"Hazel, θα αργήσουμε." φώναζε η μαμα μου εδώ και 10 λεπά απο το σαλόνι, όμως εγώ ήμουν πολύ απασχολημένη στο να προσπαθώ να κουμπώσω το φόρεμα μου.
Τι τα ήθελα τα 23 μελομακάρονα; Η κοιλιά μου είχε γίνει σαν εγκύου και το φόρεμα δεν μπορούσε να συμβιβαστεί στις διαστάσεις μου.
"Hazel, σε 2 ώρες αλλάζει ο χρόνος. Τελείωνε γιατί θα αλλάξουν χρόνο χωρίς εμάς."
'Εβγαλα μια κραυγή αγανάκτησης και επιτέλους καταφερα να φέρω το φερμουάρ του φορέματος, να κλείσει επιτέλους. Ουφ. Σήκωσα το βλέμμα μου πάνω και κοίταξα το είδωλό μου, στον καθρέφτη μπροδτά μου. Ένα κόκκινο στενό, midi φόρεμα αγκάλιαζε το σώμα μου και μπεζ μυτερές γόβες τα πόδια μου. Ένιωθα όμορφη, ήμουν όμορφη. Χαμογέλασα και πήρα το τσαντάκι μου από την άκρη του κρεβατιού μου, βγαίνοντας απο το δωμάτιο μου.
Περπάτησα προς τα σκαλιά προσεχτικά, μιας και δεν ήμουν εξοικειωμένη με τα τακούνια. Όταν έφτασα στο τέλος της σκάλας, είδα τους γονείς μου να με κοιτανε δακρυσμένοι και τον αδερφό μου να μου χαμογελάει πλατιά.
"Τι έγινε;" ρώτησα, νιώθοντας λιγάκι αβόλα ξαφνικά.
"Είσαι μια κούκλα." η φωνή της μαμάς μου ράγισε.
"Η κόρη μου είναι το πιο όμορφο πλάσμα στον πλανήτη." είπε περήφανος ο μπαμπας μου και με αγκάλιασε σφιχτά.
Τον αγκάλιασα πίσω και του άφησα ενα φιλί στο μάγουλο.
"Σε αγαπώ μπαμπά μου."
"Εγώ να δεις πόσο."
Με άφησε απο τα χέρια του και με κοίταξε απο πάνω μέχρι κάτω άλλη μια φορά, χαμογελώντας γεμάτος πεηφάνια.
"'Αντε αφήστε τα αυτά, γιατί έχουμε ήδη αργήσει." αναφώνησε ο αδερφός μου και με τράνηξε από το χέρι.
"Σιγά ρε άνθρωπε, φοράω και γόβες." τον μάλωσα παραπατώντας λιγάκι.
"Τι αδερφή κυκλοφορώ εγώ."
"Μέχρι το σπίτι του Matthew θα πάμε ηρέμησε." γέλασα λιγάκι, ενώ ο χαρακτηριστικός ήχος από το ξεκλείδωμα του αυτοκινήτου ακούστηκε.
"Ναι ναι αστα αυτά τωρα." μου άνοιξε την πόρτα.
"Μα τι τζέντλεμαν." έκανα μια νομρη υπόκλιση και μπήκα στο αυτοκίνητο, χαλαρώνοντας πίσω στο κάθισμα.
"Ειδες; Κελεπούρι από τα λίγα." κάθισε δίπλα μου και ο πατέρας μου έβαλε μπρος.
" Hazel! Σταματά!" φώναζε ο Matthew ενώ είχα πέσει πάνω του και προσπαθουσα να τον γαργαλησω.
"Μα γιατί δεν γαργαλιεσαι;" κατσουφιασα και ισιωσα το φόρεμα μου, πριν κάτσω πίσω στο κρεβάτι.
"Οι άντρες δεν γαργαλιουνται." έκανε μια ψεύτικη βαριά φωνή και έπεσε πάνω μου με δύναμη.
"Φυγεεεε." τσιριξα και προσπαθησα να τον διώξω.
"Θα υποφέρεις!" φώναξε και ξεκίνησε να με γαργαλαει.
Εγώ δεν φυσιολογικό άτομο, έβγαζα κραυγές αναμειγμενες με γέλια ενώ κουνουσα χέρια και πόδια σαν χταπόδι με Πάρκινσον.
"Θα νομίζουν ότι σε βιαζω."
"Βοήθεια χωριανοί, μου σκιζουν το βρακί!" φωναξα παίρνοντας βαθειές ανάσες, ή τουλάχιστον προσπαθώντας να το κάνω, αφού δεν με είχε αφήσει ακόμα.
"Σσσς." μου χαμογέλασε και με άφησε πριν με τραβήξει πάνω του.
"Θα σου κάνω μήνυση" τον απειλησα και ισιωσα τα μαλλιά μου με τα δάχτυλα μου.
"Ναι ε;"
Κουνησα το κεφάλι μου καταφατικά και τον είδα να χαμογελάει πάλι.
"Θα μου φέρνεις τσιγάρα στο κελί μου;"
"Όχι, γιατί το τσιγάρο σε καταστρέφει."
"Και εσένα τι σε νοιάζει αν θα καταστραφω;" Δεν είχε σταματήσει να χαμογελάει και το στομάχι έπαιρνε επικίνδυνες στροφές.
"Ε δεν με νοιαζειιιι...."
"Αλλα;" σηκωσε το φρύδι του και με κοίταξε ερωτηματικά.
"Εντάξει, ίσως με νοιάζει λιγάκι. Να τόσο δα." Του εδειξα μια μικρή απόσταση ανάμεσα στα δάκτυλα μου και εκείνος γέλασε.
"Με αγαπάς τον άτιμο."
Γέλασα και επεσα πάνω στο στέρνο του, βάζοντας τα χερια μου στα μπράτσα του.
"Κοίτα το μωρε πως έχει τυλιχτεί γύρω μου σαν κοαλα."
"Γρρρρ." Γρυλισα χωρίς να τον κοιτάξω.
"Α τώρα έγινες τίγρης;"
Κουνησα το κεφάλι μου καταφατικά και του χαμογέλασα, σηκώνοντας το κεφάλι μου από το στέρνο του.
"Βγάζεις και νυχακια;"
"Αμε. Κοίτα." είπα ενθουσιασμένα και εσυρα τα χέρια μου πάνω στα μπράτσα του, αφήνοντας κάτι γρατζουνιές.
"Εγώ πάλι βγάζω κυνόδοντες. Και μπορώ να σου αφήσω μελανιές." μου εκλεισε το μάτι πονηρα.
"Ε ρε με έναν γόη που εμπλεξα."
"Παιδιά, τρώμε!" φώναξε από κάτω η κυρία Rose και ο Matthew έβγαλε έναν αναστεναγμό αγανάκτησης.
"Δεν τις γλυτώνεις τις μελανιες να ξέρεις. Ειδικα με αυτό το φόρεμα." με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, ενώ σηκωνομουν από το κρεβάτι.
Στριφογυρισα τα μάτια μου ενώ ένιωσα τα μαγουλα μου να γίνονται κατακόκκινα, και κουμπωσα τα παπούτσια μου, πριν ανοίξω την πόρτα του δωματίου του.
Ένα μικρό σκατουλικο κεφάλαιο. Προσπαθώ να βρω την διάθεσή μου για να γράψω...
Εσείς πως ειστε; Συγγνώμη που έχω απομακρυνθεί τελείως αλλά υπόσχομαι ότι προσπαθώ να βρω διάθεση για να γράψω. Σας αγαπώ.💗💗