Chapter 4
“Honeybee..” utas ni Brian kay Chris.
Hindi ako makapagsalita, Napako ako sa kinatatayuan ko habang pinapanuod si Brian na halos lumuhod na sa harapan ni Chris, What a scene. Nasa tabi ko lang si Brian pero kahit kaylan hindi nya ako nakikita, Nakakasama ko sya pero kahit kaylan hindi nya ako tinignan ng ganyan sa mata, Ni isang beses sa buhay ko, Hindi ko naranasan na tignan nang ganyan sa mata ng taong sobra—obra kong minamahal. Hanggang kelan ba ‘to?
Kontra-bida ako sa kwento pero ako ang nagmumukhang kawawa, Bakit wala akong maiyakan kapag ganito ang nararamdaman kong sakit? Bakit wala akong masandalan kapag gusto kong umiyak? Bakit walang anjan para sakin.. Bakit?
Kinagat ko ang ibabang labi ko, Kahit na anung paglaban ang gawin ko. Wala padin pala. Mahina na nga ang katawan ko, Pati ba naman ang pagkatao ko mahina padin.
Hinawakan ko ang dibdib ko, Hindi kaya ng puso ko ang nakikita ko ngaun, bakit hindi patas ang tadhana pagdating sa akin? Bakit?
Tinakpan ko ang bibig ko pagkatapos ay wala sa sariling naglakad sa buhanginan. Umihip ang malakas na hangin kaya napuwing ang mata ko.
Napaupo ako pagkatapos ay matamang kinusot ang mata ko.
“Aray!” utas ko. Pinipilit ko itong idilat pero hindi ko magawa, Natigilan ako, Kahit nagsisigaw ako dito, Walang taong darating para sa akin, Alam ko ‘yun. Nakakatawa. Bakit ba ako umaasa? Nabuhay akong maisa,Wala akong kaibigan, natural. Walang taong andyan para sakin.. Wala.
“Shit! Ang sakit..” humagulgol ako. “A-ang sakit-sakit.” Utas ko pagkatapos ay humagulgol sa pag-iyak. Marahas kong pinunasan ang mukha ko pero patuloy padin ang walang patid na pagtulo ng luha.
Hindi ko alam kung anu ba talaga ang masakit sakin, Ang napuwing kong mata.. o ang nawasak kong puso.. Hindi ko alam.
“anu bang iniiyak-iyak mo dyan?” dinig kong isang boses. Napatigil ako pagkatapos ay inangat ang ulo ko para makita kung sino ang nagsalita.
Humihikbi akong tinawag ang pangalan nya. “L-Lance..” mahinang utas ko.
Inangat nya ang gilid ng labi nya. “Tss. Kapag nakita ka nilang ganyan, Hindi sila maniniwalang ikaw ang kontra-bida sa storyang ‘to.” Utas nya.
Wala akong masabi. Nakatitig lang ako sa maamo nyang mukha. Nakangise sya sa harapan ko pero malungkot ang mga mata nya.
Nagiwas ako ng tingin.
“Wala kang pakialam, iwanan mo na ako dito magisa.” Utas ko pagkatapos ay pinahiran ang luha ko sa mata.
“Bakit ba palagi kitang nakikita sa ganyang kalagayan? Tsss. Ang tapang-tapang mo kapag kaharap mo ang iba, Ung pala iiyak-iyak ka kapag ikaw lang magisa.” Utas pa nya.
Pumitik ang ulo ko sa sinabi nya. Dumampot ako ng buhangin pagkatapos ay hinagis sa kanya.
“wala ka pakialam sabi eh! Umalis ka nga!” sigaw ko sa kanya.
Nakita ko ang pagiiba ng ekspresyon sa mukha nya. Tinitigan nya akong mabuti, Humangin ng malakas kaya nakita ko kung paanu tangayin noon ang malambot nyang buhok.
“You probably…hurt.” Utas nya sakin.
Hindi ako sumagot.
Muling tumulo ang luha sa mga mata ko. Yes I am. Yes.
“Nagising ako kasi wala si Chris sa kwarto.” Umpisa nya. Napatingin ako sa kanya dahil doon. Nakita kong nakatingin sya sa lugar na pinanggalingan ko kanina, Kung saan andun sila Chris at brian.
