Vote & Comment💗
"Γιατί;" Ρωτάει ο Άλεξ μιας που εγώ δεν μπορώ να σταυρώσω λέξη. Έχω μείνει και κοιτάω σαν να και παθαίνω.
"Γιατί η Ζωή, πρέπει να γνωρίσει καλύτερα την οικογένεια σου και τον αδερφό σου." Του απαντάει η θεία μου. Πέρνω μια βαθιά ανάσα και νιώθω το χέρι του Άλεξ να πέρνει το δικό μου και να το σφύγγει, λες και μου δίνει δύναμη.
"Πότε θα φύγουμε;" Την ρωτάω στραβοκαταπίνοντας μιας και δεν έχω άλλη επιλογή. "Αύριο γλυκιά μου." Μου χαμογελάει συμπονετικά και συνεχίζει. "Τα πράγματα σου θα τα πάρουν οι υποιρέτες του μπαμπά του Άλεξ από την Κρήτη." Μόλις αναφέρει την Κρήτη μια λάμψη φωτίζεται μέσα μου. Η Βαλεντίνα! Πόσο μου έχει λείψει, και πόσα θα περνάει τώρα μόνη της. Πραγματικά εύχομαι τα πράγματα να μην ήταν έτσι και να μπορούσα να πάω να την δώ, έστω και για λίγο. όμως ξέρω ότι αυτό δεν γίνετε. όχι επειδή δεν θέλω, αλλά επειδή δεν θα μου το επιτρέψουν.
Γνέφω το κεφάλι μου καταφατικά και συκόνομαι όρθια. Αρχίζω να προχωράω προς την έξοδο του σπιτιού. Νιώθω να πνίγομαι εδώ μεσα, να πνίγομαι από τις αναμνήσεις, από το τι με περιμένει. Μια κοπέλα γύρω στην ηλικία μου βρίσκεται στην εξώπορτα του σπιτιού και μου χαμογελάει. Ποια είναι; Δεν την έχω ξαναδεί εδώ.
"Γεια σου! Μπορώ να σε βοηθήσω με κάτι;" Την ρωτάω ευγενικά και εκείνη μου χαμογελάει.
"Γεια σας δεσποινής Ζωή! Εγώ είμαι η Τόνια, η καινούρια σας προσοπική βοηθός και στυλίστρια σας." Μου ανακοινώνει με ένα πλατύ και ζεστό χαμόγελο ενώ εμένα μου κόβεται μαχαίρι.
"Προσωπική μου βοηθός; Στυλίστρια; " Αναφωνώ παραξενεμένη. "Μα εγώ δεν θυμάμαι να ζήτησα κανένα από τα δύο. Ποιος σε προσέλαβε, αν επιτρέπεται;" Την ρώτησα προσπαθώντας να παραμείνω ευγενική αλλα δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά.
"Φυσικά και επιτρέπεται! Ο βασιλειάς Λεονάρντο μου είπε να ρθω να σας παραλάβω από το παλάτι της θείας σας, και από αύριο θα είμαι στις διαταγές σας!" Μου λέει και εγώ χάνομαι εκεί που λέει βασιλειάς Λεονάρντο.
"Ποιος είναι ο Βασιλειάς Λεονάρντο;" Την ρωτάω πρόθημη στο να μάθω. Εκείνη γουρλώνη τα μάτια της και με κοιτάει λες και είμαι τρελή. "Είναι ο πατέρας του πρίγκιπα Άλεξ, δεν τον ξέρετε;" Λέει και εγώ δεν ξέρω τι να της απαντήσω. "Φυσικά και τον ξέρω." Της λέω προσπαθώτας να φανώ ψύχραιμη.
Τώρα έχω την ανάγκη γι λίγο καθαρό αέρα, Πνίγομαι. "Με συγχωρείςΤόνια." Της λέω και μου γνέφει. όχι περισσότερο σαν υπόκληση μου φάνηκε.
Ανοίγω την εξώπορτα και βγένω έξω κλείνοντας την πίσω μου. Κατεβαίνω κάτι σκαλιά και βλέπω μια κούνια στην μέση του κήπου γύρω από λουλούδια και μια λίμνη χρώματος μπλε σκούρου. Τρέχω προς τα εκεί και κάθομαι.
Νιώθω τα πνευμόνια μου να γεμίζουν με οξυγώνο και αρχίζω να ηρεμίζω, νομίζω.
Πόσο θα ήθελα την παλιά μου ζωή πίζω, να μην έχω έγνοιες. Να δουλέυω στην καφετέρια μαζί με την Βαλεντίνα, να γελάμε μέχρι ύπνου. Τα θέλω όλα αυτά πίσω.
