan eh. Si tita lang ang nagpakilala samin ng tunay na pamilya kaya okay lang sakin." -Min
"Okay rin. Kaya wag mo na sisihin ang sarili mo Kesia kasi hindi ka naman namin sinisisi."
"If you mean being sorry then I despise you."
I look at Kassey. What she said caught me off guard. I let my power to feel their emotions and they are so sincere with what they say.
"Thank you." yan lang ang nasabi ko dahil halos hindi na ako makapagsalita sa kakaiyak sa kanila.
"No problem." nakangiti namang sabi ni Kassey "Since we're a princesses of our fathers then the real princess should fix each other's crown right? "
I really love my classmates. They may not be related to me by blood but they're my second sisters and brothers by heart.
"Pahinga ka na muna Kesia kami na lang muna mag prepare sa meeting natin kay sir mamaya." nag nod naman ako sa sinabi ni Aira.
"So ganun sya lang? Pagod din kami ah." pagmamaktol naman ni Jullia at natawa ang lahat.
"Sige na magpahinga na kayong lahat. Ikaw rin Henry wag mo na kaming tulungan kaya na namin." We nod.
***
Paggising ko halos hindi ko maimulat ang mata ko. Hala na namamaga ata ang mata ko wengya naman oh. Kinuha ko ang salamin at tiningnan ang mata ko, confirm namamaga nga.
"Pfft. Hahahahahaha."
Ibinato ko sa likod ko ang salamin na hawak ko dahil sa narinig konh tawa ni Min ay Yana.
"Easy lang Kesia di kami kaaway grabe ka naman hahaha." -Yana
"Hindi kaaway pero pinagtatawanan nyo ako."
"Hahaha sorry na kasi naman namamaga ang mata mo. Pero unfair ah kahit namamaga mata mo ang ganda mo pa rin."
"Chring ka Min lalaki ulo nyan."
Natawa naman kami. Kahit papaano ay gumagaan na rin naman ang pakiramdaman ko. Kahit papaano gumagawa pa rin naman sila ng paraan para mapangiti at mapatawa ako. They never leave me alone in the time like this.
"Pwede bang magdrama ngayon lang?" nakangiti kong sabi at umirap naman sila.
"Noong isang araw ka pa talaga nagdadrama Kesia wag kami." natatawa namang sabi ni Min at nag pout ako.
"You know what girls?"
"Nope di pa namin alam." pangbabara naman sakin ni Yana kaya ako naman ang napairap "Oh sya sige na continue."
"I think we're in each other's life for a reason. Thanks for showing up."
"Aahaa. touch naman ako." -Yana.
"Gaga touch ka jan sipain kita eh." -Min
"Che. Wala kang love life."
"Aray ko beh masakit yan ah porque kayong dalawa meron? Makakahanap din ako leche kayo."
Natawa naman kami ni Yana at halos di pa nga kami makahinga dahil sa reaksyon ni Min. Napatigil lang kami ng biglang magsalita si Min.
"Intindihin nyo tong sasabihin ko ah?" Yana and I nod "As we grow up, we realize it becomes less important to have a ton of friends, and more important to have real ones." ngumiti si Min at nagsalita ulit "Simula noong junior high ako lagi na lang akong naiiwan ng mga so called friends ko lalo na kapag wala pa akong allowance. They be friend of me because of money kaya di ko rin akalain na makakahanap ako ng totoo sa school na to."
"Same here girl. Dati ang dami kong so called friends. Syempre galing ako sa abogadong pamilya, magandang pamilya
Pero nang nalaman nila na di ako kasing talino ng ate at kuya ko pati na rin ng mommy at daddy ko? Ayun nilayuan na nila ako." Nararamdaman ko ang lungkot sa sinasabi ni Yana pero agad din naman nawala "Thats when I realized what a true friends was. Someone who would always loved me- the imperfect me, the confused me, the wrong me because that is what real friend supposed to do."
"So ganun kayong tatlo lang magdadrama jan?" Napatingin kami sa pinto at nakita namin si Jullia "Anyway stop muna sa drama dahil itong si Kesia may date pa sa kuya ko."
"Kikiligin na ba ako?" sabi ko at natawa naman sila.
