Η μεγάλη μέρα
Μάγια
Οι ακτίνες του ήλιου μπαίνουν βίαια μέσα από τις ανοιχτές κουρτίνες μου και με τυφλώνουν.
Μαμάααααα! Θύμησέ μου να σου κρατήσω μούτρα μετά!
Τι βάναυσος τρόπος για να ξυπνάει κανείς Σάββατο πρωί, όταν η ώρα είναι... 9 ΤΟ ΠΡΩΙ????!!!!!
ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΗΤΡΟΚΤΟΝΟΣ!
Σηκώθηκα σαν την τρελή από το κρεβάτι και κατέβηκα τα σκαλιά σχεδόν τρέχοντας.
"ΜΑΜΑΑΑΑΑ! ", τσίριξα και την είδα να βγαίνει από την κουζίνα σιγά τραγουδώντας.
"Ωπ, ξύπνησε το αγγελούδι μου!? Ελα, έχω φτιάξει κρέπες για πρωινό! Σήμερα θα είναι μεγάλη μέρα! ",είπε και πριν μιλήσω είχε χωθεί στην κουζίνα. Μουσίτσα! Ξέρει πως οι κρέπες είναι αδυναμία μου!
Μάνα να σου πετύχει !
Αλλά την ακολούθησα στην κουζίνα!
Ντοντ τζατζ μι! Οι κρεπούλες θα κρυώσουν! 😂
[…]
"ΚΑΤΣΕ ΚΑΤΩ! "
" ΕΙΠΑ ΟΧΙ! "
"ΜΑΓΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ! ΒΑΛΕ ΤΩΝ ΚΩΛΟ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΚΩΛΟΚΑΡΕΚΛΑ! "
" ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΛΕΕΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙ! ", , πωπωπω μα τι τάπες ρίχνω εγώ το 6χρονο (6 με το ζόρι. 😂)
" Ωωωχ Θεέ μου! Γιατί να το περνάω εγώ αυτό? Γιατί? Τι δεν έκανα καλά? Μήπως το ότι έχω για κολλητή αυτή? Αν είναι αυτό τότε έχεις δίκιο! Ναι μου το αναγνωρίζω! Αλλά σε παρακαλώ τιμώρησε με αλλιώς! Μην με τυραννάς έτσι! ", είπε απελπισμένη η Ειρήνη και κάθισε στο κρεβάτι μου.
"Χα χα χα! Κι αν σου απαντήσει σφύρα μου κλέφτικα! Το έχω προσπαθήσει κι εγώ! ", είπα και κάθισα στην καρέκλα του γραφείου μου.
"Οχι, όχι! Δεν θα σε βρίσω! Οχι! Θέλω να πάω στον παράδεισο! ", είπε στον εαυτό της κυρίως, ενώ η Μαιριτίνα δεν ήξερε αν έπρεπε να γελάει ή να κλάψει!
Πού είπε? Στον παράδεισο? Πετράκο πάρε θέση!
* ο Αγιος Πετράκος κλειδαμπαρώνει τις πύλες του παραδείσου *
" Δεν περνάς κυρά Ρηνιώ, δεν περνάς, δεν περνάς! "
Τραγούδησε παράφωνα ο Πετράκος , αλλά εντάξει μωρέ ! Εκανε καλά την δουλειά του!
Από δω και πέρα το "Δεν περνάς κυρα Ρηνιώ, θα είναι το νέο hit!
Πετράκο θα σε μανατζάρω εγώ! Ντοντ γουόρι! 😎
"Τώρα είναι που 'γουόρι'! Γουόρι πολύ! "
Βρεεε τον πλακατζή! Ολο πλάκες είναι τελευταία ο άτιμος!
Back to our fucking problem!
"Λοιπόν για να τελειώνουμε, εγώ κόκκινο κραγιόν ΔΕΝ ΒΑ-ΖΩ! ", είπα απόλυτα.
"Μα-.. ", πήγε να μιλήσει η Μαιριτίνα, όμως την διέκοψε η πόρτα που άνοιξε διάπλατα. Κέντρο διερχομένων έχει καταντήσει το δωμάτιό μου!
Η Δήμητρα μπήκε μέσα με 3 σακούλες (τουλάχιστον!) στο κάθε χέρι.
"Ηρθα κι εγώ! Δεν μπορείτε να φανταστ- ιιιιιιιι ακόμα έτσι είσαι εσύ!!!!!?????", τσίριξε όταν με είδε.
