Duivel

4.

Het was de avond voordat we naar Frankrijk zouden vertrekken. Louis' vader ging niet mee omdat hij nog steeds moest opknappen van het bizarre ongeluk. De politie had nog steeds geen aanwijzingen gevonden. Eerst zouden Louis en ik ook niet op vakantie kunnen omdat wij de twee hoofdverdachten waren, maar Louis' vader had ons vrijgesproken. Nu zijn vader niet meeging, had Louis veel meer zin om op vakantie te gaan.

Maar toch hadden we nog niets ingepakt - ondanks dat we over minder dan tien uur weer op moesten staan - we waren er gewoon te lui voor. We hadden vandaag heel de dag de tijd gehad. Gister was Louis' laatste schooldag voor de zomervakantie, maar aangezien hij pas om half zes thuis was gekomen, hadden we die avond de eerste drie Harry Potter films gekeken. Vandaag, nadat hij zich had ingeschreven voor een ander cursusjaar op de kunstacademie, had hij me mee genomen naar de dierentuin. Daarna waren we uit eten gegaan en nu was het inmiddels elf uur 's avonds en moesten we nog steeds gaan beginnen met inpakken. En voorlopig waren we het ook niet van plan om te doen, want we hadden zelfs nog niet eens de moeite genomen om de koffers te zoeken. Normaal was ik al vijf keer helemaal door het lint gegaan van de stres, maar vandaag niet. Waarschijnlijk kwam het door Louis dat ik niet in de stres schoot, want op dit moment was hij bezig in de badkamer, en nu hij er niet was om me af te leiden besefte ik opeens dat we alles nog moesten doen. Ik sprintte de trap op en liep de slaapkamer in om onze koffers te gaan zoeken, maar ze lagen al op de grond zodat ik er over struikelde. Even versuft door de klap bleef ik op de grond liggen, en drukte mezelf toen omhoog. Ze waren half ingepakt, en daarmee bedoelde ik dat er een paar kledingstukken en hoeslakens en dat soort dingen in lagen. Ik pakte schoon ondergoed uit de kast, zocht mijn pyjama bijelkaar en luisterde aan de badkamerdeur. Louis was niet meer aan het douchen, want de kraan stond uit. Ik klopte een paar keer op de deur.

'Hij is open.' hoorde ik hem zeggen.

Ik deed de deur open en gooide mijn kleding naast de douchecabine op de grond.

'Ik wil douchen.' zei ik toen hij voor de spiegel bleef staan.

Het enige wat ik terug kreeg als antwoord was vaag gemompel. Ik liep naar hem toe en zag dat hij nog bezig was met scheren, ondanks dat hij nauwelijks stoppels had. Toen ik hem een keer had gevraagd waarom hij nooit een baard liet staan, had hij gezegd dat hij zich dan oud voelde. En hij had een hekel aan opgroeien. We hadden zijn laatste verjaardag niet eens gevierd omdat hij dat mij had verboden. Toen zijn vrienden later die avond een suprise-party voor hem hadden georganiseerd, deed hij net alsof hij dat nooit tegen mij had gezegd en feeste heel de nacht door.

'Misschien moet je je haar korter knippen.' zei ik tegen hem, en hij draaide zo snel zijn hoofd naar me om dat hij sneed.

'Dat nooit.' Hij keek weer naar zichzelf en scheerde verder.

Zijn haar was niet zolang dat het in een staart kon - behalve als je er één bovenop zijn hoofd maakte - maar ik wist zeker dat als hij het korter zou knippen, hij jonger zou lijken. Niet dat hij het kort moest knippen. Ik hield van zijn haar , want als hij het eenmaal in model had gebracht zag hij er uit als een soort god.

Hij spoelde zijn gezicht af, maakte de wastafel schoon en deed een shirt aan, aangezien hij die nog niet aan had.

'Nù kan je douchen.' zei hij met een halve glimlach.

'Goh.'

'Doe er nou maar niet te lang over, anders mag je zelf alles gaan inpakken.' En met die woorden trok hij de badkamer deur achter zich dicht.

Natuurlijk had ik veel te lang gedouchet. Toen ik de slaapkamer in liep, lag Louis languit op bed en staarde hij naar het plafond. De koffers waren weliswaar iets voller, maar meer ook niet.

'Hoelang?' vroeg ik.

'Is een chinees.' mompelde hij, en hij keek op zijn telefoon. 'Een halfuur.'

Sinds kort probeerde ik om korter te douchen, aangezien de energierekening gigantisch hoog was. Daarom hield hij bij hoelang ik douchte. Binnen een week was ik van drie kwartier naar één kwartier gegaan, maar meestal zat ik rond de twintig minuten. De energierekening was in ieder geval gedaald, maar toch was het soms bloedirritant dat ik niet op kon schieten met douchen. Zoals nu bijvoorbeeld, want nu kon ik de rest zelf in gaan pakken. Ik ging voor de kast staan en zocht al mijn eigen kleren uit. Louis stond op, gaf me een kus op mijn wang en liep naar beneden. Stiekem had ik gehoopt dat hij me zou helpen, maar hij hield zich bijna altijd aan zijn beloftes. Dit keer dus ook. Ik pakte alles in, behalve onze kussens, want die hadden we vannacht nog nodig. Louis moest van mij zelf zijn kleding uit komen zoeken, en nadat we allebei onze tanden hadden gepoetst, pakte ik ook de toiletartikelen in. Louis was al in bed gaan liggen en wachtte tot ik ook klaar was. Net toen ik ook op bed wilde ploffen, hief hij zijn hand op en wees naar het lichtknopje.