Inasar nila ako ng inasar na kesyo di na daw ako magugustuhan ni Marvin dahil maga daw ang mata ko, na wala na daw ako sa rank. Bwisit na mga kaibigan yun, kaibigan ko ba talaga sila?
"Kaibigan ko ba kayo?"
"Oo naman"- Yana
"Hahaha sige na go na baka mainip si kuya." -Jullia.
"Oo nga baka mamaya di ka na ligawan nun hahaha." -Min.
Umirap naman ako. Bwisit talaga tong mga to. Pagkatapos akong bihisan ay pinagtutulak na ako palabas ng kwarto buti na lang at walang tao dito ngayon dahil may inaasikaso sila. Nahihiya na talaga ako dahil para sa akin ang ginagawa nila, di lang pala para sakin kundi para sa grupo ko.
***
Ang sabi ni Jullia sa auditorium daw ako pumunta. Ewan ko kung anong trip ng mga yun pero hayaan na. Nang makarating ako sa harap ay napakunot ang noo ko, bakit nakalock?
Tumingin ako sa paligid at nakita ko ang isang papel.
"Your birth is the most special moment in my life, its the day that God tied your life onto mine."
Huh? Ay ewan. Kinuha ko na lang ang papel at binulsa nang nasa pinto na ako ay napatampal na lang ako sa noo.
"Parang ayaw naman ata ako makita ng lalaking yun. Bakit nakalock to?"
And the realization strike. That note. Kinuha ko ulit yun sa bulsa ko at binasa. Okay sige ako na kinikilig, feeling ko parang sasabog na ata ang dibdib sa kaba ko, para akong matatae na ewan. Umuwi na lang kaya ulit ako? Kaya lang baka magalit naman yun ayoko naman mangyari yun.
What if birthday ko to? Hmm wala naman masama kung ilalagay ko ang September 21 di ba? Well then.
"0921"
A click sounds made me smile. Got it. Hahaha talino ko charing, baka pag nandito si Henry sabihin naman nun na ang bagal magprocess ng utak ko. I sigh para mawala ang kaba na nararamdaman ko. Hindi ko alam kung akin ba to o hindi kasi feeling ko talaga walanghiya kinakabahan talaga ako at sigurado ako na akin to.
Nang makapasok ako ay parang biglang bula na nawala ang buong kaba ko sa nakita ko. Ang auditorium ay nagmukhang buong milky way.
"Wow."
Yan lang ang nasabi ko habang nakatingin sa bubong ng auditorium, kahit ang dingding ay ganun din at pati na rin ang sahig. Naagaw naman ng mata ko ang isang place sa gitna ng auditorium.
A candle light heart shape at sa gitna nun ay isang square table with red mantle and a blue rose design in the middle of the table. Nakabalot dinnng red ang upuan na may dalawang rose sa magkabilang dulo, and there I saw him, Marvin with his grinning handsome face.
Lumapit ako sa kanya at saka nya inabot sakin ang kulay blue na bouquet ng rosas.
"How did you know all of this?" I ask.
This all is what I loved. The blue roses, the milky way, the candle light date. Goodness how? Sa pagkakaalam ko wala naman akong pinagsasabihan nito ah.
"Well let's just say w used to do this when were little." nanlaki naman ang mata ko at humagalpak naman sya "Hahaha kidding. Ang panonood lang ng stars ang ginagawa natin lagi dati and sinabi mo sakin na gustong gusto mo ang star." I can feel his love and sincerity in his voice. Damn it that made him more cool and awesome, I love it!
"And this roses? The candle light date?"
"The blue roses is your favorite flower how can I forget that? And this candle light date is suggested by my little sister."
Nganga. He may knew a little but that little information describe me. I smiled at him and he lend his hand.
"Shall we start?" I smiled at him and nod.
Hinila nya ang upuan ko para makaupo ako ng maayos. Okay gentleman sya, dagdag points hahaha. Nang makaupo sya sa harap ko ay ngumiti sya at ito namang abnormal kung puso grabe kung tumibok akala mo makikipag karera eh.
Feeling ko na disable ng kusa ang power ko dahil wala akong ibang maramdaman sa paligid.