" Γιατί? Τι έχω?! ", ρώτησα περίεργα.
"Τι δεν έχεις να λες! Σε δυο ώρες πρέπει να έχεις πάει ήδη στο σχολείο για να ετοιμαστείτε και το μόνο που έχεις κάνει είναι μπάνιο!!! ", είπε αγανακτισμένη.
"Ε και? Τι άλλο να κάνω!? "
"Να φτιάξεις μαλλιά, να βάλεις το φόρεμα, να δεις τα παπούτσια που σου πήρα για να βάλεις και φυσικά να βαφτείς! Βρήκα ένα τόοοοσο γαμάτο κόκκινο κραγιόν... !", είπε ενθουσιασμένη.
"Πες τα χρυσόστομη! ", αναφώνησαν οι άλλες δύο ταυτόχρονα.
"Συνεννοημένες να μου σπάσετε τα νεύρα είστε??? ", είπα εκνευρισμένη.
" ΜΑΓΙΑ. ΚΑΤΣΕ . ΣΤΗΝ. ΚΑΡΕΚΛΑ .ΤΩΡΑ! ", τσίριξε η Δήμητρα.
"Αλλιώς θα φωνάξουμε τα μεγάλα μέσα! ", είπε πονηρά η Μαιριτίνα
"Τ-τ-τι εννοείς? " , ρώτησα ευχόμενη να μην είναι αυτό που νομίζω
"Εννοεί ότι θα φωνάξουμε τα αγόρια! ", είπε σατανικά η Ειρήνη.
Και ναιπ! Εννοούσαν αυτό που νόμιζα. Shit!
"Καλά, καλά! Θα κάτσω! ", είπα σηκώνοντας τα χέρια ψηλά σε ένδειξη παράδοσης και τα κορίτσια έκαναν ' Κόλλα 5' μεταξύ τους! 😒
[…]
"Θέα? ", ρώτησε η Ειρήνη
"Οχι απλή θέα! Μοντέλο! ", διόρθωσε η Δήμητρα.
"Κούκλα πάμε για πρωτιά σήμερα. Είσαι έτοιμη να βάλεις κάτω όποια Ηλέκτρα σου πουλήσει τσαμπουκά ?", είπε η Μαιριτίνα
" Πάντα! ", απάντησα και της έκλεισα το μάτι.
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.
Κοιτάξτε σχετικά καλή είμαι! Τα μαλλιά μου είναι στο φυσικό τους σχήμα, αλλά τόσο χτένισμα που λάμπουν, ενώ το μακιγιάζ μου είναι όλο απλό και λιτό. Ολο εκτός από τα χείλη. Οχι πολύ κραγιόν, αλλά σε τέτοια σημεία που τα αναδεικνύει!
Στα πόδια μου φοράω ένα ζευγάρι ψηλά, χρυσά, καλοκαιρινά σανδάλια και τους καρπούς μου στολίζουν δυο χρυσά βραχιόλια.
Κάνει ζέστη, αλλά πάλι καλά το φόρεμα είναι πολύ δροσερό. Το ύφασμα είναι τόσο λεπτό που αν με αγγίξει κάποιος νιώθει το δέρμα μου...
"Είσαι έτοιμη? ", με ρώτησε η Ειρήνη
"Είμαι έτοιμη! ", απάντησα και βγήκα με αποφασιστικότητα από το δωμάτιό μου.
[…]
Μπαίνω στον χώρο του προαυλίου. Αν και η παράσταση αρχίζει σε μισή ώρα αρκετός κόσμος είναι ήδη εδώ, λογικά για να πιάσουν θέση.
Κοιτάζω γύρω μου.
Γνωστοί, φίλοι, συμμαθητές, γονείς, καθηγητές....
Αυτός δεν βρίσκεται πουθενά στο οπτικό μου πεδίο.
Μπαίνω μέσα στο κτήριο και κατευθύνομαι προς τα παρασκήνια.
Εξω από την πόρτα βρίσκεται ο Νίκος που με το πού με βλέπει γουρλώνει τα μάτια του.
"Μάγια!? ", ρώτησε έκπληκτος
"Χαχα ... γεια σου Νίκο! Τι σε βάλανε να κάνεις? Τον φύλακα? ", ρώτησα εύθυμα
" Μάλλον τον πορτιέρη! Κανείς δεν έρχεται εδώ, αλλά εγώ πρέπει να είμαι εδώ! Μπάστακας! ", είμαι με παράπονο.