'Licht uit.' Ik trok een wenkbrauw op bij het toontje waarmee hij het zei. 'Alsjeblieft.' voegde hij er snel aan toe, en keek me toen smekend aan.

'Je bent echt een kreng af en toe.' zei ik, en ik deed het licht uit.

'Weet ik.' Hij klonk alsof hij er trots op was.

Ik stampte naar het bed, ging liggen en trok nors alle dekens over me heen.

Louis lachte alleen maar en knipte het lampje op zijn nachtkastje aan. Ik onderdrukte de neiging om meteen te zeggen dat het licht uit moest, want waarschijnlijk zou hij me er toch alleen maar mee pesten. In plaats daarvan draaide ik me half naar hem toe zodat ik hem net aan kon kijken.

'Denk je niet dat het slimmer is om zo te gaan slapen, aangezien we over een paar uur weer op moeten staan?' vroeg ik kalm, maar hij lachte me alsnog uit.

'Waarom ben je boos? Vertel op.' Hij had me altijd door.

'Je bent irritant.'

Hij deed alsof hij diep beledigd was, en draaide zich van me weg. Toen ik er geen aandacht aan besteedde, deed hij het lampje uit en sloeg me volop met zijn kussen op mijn hoofd.

'Waar was dat voor nodig?' Ik probeerde hem boos aan te kijken, maar ik kon niets zien in de donkere slaapkamer.

'Dat vond ik grappig.'

'Ik niet.'

'Ik niet.' imiteerde hij me, wat hem een stomp in zijn buik opleverde.

Ik hoorde dat hij naar lucht hapte, blijkbaar geschrokken en toen ik na een paar seconden niets meer hoorde twijfelde ik even of ik mijn excuses aan zou bieden. Voordat ik een besluit had kunnen nemen, rolde hij me volledig op in de dekens en ging boven op me zitten. Ergens had ik dit kunnen zien aankomen,  en ik was kwaad omdat ik dat niet had gedaan.

'Verdomme Louis.' Ik probeerde hem van me af te krijgen, maar ik zat helemaal vast. 'Ga... van me AF.'

'Jezus, waarom ben je zo chagrijnig?'

'Ik ben niet chagrijnig.' snauwde ik, en daarna was het even een paar seconden stil voordat ik moest lachen.

Hij ging van me af en ik rolde mezelf zo snel mogelijk uit de dekens. Daarna gaf ik hem een klap met mijn kussen en toen stonden we wat mij betreft quitte. We zwegen een hele tijd, en toen ik mijn hand naar hem uitstrekte, greep ik alleen in zijn kussen. Verward deed ik mijn lampje aan, en zag dat hij met zijn handen achter zijn hoofd en zijn benen over elkaar tegen het voeteneinde aanlag.

'Tisser?' vroeg hij met een knikje mijn kant op.

'Ik was je kwijt.'

'Ik lig al die tijd al hier.'

'Als ik het licht nu weer uit en aan doe, ga je dan weer in een andere positie liggen?' Ik had geen idee waarom ik zoiets vroeg, en ik begon meteen te blozen.

Hij lachte en wiebelde met zijn voeten. 'We zullen zien.'

Ik deed het licht uit en aan, maar hij lag nog steeds in dezelfde positie. Hij gaf weer een knikje mijn kant op en ik deed het licht weer uit.

'Ben je nou nog boos of niet?' vroeg hij na een tijdje.

'Nee.'

'Waarom was je nou eigenlijk boos?'

'Weet ik niet.'

Hij zuchtte. 'Vrouwen zijn ingewikkeld.' Ik deed het lampje weer aan om te controleren of hij stiekem van plaats was veranderd. 'Wat?' Hij keek me fronsend aan. 'Jullie snappen jezelf niet eens, maar jullie verwachten wel dat wij jullie snappen?'

'Nee, heb ik dat gezegd dan?'

'Nee, maar je doet het lampje weer aan en kijkt me weer boos aan.'

'Ik wilde kijken of je nog steeds zo lag.'

Hij lachte opnieuw en ik deed het lampje weer uit.

'Ik denk dat mannen en vrouwen elkaar even goed begrijpen als een doof en een blind iemand elkaar begrijpen.' zei ik tenslotte.

'Daarmee bedoel je helemaal niet dus?'

'Ja. Daarom moeten we elkaar juist leren kennen. Niet elke man en vrouw zijn hetzelfde.'

'Dat is heel knap gezegd, wist je dat?'

'Oh ja?' Ik deed het lampje weer aan om te kijken of hij een grapje maakte, en schrok toen hij opeens naast me lag.

'Boe.'

'Hoe doe je dat toch steeds?'

Hij haalde zijn schouders op en gleed met zijn hand door zijn haar. 'Na de vakantie ga ik mijn piercings terug zetten.'

'Allemaal?'

'Nee, veel meer natuurlijk.'

'Ook die in je tong?'

'Ja, want dat was natuurlijk mijn favoriete. Zoent ook vast heel lekker.'

Ik keek hem aan en knipperde een paar keer met mijn ogen.

