CHAPTER 64. Tears
JAEMIN‘S POV
Sabi ni Xander ay huwag muna raw akong pumasok kahit ilang araw lang. Hindi ko maintindihan kung bakit, pero kailangan ko siyang tanggihan. Marami pa akong aasikasuhin, malapit na rin kasi ang school festival.
Maging si Lili ay nagiging protective. Hindi man niya sabihin ay napapansin ko. Pati sa CR ay sinasamahan niya ako!
Maya-maya nagtaka ako nang tumayo si Lili at lumabas ng library kung saan kami nags-stay ngayon.
Hindi manlang nagpaalam! Hmp!
Ilang sandali lang ay may pumasok ulit sa pinto, akala ko si Lili na pero si Xander pala! Ngumiti siya habang palapit at ngumiti naman ako pabalik.
“Magpapalipas kana naman ba ng gutom?” tanong niya.
Tumingin ako sa relo ko... hala! Past twelve na pala!
“Uhm, kumain kana ba?” tanong ko.
“Hindi pa. Hinahanap kasi kita. Gusto ko sabay tayo.” he smiled.
OMG. Did I heard it right?
It feels like my whole system somersaulted. Iba pala ‘yung pakiramdam pag alam mong may gusto rin sa‘yo ang taong gusto mo at sinasabihan ka ng mga ganitong salita.
Parang wala ka nang ibang mararamdaman such as doubts kundi happiness nalang kasi alam mo sa sarili mong hindi misunderstanding ang interpretation mo sa sinabi niya, kasi umamin na siyang gusto ka niya.
Bahagya akong tumawa, “Let‘s go?”
He smilingly nodded. He asked for my hands and I gladly gave it. We went downstairs holding each other‘s hands.
People were watching but I didn‘t care for the first time... because I know that he is on my side. I smiled on the thought.
His hand is warm...
He pulled a chair for me as soon as we got on the vacant table. He sat on the chair across mine. Maya-maya lumingon siya sa counter tapos tinaas ang kamay. May lumapit na crew at tinanong ang gusto namin. He told her what‘s his after I told the crew my order.
“Alam mo ba kung nasan si Lili?” tanong ko.
He shook his head, “Why?”
“Iniwan niya kasi ako bigla sa library.” I pouted.
Tumawa naman siya, “She told me to look after you, tho.” he said. “Nakasalubong ko siya kanina.”
Tumango-tango ako.
“She cares for you so much. Nagseselos nga si Trev sa‘yo, eh.” natatawa niyang saad.
Eh? Si Trevor? Si Lili naman kasi kung makabantay sa‘kin para akong kindergarten!
“Ako lang kasi ang kaibigan ni Lili. So, sa‘kin siguro lahat napupunta ang care niya.” sagot ko bago tumawa.
And she promised me something...
But now, she has a lot of us now. Hindi nalang ako ‘yung kaibigan niya. And I can see that she cares about them, too.
“Hmm... paano kayo naging magkaibigan? You know, hindi ko kasi siya nakikitaan ng friendliness kaya nagtataka ako kung paano kayo naging mag-bestfriends.” natatawa niyang saad. Dahil doon ay natawa rin ako.
“I was in 1st grade back then when we first met and she was a Grade 2 student.”
“Grade 2? Pero ka-batch natin siya...” nagtataka niyang saad.
“She was an accelerated student. You know, she‘s a smart girl.” natatawa kong wika.
“Whoa. I didn‘t know.” manghang saad nito. Hindi naman kasi halata. Para kasi siyang isang tamad—este tamad talaga siya.
“Get up kitten!” said the girl in ponytail. She‘s a lot taller than me, of course, she‘s a Grade four student after all.
I stooped my head to avoid her glares. My eyes started to water again. *sniff* I wish my mom‘s here.
“I‘m sorry.” I said, almost crying. My mom told me that if I say sorry, they would forgive me.
“Anong sorry! Masakit kaya ‘yun!” she replied. “Kaya para mapatawad kita, sundin mo ang inuutos ko!” she shrieked.
“Kainin mo ‘yan! Diba pusa ka naman? Mingming kuting!” she added and laughed hard.
No... I don‘t want to eat it. Sabi ni mommy, marumi na raw ang pagkain kapag nahulog na sa lupa!