"Αχαχα έλα! Πάμε μέσα! ", είπα και τον τράβηξα μαζί μου στο εσωτερικό της αίθουσας. Εκεί βρίσκονταν τα υπόλοιπα παιδιά, με την καθηγήτρια και άλλους 6-7 καθηγητές να τρέχουν για να φτιάξουν τα μικρόφωνα κλπ.
Μόνο ο Ανδρέας δεν είναι εδώ! Πάλι! Μα που στο καλό είναι!?
Πλησιάζουμε τους υπόλοιπους και ακούμε την καθηγήτρια να δίνει αγχωμένη οδηγίες!
"Αααα παιδιά! Πάλι καλά που ήρθατε! Λοιπόν ακούστε προσεκτικά! Τα αγόρια θα μπουν από την δεξιά πλευρά της σκηνής, ενώ τα κορίτσια από την αριστερή. Πρώτα θα βγείτε εσείς Κατερίνα και Στέλιο με το κωμικό κομμάτι. Μετά Ηλέκτρα και Νίκος και τέλος Μάγια και Ανδρέας? Σύμφωνοι? ", όλοι γνέψαμε καταφατικά . Τότε ακούσαμε το πρώτο κουδούνι. Μετά από δύο κουδούνια ακόμα η παράσταση άρχιζε!
" Ολοι ξέρετε τα λόγια σας και τις κινήσεις που πρέπει να κάνετε σε σχέση με το κοινό ή το ζευγάρι σας. Λίγος αυτοσχεδιασμός όμως δεν βλάπτει! ", είπε και με κοιτάξε φευγαλέα. Κατέβασα κατακόκκινη το κεφάλι μου.
" Τώρα, έχετε να μου κάνετε κάποια ερώτηση? " ρώτησε και μας κοίταξε όλους έναν προς έναν. Κανείς δεν μίλησε " Κανείς? Ωραία! Το μόνο που έχω να πω είναι καλή επιτυχία και απλά διασκεδάστε το! ", είπε με ένα χαμόγελο και τότε ακούσαμε το δεύτερο κουδούνι. Ωρα να πάρουμε τις θέσεις μας.
Δεν μπορούσα να πάω έτσι όμως!
"Κυρία Χατζηπαύλου! ", την φώναξα και γύρισε προς το μέρος μου
"Πες μου Μάγια μου! ", είπε καλοσυνάτα σαν να ήξερε τι θα την ρωτούσα
"Πού είναι ο ο ο Ανδρέας? ", ρώτησα διστακτικά.
" Μην ανησυχείς! Εδώ είναι! Απλά τον έστειλα να κάνει μια δουλειά... Θα τον δεις κατευθείαν στην σκηνή! Είμαι σίγουρη ότι θα τον θαμπώσεις! Είσαι πανέμορφη! ", είπε πονηρά.
"Μα τι λέτε!? Εγώ -..." ,πήγα να πω πανικοβλημένη.
"Εσύ είσαι μια όμορφη, νέα ερωτευμένη κοπέλα. Μην ντρέπεσαι για αυτό , παιδί μου! Ακου το σαν μια συμβουλή από μια μεγαλύτερη που.... ξέρει από ερωτικά βάσανα! ", είπε αγκαλιάζοντας με
"Ευχαριστώ! ", , ψιθύρισα και γύρισα να φύγω. Λίγο, όμως, πριν βγω από το δωμάτιο η φωνή της με σταμάτησε.
"Μάγια! ", γύρισα και την κοίταξα ερωτηματικά " Κι αυτός είναι ερωτευμένος μαζί σου! ", είπε και χωρίς άλλη εξήγηση έφυγε!
Τι?
Το τρίτο κουδούνι ήχησε στα αυτιά μου .
Εφτασε η ώρα!
Πήγα στην θέση μου δίπλα στα άλλα δύο κορίτσια. Ηταν φανερά αγχωμένες και οι δύο! Ακόμα και η Ηλέκτρα δεν πέταγε τις συνηθισμένες κοτσάνες της!
Μόνο εγώ ήμουν ήρεμη!
Γιατί?
Επειδή ό,τι πω θα το εννοώ.
Κι ας μην το αντιληφθεί ο παραλήπτης...