'Natuurlijk laat ik die niet terug zetten, sukkel.' Hij liet zijn hoofd op zijn kussen ploffen en drukte met zijn vinger op mijn neus.

'Die in mijn neusvleugel, misschien de twee in mijn bovenlip...'

'En die boven je wenkbrauw?' Dat waren altijd mijn favoriete piercings geweest, en ik had het jammer gevonden toen hij ze niet meer droeg.

'Die niet.'

'Waarom niet?' Ik klonk bijna geschokt.

'Omdat ik ze niet mooi vind.'

'Echt niet?'

'Nee, hoe kom je daar nou bij.'

Ik zuchtte bijna van opluchting toen ik het zware sarcasme in zijn stem hoorde.

'Maar hoezo wil je ze opeens terug?'

'Ik mis ze. Het is alsof ik een kind kwijt ben.' Hij streek langs zijn gezicht en staarde verdrietig naar het plafond. 'Maar ook omdat ik er toen heel cool uitzag. En nou gaat het licht uit, anders komen we morgen allebei ons bed niet meer uit.'

Ik deed het lampje uit en wachtte tot Louis de dekens over ons heen legde. Daarna kroop ik dicht tegen hem aan en gaf hem een lange kus, waarna we elkaar een goede nachtrust wensten.

De wekker ging veel te snel. Ik had het gevoel alsof ik nauwelijks een halfuur had geslapen, het was zelfs nog donker buiten! Louis sliep door de wekker heen, en ik liet hem nog even doorslapen terwijl ik uit bed stapte. Nadat ik nog een keer had gecontroleerd of hij nog sliep, kleedde ik me snel om en liep naar de badkamer. Aangezien we bijna heel de dag in de auto moesten zitten, had het geen zin om te douchen. Ik friste me op en liep naar beneden om thee te zetten. Heel even wilde ik Tuimel eten geven, maar die hadden we twee dagen geleden al bij Edward gebracht, dus zette ik het konijnenvoer terug in de kast. Het water had gekookt en ik schonk de thee in. Daarna liep ik weer terug naar boven met een kop thee voor Louis. Ik schudde hem voorzichtig door elkaar, maar ik kreeg alleen chagrijnig gebrom.

'Louis, wakker worden.' siste ik, en hij opende één oog.

'Tis vroeg.' mompelde hij slaperig en hij sloot zijn ogen weer.

'Ik heb thee voor je.'

Na een paar seconden strekte hij zijn hand uit en ik gaf hem het theekopje.

'Hmm... hou van je.' Hij zuchtte diep en bleef roerloos liggen.

'Sta nou maar op.' Ik liep de kamer uit en ging terug naar de keuken.

Buiten was het inmiddels iets lichter geworden, maar de zon was nog steeds niet opgekomen. Wel was het gaan regenen. Eigenlijk stortte het water letterlijk naar beneden, en in mijn hoofd zag ik Louis met gemaakt geschokte stem zeggen "Het tsunamiet!" waarna hij met een gemaakt geschokte uitdrukking zijn handen tegen zijn wangen sloeg. Als het hard regende, zoals nu, zei hij altijd dat het tsunamiede, en ik had echt geen idee hoe hij in godsnaam op dat woord was gekomen. Hij gebruikte het in ieder geval bijna heel de tijd en ik wist zeker dat ik het vroeg of laat zou overnemen.

Als ontbijt stal ik zijn favoriete corn flakes en goot een kwart van de inhoud in een kom. Daarna goot ik een groot gedeelte weer terug omdat ik anders ontbijt voor zes personen zou hebben. Louis kwam heel langzaam de keuken binnen gewandeld met zo'n afwezige uitdrukking op zijn gezicht dat het leek alsof hij bij toeval binnen was komen wandelen. Hij ging aan tafel zitten, dronk de rest van zijn thee en zag toen wat ik aan het eten was.

'Dat is van mij.' Hij keek me even boos aan. 'Ik zei toch dat het lekker was?' 

'Ik heb nooit gezegd dat het smerig was.' Hij opende zijn mond om wat te zeggen, maar ik stak mijn lepel op. 'Die keer telt niet, want toen was ik boos.' Een paar weken geleden had ik nog tegen hem gezegd dat ik helemaal gek werd van al zijn smerige corn flakes, maar dat was omdat het tijdens het koken uit de kast was gevallen.

Hij stond op en opende de kast. 'Heb je nog wat voor mij overgelaten?' vroeg hij terwijl hij in de doos keek.

Hij haalde de zak eruit, schudde er even mee en mompelde toen: 'Brave meid.', waarna hij de keuken uitrende omdat ik een hap corn flakes naar hem schoot met mijn lepel.

Na een paar minuten kwam hij weer terug en maakte ontbijt voor zichzelf. Hij ging tegenover me zitten aan de keukentafel en keek me uitdagend aan terwijl we aten. Toen ik bijna klaar was met eten, gaf hij me een vette knipoog en ik schoot even in de lach. Ik hoefde mijn kom niet af te wassen omdat hij aanbood om de afwas te doen, maar daar stond tegenover dat ik de allerlaatste dingen moest inpakken. Dus waste ik alsnog mijn kom af en liep toen naar boven om me aan te kleden en voor mezelf de allerlaatste dingen in te pakken. Nadat ik alles had gecontroleerd, sleepte ik mijn koffer de trap af en zette hem in de gang. Louis zat nog steeds aan de keukentafel en was bezig met één van de spelletjes achterop de doos corn flakes. Toen hij merkte dat ik naar hem keek, zette hij de doos weg en at snel door. Ik schudde mijn hoofd en zette de doos in de kast.