Kinagat ko ang ibabang labi ko. “Nakita mo din sila?” tanung nya pagkatapos ay humarap sa akin.
Humikbi ako.
“They look so inlove..” Halos mapaos na sabi nya sakin.
Kitang-kita ko kung paanu pumorma ang lungkot at hinanakit sa mga mata ni Lance, I never seen him like this before. Parehas kami, Nagmamahal pero hindi magawang suklian. Bakit? Bakit ang damot ng tadhana? Bakit?
“M-madaya. Madaya, Joey.” Aniya. Kinagat ko ang ibabang labi ko pagkatapos ay tumungo-tungo sa kanya.
Kinagitla ko ng hawakan nya ang Braso ko at sapilitan akong itinayo.
“Anu ba!” utas ko sa kanya sabay hawi sa kamay ko.
Nakita ko ang pagngise nya. Tumaas ang kilay ko. Paanu nya nagagawang ngumise ng ganyan sa harapan ko eh, nasasaktan na nga sya. Pakiramdam ko, may sapak sa ulo ang taong ‘to!
Hinawakan nya ang wrist ko. “Let’s go somewhere.” Utas nya pagkatapos ay hinila ako. Papalag sana ako kaso ang biis nyang maglakad at isa pa, hinihingal na ako kaya di ako makapagsalita. Papatayin ba ko ng taong to? Alam naman nyang may hika ako diba? Tapos pinapagod pa nya ako ng ganito!
“L-lance! Bitaw na! Saan ba tayo pupunta? Shit!” utas ko habang madapa-dapa na sa lubak na dinadaanan namin. Hindi sya nagsalita sa halip ay patuloy lang sa paghila nya sakin, tumingin ako sa paligid pagkatapos ay pinagmasdang mabuti kung saan kami papunta, Nakita kong papunta ito sa gubat dito sa tagaytay. Nakakatakot.
Pilit kong hinila ang kamay ko sa kanya. “Hoy! Anu ba! Bitaw ayokong pumasok dyan!” utas ko sa kanya.
Binalingan nya ako ng tingin. “Gusto mong makalimot kahit ngaun gabi lang? Sama ka sakin.” Aniya.
Napatahimik ako. Makalimot? Kumunot ang noo ko. Paanu?
“Saan ba ‘to papunta kasi!” tili ko sa kanya habang sinisipa ang bato sa dinaraanan namin, Gubat pero hindi madilim dahil sa liwanag ng buwan.
“Sa may sekretong lugar ko dito.” Utas nya pagkatapos ay ngumite sakin.
Umismid ako. Si Lance, Ngumite sakin? Parang imposible ah.
“asan ba un? Mamaya delikado yan ha!” utas ko.
Hinila nya ang kamay ko pagkatapos ay tinulak sa mga may matataas na talahib na damo.
“A-anu b—“ napatigil ako ng bumungad sakin ang isang napakagandang lugar.
Hindi ko alam na may ganitong lugar dito sa tagaytay. Iginala ko ang tingin ko sa paligid, Nakita ko ang isang batis doon na madaming bato, Kumikislap pa ang tubig nito dahil sa sinag na araw. Tahimik sa paligid at tanging huni lang ng ibon ang madidinig mo. Napapalibutan din ng matataas na puno ang paligid nito.
“Wow.” Bulong ko.
“What do you think?” utas nya sakin. Napaharap ako sa kanya. Napatili ako ng makitang wala na syang suot na t-shirt.
“Kyah!” utas ko. Tumawa sya pagkatapos ay agad na lumusong sa tubig.
Shit!
“Ang lamig shit!” utas nya pagkatapos ay tumakbo pabalik sakin at agad na sinuot ang t-shrt nya. Pinukol ko sya ng masamang tingin.
“malamang malamig! Anung trip mo?” sabay isnab ko sa kanya.
Nadinig ko ang pagtawa nya kaya natigilan ako.
“Nakakagising ng diwa. Gusto mo makalimot? Lumusong ka din!” utas nya sakin.
Inirapan ko sya. “Asa ka! Anung gusto mo? Magbra lang ako ganun?” utas ko.
Pinilig nya ang uli nya pagkatapos ay pinagmasdan ang kabuohan ko. Uminit ang pisnge ko. A-anung klaseng tingin nyan?