“Susunod ka o sisipain kita?!” banta niya na ikinatakot ko. I hesitated to follow her, she must be so angry!
She was about to kick me when she stopped half-way when we heard someone spoke with a bored tone.
“Do you want me to kick your ass again?” I looked at the girl. She‘s tall. I guess she‘s in a higher grade as well. Her eyes were bored yet it was sparkling and beautiful.
She‘s beautiful!
The girl in pony tail looked shocked as well as her friends. “This is none of your business!” she yelled. She really look so frightened while she looking at the girl. She was bigger, tho, so what is she afraid of?
“Ah... you want some more, I guess?” the girl with a bored tone said. She started to step forward and suddenly, the Grade 4s started to run away while crying “Mommy!” with teary eyes.
“Pfft. Those girls are funny, ain‘t they?” she turned to me and helped me to stand up. She smiled. I couldn‘t move my eyes away... she‘s so beautiful especially when she smiles!
“Hey, hey. Why are you still crying? They‘re already gone.” she said with a worried tone.
Then I wiped my tears off using my hands, “T-Thank you. W-what‘s your name?” I asked.
She smiled again before answering my question, “My name? Uh... Shiro. Shiro means white in Japanese. And you? What‘s yours?” she asked back.
I chuckled. Because “Shiro” in Korean means “Dislike” but I guess she‘s the Shiro that I will like very much!
“J-Jaemin. Hindi ko alam kung anong meaning ng pangalan ko eh...” I answered.
She chuckled, “It doesn‘t matter.”
“Mula noon, lagi ko na siyang sinusundan kahit saan siya magpunta. We became friends.”
Nalaman ko na ako lang din pala ang kaibigan niya.
Pareho kami.
Ang pinagka-iba lang, siya maraming gustong makipagkaibigan sa kaniya subalit siya ang may ayaw, habang ako, wala talagang gustong makipag-kaibigan sa‘kin n‘un.
“I followed her, because I think that she‘s cool and the most beautiful girl in our school especially when she smile!”
“Oh... that‘s new. I thought she never smile. I guess, everything has a reason after all...” mahinang sambit ni Xander.
That‘s true... Lili was not that kind of person before...
“I really, really admired her since that day. Kasi halos nasa kaniya na ang lahat. Yaman, talino, talents, good-looks, and a happy family. But it feels like she lost everything she has when she lost her parents.”
“Since then, she never cared for any thing, she dropped out of school and stopped attending it for a year.”
Akala ko pa nga noon ay hindi na siya babalik at tuluyan na akong nakalimutan, kasi hindi manlang siya nag-paalam nung umalis siya. But she came back, and apologized. I told her that I understand her situation.
Yeah... she came back but it felt like she wasn‘t the same girl I knew anymore.
She became so... cold.
Shet, ang dami ko nang sinabi. Baka magalit si Lili kapag nalaman niyang chinismis ko siya.
Tumunog ‘yung phone ni Xander. Sinenyasan niya ako na sasagutin niya lang saglit ang phone. He was out for a minute, and when he came back, his face tells me that he‘s troubled.
“Jaemin, come with me!” he said and pulled me towards the exit. We rode a taxi and he told the driver to make it faster because it was an emergency. Nagulat ako.
Mabilis naman kaming nakarating sa destinasyon namin although we went outside of the District XI. Tumambad sa‘min ang malaking gate, pagbukas nito may kotse doon at sumakay ulit kami.
WAIT! “Where are we?”
“Sa‘min.” sagot niya. Whoa! Sa mansion nila? Seriously?
Pagbaba namin sa kotse hinila niya ako agad papasok sa mansion. Hindi ko manlang napagmasdan ang bakuran nila. But in just a glance, masasabi kong maganda at napaka elegante nito.
Nang makapasok kami sa loob...
“SURPRISE!”
Napahinto kami ni Xander sa pagtakbo at napatitig sa babaeng nasa harap namin na nagpaputok pa ng confetti kasama ang mga katulong nila.
She‘s wearing a cat ears hairband and her hair was wavy. She‘s in a pink dress, a cute one like her.
Nagtataka rin siyang tumitig sa'kin.
“What the hck is this, Alexa?” di-makapaniwalang tanong ni Xander.