'Soms weet ik het echt niet meer met jou.' zei ik tegen hem terwijl ik tegen het aanrecht aanleunde.

'Heb je niet wat beters te doen?'

'Nee, ik ben al klaar. Dat kan ik van jou nog niet zeggen.'

'Wat zijn we weer bijdehand vandaag.'

'Heb ik van jou overgenomen.'

'Ja, en ik wil het terug.' Hij waste zijn kom af en sprintte de trap op.

Binnen vijf minuten kwam hij weer naar beneden met zijn koffer - hij tilde hem met gemak de trap af - en liep naar me toe.

'Ben je klaar om te gaan? Heb je het gas uitgedraaid, zijn alle ramen dicht?' vroeg hij, en hij keek me plechtig aan.

'Ja.'

'Alle lichten uit, de kranen zijn dicht, hebben de vissen genoeg eten?'

'We hebben geen vissen.'

'Als je erin was getrapt, was het leuker geweest.' Hij zuchtte en keek door het raam in de keuken naar buiten. 'Het tsunamiet buiten.' Toen ik moest lachen, keek hij me niet begrijpend aan.

'Ben je nou klaar om te gaan, of niet?' vroeg hij toen ik uitgelachen was.

'Ik wel, jij?'

'Oui.'

'Heb je je kussen ingepakt?'

'Ja.'

Ik pakte hem bij zijn pols en trok hem mee naar zijn koffer. 'Toiletartikelen, genoeg kleding?'

'Ja.'

Ik deed zijn koffer open en controleerde alles.

'Waarom controleer je mij wel, maar jezelf niet?'

'Ik vind het logischer dat jij iets vergeet.'

'En waarom?'

'Jij ben chaotisch.' Ik deed zijn koffer dicht en zag dat hij me enigszins beledigd aankeek. 'Dat is één van de leukste dingen aan jou.'

'Oh.'

Ik keek hem glimlachend aan en trok mijn schoenen aan. Hij deed de koffers in de auto terwijl ik snel nog even controleerde of alle ramen wel echt dicht waren, en net toen ik in de auto stapte, rende Louis terug naar binnen om wat eten voor onderweg te halen, en voor als ze het in Frankrijk niet zouden hebben, zijn favoriete thee en corn flakes. Ik drukte mijn hoofd tegen mijn handen en zuchtte diep. Hij ging weer naast me zitten en keek me vragend aan.

'Hebben we nou alles?' vroeg ik, en hij knikte. 'Mooi, kunnen we dan nu gaan?'

'Zoals gij wenst, Uwe hoogheid.' Hij maakte een soort buiging terwijl hij de auto startte en gaf me een kus.

De rit hadden we zodanig verdeeld zodat Louis eerst ongeveer drie uur reed, daarna ik drie uur en daarna hij weer, waarna we een uur pauze namen. We liepen eerst een gigantisch stuk over het terrein van het snelwegrestaurant om onze benen te strekken. Terwijl het thuis waarschijnlijk nog aan het regenen was, scheen hier de zon. Als we niet zo vlak langs een snelweg waren, zou het waarschijnlijk nog warmer zijn, want nu waaide er een koude wind. Ik had mijn jas aan en drukte mijn armen tegen mezelf aan om de warmte vast te houden terwijl ik met Louis over de parkeerplaats liep. De wind speelde met mijn haar en zorgde dat het door de war ging. Louis liep gewoon in een shirt en leek veel minder last te hebben van de wind. Hij vond alleen het geraas van de snelweg irritant, want als hij iets aan me wilde vragen moest hij zijn stem verheffen omdat ik het anders niet kon horen. Daarom zeiden we bijna niets tijdens het lopen. Pas zodra we weer bij het restaurant waren aangekomen en binnen waren, waar het geraas van de snelweg werd gedempt en we veilig waren voor de wind, vroeg hij waar we eigenlijk waren. Het enige wat hij wist was dat we in Frankrijk en voorbij Parijs waren, omdat we daar in de file hadden gezeten. Terwijl ik in mijn automaatkoffie roerde, keek ik hem even fronsend aan.

'Weet je echt niet waar we zijn?' vroeg ik.

'Nee, daarom vraag ik het.'

Ik wees met mijn vingers in de richting van de toonbank, waar een heel groot bord hing met de tekst "Welcome in Poitiers" met daaronder de aanbiedingen.

Louis draaide zich om in zijn stoel, en draaide zich toen weer terug. 'Ja, ik ga zo eten bestellen. Eerst wil ik weten waar we zijn.'

Ik lachte en wees nog een keer. 'Het staat op het bord boven de toonbank, sukkel.'

Hij draaide zich nog een keer om. 'Poi... tiers?'

Ik verbeterde zijn uitspraak, maar het lukte hem alsnog niet. 'Ik ga wel gewoon eten bestellen.' zei hij en hij stond op.

Na een paar minuten kwam hij terug, zonder eten en met een beschaamde uitdrukking op zijn gezicht. 'Jij moet bestellen, ik kan het niet.'