“pwede.” Utas nya sakin.
Sinapak ko sya. “Asa ka!” utas ko.
Humagalpak sya ng tawa. “Subukan mo na, ikaw lang ang dinala ko dito. Sayang naman.” Utas nya.
Napatingin ako sa kanya. Hindi ko alam kung anung trip nya sa buhay pero wala naman sigurong masama kung kakagatin ko diba? Baka nga magising ang diwa ko kapag lumusong ako sa tubig na yan, Malay mo, hindi lang diwa ko ang magising. Baka matauhan na din ako at pati puso ko ay magising na sa katotohanan.
“Tsss. Fine! Basta tumalikod ka!” utos ko sa kanya.
Itinaas nya ang kilay nya.
“Tumalikod ka!” sigaw.
Ngumise sya. “Fine. Fine.” Utas nya pagkatapos ay tumalikod sakin.
“Huhubarin ko ang damit ko kaya wag kang haharap!” utas ko sa kanya.
Tumungo-tungo nya. Ngumuso ako pagkatapos ay sinumulang hubarin ang dress na suot ko, Naka-panty at Bra nalang ako ngaun.
Tinanggal ko din ang slippers ko, Agad akong nangatog sa lamig.
“Lamigggg~” utas ko.
“tapos kana?” tanung nya.
Napatingin ako sa kanya. “Shit! Hindi pa. Wait lang!” utas ko pagkatapos ay patakbong pumunta sa tubig.
“Kyahhhhhhhhhhhh! Ang lamigggggggggggg!!” tili ko nang maramdaman ang lamig ng tubig kahit na hanggang tuhod ko palang ito.
Nadinig ko ang paghagalpak ng tawa ni Lance.
“Ang Lamig! Wahh!” sigaw ko.
“tama na, Umahon ka na dyan.” Utas nya.
Umiling-uling ako pagkatapos ay binasa ang mukha ko. “Sige ka, May linta dyan.” Utas nya.
Nanlaki ang mata ko. “H-huh?” utas ko.
Nakita ko kung paanu gumalaw ang balikat nya. “Ang sabi ko, May linta dyan. Nakalimutan kong sabihin..” Aniya.
Nanlaki ang mata ko pagkatapos ay nagtititiling umalis sa tubig.
“Kyahhhhhh!” tili ko habang patakbong umahon.
Nadinig ko ang malakas na pagtawa ni Lance. Kinuha ko ang dress ko pagkatapos ay agad na isinuot iyon.
Nadinig kong wala pading tigil ang pagtawa nya. Nilapitan ko sya pagkatapos ay sinipa.
“ow!” utas nya habang patalon-talon pa dahil sa pagsipa ko. Inirapan ko sya.
“buti nga sayo! Bwisit ka!” singhal ko pagkatapos ay naunang maglakad sa kanya.
Hindi padin talaga nagbabago si lance, Noong mga bata pa kami, Palagi din naman kaming magkalaro, Pero mas gusto nya sa ate sakin, palagi syang makangiti kapag kinakausap sya ni ate, samantalang kapag ako, Palagi syang nakasimangot, Seryoso sya pero kapag nagbiro talagang tatawa ka.
Hindi kami magkasundo ni Lance pero kapag malungkot ako, gumagawa padin sya ng dahilan para mapasaya ako kahit papanu. Kahit sa mga simpleng paraan nya lang.
Ngumiti ako, Kahit paanu gumaan ang loob ko. Thank you, Lance.
Mula sa pagpasok ko sa kwarto hanggang sa magising ako ay wala si Brian, Kinagat ko ang ibabang labi ko dahil may naglalarong kung anu sa isipan ko, Hindi kaya nagkabalikan na sila ni Chris? I don’t know.
Naligo na ako pagkatapos, Nagayos ako. Nadinig ang pagclick ng kwarto.
Kumislap ang mata ko ng makita si Brian iyon.
Ngumite ako sa kanya. “Brian!” utas ko.
Tinignan nya lang ako. “Were your swimsuit. Swimming daw.” Simpleng sabi nya pagkatapos ay agad na pumasok sa CR.
Para akong mabunutan ng tinin sa lalamunan, Kung ganyan ang asta nya. Malamang hindi pa sila okey ni Chris.
Ngumite ako pagkatapos ay naghalungkat sa bagahe ko.