“Surprise!” she replied. “Pero ako yata ang na-surprise mo, oppa.”
O-Oppa?
*♡♤*
KHALI‘S POV
Is someone following me again? Kanina pa ako nakakaramdam ng presensya. Pero hindi ko siya makita.
This is so annoying...
They‘re quite good at hiding, tho.
Is it another assassin? At sa loob pa ng school, ha?
Galing ako sa gym. Naglalakad ako ngayon sa hallway ng Sapph. Walang masyadong tao, ngunit napansin ko ang babaeng papalapit. Naka-pig tails ng two sides ay may magkaibang kulay. She‘s grinning ear-to-ear.
My eyebrows met in confusion as she whispered something odd when we passed by each other.
“You‘re such a hassle.”
Kumunot ang noo ko sa pagtataka. Nilingon ko siya upang tingnan muli ngunit tuloy lamang siya sa masiglang paglalakad.
What a strange girl...
My phone‘s vibration caught my attention. I fished for it to check the message. As expected, it was from the great Kangaroo.
He sent me a picture of him wearing a suit and tie, then a message after it.
Fr: Stupid Kangaroo
Ang gwapo ko no?
I tssed while typing a reply.
To: Stupid Kangaroo
Ang yabang mo.
Agad naman akong naka-recieve ng reply,
Fr: Stupid Kangaroo
Fact tawag dun. ‘Di yabang.
“KHALI!”
I quickly put my phone back to my pocket the moment I heard that sudden call. Tumatakbo si Kianna palapit sa‘kin. Hinabol niya muna ang hininga nang ilang sandali bago nagsalita.
“Samahan mo ko!” aniya at hinigit ako kahit hindi pa ‘ko nakakasagot.
Hinila niya ako hanggang sa makalabas kami sa Marvel High. Tapos dire-diretso pa rin kami.
“Anong gagawin natin?” tanong ko.
“Stalk Kevin!” masiglang saad ni Kianna na ikinahinto ko.
Agad naman niya akong hinila ulit at ipinulupot ang braso sa‘kin.
“Nakita ko siya lumabas sa school! Sige na. Wala namang klase eh! Minsan na nga lang kita makasama, lagi mo kasing kasama ang hubby mo.”
“Hubby, shit.” bulalas ko. Natawa naman si Kianna rito.
Tss, why does it always have to be me? Noon ay niyaya na rin ako ni Kevin na samahan siya para sundan si Kianna. Tapos siya naman ngayon. Ba‘t hindi nalang kasi sila magsama?
“Bakit kaya ganon si Kevin? Minsan mabait, minsan masungit siya sa‘kin. Pero sa ibang babae, ang landi-landi niya!” saad ni Kianna.
Kasi nga iniiwasan ka niya -__-
“Why do you say so?” I asked.
Then she started to tell me the story about how they knew each other. Through the letters, she said.
Akala niya okay sila, pero noong magmi-meet na sila, hindi ito sumipot. Kevin never responded to her letters again after that.
Kianna thought he‘s no longer entertained but the reason why she stopped sending letters was because Kevin seems okay now compared before, which means, he no longer needs her letters...
In the end, she was still happy about it, forgetting the fact that he left her hanging on Christmas Eve.
She‘s so unbelievable...
“I bet he already forgot it.” she sadly stated. But still, her feelings for him didn‘t change a bit.
I sighed. She likes him, and he likes her. They like each other but they couldn‘t be together. What a pain in the ass, these two. Tsk.
“Tapos nung sa mall. He saved me from the perverts. Pero pagkatapos nun, parang hindi na naman niya ako kilala, Khali.” wika nito.
I sighed again. “BECAUSE HE HAVE TO!” I badly want to yell at her but I had to keep the annoyance to myself.
“Pangit ba ako, Khali?” biglang tanong nito.
“No. You‘re a beautiful...” pagkasabi ko nito, ngumiti siya, pero napawi rin agad sa dinugtong ko. “...monkey.” dagdag ko.
As expected, I got hit. Napakasadista nito, pero tignan lang ni Kevin ay halos ‘di na makapagsalita. Tss.
“Ang saya mo talaga kausap.” sarkastikong tugon nito.
She‘s beautiful, honestly. She has the type of beauty that a guy can‘t resist.
