CHAPTER 33
JARED POV
Ilang weeks na rin ang nakakaraan simula nung makasama ko sila Clarence. Yung nangako akong hindi ko siya iiwan kahit anong mangyari. Bilang kaibigan. Pero habang tumatagal na lagi kaming nagkakasama… Hindi ko mapigilan ang nararamdaman ko. Unti-unti na akong nagkakagusto sa kanya.
Nasa kanya na nga halos lahat ehh. Maganda, mabait, matapang, mapagmahal.. Diba ideal girl yun?? Ngunit sa kabila ng nararamdaman ko, may negative din na pumipigil sa akin. Hindi dapat ako mainlove sa kanya. Bakit??
Hindi ko alam. Feeling ko kasi, si Laurence pa din. Hindi nga niya binabanggit si Laurence pero sa tuwing nakikita ni Clarence na may kasamang iba si Laurence, kahit tumatawa man siya… nakikita ko sa mga mata niya na nasasaktan siya. She’s easy to read nowadays. Pero alam kong pinipilit niyang bumalik sa dati na walang pakealam sa kahit sino man. Yun bang, ang alam niya ay tama lahat.
Nandito ako ngayon sa tambayan. Katext ko si Clarence. Minsan kasi hindi na niya nakakasama masyado si Mikee. Nililigawan pala ni Mike si Mikee. Kaya ayun, laging nag-iisa si Hime. Pero alam kong hindi naman siya basta basta hinahayaang iwan ng kaibigan niya. At siyempre nandito ako. Nasa tabi lang niya lagi.
“Jared..” Biglang may tumapik sa likuran ko. Pagtingin ko, si Laurence.
“Bakit?” hindi ko pa rin siya masyadong napapatawad dahil sa kagaguhang ginawa niya kay Hime. Gago din naman kasi ako ehh, una pa lang alam ko na. Di ko naman akalain na hanggang sa huli panloloko pa rin iyon.
“Ano…” Tumabi siya sa tabi ko at umupo. “Kamusta si… Clarence?” Sabi niya sa akin. Eto ang una unang paguusap namin ni Laurence na tungkol kay Clarence. Nagsasalita siya ng hindi nakatingin sa akin.
“Bakit?” Tanong ko naman.
“Wala lang. Gusto ko lang siyang kamustahin.”
“Well, she’s doing…. Good. Nakakyanan na niya. Tumatawa na siya, bumabalik na din siya sa dati.” Sagot ko sa kanya. Nagsindi naman siya ng yosi.
“Ganun ba? Alagaan mo siya ahh.” This time nagkatinginan na kami. Ngumiti siya sa akin at tinapik ang balikat ko. Pagkatapos nun, umalis na siya at pumunta sa may couch. Parang may kakaiba sa mga mata niya. He was like pleading for something. Hindi kaya mahal na din niya si Clarence? Pero napakaimpusible. Ang alam ko, sila na ni Gabriella. Matagal na. Tinwo time niya si Clarence actually. Wag niyo akong sisihin. Last week ko lang din naman nalaman na naging sila habang sila ni Clarence. What a jerk.
LAURENCE POV
Matapos naming magbreak ni Clarence. Wala na akong balitang nakalap sa kanya. Except nung nahospital siya at laging tulala. After nun wala, wala na din akong pakealam sa kanya. Bakit pa ba? Tapos na kami ehh. It was just a game after all.
Pero ngayon gusto ko siyang kamustahin. Nakita ko si Clarence kanina na kasa-kasama si Jared. She’s so happy. Parang ni minsan hindi ko pa siya nakitang ganun ngumiti kahit na walang ginagawa si Jared. Nagkwekwentuhan lang sila tas nakangiti siya. Kami kaya noon? Parang hindi naman yata nangyari yun ehh.
Bakit ko gusto siyang kamustahin?? Okay, for some reason, nagaalala lang ako sa kanya. Inaamin ko natakot ako nung nalaman kong lagi siyang tulala. At dahil yun sa akin. Dapat pala inunahan ko siya sa pagcoconfess.
Pagkatapos kong tanungin si Jared kung kamusta na si Clarence, narelieved ako. Pero ewan ko may bumabagabag sa akin.
“Babe, what’s wrong?” tanong sa akin ni Gabriella. Nandito kami ngayon sa bahay ko. Sa kwarto ko specifically. Doing something---
“Nothing.” Sabi ko at lumagok ng alak. She’s tracing my abs. Tangina! Naiirita ako. Bakit ganito??