Ο λυκειάρχης βγαίνει πρώτος για να μιλήσει στο κοινό. Χειροκροτήματα και η φωνή του ακούγονται, αλλά είναι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει αυτή την στιγμή.
Πού είσαι Ανδρέα?
[…]
"....κι αν αυτό είναι της μοίρας μου γραφτό, ας καταστραφώ! ", τελείωσε η Ηλέκτρα τον μονόλογό της και αφού αγκαλιάστηκε με τον Νίκο και καταχειροκροτήθηκαν από το κοινό ήρθαν στα παρασκήνια χαρούμενοι.
Ο Ανδρέας?
Ακόμα να εμφανιστεί!
Επιασα τον Στέλιο που στεκόταν δίπλα μου, από τον αγκώνα.
" Πού είναι ο Ανδρέας? " τον ρώτησα
" Εκεί! ", μου έδειξε με το βλέμμα του την 'μεριά των αγοριών ' που πλέον βρισκόταν ο Ανδρέας , που ακουμπούσε στον τοίχο με το ένα πόδι λυγισμένο και τα χέρια σταυρωμένα στο γυμνασμένο στέρνο του και χαμογελούσε αινιγματικά
Ωωωω είναι τόσο όμορφος.
Εχει σηκώσει τα μανίκια του πουκαμίσου του στους αγκώνες και φαίνονται μερικές φλέβες καιβτα τατουάζ του. Τόσο όμορφος!
Αργή μουσική αρχίζει να παίζει. Το σήμα ότι πρέπει να ανέβω στην σκηνή.
Ακούω τα παιδιά να μου εύχονται καλή τύχη. Απαντώ, αλλά τα μάτια μου είναι κολλημένα μόνο στα δικά του. Πόσο ερωτευμένη παίζει να είμαι με αυτόν τον άνθρωπο?
Η μουσική χαμηλώνει.
Ανδρέα μην με απογοητεύσεις!
"Θέλω να χαζεύω τα μάτια σου και να χάνομαι μέσα τους.
Θέλω να με κάνεις να ξεχνιέμαι.
Θέλω να κάνεις τα πάντα πιο εύκολα και μερικά πανδύσκολα.
Θέλω να με φιλάς,
να μ'αγκαλιάζεις ,
να με κάνεις να νιώθω ευτυχισμένος μόνο με μία αναπνοή σου. " , είπε και με πλησίασε ακόμα πιο πολύ
"Θέλω να σε κρυφοκοιτάω.
Να γελάω όταν με ντρέπεσαι ", είπε και άφησε ένα γελάκι
" Να σε αγαπώ με όλο μου το είναι
και να σου αγοράζω δώρα .
Και να νιώθω χαρούμενος που ήμουν η αιτία για να χαμογελάσεις. ", με αγκάλιασε απαλά από την μέση ενώ εγώ τοποθέτησα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. Τα μάτια μας δεν έλεγαν να χωριστούν. Τίποτα δεν μπορεί να τα χωρίσει πια.
" Και να λατρεύω την παιδικότητα σου
Και τον ενθουσιασμό σου
Και το γέλιο σου.
Θέλω να παρατηρώ με τις ώρες
την μικρή τούφα που καλύπτει το πρόσωπό σου. ", απομάκρυνε απαλά κια μικρή τούφα μαλλιών και την έβαλε πίσω από το αυτί μου και κοκκίνησα. ΠΕ-ΘΑΙ-ΝΩ!
" Να σε κάνω να κοκκινίζεις.
Και να μου αρέσει να με πειράζεις!
Και να σε πειράζω κι εγώ
Και να ξέρω ότι είμαι σημαντικός!
Και να σε κάνω να φωνάζεις το όνομά μου!
Να μην θέλω να σηκωθούμε από τα στρώματα,
γιατί θα σε έχω δίπλα μου
και θα είναι αρκετό για μια ολοκληρη ζωή!
Θέλω να βγάζουμε φωτογραφίες.
Και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν δεν κοιτάς.
Και να με ικετεύεις να τις σβήσω.
Και να απορώ γιατί να σβήσω κάτι τόσο όμορφο όσο εσύ!
Θέλω να περπατάμε μαζί.
Και να ψάχνεις μικρούς ,
γλυκούς,
αθώους τρόπους να με ακουμπάς!