Met moeite hield ik mijn gezicht in de plooi en volgde ik hem naar de toonbank. Door het bord had ik verwacht dat ze hier Engels zouden spreken, maar de man achter de toonbank sprak alleen heel gebrekkig Engels, met veel Frans tussendoor. Ik bestelde eten voor mij en Louis en liep terug naar onze tafel. Louis zat in zijn eigen automaatkoffie te roeren, met dezelfde beschaamde uitdrukking op zijn gezicht. Toen hij me verteld had dat hij geen Frans kon spreken, had ik verwacht dat hij het had overdreven, maar het enige wat hij uit kon brengen in het Frans was oui, non, vous parlez anglais en je ne sais pas. Toen we ons eten ophadden, wat eigenlijk gewoon een sandwich was zoals wij hem altijd uit de supermarkt hadden, maar dan op een stuk stokbrood, liepen we terug naar de auto. Nu was het mijn beurt om te rijden. Louis wilde weer een CD opzetten, maar ik hield hem tegen. We hadden heel de heenweg naar Poitiers naar zijn CD's geluisterd, en ik vond het ook helemaal niet erg, maar ik vond het nu belangrijker om hem wat Frans te leren. Daarom leerde ik hem tijdens de rit naar Bordeaux alle basiszinnetjes die ik zelf ook wist. Aan de rand van Bordeaux boekten we een hotel. Ondanks dat het net vijf uur was geweest, waren we allebei doodmoe. Terwijl onze kamer in orde werd gemaakt, zaten we op de bank in de lobby. Na een klein kwartiertje konden we naar onze kamer. Omdat we maar één nacht zouden blijven, pakten we de koffers niet uit. We pakten alleen wat we nodig hadden. Ik douchte als eerste en kwam in één van de zachte badjassen van het hotel de badkamer uit.

'Geen joggingbroek aantrekken.' zei Louis toen ik mijn koffer opendeed.

'Waarom niet?'

'Ze hebben hier geen roomservice, dus moeten we in het restaurant eten.'

'Oh.' Ik ging op het bed zitten en groef door de stapel kleding in mijn koffer op zoek naar een spijkerbroek.

Louis ging naast me zitten en sloeg zijn armen om mijn nek. Ik stopte met zoeken en sloeg mijn armen om zijn middel. We bleven heel stil zitten, en heel even vroeg ik me af of hij niet gewoon in slaap was gevallen, maar toen drukte hij zijn lippen even in mijn nek.

'Je badjas is zacht.' mompelde hij, en ik schoot in de lach. 'Hoe zijn de douches?'

'Gaat wel, die van thuis is beter.'

Hij drukte zijn gezicht nog een keer in de stof van mijn badjas en ging toen rechtop zitten. 'Laat ik ook maar gaan douchen.' Hij stond op en rekte zich uit. 'Geen joggingbroek.' herhaalde hij voordat hij de badkamer instapte.

Ik zocht verder naar een spijkerbroek en trok hem aan onder mijn badjas. Daarna pakte ik een blouse en na nog even van de warme, zachte stof van de badjas te hebben genoten, trok ik hem uit en deed mijn blouse aan. Met behulp van een kleine spiegel aan de deur, fatsoeneerde ik mijn haar. Ik deed een elastiekje om mijn pols voor het geval ik er een staart in wilde leggen, niet dat ik dat ooit deed. Daarna rende Louis de badkamer uit met precies dezelfde badjas als mij.

'Ze hadden er twee.' zei hij terwijl hij bijna op en neer sprong.

Hij sloeg zijn armen om zichzelf heen als een omhelzing in een poging de stof nog dichter tegen zich aan te drukken. Ik liep naar de badkamer om mijn tanden te poetsen en toen ik terug kwam, was hij nog steeds bezig met zijn badjas.

'Ga je daarin naar het restaurant?' vroeg ik.

'Als het kon wel...' Hij keek me even verdrietig aan en pakte toen een shirt uit zijn koffer.

Hij kleedde zich om, poetste ook zijn tanden en nam me mee naar het restaurant. Het was niet erg druk, aangezien het aantrekkelijker was voor de meeste mensen om in de binnenstad van Bordeaux te dineren. We bleven een lange tijd in het restaurant, totdat ik me echt moe begon te voelen. Louis betaalde de rekening en ik was blij toen we naar onze kamer gingen. Ik wilde op dit moment niets liever dan slapen. Toen ik de kamer binnen stapte, liep ik regelrecht door naar het bed. Ik ging op de rand zitten, gooide mijn badjas die nog steeds op het bed lag op de grond en trapte mijn schoenen uit. Daarna ging ik liggen en wilde eigenlijk meteen gaan slapen, maar toch trok ik mijn strakke spijkerbroek en blouse uit en gooide die bij mijn schoenen en badjas op de grond. Ik greep de koele stof van het dekbed vast en drukte mijn gezicht in het kussen voordat ik de dekens onder me vandaan trok. Onhandig legde ik ze over me heen en rolde mezelf op om warm te worden. Ik begon net een beetje op te warmen, tot ik zag dat de gordijnen nog open waren. Niet dat er veel licht naar binnen scheen, maar ik was zo iemand die niet kon slapen als de gordijnen open waren. Hetzelfde gold voor deuren. Als er een deur open stond, kon ik niet in slaap komen. En natuurlijk moest ik precies net nu goed liggen.