Simula ng makita ko na masaya si Clarence sa piling ng iba hindi ko mapigilang… ewan ko. Nagseselos ba ako?
MALAMANG HINDI! Hindi ko naman siya mahal, diba? Diba? Tsk. Shit!
Lumabas ako at nagpahangin. Anong gagawin ko? Kakausapin ko ba si Clarence? Hayyy~ Hawak hawak ko ngayon ang iPhone ko at gustong gusto ko ng tawagan si Clarence. Nakakatorpe. Tsk.
Pero wala rin akong nagawa kundi tawagan siya.
“The number you have dialled is either unattended—“
“SHIT!” Badtrip naman oh! Nagbago na siya ng number?! Tsk. Bahala na, dapat this week makausap ko na siya.
Pero teka… ano naman ang sasabihin ko? Alam ko namang hindi niya ako mapapatawad pagnagsorry ako. Baka layuan pa ako nun. Ganun naman ginagawa niya pagnakikita niya ako. Lumalayo siya agad. Feeling ko tuloy nakakadiri ako.
Hindi ko din kasi mapigilang maguilty. Sinaktan ko siya ng sobra. Halos mapatay ko siya. Nakakaasar naman!!
Weeks past. Hindi ko pa rin siya nakakausap. Dapat today makausap ko na siya! Dapat dapat!! Kaya ang ginawa ko, inabangan ko siya sa tapat ng classroom nila.
Nagsilabasan na ang mga classmates niya pero wala pa rin. Hindi ko pa rin siya nakikita. Tiis lang Laurence.
At ayun! Nakikipagusap siya kay Mikee habang palabas. Okay, Laurence. Kaya mo to.
Nilapitan ko na sila pagkatapos.
“Uhm.. Hi.” Sabi ko sa kanila. Pero parang wala silang naririnig. Kaya ang gianwa ko sinundan ko lang sila. Hindi pa rin nila ako napapansin ano ba yan. Hanggang sa nakita ko na lang na mag-isa na ni Clarence nakatayo sa gilid ng daan.
“Clarence..” Hindi niya pa rin ako pinapansin. Ganun ba talaga siya kagalit sa akin?
“Clarence..” Sabi ko ulit. But this time tinapik ko na ang balikat niya ng mahina.
Mukhang nagulat ko yata siya kasi nahulog niya ang mga dala niyang libro. Pinulot ko naman agad iyon saka ko binigay sa kanya. Eto na, eto na.
“Salamat.” Sabi niya saka ulit finocus ang sarili niya sa daan.
“Clarence..” hindi ulit niya ako pinansin kaya kinalabit ko na lang siya ngayon. Tumingin naman siya sa akin. Pero hindi siya nagulat. Yun bang, normal lang.
“Yes?” Sabi niya sa akin ng pagtataka.
“Uhm… Ano kasi.. Pwede ba kitang makausap ng masinsinan.” Sabi ko sa kanya at yumuko. Sana pumayag.
“Ha?”
“Can we talk.” Sabi ko ulit habang sinispa ang isang bato.
“Uh, sorry. What?” lumingon na ako sa kanya. Ano ba yan kanina pa ako nagsasalta hindi niya pala ako naririnig kasi naman nakaearphones siya.
“Uhm, gusto lang kitang makausap. Kung pwede?”
“Kinakausap mo na ako.” Sabi niya sa akin. Still no expression.
“Just the two of us.” Sabi ko at ngumiti konti.
“Aren’t we already talking? Just the two of us?”
“I mean, ano… Uhm.. Yung tayong dalawa lang sa isang lugar.”
“Oh. Uhm, sorry pero may pupuntahan pa kasi ako ehh.” Sabi niya saka pumara ng jeep. Sumakay din ako. Susundan ko siya hanggang sa makapagusap kami ng masinsinan. Pagkaupo niya, tumabi naman ako sa kanya. Tinignan niya ako ng pagtataka.
“What?” Sabi ko sa kanya pero hindi na niya ako pinansin pagkatapos. Papunta pala siya ngayon sa SM. Di ko alam kung bakit. Paano na lang kung may date siya? Impossible naman siguro diba?? DIBA? Hindi naman sa minamaliit ko si Clarence, hindi naman kasi siya ganun ehh. Nakikipagdate. Well, pwede… kaso excuse niya lang yun madalas. Bahala na, basta susundan ko siya.