"Bakit mo to ginawa?" tanong ko naman sa kanya at ngumiti sya sakin bagk sya sumagot.
"Kasi alam kong stress ka na. Alam kong maraming nangyari sayo nitong mga nakaraan kaya gusto ko pagaanin ang loob mo. Gusto ko mawala muna sa isip mo ang problema."
He caught me off guard. He really did this just for me?
"Why?"
"Because I love you. And I can do anything to make you feel better. I know that your rank may lose but I don't give a damn. If you lose your rank then I'm going to give you mine." I stared at him.
"You don't have to do that. You don't have to sacrifice your rank just for me." I smiled at him "You just have to be one in those high ranks."
"Then I'll talk to Jared."
"Can we not talk about it?" He stop "I don't want any bad topic on my first date. Do you want to ruin it?"
And a smile form into his lips. Heck. Kung wala lang akong control sa sarili ko baka naglumpasay na ako sa sahig dahil sa kilig. Walang hiyang lalaki to dahil sa kanya parang kabayong nangangarera ang puso ko.
"Let's eat. Alam ko namang di ka pa kumakain."
May pinindot sya sa gilid ng table at tiningnan ko ito saka ko nakita ang maliit na button, natawa tuloy sya dahil sa ginawa ko kaya napairap na lang ako. A second after ay napanganga ako sa nakita ko.
"Jullia?" ngumiti sya sakin.
"At your service." at nag bow pa.
Mukha syang Japanese maid. Oh wait, mukha syang maid sa mga anime. Oh em gy ang cute nya. Kulang na lang magningning ang mga mata ko sa kacute ng mukha ni Jullia.
"Here's the appetizer, ma'am and sir."
"Thank you." I said. Nang makaalis si Jullia at tumingin ako kay Marvin "And tell me bakit suot ni Jullia ang uniform sa maid cafe sa Maid sama na anime?" Tanong ko at natawa naman sya.
"Nakita ko isa sa notebook mo noong isang araw at mukhang adik ka sa anime, sa Special A at sa Maid-sama to be specific."
Nganga. Another points for him. Sige pagpatuloy mo yan Marvin dahil lag ako nalaglag you have to choice but to catch me.
***
The date went well. We eat, talk and look tge stars inside the auditorium at dahil doon nakalimutan ko ang problema ko ng isang araw. Pauwi na kami sa dorm at isa lang masasabi ko ang swerte ko hahaha mainggit kayo dahil sakin in love ang prinsipe nyo. Yan ang sinasabi ko sa isip ko habang hindi pinapansin ang mga tingin sa amin.
"What are you grinning for?" he ask and I smile.
"Oh nothing."
Syempre bakit ko sasabihin sa kanya na dahil sa mga tinginbng nasa paligid. Napatigil kami sa paglalakad at nalatingin sa dereksyon ng Twelve Academy dahil sa malakas na pagsabog.
"What was that?" one of the student said.
Oh yeah oo nga pala they know nothing about the war inside the Twelve Academy pero alam ko hindi to ngayon. Napayukom na lang ako ng kamao dahil ang alam ko one month pa bago sumugod ang Chase Phantom sa Twelve Academy.
"You know something, didn't you?" I look at Marvin.
I can feel that he had an idea but he Doesn't know the real thing happening inside that academy.
"I did because it's part of our research but that information is classified sorry I cant tell you." sabi ko with apologetic face.
I really feel sorry dahil di ko man lang masabi sa kanya ang alam ko. Di ko alam pero siguro dahil sa nanjan sya para sakin, I dont want him to get involved.
"Let's go. Maybe its because of their training." sabi ko naman.
Training? No. They have their training room and it may be one of a secret attack from the enemy. Nang makarating kami sa dorm ay agad nyang pinat ang ulo ko.
"Don't think too much okay? Just take a rest this time." I nod "Good night, Cy."
"Good night, Marvin."
Sabi ko saka pumasok sa loob ng dorm namin and all od their eyes are lock on mine. Seriously? And then here we goes.
"How's the date?"
"What did you talk about?"
"Is he have a chance?"
"Did he do something?"
"What it feels like?"
And so on. I didn't answer all of their questions.
"Did you feel and hear that?" I asked in all of the class 1-A.
"Yes we do."