'Louis!' riep ik. 'Kan je de gordijnen dicht doen?'

Het duurde even voordat de slaapkamerdeur open werd gedaan. Hij leunde tegen de deurpost en keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan.

'Geen alsjeblieft meer?'

'Sorry, wil je ze alsjeblieft voor me dicht doen?'

Hij kon een glimlach niet onderdrukken en sloot de gordijnen. Daarna boog hij voorover om me een kus te geven.

'Dankjewel.' mompelde ik tegen zijn lippen aan.

'Weltrusten lieverd.' Hij gleed even met zijn vingers door mijn haar voordat hij de slaapkamer verliet.

Ik lag al te slapen voordat hij naar bed ging.

De volgende dag sliepen we allebei - of tenminste ik - uit tot tien uur. Louis had graag nog langer willen blijven liggen, maar hij wilde ook nog naar Bordeaux zelf en we moesten nog naar onze eindbestemming rijden. Ik liet hem nog heel even liggen en stond zachtjes op. Er was een mini-keuken in de hotelkamer, nog kleiner dan de keuken bij Edward vroeger. En die was al zo klein dat je nauwelijks genoeg ruimte had om met meer dan drie mensen in de keuken te staan. Deze keuken bestond uit een keukenkastje met servies en bestek, twee pannen en een elektrisch fornuisje wat op de onderste plank in de kast lag. Op het aanrecht zelf stond een waterkoker en een kleine gootsteen. Daarnaast stond een kleine koelkast die we nog niet eens hadden aangesloten, aangezien we maar één nacht zouden verblijven. Ik deed wat water in de waterkoker en zette hem aan, waarna ik de theekopjes begon te zoeken. Daarna zocht ik de thee die we zelf hadden meegenomen en wachtte geduldig tot het water klaar was met koken. Louis was inmiddels ook opgestaan - misschien was hij wakker geworden door het gigantische lawaai van de waterkoker - en hij kwam achter me staan. Hij sloeg zijn armen om mijn middel en liet zijn kin op mijn schouder rusten.

'Broekloze zondag?' mompelde hij en hij prikte me in mijn zij.

Broekloze zondag was eerst gewoon op een zondag, maar later waren het alle vrije dagen geworden waarop Louis zich te lui voelde om iets te doen. Nadat hij had uitgeslapen kwam hij alleen in een shirt en zijn ondergoed beneden om vervolgens op de bank te gaan liggen, films te kijken en een bak ijs leeg te eten. Hij had me wel eens een paar keer overgehaald om met broekloze zondag mee te doen, omdat ik er nooit aan mee deed, maar ik vond het toch fijner om met een broek te lopen dan halfnaakt. 

'Oh.' Ik keek even naar mezelf en zag dat ik nog steeds in niets anders dan mijn ondergoed rondliep. 'Nee, zo was ik in slaap gevallen gister.' Ik probeerde me om te draaien terwijl hij nog steeds zijn armen om mijn middel had geslagen. 'Moet ik anders -'

Zelf liep hij ook alleen in een T-shirt en ondergoed.

'...Iets aantrekken?' maakte hij mijn zin af, en hij keek me met grote, ontschuldige ogen aan. Ik vertrouwde ze voor geen meter.

Hij gaf me een kus en sloeg zijn armen iets dichter om me heen. Na een paar seconden opende hij mijn lippen en kietelde me in mijn zij, zodat ik bijna achterover klapte. Ik greep mezelf vast in zijn haar omdat ik bang was voor de klap, maar hij hield me tegen met zijn handen. Toen ik hem aankeek, zag ik dat hij zijn best deed om niet te lachen.

'Godverdomme.' Ik keek hem boos aan en ging op het aanrecht zitten.

Hij liet me los en wilde zijn handen voor zijn gezicht leggen om niet te laten zien hoe grappig hij het vond, maar ik trok aan zijn haar.

'Kap nou een keer.' Ik liet mezelf van het aanrecht glijden en wilde naar de slaapkamer lopen, maar hij pakte me bij mijn hand en trok eraan zodat ik stil stond.

'Wat?' snauwde ik.

'Waarom ben je nou boos?' Hij keek me aan met een halve lach, en dat maakte me alleen nog maar bozer.

'Omdat je zo ongelofelijk irritant bent.'

'Waarom dan?'

'Dat weet je best.'

'Nee, daarom vraag ik het.' Hij gebaarde naar de bank. 'Ga zitten.'

'Nee.'

Hij haalde zijn schouders op. 'Dan niet.' Hij ging zelf zitten en trok zijn benen op. 'Waarom ben ik irritant?'

'Omdat - omdat - Ik weet niet- Hou gewoon op!'

Hij lachte kort, maar toen ik hem kwaad aankeek stopte hij meteen.

'Jenn, ga even zitten.' zei hij, en toen ik bleef staan trok hij me op zijn schoot en sloeg zijn armen om mijn middel.

Heel even had ik de neiging om van zijn schoot af te gaan, maar hij was lekker warm dus kroop ik tegen zijn borst aan en sloeg mijn armen over elkaar om duidelijk te maken dat ik nog steeds boos was.

'Ik hou van je.' zei hij tegen me.

Ik zei niets, maar staarde kwaad voor me uit.

'Hou je van mij?'

'Nee.'

'Nee? En waarom niet?'

'Omdat je een kreng bent.'

