"Star je moet me loslaten." zegt Jaden. "Ik kan het niet." huil ik. "Je kan het wel. Ik geloof in je." bemoedigd hij me. "Jaden, ik hou van je. Ik wil het niet. Ik wil je niet vergeten." snik ik. "Je hoeft me niet te vergeten. Zoek iemand anders die je gelukkig maakt. Heb een toekomst voor ons allebei." probeert hij me te overtuigen. Ik kijk rond me. We staan op de plaats waar het ongeluk is gebeurd. "Starlett, zoek iemand, trouw met hem en heb kinderen met hem. Ik blijf voor altijd bij je, maar ik wil niet dat je in verdriet voor mij blijft leven." zucht hij. "Oké, ik zal doen wat je zegt. Ik zal iemand zoeken, maar ik vergeet je nooit. De ring die je me wou geven hou ik ook altijd bij me." Hij komt naar me toegelopen. "Ik zou niets liever willen. Ik hou van je." zegt hij. Hij zijn ogen flitsen naar mijn lippen en kijken dan weer in mijn ogen. "Ik hou ook van jou." zeg ik.
Ik word wakker vlak voor hij me kan kussen. Het was maar een droom. "Star, wil jij even naar de baby gaan kijken." zegt iemand naast me. Aaron! Wat doet hij in godsnaam in mijn bed. En over welke baby heeft hij het. Ik hoor iemand huilen. Ik ga uit het bed en zie in de kamer naast die waar ik lag een klein meisje liggen. Ze heeft de haarkleur van Aaron en de ogen van mij. Ik pak het kindje op en probeer haar in slaap te wiegen. Plots voel ik twee armen om mijn middel die me naar achter trekken. "Wat is onze dochter toch een schoonheid." fluistert hij. Inderdaad de baby is prachtig. "Morgen is het de het vijf jaar na Jadens dood. Ga je naar het kerkhof?" vraagt hij. "Ja, ga je mee?" vraag ik. "Nee, ga maar alleen. Ik weet dat je dat liever hebt." fluistert hij in mijn oor. "Dank je." Ik leg de baby in het bedje en draai me om naar Aaron. Ik leg mijn armen om zijn nek en hij trekt me naar zich toe.
Ik schiet recht. Een droom in een droom?! Dat heb ik nog nooit gehad. Ik ga doen wat Jaden me gevraagd had te doen in de eerste droom. Maar wat betekend die tweede droom?
Ik kijk om me heen in de kamer. We liggen met z'n allen in de kamer van Jer en Yara. Na het eten hadden we besloten om een filmavond te houden. Ja met meer dan twintig mensen. Als je de baby's er bij telt denk ik dat we met vijfentwintig zijn. Het was super gezellig, maar we zijn wel na de vierde film allemaal in slaap gevallen.
Ik kijk op mijn telefoon hoe laat het is. Negen uur. Mijn ogen schieten wijd open. NEGEN UUR! De lessen zijn al begonnen!! "Mensen, wakker worden de lessen zijn zijn al een half uur bezig." roep ik door de kamer. Iedereen word meteen wakker en gaan snel recht staan.
We gaan allemaal naar onze eigen kamer om ons om te kleden. Dat betekend wel dat Cam, Blake, Dale, Alex, Max, Tanner en ik nog naar het vierde verdiep moeten gaan. "Lift of trap?" vraagt Dale in paniek. "Trap." antwoord ik kort, maar krachtig.
We rennen samen zo snel mogelijk de trap op en gaan naar onze kamers. Weet je hoe moeilijk het is om de trap op te rennen met een gips? Cam heeft me onderweg op zijn rug genomen en Blake en Tanner hebben ieder een van mijn krukken genomen. Zo zijn we dan verder gegaan.
Ik haal uit mijn kleerkast een jogging broek - dat is het makkelijkste met de gips rond mijn been - en een shirt. Ik ga niet naar de badkamer, maar kleed me gewoon voor de kast om. Er is geen tijd om moeilijk te doen. Uit mijn handtas pak ik een concealer en maskara en doe dat snel op. Verder doe ik nog snel mijn schoenen aan en neem mijn tas op mijn rug.
Wanneer we de kamer uit gaan, zijn de andere net onderweg naar de lift. Nu gaan we wel met de lift. Op de derde verdieping komen Yara, Haley en Mirthe ook bij in de lift staan.
Er komt elke ochtend om kwart na acht normaal gezien een oppas voor LT en Junior. Vandaag was zij ook te laat. Lekker handig. De andere jongens zijn allemaal met de trap gegaan.
We zien ze beneden staan wanneer wij uit de lift stappen. Ik loop of kruk of hoe je het ook wil zeggen, samen met Aaron, Scott, Jer, Yara en Austin naar ons lokaal.
"Waar komen jullie vandaan?" vraagt meneer Black. "We hebben ons overslapen." zeg ik. "Jullie allemaal?" vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen. Zeg ik een keertje de waarheid is het nog niet goed. "Ja, we hadden een sleepover." legt Scott uit. "Ga jullie maar melden." zegt hij. Ik haal mijn schouders op en loop zonder me te melden naar de kantine. Misschien hebben ze nog wat te eten? You never know.