Δεν είμαι εγώ αυτή! Δεν μπορώ αυτή την ζωή.
Φοβάμαι πως δεν ξέρω να γίνω βασίλισσα και θα μισήσουν όλοι. όμως, περισσότερο φοβάμαι τον Ίθαν. Αν δεν τον διαλέξω δεν ξέρω τι θα κάνει. Φοβάμαι.
Μόνο στην σκέψη ότι από αύριο θα βρίσκομαι στο ίδιο σπίτι μαζί του, ανατριχιάζω από φόβο. Αν με βρει κάπου μόνη μου; Αν συνεχίσει να έρχεται στα όνειρα μου; Αν, αν, αν με σκωτώσει;
Αν πληγώσει την Βαλεντίνα ή τον Άλεξ; Δεν θα αντέξω να πάθουν κάτι.
Νομίζω ήρθε η ώρα να βγάλω την Βαλεντίνα από αυτό το θέμα για να είναι καλά, ασφαλής και να έχει μια φυσιολογική ζωή, δεν της αξίζει να πάθει κάτι για μένα. Κυνδυνεύει μόνο που ξέρει την αλήθεια.
Ξέρω τι πρέπει να κάνω και αυτό θα κάνω. Είναι το σωστό.
Συκόνομαι από την κούνια και πέρνω μια βαθιά ανάσα πριν ξεκινήσω να περπατάω με προορισμό το δωμάτιο μας.
Μετά από δέκα λεπτά που έκανα για να ανέβω τα σκαλιά, βρίσκομαι επιτέλους στον διάδρομο που οδηγεί προς το υπνοδωμάτιο.
Ανοίγω την πόρτα και βρίσκω έναν Άλεξ χωρίς μπλούζα να κάθεται στο μπαλκόνι και να κοιτάει τον ουρανό.
Πηγαίνω δίπλα του και βάζω το χέρι μου στον όμο του. Μόλις αντιλαμβάνεται ότι εγώ είμαι, με βάζει να καθίσω πάνω του. Εγώ τυλίγω τα χέρια μου γύρω από υον λαιμό του και βάζω το κεφάλι μου στην καμπύλη του λαιμού του. Αυτός βάζει το ένα του χέρι στην μέση μου και με το άλλο χαϊδεύει τα μαλλιά μου.
Μπορούμε να μείνουμε έτσι για πάντα;
Μετά από πέντε λεπτά σπάω την υσηχία. "Άλεξ;" Τον ρωτάω σιγανά αλλά σίγουρα με άκουσε. "Ναι ψυχή μου." Μου απαντάει και αυτό με κάνει να χαμογελάσω ελαφρά.
Πέρνω μια βαθιά ανάσα και συκόνω το κεφάλι μου για να τον κοιτάω στα μάτια. "Μπορείς να προκαλέσεις αμνησία αν το θες έτσι;" Τον ρωτάω. "Ναι" Λέει κάπως ανύσηχα. " Θες να σου προκαλέσω αμν-" Τον διακόπτω. "Όχι απλώς, θέλω να προκαλέσεις στην Βαλεντίνα. Ξέρω ότι περνάει δύσκολα τώρα που λοίπω και δεν θέλω. Την αγαπάω, είναι σαν αδερφή μου δεν θέλω να πάθει ποτέ τίποτα. " Του λέω και βουρκώνω.
"Ότι θες εσύ." Μου λέει και μου σκουπίζει ένα δάκρυ που εθχε κυκίσει στο μάγουλο μου.
"Θέλω να την κάνεις να με ξεχάσει, ότι δεν πέρασα ποτέ από την ζωή της, αλλά θέλω να της δώσω και λεφτά, ξέρω ότι περνούσαμε δύσκολα στα οικονομικά και μιας και όλα τα μοιραζόμασταν, θα μοιραστώ και τα λεφτά." Του ανακοινώνω και απλά γνέφει καταφατικά.
Με βάζει στην αγκαλιά του και εγώ μυρίζω το άρομα του για να ηρεμίσω.
Δεν λέει τίποτα γιατί ξέρει ότι χρειάζομαι μια αγκαλιά τώρα. Πόσο καλά με ξέρει. Τον λατρεύω όταν με καταλαβαίνει χωρίς να του πω κάτι.
Χωρίς να το καταλάβω με πέρνει ο ύπνος στην αγκαλιά του.
Ήχος κυμμάτων ηχοί μέσα στα αυτιά μου και με ηρεμή.
Βρίσκομαι σε μια παραλία. Είναι τόσο τέλειο το τοπίο, και ήρεμο. Αλλά τόσο κιάλλο φαίνεται ότι είναι ακατοίκιτη παραλία.