'Nu, op dit moment?'

'Nee, maar net wel.'

'Waarom dan?'

Ik zuchte diep. 'Omdat je me heel de tijd pest, en je bent gewoon vervelend.'

'Waarmee pest ik je dan?'

'Met dat gekietel.'

'Aha.' Ik gaf geen antwoord. 'En jij hebt natuurlijk een bloedhekel aan kietelen, en de verleiding om daar misbruik van te maken, is natuurlijk helemaal niet zo groot. Zeker niet als jij altijd zo grappig reageert.'

'Dus je vind ruzie grappig?'

'Nee, maar hoe jij reageert soms wel. En dàt' Hij drukte op mijn neus met zijn vinger 'zijn twee grote verschillen.'

'Ik vind het anders helemaal niet grappig.'

'Als je dat dan gewoon zegt, hou ik ermee op.'

Ik keek hem fronsend aan. 'Meestal ga je gewoon door.'

'Meestal... maar nu niet.'

'Beloof je dat?'

'Ja.'

'Hou je je aan deze belofte?'

'Ja.'

'Beloof je dat je je aan deze belofte houdt?'

Hij glimlachte. 'Ja.'

'Dan is het goed.'

'Was dit waarom je boos was?'

'Nog niet helemaal.'

'Vertel op dan.'

Ik ging weer tegen zijn borst aan liggen en luisterde naar zijn regelmatige hartslag.

'Je mag niet gaan lachen. Echt niet.'

'Oké.'

'Beloof het.' Ik keek hem weer aan.

'Bij deze beloof ik, Louis William Tomlinson, om niet te gaan lachen bij deze uiterst belangrijke bekentenis.'

'Je neemt het niet eens serieus, je lacht verdomme nu al!' Ik keek hem boos aan en hij trok zijn gezicht onmiddelijk weer in de plooi.

'Ga je het nou vertellen of niet?'

Ik zuchte diep en wendde mijn blik weer af. 'Je aanwezigheid bedwelmt me, soms.' gaf ik na een paar seconden toe.

'Maar dat wist ik al.' Hij keek me niet begrijpend aan.

'Dat wist je al?' We keken elkaar verbaasd aan.

'Ja, en daar maak ik volgens jou misbruik van.'

'Dat is echt gemeen, wist je dat?'

'Maar ik ben ook een beetje gemeen.'

'Ja.'

Hij lachte zacht en sloeg zijn armen om me heen. 'Was dat alles?'

'Nee... Ik weet het niet.' Ik wilde zijn armen wegduwen, maar hij trok me dichter tegen zich aan. We worstelden even een paar seconden tot ik me gewonnen gaf en hij me stevig knuffelde.

'Weet je het niet, of wil je het niet zeggen.'

Ik voelde zijn koele adem in mijn nek en dacht na. 'We zijn nu al zo'n drie jaar samen, maar toch zijn we nog helemaal niet ver met onze relatie... Denk je niet... dat we een keer verder moeten?'

'Wat bedoel je precies?'

'Dat we soms heel onserieus zijn.'

'Betekent dat dan dat we niet ver zijn in onze relatie, zoals jij het noemt?'

'Ik weet het niet, wat bedoel jìj daarmee?'

'Ik heb liever een relatie die iets onserieuzer is dan zo'n hele serieuze relatie. Het is toch veel beter als je houdt van iemand die tegelijk je beste vriend is, dan dat je alleen van elkaar houdt en eigenlijk niets van elkaar weet? En dat we elkaar soms wat irriteren hoort erbij, want beste vrienden irriteren elkaar soms ook.'

'Je klinkt nu net als zo'n therapeut. Misschien moeten we ruilen van baan.'

'Ik geef toch liever les.'

'Weet ik. Het was maar een suggestie.'

Hij drukte zich dichter tegen me aan en drukte zijn wang tegen mijn slaap. 'Heb je nou alles verteld?'

'Ja.'

'Heeft het opgelucht?'

'Ja.'

'Welke kleur heeft een brandweerauto?'

'J-rood.' Ik glimlachte flauw.

'Ben je nou niet meer boos?'

'Nee.'

'Gelukkig, want je bent veel leuker als je vrolijk bent.' Hij gaf me een kus op mijn slaap, maar ik draaide me naar hem toe en kuste hem op zijn lippen.

Hij kuste me meteen terug, maar liet zijn handen om mijn middel zitten. Ik gleed met mijn vingers door zijn haar, greep me erin vast, en opende zijn lippen. Meestal was hij diegene die het deed, maar dit keer was ik het, en dat maakte me nerveus. Waarschijnlijk wilde hij niet dat ik weer boos zou worden. Ik had geen idee, mijn gedachten tolden inmiddels door mijn hoofd. Heel voorzichtig ademde ik in. Ik voelde de warme huid van zijn armen tegen mijn rug en om mijn middel. Het leek alsof mijn bloed inmiddels kookte onder mijn vingertoppen. Ik dacht dat mijn oren suisden, maar ik wist het niet zeker. Heel even hoopte ik dat hij het zou overnemen, maar hij wachtte tot ik verder zou gaan of niet. Hij liet mij bepalen hoe ver we waren, terwijl ik bloednerveus was - al had ik geen idee waarom. Ik lachte kort en deed mijn ogen open, waarna Louis ze ook heel langzaam opende en me verbaasd aankeek.

