"Ειιιιι αυτές οι πατάτες είναι δικές μου." γκρίνιαξε ο Leo ενώ του πήρα μια χούφτα πατάτες από το πιάτο του.
"Χα τώρα είναι δικές μου." χαμογέλασα θριαμβευτικά και μασησα τις πεντανοστιμες πατάτες.
"Αυτό το μαγαζί είναι πολύ ωραίο. Πως το ανακαλυψες;" ρώτησε ο Brad την Mer, η οποία καθόταν δίπλα μου μασουλωντας μια χοιρινή μπριζόλα.
Η Mer του έκανε νόημα να περιμένει, ενώ προσπαθούσε να καταπιεί γρήγορα την μπουκιά της.
Για ένα λεπτό, φάνηκε ότι θα πνιγεί αλλά τελικά τα κατάφερε και άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει.
"Όταν ήμουν μικρή χάθηκα και μπήκα εδώ να ζητήσω βοήθεια. Ε και μου άρεσε και από τότε έρχομαι." απάντησε, ανασηκωνοντας τους ώμους.
Κοίταξα γύρω και παρατήρησα τον χώρο.
Ξύλινο πάτωμα, πέτρινοι τοίχοι στολισμενοι με μικρά φωτάκια, να κρέμονται από το μπεζ ταβάνι και σκορπισμένα ξύλινα τραπέζια από εδώ και από εκεί.
Δεν ήταν κάτι πολυτελές αλλά σου ενέπνεε αυτήν την ζεστασιά που νιώθεις όταν γυρνάς σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα.
Επιπλέον, είχε πολύ ωραίο φαγητό και ευγενικό προσωπικό.
"Hazel, Εσύ πως εισαι; Ο Matthew μας είπε ότι είχες ένα περιστατικό προχθές." έσμιξε τα φρύδια του ο Leo, κοιτώντας με.
"Καλά είμαι." Δεν τους κοίταξα.
Καρφωσα το βλέμμα μου στο λευκό τραπεζομάντηλο και δαγκωσα το εσωτερικό του μαγουλου μου.
Όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχθώ δεν ειμαι καλά. Ζαλίζομαι, η όραση μου θολώνει και όλα μου τα κόκαλα πονάνε.
"Εγώ θα πάω στο μπάνιο. Θες να ερθεις;" μίλησε η Mer.
Εστρεψα το βλέμμα μου προς το μέρος της και την είδα να με κοιτάει όλο νόημα.
Κουνησα το κεφάλι μου καταφατικά και σηκώθηκα από την καρέκλα, αποφεύγοντας το βλέμμα των παιδιών.
Την ακολούθησα σιωπηλά μέχρι μια κόκκινη πόρτα με τα γράμματα WC χαραγμένα πάνω της. Η Mer έσπρωξε την πόρτα και μπήκαμε μέσα στο λευκό μπάνιο.
"Τι εχεις;" ρώτησε κατευθείαν και με κοίταξε σοβαρή.
"Ειμαι καλά." απαντησα όσο πιο πειστικά μπορούσα.
"Τι εχεις;" ξαναρώτησε κοφτά, αλλά είδα την ανησυχία στο βλέμμα της.
"Πονάει το σώμα μου." ανασηκωσα τους ώμους μου και κοίταξα τα λευκά πλακάκια του πατώματος.
"Δεν παίρνεις την θεραπεία σου;" ρώτησε με σμιγμενα φρύδια.
Πάλι αυτή η συζήτηση.
"Δεν παίρνω θεραπεία."
"Τι; Γιατι;"
"Γιατί δεν θέλω." ανασηκωσα πάλι τους ώμους, ελπίζοντας η συζητηση να τελειώσει σύντομα.
"Hazel." είπε πιο μαλακά και τύλιξε τα χέρια της γύρω μου.
"Γιατί έτυχε σε εμένα Mer; Τι έχω κάνει και το πληρώνω;" ψιθύρισα, έτοιμη να κλάψω.
Η κατάσταση μου με χτύπησε κατακέφαλα και γουρλωσα τα μάτια μου.
Έχω καρκίνο.
Σε ένα χρόνο θα ειμαι νεκρή.
Νεκρή.
"Πεθαίνω." ψελλισα και εκλεισα τα μάτια μου, προσπαθώντας να σκεφτώ κάτι ευχάριστο.
"Hazel, μπορείς τώρα να αρχίσεις θεραπεία. Μπορείς να προσπαθήσεις."
"Όχι." Κουνησα το κεφάλι μου πέρα δώθε και την εσπρωξα από πάνω μου.
"ΌΧΙ." τσιριξα πεφτοντας κάτω.
Τα μάτια μου ετσουξαν και τα δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στα μάγουλά μου.
"Τι συμβενη;" άκουσα μια φωνή που δεν αναγνωριζα και τον ήχο της πόρτας να κλείνει να την συνοδεύει.
"Τίποτα, ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον." απάντησε η Mer ευγενικά και μέσα από τα δάκρυα την είδα να σκύβει στο επίπεδο μου.