Συκώνομαι από την άμμο που καθόμουν και πηγαίνω προς την θάλασσα.
Γαλάζια με λίγα κύμματα που σε ηρεμούν.
Βάζω το πόδι μου λίγο μέσα στο νερό και καίει. Το βγάζω αμέσως και αποτεαβιέμαι.
Ο ουρανός από γαλάζιος και καθαρός που ήταν αρχίζει να μαυρίζει και να βρέχει.
Μια σταγόνα κοκκινοπή πέφτει πάνω στο πόδι μου απο την θάλασσα. Μα η θάλασσα είναι γαλάζια.
Κοιτάζω σιγά σιγά την θάλασσα και όντως, είναι κόκκινη. Μα πώς. Μοιάζει με αίμα.
Ένα ρίγος με διαπερνά. Κρυώνω.
Γιατί έχω την αίσθηση ότι δεν βλέπω όνειρο αλλά είναι ο Ίθαν; Όχι όχι, δεν νομίζω. Απο αύριο θα μπορεί να με βασανίζει όσο θέλει από κοντά.
Μια μέρα δεν μπορεί να με αφήση ύσηχη; Καλύτερα να αρχίσω να τρέχω για να μην με βρει. Δεν έχω δύναμη για άλλο πόνο.
Αρχίζω και τρέχω προς άγνωστο προορισμό. Κοιτάζω αριστερά και δεξιά και βλέπω μόνο δέντρα και άμμο.
Έχω καταβραχεί από την βροχή και κρυώνω αλλά αυτό δεν θα με σταματήσει από το να βρώ κάπου να κρυφτώ.
Ξανακοιτάζω γύρω μου και μόνο δέντρα βλέπω, συγκεγκριμμένα φοίνικες.
Δεν έχω άλλη επιλογή παρά να σκαρφαλώσω ένα δέντρο. Δεν το έχω ξανακάνει όμως και δεν ξέρω εαν θα τα καταφέρω. Πρέπει να τα καταφέρω όμως.
Κατευθύνομαι προς το δέντρο που βρίσκεται ακριβώς μπροστά μου και κοιτάζω γύρω μου για να βεβαιοθώ ότι δεν βρίσκεται κανείς.
Πώς στο καλό πρέπει να ανέβω εκεί πάνω;
Ελένγχω αν υπάρχουν καθόλου μικρά γερά κλαδιά που θα μπορώ να σκαρφαλώσω χωρίς να σπάσουν. Βρήσκω ένα που φέναιτε γερό, ελπίζω και να είναι.
Βάζω το αριστερό μου πόδι επάνω στο κλαδί κάπως φοβισμένα και αργά. Σιγά σιγά αρχίζω και βάζω όλο μου το βάρος σε αυτό το πόδι που στυρίζεται επάνω στο κλαδί. Έπειτα αποφασίζω να συνεχίσω να σκαρφαλώνω. Βάζω το δεξί μου πόδι επάνω στο επάνω κλαδί προσεχτηκά.
Αυτό συνεχίζεται για αρκετή ώρα μιας που έχω και υψοφοβία και ακόμη βρίσκομαι λίγο πιο κάτω απο τα μεγάλα πλατιά κλαδιά. Προσπαθώ να μην κοιτάω κάτω για να μην πέσω και να κοιτάω επάνω. Να συγκεντρώνομαι μόνο στα μεγάλα κλαδιά που θα μπορώ να κρυφτώ.
Ο ήχος μίας θύελλας ακούγεται από μακρυά και καταλαβαίνω ότι σε λίγο η θύελλα θα βρίσκεται εδώ. Καλύτερα να κάνω γρήγορα αλλιώς θα με πετάξει κάτω ο δυνατός άνεμος!
Η θύελλα ακούγεται να πλυσιάζει το σημείο που είμαι, και σε συνδιασμό και με την βροχή δεν μου ακουγεται και καλή ιδέα. Οστόσο βρίσκομαι μόνο λίγα εκατοστά μακρυά από ένα μεγάλο κλαδί με κλαδάκια και πολλά φύλλα επάνω. Προσπαθώ να κάνω όσο πιο γρήγορες αλλά και προσεχτικές κινήσεις γίνεται διότι μετά θα πέσω από την πίεση της βροχής και του ελαφριού αέρα που σε λίγο θα μετατραπεί σε έναν θυελλόδη αέρα με βροχή.
Πιάνομαι απο το κλαδίκαι με λίγη δυσκολία καταφέρνω και κάθομαι εκεί πάνω. Δεν έχω καλό προέσθημα για το τι θα ακολουθήσει.