Pagkadating namin sa SM pumunta siya ng NBS (National Book Store). Eto naman ako, sunod lang. Pagkatapos nun, Department Store naman.
Pero bago pa siya makalabas ng Dept Store humarap siya sa akin at tinitigan.
“Bakit mo ako sinusundan?” Sabi niya sa akin.
“Gusto lang kitang makausap. Hihintayin kita.”
“Kahit hanggang gabi?” sabi niya.
“Yeah. So saan ang next mong punta?”
“Kakain.” Sabi niya at pumunta naman siya ng Greenwich.
“Ako na, treat ko.” Sabi ko sa kanya at nagorder na ako.
Pagkadating ko tahimik lang kami. NapakaAwkward.
“Clarence.” Tumingin naman siya sa akin. Still expressionless. napakaPoker Face naman neto.
“Oh?”
“Ano, uhm.. Gusto ko lang magsorry.” Shit!
“Tapos?”
“Sana mapatawad mo ako.” Hinawakan ko ang mga kamay niya. Good thing hindi niya inalis. “I’m sorry about that. Ano, uhm… sana we can still friends? I guess. Pero sige hahayaan muna kitang ano… magmove on. Uhm.. Paano ko ba to sasabihin? Uhm.. Clarence.. Can you give me another chance?” Shit! Saan nanggaling yun?! O___O
CLARENCE POV
Nagulat naman ako sa sinabi nitong lalaking to. Ano daw? Another chance? Ano to, gaguhan? Mahal niya ba ako para humingi siya ng isa pang chance? Hindi naman diba?
“What?” Sabi ko sa kanya na nakataas ang isa kong kilay.
“Give me another chance. Clarence I don’t know bat ganito ang inaasta ko ngayon. Pero ewan ko, eto ang sinasabi ng puso ko.”
“Well, alam mo Mr. Mizushima, talo mo pa si Brad Pitt, pang best actor ka.” Sabi ko at inalis ang mga kamay niya sa mga kamay ko. Good thing dumating na din ang order namin. Kumain lang kami ng tahimik.
After kumain, nagstay muna kami ng ilang minuto.
“Clarence, seryoso ako.” Tinignan ko naman siya. Wag kang maniwala sa gagong to Clarence. Lolokohin ka lang niya. Ulit! Kahit mahal mo pa siya, wag kang magpatanga ngayon.
“Seryoso din ako.” Sabi ko at umalis na.
“Wait lang! Clarence!” Hinawakan naman niya yung braso ko.
“Ano ba!?” Suway ko sa kanya. Nakakainis na ha. Pinaglalaruan nanaman ako ng mokong ito.
“Clarence.. Seryoso ako. Okay, hindi kita mamadaliin. Pero gagawin ko ang lahat para mapatawad mo lang ako. And with the second chance. Please?”
“Shut up.” Sabi ko at naghihintay ng masasakyan.
“Clarence! Chotto~ Odegai. Odeagaizimasu!” Sabi niya sa akin at tinititigan ako sa mga mata ko.
“Laurence, mahirap ng magtiwala sa taong ibinigay niya ang lahat ng tiwala niya pero binigo lang niya ito. Naiintindihan mo ba ako? For short, mahirap ka ng pagkatiwalaan. Sa lahat ng ginawa mo sa akin? Tapos malalaman ko pang tinwo time mo pala ako? Kawalang hiyaan lang Laurence. Ang gago mo!” Sigaw ko sa kanya. Nakakabwst na! Alam ko pinagtitinginan kami pero naman kasi, nakakaasar siya!
Sumakay na ako ng taxi pagkatapos nun at iniwan siyang nakatulala.
Alam niyo yung feeling na, 99% to 100%? Na 1% na lang at makakapagmove on ka na, masasabi mo ng nakapagmove on ka na. tapos biglang kakausapin ka ng taong dahilan ng pagmomove on mo na humihingi siya ng SECOND CHANCE?! Back to zero nanaman to.
Hindi madaling magmove on. Lalo na pagsobrang mahal mo ang taong ito. Andaming nagsasabi, okay lang yan marami pa jan at kung ano-ano pa. Pero, naramdaman na ba nila ang naramdaman ko?! Iba-iba ang nararamdaman ng tao. At iba-iba rin ang paraan ng mga ito para makapagmove on.
At higit sa lahat… ayoko na. Ayoko ng balikan ang mga masasakit na mga memorya na naidulot nito sa akin. Ayoko na.
----
Vote. Comment. Share.
Thank you sa inyo! xoxo,