"Σοβαρά, σου είπε κάτι τετοιο;" γελούσα ασταμάτητα, σε μια από τις αναμνήσεις του Matthew που μόλις μου είχε εκμυστηρευτει.
Δεν ξέρω πόση ώρα βρισκόμασταν εδώ, καθισμένοι σε αυτήν την κουβέρτα, αλλά πλέον είχε βραδιάσει και είχα γελάσει πολύ παραπάνω από ο,τι περίμενα.
"Εσυ; Τι ενοχο μυστικό έχεις από το Δημοτικό που κάνεις άλλος δεν ξέρει και δεν θα μάθει ποτε;" είπε δραματικά και έπειτα γελασε.
"Εγώ...βασικά, τιποτα. Ήμουν πάντα το ήσυχο κορίτσι." ανασηκωσα τους ώμους, κοιτώντας γύρω μου άβολα.
"Ω έλα τώρα, όλο και κάτι θα υπάρχει." πιεσε τα πλευρά μου, γελώντας ακόμη.
Αυτή η γελαστή, χαρούμενη πλευρά του Matthew, όσο καλύτερη και αν ήταν από την τρομακτική, θυμωμένη πλευρά του, ακόμα με τρόμαζε.
Εννοώ, τα mood swings του είναι χειρότερα και από 15χρόνης κοπέλας με περίοδο.
"Λοιπόν, θα σου πω κάτι αλλά θα μείνει τελείως μεταξύ μας. Και δεν θα γελάσεις." ψιθυρισα και ένιωσα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν, στην σκέψη του περιστατικού που θα του έλεγα.
Εκείνος κουνησα καταφατικά το κεφάλι του, προσπαθώντας να μείνει σοβαρός, ενώ με κοιτούσε προσεκτικά.
"Λοιπόν, όταν πήγαινα πρώτη γυμνασίου, μου άρεσε ο μεγάλος ξάδερφος της Anne. Φυσικά, αυτός είχε κοπέλα και τα λοιπά, ήταν κούκλος και εγω ήμουν, λοιπόν, εγω. Ανυπομονούσα κάθε καλοκαίρι που πήγαινα στο εξοχικό τους για λίγες μέρες να τον δω, ακόμα και αν εκείνος με θεωρούσε ένα μικρό κοριτσάκι. Κάτι το οποίο ήταν και η αλήθεια. Η εφηβεία όμως μόλις με είχε επισκεφτεί και οι ορμόνες μου είχαν τρελαθεί." έκανα μια παύση παίρνοντας μια βαθειά ανάσα.
"Και τι έγινε;" ρώτησε περίεργος.
"Πως να το πω; Είδα ένα εμ όνειρο...με εκείνον." είπα υπερβολικά σιγανά, ενώ όλο μου το πρόσωπο είχε πάρει φωτιά.
Γιατί του τα λέω αυτά;
Νομίζω ότι αρκετά φίλοι γίναμε. Παρασύρθηκα. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι ο Matthew.
"Είδες υγρό όνειρο;" ρώτησε, πρπσοαθωντας να συγκρατήσει τα γέλια του.
"Ναι...βασικά άστο δεν είναι τιποτα." προσπάθησα να το καλυψω, κοιτώντας το έδαφος.
Hazel, πρέπει να σκέφτεσαι πριν ανοίξεις το στόμα σου.
"Όχι, τώρα θέλω να μάθω. Τι έγινε; Σε έπιασε να φωνάζεις το όνομα του στον ύπνο σου;" μπορούσα να δω ότι προσπαθούσε σκληρά να μην ξεσπάσει σε δυνατά γέλια.
"Άστο δεν είναι κάτι φοβερό." απεφυγα να απαντήσω.
"Ω έλα τώρα, σκιουρακι. Δεν μπορείς να με αφήνεις σε αγωνία. Πες μουυυυ." άρχισε να γκρινιάζει, τραβώντας το χέρι μου προς τα εκείνον.
"Καλά, λοιπόν." πήρα μια βαθειά ανάσα ξανά, έτοιμη να του πω τι έγινε.
"Με άκουσε να παραμιλαω και ήρθε να δει αν ειμαι καλά αλλά εγώ ήμουν ακόμα κοιμισμένη και τον τράβηξα πάνω μου, φιλώντας τον." απαντησα με κλειστά μάτια.