Η πόρτα έκλεισε και μείναμε πάλι μονες, μόνο οι σιγανό λυγμοί μου να ακούγονται.
"Δεν θέλω την θεραπεία. Θέλω απλά να μην πονέσω. Δεν θέλω να υποφέρω Mer. Και δεν θέλω να κάνω τους άλλους να υποφέρουν. Θέλω να φύγω όταν θα έρθει η ώρα, στον ύπνο μου. Χωρίς πόνο. Υποσχεσου μου ότι δεν θα πονέσω." τα χέρια μου έτρεμαν έξω σκουπιζα τα δάκρυα από τα μάγουλά μου.
"Στο υπόσχομαι, Αγάπη μου. Δεν θα πονέσεις. Θα φύγεις ευτυχισμένη, αν αυτό είναι που θες." με εχωσε στην αγκαλιά της και τα δάχτυλα της ξεκίνησαν να χαϊδεύουν τα μαλλιά μου.
Κάτσαμε λίγο έτσι, μέχρι να ηρεμήσω και οι λυγμοί μου να σταματήσουν. Προσπάθησα να σηκωθώ, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να πέσω πάλι κάτω με πόδια που τρέμουν.
Η Mer αναφώνησε, όταν με είδε να πέφτω και έσκυψε μπροστά μου, σηκώνοντας με πάνω.
Την ευχαρίστησα και κοίταξα το πρόσωπο μου στον καθρέφτη. Τα μάτια μου κόκκινα και αποτυπώματα δακρύων, σπαρμενα στα εξίσου κόκκινα μάγουλά μου.
Άνοιξα την βρύση και γέμισα τις χούφτες μου με κρύο νερό, χωρίς να νοιάζομαι αν τα δάχτυλα μου πάγωσαν.
Έριξα το κρύο νερό στο πρόσωπο μου και ενιωσα το μυαλό μου να ξυπνάει.
Πεθαινα. Αλλά ξέρω ότι δεν θα πεθάνω ποτέ πραγματικά. Θα αφήσω πίσω μου άτομα που θα με θυμούνται. Και εύχομαι κάποια μέρα να μιλάνε για εμένα με χαμόγελα να κοσμούν τα πρόσωπα τους. Εύχομαι, όταν κοιτάνε τον ουρανό να με σκέφτονται.
Όμως στην πραγματικότητα, ξέρω ότι θα το κάνουν. Όπως ξέρω, ότι κάποια μέρα θα γίνω απλα μια ανάμνηση, μια φωτογραφία στο τραπεζάκι του σαλονιού ή στάχτες που θα πεταχθουν στην θάλασσα. Και έτσι θα ταξιδεύω για πάντα. Γιατί κανείς δεν πεθαίνει πραγματικά. Πάντα υπάρχει έστω και ένα άτομο που μας κρατάει ζωντανούς στην γη, με μια σκέψη ή μια ανάμνηση μας.
Και αυτό είναι εντάξει. Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής μας. Ποιος κρίνει αν είσαι ζωντανός ή νεκρος; Μπορεί η καρδιά σου να χτυπάει μέσα στο στήθος σου, αλλά η ψυχή σου να είναι νεκρή.
"Παμε μέσα." χαμογέλασα και γύρισα να κοιτάξω την Mer, που με κοιτούσε ήδη σκεπτικη.
Μου έριξε ένα ερωτηματικό βλεμμα, μα εγώ απλα συνέχισα να χαμογελάω.
"Όλα καλά." απαντησα σπρώχνοντας την πόρτα του μπάνιου ανοιχτή και κατευθυνοντας το σώμα μου προς το τραπέζι μας.
Ξέρω ότι ακόμα έδειχνα κλαμμενη όμως τα χείλη μου χαμογελούσαν. Οποιοδήποτε με έβλεπε θα μπορούσε να πει ότι ήμουν τρελή.
"Σκιουρακι;" ρώτησε ο Matthew ανήσυχος.
Στάθηκα μπροστά του και εκείνος με κοίταξε ερωτηματικά. Ένιωσα τα βλέμματα όλης της παρέας πάνω μου ενώ τα χέρια μου τυλιχθηκαν γύρω από το σώμα του Matthew και έπεσα στην αγκαλιά του.
"Θα με σκέφτεσαι;" ρωτησα, ενώ εκείνος με τοποθέτησε πάνω στα πόδια του.
"Κάθε στιγμή." ψιθύρισε στο αυτι μου και με κράτησε εκεί.
Στα χέρια του.
Μείναμε μερικές στιγμές έτσι, με εμένα να προσπαθώ να διοχετευσω την ζεστασιά του στο σώμα μου, και εκείνον να μου χαϊδεύει την πλάτη.
Απομακρυνα λιγάκι το σώμα μου από πάνω του, χωρίς να φύγω από τα πόδια του.
"Θα πάρω μέρος σε έναν διαγωνισμό ζωγραφικής." ανακοινωσα στο άσχετο και είδα τα παιδιά να χαμογελάνε προς το μέρος μου.
Γύρισα προς τον Matthew και τον είδα να μου χαμογελάει ξέροντας.