Μέσα στην φασαρία του ανέμου, ακούγεται ένα σφύριγμα. Ένα διαπεραστικό σφύριγμα που μου τρυπάει τα αυτιά. Κλείνω με τα χέρια μου τα αυτιά μου και προσπαθώ να κοιτάξω κάτω προσεχτικά. Δεν είναι κανείς.
Προσπαθώ να δω απο που προέρχεται αυτό το σφύριγμα αλλά δεν μπορώ να εντοπίσω το από που έρχαται γιατί ακούγεται από παντού!
Μετά από λίγο το σφύριγμα σταματάει να ακούγεται όμως η θύελλα διναμώνει, όπως και η βροχή.
Τα φύλλα του δέντρου με προστατεύουν από την δυνατή βροχή αλλά πάλι, έχω καταβραχή.
"Γλυκιά μου! Που κρύβεσαι;" Ακούω μια μπάσα φωνή να λέει. Αυτή η μπάσα φωνή είναι του Ίθαν. Το καταλαβαίνω από την άθλια χροιά της φωνής του.
Η καρδιά μου χτυπάει σε περίεργους ρυθμούς. Φοβάμαι. Βαρέθηκα να με στοιχιώνει κάθε μέρα. "Αν δες πεις που είσαι, θα σε βρω, και δεν θα σαρέσει." Εκφράζει Θυμωμένα. Η φωνή του σιαπέρασε το δέρμα μου. Είνα τρομακτικός.
"Αν δεν βγεις σαν καλό κορίτσι που είσαι, δεν θα περάσεις καλά όταν έρθεις στο σπίτι μου." Αναφωνεί με έναν τόνο που δεν μπορώ να αναγνωρίσω.
Δεν θα κατέβω, Όχι. Φοβάμαι. Καλύτερα να μείνω εδώ πάνω που δεν μπορεί να με βρεί. Εχτώς κιαν διαβάσει το μυαλό μου.
"Ωραία λοιπόν, θα σε βρώ εγώ." Λέει θυμωμένα. Φοβάμαι πολύ. Αν, αν με βρει θα μου κάνει κακό. Μα δεν θέλω να πονέσω πάλι. Προσπαθώ να μέινω όσο πιο αθόρυβη γίνεται για να μην με ακούσει. Προσπαθώ να ηρεμήσω για να μην ακούγονται οι παλμοί μου, μην ξεχνάμε ότι έχει και υπερακοή.
Έχουν περάσει λίγα λεπτά και δεν με βρήκε. Μάλλον με ψάχνει ακόμη. Μα όσος χρόνος περνάει τόσο πιο απότομη γίνεται η βροχή και τόσο πιο γλυστερό γίνεται το δέντρο. Έχω ξεπαγιάσει αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό.
Ξαφνικά νιώθω μια ψυχράδα από πίσω μου και ένα άγγιγμα ψυχρό, παγερό στον ώμο μου. Γουρλώνω τα μάτια μου και συνηδητοποιώ ότι με βρήκε. Γυρίζω το κεφάλι μου πίσω και τον βλέπω να με κοιτάει με ένα χαμόγελο που μόνο γλυκίτιδα δεν βγάζει.
"Σου έλειψα γλυκό μου;" Λέει και με κοιτάει με εκείνα τα παγερά του μάτια που αν τα κοιτάξω θα παγώσω. Πριν προλάβω να αντιδράσω με ρίχνει κάτω από το δέντρο. Η σύγκρουση με το έδαφος δεν ήταν καθόλου ομαλή. Ένιωσα κάθε ένα από τα κόκαλα μου να ραγίζει. "Μμ" Αναφώνισα με πόνο ενώ ταυτόχρωνα ένιωσα ένα ρύγος να με διαπερνά.
"Αφού από αύριο θα μπορείς να με βασανίζεις όσο θες, γιατί δεν με αφήνεις μία μέρα να ηρεμήσω. Να κοιμηθώ ήρεμη.." Βρίσκω το θάρρος και αναφωνώ ξέπνοα από τον πόνο.
"Μα αυτό δεν ήταν κάτι. Απλά ήθελα να σου πω ότι από αύριο, όταν θα με βλέπεις θα με κοιτάς στα μάτια. Αλλιώς ο Αλεξούκος σου δεν θα ναι καλά. Αντιλαβού;" Λέει με μια δόση ειρωνίας. Εγώ χωρίς να έχω επιλογή του γνέφω θετικά. Αυτός χαμογελάει
"Μπράβο το κορίτσι μου!" Μου λέει σαν να είμαι κανά σκυλί και μου δίνει επίτευγμα. "Θα σε αφήσω να ξεκουραστείς για αύριο τώρα. Κακή νύχτα σου εύχομαι." Λέει και νιώθω ανακούφηση που θα με αφήσει ύσηχη έστω και για μερικές ώρες.