Σιωπή επικράτησε στην ατμόσφαιρα.
"Και μετά εκείνος απλα φρικαρε και έφυγε. Και από τότε δεν ξαναμιλησαμε και με αποφεύγει. Η Anne δεν το έμαθε ποτέ. Και κάπως ετσι, έδωσα το πρώτο μου φιλί." συμπληρωσα κατακόκκινη.
Πάλι σιωπή.
"Μπορείς να γελάσεις." είπα τελικά, ντροπιασμενη.
Ούτε ένα δευτερόλεπτο πέρασε και τα γέλια του αντιχησαν στον χώρο, ενώ ο ίδιος έπεσε πίσω, κυλιωμενος στην κουβέρτα, πασχίζοντας να αναπνεύσει.
"Ω θεέ μου, τι ήθελα και στο ειπα; Δεν είναι καν αστείο, είναι απλά ντροπιαστικό." έκρυψα το πρόσωπο μου στα χέρια μου.
"Σ-σκιουρακι σ-συγγνώμη που γελ-λαω απλα..." προσπάθησε να πει.
Περίμενα να τελειώσει αυτό το τουρνουά γέλιου, κοιτώντας τον ουρανό που είχε σκοτεινιάσει πια.
"Εντάξει σταματάω." είχε γίνει κατακοκκινος και τα μάτια του γυάλιζαν.
"Συγγνώμη που γελασα τόσο, δεν ήταν τόσο αστείο, απλά το έκανα εικόνα και δεν ξέρω." άφησε άλλο ένα γελακι.
"Εντάξει, έχεις δίκιο. Αν το καλοσκεφτείς, έχει πλάκα." γέλασα ελαφρά.
"Είδες σκιουρακι; Όλα καλά." μου τσίμπησε τα μάγουλά, κοιτώντας με στα μάτια.
"Τελικά θα κάνουμε το τρίτο πράγμα στην λίστα; Είναι ήδη 8 και θέλω να κοιμηθώ νωρίς. Αύριο έχουμε σχολείο."
"Ωραία, θα φύγουμε τώρα. Απλά σε προειδοποιώ ότι το τρίτο πράγμα μπορεί να μην σ'αρέσει αλλά θα σε προετοιμάσω εγω." σηκώθηκε όρθιος, προσφέροντας το χέρι του για να με βοηθήσει να σηκωθώ και εγω.
Θα μπορούσα να πω ότι σίγουρα είχαμε έρθει πιο κοντά, μετά από τις τόσες ώρες συζήτησης.
"Που θα πάμε;" ρώτησε ελαφρώς ανήσυχη, μαζεύοντας την κουβέρτα από το έδαφος.
"Σε μια καφετέρια." απάντησε απλα, κάνοντας μου σήμα να τον ακολουθήσω, ενώ περπατούσε μπροστά μου.
"Ε καλα, τι θα μπορούσε να συμβεί σε μια καφετέρια;" ρωτησα, ανασηκωνοντας τους ώμους μου.
"Θα φλερταρεις και θα πάρεις τηλέφωνο ενός τύπου." απάντησε, χαμογελώντας σατανικά.
Ναι, δεν το είχα σκεφτεί αυτό.
Σκατα.
"Matthew, όση αυτοπεποίθηση και να απέκτησα τις τελευταίες μέρες, δεν μπορώ." είπα, σταματώντας να περπατώ.
"Ω έλα τώρα βρε σκιουρακι, μια χαρα φιλησες τον ξάδερφο της φίλης σου. Δεν νομίζω αυτό να είναι θέμα." με πείραξε, κλείνοντας μου το μάτι.
Ήμουν σίγουρη ότι κάποια στιγμή θα το χρησιμοποιήσει εναντίον μου.
Και αυτή η στιγμή ήρθε.
"Άλλο εκείνο. Σε παρακαλώ, δεν μπορώ να το κάνω." κλαψουρισα πεισματαρικα.
Εγώ, η Hazel Maddox, δεν ήμουν ικανή ούτε να φλερτάρω με ένα περιστέρι (A/N: Travis Maddox και περιστερακι reference had me dead. Όσοι καταλάβατε, καταλάβατε), πόσο μάλλον με ένα αγόρι.
