HAPPY HALLOWEEN EVERYBODY :D
------------------------------------------------------
Het was nauwelijks zes uur toen ik in mijn auto voor het hotel stond. Ik had geen zin om uit de auto te stappen en terug te gaan naar mijn hotelkamer, want wat moest ik daar in godsnaam doen? Het enige wat ik zou kunnen doen was voor me uit staren. In de auto deed ik eigenlijk precies hetzelfde, maar hier had ik een achteruitkijkspiegel dus bekeek ik mezelf met een diepe frons. En terwijl ik naar mezelf keek, liepen mijn gedachtes opnieuw over in elkaar en bleef alles rond zweven in eindeloze circkels en brandende, onbeantwoorde vragen.
Want wat was er net gebeurd in het ziekenhuis? En wat was er in godsnaam aan de hand met Louis? Want hier was veel meer aan de hand dan alleen de marteling, en ik was zo kwaad op mezelf dat ik het niet eerder had opgemerkt. Of misschien was dat laatste niet helemaal waar, want hij had al een paar keer eerder onbewust aangegeven dat er iets was, maar hij wilde nooit iets vertellen. Misschien was het dan niet helemaal mijn schuld, maar het feit dat ze hem benzodiazepine moesten geven, gaf aan dat er iets mis was.
Op school had ik geleerd dat ze dat medicijn vooral gebruikten bij mensen met angststoornissen, maar het idee dat Louis dat zou hebben ging niet goed samen bij mij.
Want Louis hield van het leven. Hoe vaak had hij me niet mee naar buiten getrokken om naar het bos of het strand te gaan? Of hoe vaak was hij niet verdwaald geraakt doordat hij afgeleidt werd door iets om hem heen? Hij was zo vol van alle energie en mensen om hem heen… Het paste niet bij hem om een angststoornis te hebben, en ik wist bijna zeker dat hij die ook niet had. De vraag was alleen waarom ze hem dan wel die medicijnen gaven.
Het gevaar was dat hij permanente schade over zou houden, zoals geheugenverlies en in ernstige gevallen zelfs echte psychologische schade. Normaal was dat laatste niet zo'n probleem, maar wel nu hij net was gemarteld en er wel of niet een trauma aan over zou houden. Ik kon het ook niet vragen, want iedereen in het ziekenhuis leek hard zijn best te doen om zoveel mogelijk informatie voor me te verzwijgen en me weg te houden bij Louis. Ik zou het pas te weten kunnen komen als zijn situatie verbeterd was, en wie wist hoe lang dat nog zou duren?
Ondertussen staarde ik nog steeds naar mezelf in de spiegel, maar nu keek ik heel boos naar mezelf en was er al bijna een halfuur voor bij gegaan. Ik knipperde even met mijn ogen toen ik me ervan bewust werd, ontspande mijn gezicht en zag toen dat er een man op straat bezorgd naar me keek om te zien of alles wel goed was. Toen hij zag dat ik naar hem keek, liep hij snel verder. Ik zuchtte diep en wreef met mijn handen in mijn ogen. Pas toen ze begonnen te tranen en de huid rondom mijn ogen aan het branden was, stopte ik en maakte mijn gordel los. Een nieuwe zucht.
Eigenlijk had ik absoluut geen zin om terug te gaan naar mijn eenzame hotelkamer. Ik miste Louis. Ik miste hem echt verschrikkelijk. Dit was absoluut niet hoe ik onze eerste, echte vakantie samen had voorgesteld.
Nadat ik genoeg wilskracht had verzameld stapte ik uit de muffe auto die was opgewarmt doordat hij in de zon stond, ademde de frisse buitenlucht in en deed de auto op slot. Daarna liep ik het hotel in en liep zonder op te kijken naar de lift. Het duurde even voordat de lift kwam, dus keek ik heel even om me heen. De lobby van het hotel was helemaal leeg, op de receptiemedewerkster die achter haar balie zat na. Ze had een pen achter allebei haar oren geschoven en had naar mij gekeken totdat ik had opgekeken, want ze keek snel weg waardoor één van de pennen bijna viel. Ik keek even naar beneden om te zien of ik er raar uit zag, maar misschien keek ze alleen naar me omdat ik geen schoenen droeg en alleen maar mijn lompe enkelbrace droeg. Verder zag ik normaal uit. Slonzig misschien, maar dat was het enige. Toch was ik blij dat de lift eindelijk beneden was. Ik stapte naar binnen en stapte op mijn verdieping weer uit. Het eerste wat ik deed toen ik terug in mijn hotelkamer was, was me omkleden. Bijna alles was gewassen, dus vulde ik de wasmachine met de allerlaatste shirts en vergeten sokken. Daarna zocht ik een schone broek en shirt en stapte zo snel als ik kon onder de douche, maar ik bleef er weer eens te lang onder staan dus pas na drie kwartier draaide ik de kraan dicht en stapte onder de douche vandaan.