Κι εγώ να νιώθω το κάψιμο σε κάθε σημείο που άγγιξες! ", το χέρι μου πήγε στο μάγουλό του και το χάιδεψα. Τα μάτια του έκλεισαν. Για μια στιγμή. Μόνο μια στιγμή!
" Θέλω να κλαις στην αγκαλιά μου
και να γελάς στα χείλη μου.
και να πέφτεις στα χέρια μου.
Να με εμπιστεύεσαι!
Και με κάποιο τρελό τρόπο
να σου δείξω πόσο
πολύ
αληθινά
αθεράπευτα
αμετάκλητα
αιώνια
ερωτευμένος είμαι μαζί σου...! " , ολοκλήρωσε και με αγκάλιασε δυνατά. Αυτή η αγκαλιά δεν είναι του Ανδρέα - ηθοποιού. Αυτή η αγκαλιά είναι του δικού μου, του μοναδικού μου Ανδρέα.
Πριν ξεκινήσω το βλέμμα μου πέφτει στο κοινό. Ολοι έχουν συγκινηθεί. Μέχρι και ο μπαμπάς μου δεν κοιτάει τον Ανδρέα σαν να θέλει να τον σκοτώσει. Η μαμά, η γιαγιά, η Ειρήνη, η Μαιριτίνα , η Δήμητρα, η κυρία Χατζηπαύλου... Ακόμα και τα αγόρια. Κοιτάω τον Ορέστη..
Μου γνέφει καταφατικά !
Αφού πάρω μια ανάσα τα λόγια αρχίζουν να βγαίνουν σαν χείμαρρος από μέσα μου. Τα μάτια μου τον κοιτάνε σαν να εξαρτιέμαι από αυτόν. Κι όντως αυτό κάνω!
"Σ'αγαπώ.
Σ'αγαπώ κι ας μην το ξέρεις.
Σ'αγαπώ κι ας μην το μάθεις ποτέ.
Σ'αγαπώ κι ας με μισείς.
Σ'αγαπώ κι ας σε κάνω να με μισείς.
Σ'αγαπώ κι ας είμαστε εχθροί.
Σ'αγαπώ κι ας είμαστε μαζί στα πιο τρελά μου όνειρα...
Σ'αγαπώ κι ας σου φωνάζω .
Σ'αγαπώ κι ας με κοιτάς με απέχθεια.
Σ'αγαπώ κι ας ουρλιάζουμε ο ένας στον άλλον λόγια που μας σκοτώνουν.
Σ'αγαπώ γιατί ξέρω πώς εσύ δεν θα ήθελες ποτέ κάποια σαν κι εμένα.
Γιατί ελπίζω κάποια μέρα, τα μάτια σου να με δουν με κάτι παραπάνω από αηδία.
Γιατί σκέφτομαι τα χείλη σου, πάνω στα δικά μου και ονειρεύομαι έναν κόσμο μόνο με ήλιο.
Γιατί συνεχίζω να πιστεύω σε μια τόσο απίθανη αγάπη.
Γιατί κάθε μέρα ξυπνάω και κοιμάμαι με εσένα στο μυαλό μου.
Μια μέρα έπεσε στα χέρια σου όμως αυτό το τετράδιο με κάθε σκέψη, συναίσθημα που μου βγήκαν πολύ πιο εύκολα στο χαρτί παρά σε λέξεις και άσκοπες προτάσεις. ", τα χέρια μου χαϊδεύουν τα απαλά του μαλλιά. Τι ωραία αίσθηση!
"Και σταμάτησες να γελάς μαζί μου.
Θαύμαζες είπες την δουλειά μου.
Και με ρώτησες:
" Τι είναι για σένα η ποίηση? "
Σαν να ήξερες ακριβώς πώς ήταν να είσαι εξαρτημένος από κάτι .
Και σου απάντησα :
" Ποίηση είναι να μπορείς να γράψεις με 1000 διαφορετικούς τρόπους πώς πέφτει ο ήλιος πάνω σε ένα πρόσωπο. Ποίηση είναι να μπορείς να φτιάξεις έναν δικό σου κόσμο όταν νιώθεις μόνος. Ποίηση είναι ένας τρόπος διαφυγής! "
Και χαμογέλασες γιατί κατάλαβες ότι ήσουν ο πρωταγωνιστής στις ιστορίες μου. ", χαμογέλασε με αυτό το υπέροχο χαμόγελο και ακολούθησα το παράδειγμά του.