ΜΕ ΑΓΟΡΙ.
Α-Γ-Ο-Ρ-Ι
Ακόμα δεν μπορούσα να καταλάβω πως γινόταν να μιλάω στον Matthew και τους φίλους του τόσο χαλαρά.
"Ωραία θα κάτσουμε εδώ να κάνουμε προβα με εμένα. Ενταξει;" είπε ξεφυσωντας Αφού είδε ότι δεν απάντησα στο προηγούμενο του σχόλιο.
"Εντάξει..." απαντησα διστακτικά.
"Καλύτερα να πάμε στο αυτοκίνητο, να βάλουμε και την θέρμανση." με τράβηξε από το χέρι, ξεκινωντας να περπατάει προς το αυτοκίνητο.
"Πιο σιγά. Δεν έχω τόσο μεγάλα πόδια." σταματησα να πάρω μια ανασα.
"Μόλις προσεβαλλες τα πόδια μου;" ακούμπησε το χέρι του στον θώρακα του, εκεί που υποτίθεται ότι βρίσκεται η καρδιά και έκανε τον πληγωμένος.
"Ναι, Ναι, άντε να τελειώνουμε." στριφογυρισα τα μάτια μου, ξεκινώντας να προχωράω, μπροστά από εκείνον.
"Πρέπει να φοράς αυτό το τζιν πιο συχνά σκιουρακι." τον άκουσα να λέει κοντά μου.
Υπονοούσε κατι;
Με φλέρταρε;
Μπα, ήταν απλά ένα χυδαίο σχόλιο για τα πισινά μου.
Αγνοησα αυτό που είπε και συνέχισα να περπατάω μέχρι που φτάσαμε στο αυτοκίνητο
"Ας ξεκινήσουμε." χαμογέλασε στραβά, ενώ κάθισε στην θέση του οδηγού, δίνοντας μου την κουβερτα.
Την πήρα στα χέρια μου (A/N: Την κουβέρτα φυσικά γκουρού γκουχου) και την τυλιξα γύρω από τους ώμους μου, σε μια προσπάθεια να μείνω ζέστη, ενάντια στον κρύο χειμωνιάτικο καιρό.
Άλλωστε, την άλλη εβδομάδα ήταν Χριστούγεννα και ευτυχώς το σχολείο κλείνει μεθαύριο για διακοπες.
"Ας υποθεσουμε ότι ειμαι ο τύπος που κάθεται στο διπλανό τραπέζι και εσύ με πλησιαζεις. Πως με πλησιαζεις;" γυρισε προς το μέρος μου.
"Εμ σου λέω Γεια...υποθέτω..." είπα διστακτικά, ελαφρώς μπερδεμένη.
"Ναι γειά θα μου πεις. Το θέμα είναι πως θα μου το πεις." εξήγησε, ξεφυσωντας.
"Τι εννοεις; Φυσιλογικα." είπα με ένα 'duh υφος'.
"Πάμε μια πρόβα και θα σου δείξω τι εννοώ."
"Γεια." είπα απλα.
Ο Matthew έκανε ένα μεγάλο facepalm και μου έγινε ένα δολοφονικό βλέμμα.
Τι έκανα;
"Δεν λες ετσι ξερα ένα γειά. Πρέπει να δείξεις στον άλλον ότι τον πρόσεξες και ότι θες να μιλήσεις μαζί του. Πρέπει να δείχνεις ότι έχεις διάθεση, να χαμογελάς και να είσαι ευχάριστη." εξήγησε λες και μιλούσε για Αστροφυσική.
Ναι, χίλια συγγνώμη που δεν ήξερα ότι το φλερτ είναι επιστήμη. Λες και με νοιάζει.
Το τρίτο πράγμα στην λίστα είναι βλακεια. Τέλος.
"Γειααα." προσπάθησα να χαμογελάσω και να ακουστω ευδιαθετη για να τελειώνουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται.
"Καλύτερα." χαμογέλασε επιδοκιμαστικα.
"Ωραία..τι άλλο τωρα;" ρωτησα βιαστικά.