Si Kevin lang talaga ang pabebe—este may kayang i-ignore siya. It‘s because he likes—or perhaps loves her that much.
“So, bakit hindi ako?” wika nito sa malungkot na boses. “Hate niya lang ba talaga ako gaya ng sabi niya? Kung ganon, bakit ang caring niya parin sa akin, Khali?”
“Nakakalito siya... Sobra...”
Nilingon ko siya dahil sa sinabi niya.
“What do you mean by that?” I asked in a serious tone.
As soon as I heard the story, I started dragging her back. At bakit pa niya susundan ang lalaking ‘yun pagkatapos ng nangyari?
“Wait lang!” pagpigil niya.
KIANNA‘S POV
Pilit akong hinihila ni Khali pabalik sa diresyon ng Marvel High. Nagpumiglas ako pero ang lakas ni Khali, huhu!
“Wait lang! But he was nice to me when I almost got hit by a car!” pagbawi ko ngunit parang hindi nakikinig ito.
“He kissed me!”
She stopped. She turned to me with a straight face but a cold aura.
“S-Sa cheeks lang naman!” paliwanag ko.
“Because of that single gesture, you already forgot what he said to you?” she said.
“S-Sorry na. I really like him talaga...” Sige, ako na ang marupok. Aminado naman akong sobrang tanga ko pag dating kay Kevin.
Nabigla ako sa malakas na tunog galing sa pintuan, ngunit mas nabigla ako nang makita ko ang humahangos na si Kevin.
Our eyes met, and his gaze feels like he was longing to see me.
Please, don‘t look at me like that, Kevin...
Otherwise...
Lumakad siya palapit sa akin, at laking gulat ko nang higitin niya ako sa pulsuhan at hinila palayo sa aming mga kaibigan.
Dinala niya ako sa likod ng bahay nila. Bigla siyang tumigil nang makalabas na kami. Tapos nilingon niya ulit ako.
“Wait for me here...” mahinahong wika niya.
Marahan niya akong hinila at pinaupo sa bench. Ni hindi man lang ako nakapagsalita. Hindi ko alam pero parang nawalan ako ng boses.
Wala akong maintindihan. Bakit ganon niya ako tingnan? Bakit parang nag-aalala siya sa akin?
Pagbalik niya may dala siyang medicine kit. Parang bigla akong nahirapan huminga nang kunin niya ang kamay ko para gamutin ang mga gasgas ng braso ko.
Why?
Why do I feel like he cares a lot for me more than a mere friend would do?
Ayokong isipin niya na naga-assume na naman ako. I don‘t wanna burden him by the thought na naga-assume na naman ako sa mga friendly guestures niya pero...
I couldn‘t help it anymore. I‘m just so happy that he‘s here.
Hindi ko namalayan na nakayakap na pala ako sa kaniya. Napabitaw ako agad nang mapagtanto ko ito.
“I‘m sorry!” mabilis kong paghingi ng tawad. “I-I didn‘t mean anything by that, a-alam ko naman, you‘re just worried about me because you‘re nice. D-Don‘t worry, I won‘t assume thin—”
Natulala nalang ako nang maramdaman ko ang malambot niyang labi sa kaliwang pisngi ko...
After that, natahimik na ako. I was silent the whole time he was treating my wounds. Ganon rin siya.
“What did he meant by that, Khali?” I asked. “I didn‘t have the courage to ask him about it kasi feeling ko sasabihin niya na naman worried lang siya as a friend...”
“Don‘t ask me, I‘m not him.” masungit na sagot niya.
Sunimangutan ko ito. It‘s not like I can ask him directly! Psh.
“Normal lang ba ‘yun? May meaning ba ‘yun? Si King ba kiniss ka na niya sa cheeks?”
“How would I freaking know?!” inis na wika niya. This time parang dapat manahimik na talaga ako!
“Bakit kaya siya naglalakad?” tanong ko nang mapansin ko. Malapit lang kaya ‘yung pupuntahan niya?
“Taghirap.” sagot ni Khali.
Ah. Haha... oo nga pala.
Bakit ba parang lagi nilang sinasabi na naghihirap sila at walang pera gayong ang lalakas nila gumastos sa pagkain?