'Ik hou van je.' zei ik en ik haalde mijn lippen van die van hem af.

'En ik van jou.'

We staarden elkaar zwijgend aan, onze gezichten minder dan een centimeter van elkaar verwijderd.

'Ben je klaar en kan ik -'

'Vraag je nu gewoon of ik klaar ben, alsof er net niets is gebeurd?'

'Nee, ik-' Zijn wangen kleurden licht. Hij bloosde - iets wat ik hem nog nooit had zien doen.

'Nee, ik ben nog niet klaar.'

Ik hoorde hem lachen toen ik hem opnieuw kuste, en trok hem achterover. Hij drukte zichzelf omhoog met zijn armen om niet met zijn volle gewicht op me te vallen. Ik sloeg mijn benen om zijn benen, drukte hem stevig tegen me aan met mijn handen en opende zijn lippen opnieuw. Voorzichtig draaide ik ons allebei op onze zij, zodat hij zichzelf niet heel de tijd omhoog hoefde te houden. Hij greep met één hand in mijn haar en opende mijn lippen nog verder. Hij was warm, bijna heet. Zijn adem was warm. Ik proefde de wijn van gister en kreeg de drang om te lachen, maar ik deed het niet. Hij gleed met zijn tong langs mijn tanden en ik krulde mijn tenen om. Heel even was ik bang dat ik al zijn haren uit zijn hoofd zou trekken. Uiteindelijk trok ik mezelf los om op adem te komen, en ook omdat ik het gevoel had dat ik elk moment kon ontploffen. Mijn gedachten tolde rond, al mijn ingewanden tolde rond. Ik vond het knap dat ik zelf niet rond tolde. Alles tintelde. Hij kuste me nog even verder in mijn nek en haalde toen zijn lippen van me af. We zwegen, en toen ik naar hem keek zag ik dat hij ook tijd nodig had om bij te komen. Dat verbaasde me even, maar het betekende ook dat ik het goed had gedaan. Ik glimlachte even zelfvoldaan en sloot mijn ogen. Hij sloeg zijn armen opnieuw om mijn middel en liet zijn hoofd op mijn schouder rusten. We zwegen een lange tijd en ik begon het "broekloze zondag" gevoel te krijgen.

'Dit is fijn.' mompelde Louis na een lange stilte.

'Wat is fijn?' Ik probeerde hem aan te kijken, maar dat lukte niet, dus staarde ik naar het plafond.

'Dit.'

Ik zuchte en rolde met mijn ogen, maar hij kon het niet zien en begon met zijn vingers langs mijn sleutelbeen te glijden.

Ik sloot mijn ogen en genoot even voordat ik de brandende vraag stelde. 'Gaan we nog naar Bordeaux of blijven we heel de dag op de bank liggen?'

'Hoelaat is het?'

Ik kon zo snel even geen klok vinden. 'Geen idee.'

'Laten we nog maar even blijven liggen dan.'

'Maar -'

'Sssst.' Hij legde zijn hand over mijn lippen, en streelde toen mijn wang. 'Je verpest m'n roes.'

'Je roes?' Ik lachte ongelovig. 'Wat nou roes.'

Hij ging van mijn schouder af en keek me fronsend aan. 'Gewoon, precies zoals ik het zeg.'

'Heb ik hem nou verpest?'

'Ja.' Hij keek me verdrietig aan en knuffelde me opnieuw.

'Hoe ver zijn we met onze relatie, denk je?' vroeg ik gesmoord, aangezien ik bijna stikte.

Hij lachte kort. 'Een relatie is geen wedstrijd, dat bouw je samen op. En het draait niet alleen om zoenen en zo, maar ook om de relatie tussen twee personen zelf.'

'Maar we kennen elkaar al meer dan acht jaar.'

'Alleen van naam, ja. We kennen elkaar pas beter sinds een jaar of vier, en er zijn alsnog genoeg dingen die we niet over elkaar weten.' Ik fronste even en hij liet me los om me aan te kijken. 'Heb ik gelijk of niet?' vroeg hij.

'Ja, dat wel, maar -'

'Ik denk dat we zo beter ons aan kunnen kleden en naar Bordeaux gaan, aangezien het al...' Hij kwam overeind en keek over de rand van de bank heen, op zoek naar een klok. 'Elf uur is.'

'Elf uur?' Ik schoot ook overeind en stootte daarbij mijn hoofd tegen dat van Louis. 'Sorry.'

Hij wreef over zijn voorhoofd en keek me opnieuw verdrietig aan.

'Niet huilen.'

'Echte mannen huilen niet.' zei hij.

'Vind je?'

Hij haalde zijn schouders op, trok zijn benen op en keek naar zijn voeten voordat hij weer wat zei. 'Deze vakantie komt wel goed uit.'

'Hoezo?' Ik keek ook naar zijn voeten, alsof ik daar het antwoord kon vinden.

'Nou, nu kunnen we elkaar nog beter leren kennen.'

'Nog beter?' We keken elkaar aan.

'Nog beter. Ik ga je alle saaie details uit mijn saaie leven vertellen.' Hij sprong op en viel bijna achterover. Ik onderdrukte een lach.

'Jij en saai?'

'Heel saai, en nou wil ik thee.' Hij liep naar de keuken en zette de waterkoker opnieuw aan.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mijn welgemeende excuses voor het lange wachten.