Alam kong makasarili ko, Pagiging makasarili ang ginagawa ko ngaun. Pero wala akong pakialam, Kung iyon nalang ang nagiisang meron ako, kakagatin ko, Kung iyon nalang ang huling bagay na pwede kong pang-awakan. Susugal na ako.
“were ready! Let’s start!” utas ko pagkatapos ay naglakad papunta sa kanila habang nakatwo-piece at nakapusod ang buhok. Ngumite ako ng makita kung paanu nila ako titigan.
Naahagip ng mata ko si Lance. Umirap sya sakin. Umismid ako. Anung meron sa kanya? Ayos kami kagabi ah!
Nilingon ko si Brian sa likod ko na naka sando lang at shorts. Natrace ko ang tingin nya. Nakatingin sya sa suot na t-shirt ni Chris na alam kung kay Lance. Umismid ako. Chris again. Damn.
“Let’s start.” Sigaw ni Chris. Volleyball ang laro,.Kakampi ni Chris si lance, lucy, ella, at julie. Ako naman ay sina brian, jeff, at alex.
“lets go! Galingan natin!” tili ko bumuntong-hininga ako pagkatapos, Hindi ako marunong maglaro ng volleyball, isa pa. Mahina ang katawan ko kaya hindi ako pwede sa sports. Pero, hindi ako magpapatalo kay Chris.. Hinding-hindi.
“Start na! go!” utas ni ella. Binato ni chris sa ere ang bola at malakas na spike ang pinakawalan nya.
Nasalo ni brian ang bola pero sinagot naman ito agad ni lance pinatama nya iyon sakin. Kumabog ng malakas ang dibdib ko sa gulat at takot na matamaan ng bola kaya yumuko ako.
“Kyah!” tili ko. Lumapag ang bola sa lapag. IN.
Shit. Nanginig ang buo kong kalamnam.
“tumayo ka.” Utas ni Brian sakin. Umismid ako pagkatapis ay tumayo.
“Galing!” nakangiting sabi ni lance kay chris.
“Ikaw nga yun eh.” Sagot nya.
Nadinig ko ang pagmumura ni Brian pagkatapos ay sumigaw.
“Anu ba! Simulan nyo na!”
Si Alex ang sunod na bumato ng bola, Wala na akong ginawa kundi ang umiwas kaya puro sila brian lang ang sumasalo ng bola para sa akin. Kinagat ko ang ibabang labi ko. Wala akong kwenta.
“Hey! Nananadya kana chris!” sigaw ko kay chris nang muli nya akong patamaan ng bola.
“Wag mo na syang pansinin. Hindi lang kasi sya marunong.” utas ni lance na dinig ko naman. Umismid ako sa kanya. Anu na namang problema nya sakin?
Nagpatuloy ang laro. Panay ang palitan namin ng mga tira. Nagmumukhang kamote si joey na panay lang ang iwas sa bola,
“Mine!” sigaw ni Brian pagkatapos ay itinira ang bola kay Lance. Tumalon si Lance pagkatapos ay itinira pabalik ang bola, hindi ito nahabol ni brian kaya nagkaroon sila ng 1point.
“yey!” tumalon-talon si Chris.
“Bullshit!” mura ni brian.
“Brian, easy. Laro lang naman ‘to.” Sabi ni jeff.
“THIS IS NOT JUST A GAME!” matigas ng tugon nya. Napatingin ako sa kanya dahil doon. Nakatingin sya sa dalawa. Ngseselos. Alam ko iyon.
Nakita ko ang pagsalubong at pagpula ng mukha ni Brian sa galit. Kinuha ko ang bola ng volleyball pero marahas nya itong inagaw sakin at binato kay lance.
“Damn brian!” sigaw ni Lance.
“This game is over, One on One tayo! Basketball” hamon ni Brian.
Napanganga ako ng makita kong gaanu sya kaagressive pagkatapos kay Chris. Nakakapanlumo.. Nakakapanghina..
Hinawakan ko sya sa braso.. “Brian, Tama na yan.” Utas ko sa kanya.
Hinawi nya lang ang kamay ko.
“Wala kang pakialam. Wag mo akong hawakan.” Utas nya bago itinaas ang laylayan ng sando nya at lumapit kay Lance.