"Ωω σκιουρακι δεν θα βιάζεσαι. Θα το πάμε με τον ρυθμό μου ώσπου να γίνει σωστά." μου τσίμπησε το μάγουλό.
Γιατί μου τσιμπουσε συνεχώς τα μαγουλα; Τι πρόβλημα είχε με τα μαγουλα μου;
"Μετά πρέπει να ξέρεις πως να αρχίσεις μια συζήτηση. Πριν του μιλήσεις, να προσέξεις πάνω του κάτι ξεχωριστό που θα μπορούσε να ξεκινήσει μια συζήτηση. Αυτό δεν μπορώ να στο δείξω. Θα δεις εκείνη την ώρα πως θα την αρχίσεις. Πρέπει όμως να αρχίσεις μια συζήτηση που να μην είναι μονόδρομος. Να φανείς ενδιαφέρουσα." είπε σοβαρός, κοιτώντας με στα μάτια, κάνοντας με να ανατριχιασω.
"Δεν μπορώ να είμαι απλά ο εαυτός μου;"
"Και φτάσαμε στο σημείο που ήθελα να έρθουμε. Να είσαι πάντα ο εαυτός σου. Όλα τα αγόρια προτιμάνε μια κοπέλα που είναι ο εαυτός της και δεν προσποιείται. Γενικά στην ζωή πρέπει να είσαι ο εαυτός σου." είπε πιο γλυκά αυτήν την φορά, χαμογελώντας μου ελαφρά.
Κανείς εδώ με κάποιο κουτάλι ευκαιρο;
Γιατί νομίζω ότι λιώνω στα καθίσματα.
"Δηλαδή θες να είμαι ο εαυτός μου;"
"Και βέβαια. Γιατί να σου ζητούσα να μην είσαι ο εαυτός σου;" έσμιξε τα φρύδια του.
"Ωραία. Μπορούμε να πάμε να τελειώνουμε; Δεν νομίζω ότι θέλει τόση προετοιμασία πια." δυσανασχετησα και βολεύτηκα καλύτερα στην θέση μου.
"Γιατί τόσο ανυπόμονη;" γελασε πνιχτα, ξεκινωντας την μηχανή.
"Γιατί θέλω να τελειώνουμε. Και νυστάζω. Και πεινάω." απαντησα σαν μικρό παιδί και έκλεισα τα μάτια μου.
Τον άκουσα να γελάει και boy, αν έλεγα ότι το γέλιο του δεν ήταν υπέροχο, θα έλεγα ψέμματα.
Η ΑΓΑΠΗΜΈΝΗ ΣΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ ΑΝΈΒΑΣΕ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ ΈΠΕΙΤΑ ΑΠΌ 8 ΜΈΡΕΣ.
Χίλια συγγνώμη αλλά είχα χάσει την έμπνευση μου.
Και τώρα που επιτέλους είμαι διακοπές, χωρίς ίντερνετ και με την ηρεμία μου, νομίζω την ξαναβρήκα.
Οπότε, αυτό το ανεβάζω από δεδομενα και έτσι δεν θα μπορώ να δω τα σχόλιά σας:'((
Σχέδια για αποψε:
Πατατάκια ✔
Τηλεόραση με κάποια shitty movie✔
Ο αδερφός μου να μου κρατάει συντροφιά✔
Κινητο✔
Wattpad✔
Παγωτό✔
ΝΑΙ ΌΛΟΙ ΕΔΏ.
Οκαυ πάω να γουρουνιασω στον απίστευτα άνετο καναπέ μου.
Αχ σας αγαπώ.
ΚΑΙ ΘΈΛΩ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΉΣΩ ΌΛΟΥΣ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΧΈΣ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΝΈΘΛΙΑ ΜΟΥ. ΜΟΥ ΦΤΙΆΞΑΤΕ ΤΑ ΓΕΝΈΘΛΙΑ.
Αλλά πιο πολύ θα ήθελα να ευχαριστήσω την Αναστασία και την Σωτηρία για τις ξεχωριστές ευχές τους και τα λόγια τους που με έκαναν να κλάψω.
Δυστυχώς δεν έχω καλό σήμα και δν με αφήνει να κάνω ταγκ.
Σας λατρεύω όλους τοσο❤❤❤