"Ανοίξεις την τσάντα σου κι έβγαλες ένα μπλοκ.
Και άνοιξες τις κάποτε λευκές σελίδες του και μου έδειξες την δικιά σου γλώσσα .
Και είδα στα φύλλα κάτι που μισούσαμε και οι δύο.
Τουλάχιστον εγώ...
Αυτά τα μακριά μαλλιά που τραβούσες από το δημοτικό.
Αυτά τα χείλη που ανάγκασες να βγάζουν καταιγίδες ολόκληρες από μέσα τους.
Αυτό το σώμα που σε έσπρωχνε μακριά και μετά από λίγο το έσπρωχνες και μόνος σου.
Δάκτυλα που μπερδεύονται αφηρημένα στις καστανόξανθες τούφες.
Και χαμόγελα που χαραμίστηκαν για άτομα που δεν άξιζαν.
Δεν ήξερα αν με μισούσα περισσότερο απ'όσο με μισούσες εσύ...
Δε θυμάσαι γιατί με μίσησες, αγάπη μου?
Γιατί σε ρώτησα , αν μπορώ να πάρω το μολύβι σου!
Μα πού να ξέρω ότι η ζωγραφική είναι η ανάσα σου?
Τα μολύβια και οι μπογιές τα πνευμόνια σου?
Κι εγώ η ανίδεη η μούσα σου?
Μα δεν ξέρω αν θα σε είχα ερωτευτεί αν πρώτα δεν σε είχα μισήσει...
Αυτό ήταν λοιπόν... Πέτυχες κάτι που πάντα προσπαθούσα να αποφύγω , γιατί μάντευα την κατάληξή του... Με έκανες να σε ερωτευτώ...! ", το τελευταίο κομμάτι ήταν ο αυτοσχεδιασμός. Επρεπε να τα πω!
Τα μάτια μου γυαλίζουν από τα δάκρυα. Το κατάλαβε. Μπορώ να το δω στα μάτια του. Ξέρει πώς ότι είπα είναι απόλυτα αληθινό! Ξέρει πώς είναι ο 'παραλήπτης '. Οπως ακριβώς κατάλαβα κι εγώ ότι εγώ είμαι ο παραλήπτης ο δικός του.
Ξαφνικά, ο Ανδρέας με κράτησε σφιχτά και έχοντας το ένα του χέρι στην μέση μου και το άλλο πίσω από τον λαιμό μου, με τράβηξε κοντά του, ένωσε τα χείλη μας και με φίλησε με όση δύναμη είχε . Με κρατούσε γερά λες και φοβόταν ότι θα φύγω , ενώ εγώ είχα ακόμα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.
Το παθιασμένο αρχικά φιλί του μετατράπηκε σε αργό και γλυκό φιλί φιλώντας πολύ απαλά τα χείλη μου. Αν δεν με κρατούσε θα έπεφτα.
Απομακρύνθηκε λιγάκι και μου χαμογέλασε. Του χαμογέλασα κι εγώ.
Μετά γυρίσαμε αυτόματα προς το κοινό ( που το είχαμε ψιλοξεχάσει τόση ώρα) και τους είδαμε όλους, μικρούς και μεγάλους, να έχουν σηκωθεί και να μας καταχειροκροτούν.
Πολλά ζευγάρια φιλιόντουσαν, ενώ άλλοι κλαίγανε από συγκίνηση. Το βλέμμα μου έπεσε στα παρασκήνια και ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη μου. Η Κατερίνα φιλιόταν με τον Στέλιο και η Ηλέκτρα με τον Νίκο. Ακόμα όμως και η Ηλέκτρα φαινόταν να τον φιλούσε με πάθος και όχι απλό πόθο!
Επόμενος σταθμός?
Η κυρία Χατζηπαύλου.
Την κοίταξα.
Και μου έκλεισε το μάτι.
Πιο χαρούμενη από ποτέ γύρισα στον Ανδρέα που ήδη με κοίταζε χαμογελώντας.
Αυτή την φορά με δικιά μου πρωτοβουλία , τα χείλη μας ενώθηκαν.
Η αυλαία έπεσε.
Ολα τώρα, θα μπουν σε μια σειρά!
______________________________________
Χέι!
Δεν έχω πολλά να πω.
Λίγο έμεινε ακόμα! 😞😔
Σας αγαπώ πολύ! ❤
Φιλάκια
-magioula. 💞💞💓💓💓