Teka, I didn‘t realized that wearing the short-sleeve version of our uniform can be this cool until Khali used it! O dahil si Khali ang nakasuot nito?
Lalo pang nakadagdag sa dating ‘yung mga benda niya sa braso. Nakabulsa rin ang mga kamay niya.
“Pumasok siya sa restaurant!”
“Nakikita ko.” masungit na saad nito.
Hinampas ko nga sa balikat. Dati halos hindi ako kausapin nito pag ‘di ko tinatanong! Ta‘s ngayon iritable naman kung sagutin ako!
“Bilis, Khali. Baka makita tayo!” sabi ko.
Hinila ko siya para magtago sa isang poste malapit sa restau. Tanaw lang namin ito mula rito.
I heard her sighed. “Let‘s stop this and go back to school.” she replied.
“Eh! Nandito na tayo, eh.” pagmamatigas ko.
Umupo si Kevin sa pinakasulok na parte nito at pirming umupo. Kinuha niya ang cellphone niya at nilagay sa tenga. Obviously, may kausap sa phone.
Baka may kikitain?
Bigla akong kinabahan... feeling ko... girlfriend niya?
“I told you, let‘s go back now.” ani Khali. Pero pinili ko parin maghintay.
Makalipas ang ilang minuto, may pumasok sa pinto na matangkad na babae, naka-heels at dress. Kulot ang buhok at napakaputi.
Nakita kong tumayo si Kevin kaya na-feel ko na na siya ang hinihintay niya. As expected, lumapit ang ‘yung babae at nakipag-beso beso sa kaniya.
My heart were starting to beat rapidly and felt like as if it was squeezed by something.
Nakilala ko rin ‘yung babae...
Siya ‘yung babaeng madalas kasama ni Kevin. Siya rin ‘yung babaeng nakita ko sa Marvel High noong gabing iyon.
Nandun rin si Kevin noong gabing iyon diba? Plinano kaya nilang magkita nun?
Kahit masama na ang pakiramdam ko ay pinili ko paring panoorin sila. Hindi ko rin alam pero parang may gusto akong malaman. Habang nag-uusap sila, napansin kong nag-iiba na ang expression nung babae habang nag-uusap sila.
Tumayo si Kevin at akmang aalis na nang hinalain siya nung babae. At sa hindi inaasahang pangyayari... hinalikan ng babae si Kevin.
He wasn‘t moving, he just let the girl do as she wants although people around were already watching them.
Pakiramdam ko‘y paulit-ulit na tinusok ang puso ko. Until it broke because it couldn‘t handle the throbbing anymore.
Whenever I breathe, it feels painful as if my ribs were broken. Then, I felt a warm liquid stream down on my left cheek.
Someone harshly pulled my wrist, causing my body to turn around. She held both of my shoulders and shrugged me.
“Hey.”
“I knew it, Khali. Pero pinilit ko parin ang sarili ko...” I sobbed. “I guess I should stop now?” my voice cracked when I tried to speak.
*♤♡*
ERIN‘S POV
Mga walanghiya. Ang sabi nila magre-review kami pero walang sumipot! Naiwan tuloy akong mag-isa dito sa library. Tss.
Offline at hindi naman nagre-reply ‘yung tatlo kaya hinayaan ko nalang.
Pumunta ako sa book shelves at naghanap ng Math book. May nakita akong 4th year textbook kaso ang taas. Tumingkayad na ko pero wala parin.
Parang gusto ko na tuloy maniwala kay Shin na pandak ako.
Habang inaabot parin ang libro, nagulat ako nang may nag-abot dito. Akala ko kukunin na niya pero nagtaka ako nang inabot niya ito sa‘kin.
Tiningala ko siya, “Thanks—oh. Hiro?!” Napatakip rin agad ako ng bibig nang maalala kong nasa library pala kami.
Bahagyang tumawa ito, “Ako nga, Erin!” aniya at ginaya pa ang reaksiyon ko.
Tinignan ko siya mula ulo hanggang paa, he‘s totally wearing the Marvel High uniform.
Tinignan ko ulit siya nang bigla siyang suminghap, naka-ekis ang dalawang braso niya sa dibdib. Natawa ako sa kaniya.
“Makatingin ka naman.” aniya. “Lumipat ako, syempre. Sino naman kayang magtatangkang pumasok na outsider dito na hindi magkakaroon ng latay?”