Αλλά η χαρά μου φέυγει όταν βλέπω ένα τσούρμο από κόκκινο νερό να έρχεται κατα πάνω μου. Προσπαθώ να συκωθώ μα δεν μπορώ. Λες και το σώμα μου παραδόθηκε. Ο Ίθαν γελάει καθώς με βλέπει που δεν μπορώ να κάνω κάτι.
Το κοκκινοπό νερό έρχεται κατά πάνω μου και μπλέκομαι μέσα σε αυτό. Θέλω οξυγώνο! Δεν μπορώ να αναπνέυσω! Προσπαθώ να βγώ στην επιφάνεια του νερού μα δεν μπορώ. Κινήται πολύ γρήγορα και είναι πολύ το νερό.
Τα μάτια μου κλείνουν με αποτέλεσμα να χάσω τις αισθήσεις μου με το αχρίο γέλιο του να ματώνει τα αυτιά μου για νανούρισμα του πνιγμού μου.
Ανοίγω απότομα τα μάτια μου και προσπαθώ να πάρω ανάσα. Μετά από λίγο και αφού βρήκα την ανάσα μου κοίταξα τον χώρο γύρω μου και δυνηδητοποίησα ότι βρίσκομαι στο δωμάτιο μου, με τον Άλεξ. Ο Άλεξ ευτυχώς κοιμάτε και δεν τον ξύπνησα. Νιώθω πολύ κουρασμένη έτσι κλείνω τα μάτια μου ήρεμη μιας και ξέρω ότι θα με αφήσει να κοιμηθώ ο εφιάλτης μου.
●●●
Την επόμενη μέρα.
Βρίσκομαι στο αυτοκίνητο με τον Άλεξ και τον οδηγό μας και κατευθυνόμαστε προς το σπίτι του, ή καλύτερα το παλάτι του.
Μπορώ να πω ότι χθες το βράδυ είχα έναν ωραίο ύπνο. Ήταν από τους λίγους που ξύπνησα επειδή δεν νύσταζα άλλο.
Τώρα που κατευθυνόμαστε προς το σπίτι του Άλεξ φοβάμαι, όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από το παλάτι της θείας τόσο πιο κοντά φτάνουμε στο δικό του Άλεξ. Έχω φρικάρει.
Ο Άλεξ μάλλον το κατάλαβαι επειδή μου χαμογέλασε γλυκά και με πείρε αγκαλιά. Μείναμε έτσι για όλη την διαδρομή.
Αλλά έφτασε η στιγμή που φτάσαμε και στο παλάτι.
Εμ χαι..
Τι κάνετε? Και γω καλά!
Εμ...
Σας Οφείλω μια απολογία που έχω να ανεβάσω αιώνες.
Δεν είχα εμπνευση και δεν μαρέσει να γράφω αν δεν έχω διάθεση. Αλλιώς θα βγει βαρετό και γω θέλω να έχει δράση και πλοκή!
+
Το ότι ήθελα να κάνω ένα διάλημμα από το wattpad.
Ελπίζω να με κατανοήσετε💗
Αυτό το κεφάλαιο μου πείρε ένα μηνα να το γράψω λόγο της μαλακίας που με βαράει αλλά το τελείωσα. Thank god!😂
By the way,θα κάνουμε κάτι καινούριο σε κάθε κεφάλαιο.
Λοιπόννν λεω να βάζω ερωτήσεις για σας, έτσι ρε παιδί μου για να έρθουμε πιο κοντά💕👌
Εε τι λέτεε? Όχιι? Ναιι?
Ναιιιι 😂😂😂
Questions Of The Chapter:
1. Κρέπα ή παγωτό; 🌯 or🍦(ΔΕΝ ΕΧΕΙ EMOJI ΓΙΑ ΚΡΕΜΑ😭)
2. Ποια είναι η πιο ρεζίλι φάση που περάσατε με την κολλητή σας; (ΘΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ ΕΔΩ. ΟΧΙ? ΚΑΛΑ:( )
Αυτά για σήμερα μωράκια μου💗 να περνάτε καλά και να έχετε ένα καλό απογευματοβραδινοπρωινό😂 δεν ξέρω πότε το διαβάζεται οπόταν ελπίζω να σας βολεύει αυτος ο σιδηροδρομος- λέξη😂
Ciao💗
-Η Ραφ που είναι άρρωστη αλλά τελείωσε το κεφάλαιο(eventually😒) -