Ξέροντας πως ο διαγωνισμός ζωγραφικής, ήταν κάτι πολύ παραπάνω από έναν απλό διαγωνισμό ζωγραφικής.
Τι έχω πάθει και γράφω μόνο μελαγχολικά;
Η Hazel είναι μια θέα.
Ξέρω ότι πολλοί δεν καταλαβαίνετε γιατί δεν προσπαθεί και μπορεί ακόμα και να έχετε νευριασει, αλλά η Hazel θα πεθάνει στο τέλος.
Το ξερατε από την αρχή αυτό.
Συγγνώμη αν σας στεναχωρώ αλλά δεν έχουν όλα τα βιβλία καλό τέλος. Και ο θάνατος δεν είναι απαραιτήτως ένα κακό τέλος. Έχω σκεφτεί το τέλος, ξέρω ακριβώς τι θα γινει και ξέρετε κατι; Δεν είναι ένα κακό τέλος. Είναι ένα αληθινό τέλος, ένα τέλος με νόημα, με συναισθήματα και συγκίνηση.
Αυτό το βιβλίο δεν το έγραψα για να διηγηθώ την σχέση του Matthew και της Hazel, να πετάξω καναδυο φιλιά και κανένα σ'αγαπώ και να γράψω μια απλή ρομαντική ιστορία.
Το έγραψα για να διηγηθώ τα συναισθήματα μιας κοπέλας που πρέπει να βάλει τους φόβους και τις ανασφάλειες της στην άκρη και να παλέψει για ο,τι της απομένει. Όχι για να δείξω απαισιοδοξία για την ζωή, αλλά για να δείξω αισιοδοξία. Για να δείξω πως ένας άνθρωπος αλλάζει.
Εσύ τι θα έκανες αν ήξερες ότι πεθαινεις;
Η Hazel προσπαθεί να ζήσει, ακόμα και αν ξέρει πως σύντομα θα πεθάνει.
Και ο Matthew θα την χάσει αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Στην ζωή μας χάνουμε ανθρώπους και κλαίμε και φωνάζουμε και μας λείπουν. Αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι ειναι η ζωή. Και η Hazel και ο Matthew θα μάθουν ο ένας από τον άλλον θα βοηθήσουν ο ένας τον άλλον μέχρι να πουν το αντίο, που δεν είναι το τελικό αντίο.
Αυτος είναι ο σκοπός του βιβλίου.
Σας κούρασα με όλα αυτά απλά προσπαθώ να εξηγήσω πως το βλέπω εγώ.
Αυτην την στιγμή δεν με νοιάζει αν έχασα αναγνώστες, οι οποίοι περίμεναν μια απλή ιστορία αγάπης που στο τέλος η πρωταγωνίστρια ζει και παντρεύεται και κάνει παιδιά και μπλα μπλα μπλα. Κανένα μου βιβλίο δεν θα είναι έτσι γιατί απλά, δεν προσπαθώ να απεικονισω την τελεία ζωή αλλά καταστάσεις που υπάρχουν με ένα πιο βαθύ νόημα.
Όσο σαχλό και αν σας ακούγεται αυτό.
Και δεν με νοιάζει αν σκέφτεστε ότι είμαι δήθεν ή ότι είμαι πολύ μικρή για να ξέρω για την ζωή.
Και αφού είπα όσα ήθελα να πω, αν και κάθε φορά θα έχω παραπάνω να σας πω, ας μιλήσουμε και για πιο ευχάριστα.
ΠΩΣ ΣΑΣ ΦΆΝΗΚΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΊΟ;
Άλλο ένα κεφάλαιο που αγαπώ. Έχω βρει την έμπνευση μου, εδώ στο νησί μου. Ίσως είναι το κλίμα, ίσως και οι αναμνήσεις που έχω εδώ που με βοηθάνε να βρω την ηρεμία μου.
Σας ευχαριστώ πολύ για όλη σας την στήριξη, για τους ψήφους και τα σχόλια. Για τα μηνύματα σας που με κάνουν να κλαίω από χαρά. Για το ότι σπαταλατε τον χρόνο σας εδώ, αντί να κάνετε κάτι άλλο.
Έχετε αλλάξει την ζωή μου προς το καλύτερο, όσο μελό και δραματικό και αν ακούγεται αυτό, είναι η αλήθεια.
Σας λατρεύω όλους, έναν προς έναν.
Promote of the day: η υπεροχη μπανανουλα μου, @bananas_with_pyjamas (λολ δεν Μ αφήνει να την ταγκαρω), γράφει υπεροχουπεροχες ιστορίες μικρού μήκους. Παιδιά, σοβαρά έχει ταλέντο η σκατουλα.
ΑΝΤΙΟ ΓΟΥΡΟΥΝΟΑΓΑΠΑΚΙΑ ΜΟΥ💜💜
P.S. Μην ξεχάσετε να με ακολουθήσετε στο ινστα στο eimai.ena.kerasaki (προσωπικο)
Και στο internallyjudging (wp insta)💜💜💜💜