“S-Sabagay.” I answered.
He smiled. The usual bright one. “I‘m in Class 4-G, by the way.” he said.
Class G? Oh! “Then, you‘re into Arts?”
He smilingly nodded. Oh, wow!
Ang sections kasi dito sa Marvel High bawat year levels sa Junior High School ay walo. Lahat ng nasa Class G and H ay nag-eexcell sa Arts, anything about arts such as Theatre, Painting, and etc.
From Class F naman ay magagaling sa sports. While class A-E excells in academics at pwede ring magaling sa lahat ng nabanggit ko, which is rare at halos lahat sila ay nasa Class A. Kaya naman pag sinabing Class A, andiyan na talaga lahat!
“Nagre-review ka rin, I guess?” he asked. Tumango naman ako, “Why don‘t we help each other? Wala kasi akong kasama. ‘You know, kata-transfer ko lang last Friday.” natatawa niyang saad.
“Sure.”
*♡♤*
JAEMIN‘S POV
“Ito ate, tignan mo.” tumawa si Alexa habang pinapakita sa‘kin ang childhood picture ni Xander na napakadungis niya at mangiyak-ngiyak na. “Nadapa daw siya niyan. Hanep, no? Imbes na tulungan siya pinicturan muna.” humalakhak siya.
Nakakatuwa siya kasi mahilig din siyang mag-joke, minsan ay sarcastic din siya. Lalo na nung pinagagalitan siya ni Xander dahil sa false alarm niya. She‘s cute and bubbly!
I think we‘ll really get along. Kanina pa siya hila nang hila sa akin, nandito tuloy kami sa kwarto ni Xander at pinakikialaman ang mga photo albums niya.
Pinsan pala siya ni Xander, akala ko ay magkapatid sila dahil magkamukhang-magkamukha sila.
“Alam mo ate, kamukhang-kamukha mo talaga siya.”
Natigilan ako at napalingon sa kaniya, nakita ko siyang nagtakip ng bibig. “Sino?”
“Wala, joke lang!” aniya sabay tawa.
Pero may iba akong nararamdaman sa sinabi niya. Hindi ko naman siya pwedeng pilitin na sabihin sa‘kin ‘yun kaya hinayaan ko nalang.
Napansin ko ‘yung album na nasa pinakadulo. Pagkahawak ko nito... nagulat ako nang sumigaw si Alexa.
“Ahhh! Wag ‘yan—” ngunit huli na dahil nabuksan ko na ito, “Ate...” dugtong niya.
Pagtingin ko sa pictures... sobrang gulat ko ay napatitig ako sa mga ito.
S-Sino ‘tong babaeng kasama ni Xander? B-Bakit...
“Sabi ko sa‘yo ate, ‘wag ‘yan, eh...” mahinang saad ni Alexa.
“It‘s okay... pwede ko bang malaman k-kung sino siya?” tanong ko kahit na nahihirapan na akong magsalita dahil sa iba‘t ibang emosyon na nararamdaman ko dahil sa halu-halong ideya na pumapasok sa utak ko.
“Ate, I—”
“Where is she now?” my voice cracked.
Bago pa man makasagot si Alexa ay narinig namin ang kalabog ng pinto. Niluwa nito ang hingal na si Xander. He looked at me down to the album I am holding.
His eyes slightly widened, he shifted his gaze to his cousin, “Alexa!” galit na tawag niya sa pinsan. “Hindi ba‘t ang sabi ko wag mong pakikialaman ang mga gamit ko?!”
“H‘wag kang magalit sa kaniya. Ako ang nag-insist.” I said.
“Ate...” nag-aalalang saad ni Alexa.
“Xander, gusto ko nang umuwi.” matamlay kong wika.
“J-Jaemin, let‘s talk...” he tried to hold my arms pero marahas kong hinawi ito. Nagulat siya, maging ako ay nagulat sa ginawa ko.
“Xander... just... just let me go home for now.” I almost whispered.
“Jaemin, let me explain!”
“No, Xander. Let me ask you instead... Ako ba talaga ‘yung gusto mo?” habang pilit kong pinipigilan ang luhang kanina pa nagbabadyang tumulo.
×××