"Hazel, μωρό μου γυρισες;" φώναξε η μαμά μου μόλις μπήκα σπίτι.
Κατέβασα το κεφάλι μου για να μην δει τα τραύματά μου από πριν και έβγαλα τα παπούτσια μου.
"Αργησες; Έγινε κατι;" με πλησίασε.
Απέφυγα το βλέμμα της και ξεκίνησα προς το δωμάτιο μου.
"Hazel, μιλά μου." με γύρισε προς το μέρος της και έβγαλε μια κραυγη μόλις είδε το πρόσωπο μου.
"Π-ποιος;" είπε σοκαρισμένη, έτοιμη να κλάψει.
"Μαμά, δεν ειναι τίποτα. Είναι η τελευταία φορά που συμβαίνει." προσπαθησα να χαμογελασω.
"Είσαι με τα καλά σου; Κάποιος σε χτύπησε άσχημα και εσύ μου λες ότι δεν είναι τιποτα; Δηλαδή τι; Έπρεπε να σε σκοτώσουν για να είναι κατι;" φώναζε με απελπισία στην φωνή της.
Έκατσα σιωπηλή μην ξέροντας τι να κάνω.
"Ήταν εκείνος ο Matthew με τα ρεμάλια τους φίλους του;" ρώτησε θυμωμένη.
"Όχι."
"Αυτοί ήταν ε;" ξαναρώτησε σαν να μην είχε ακούσει την απάντηση.
"Μαμά Όχι. Ήταν εκείνες οι κοπέλες..." μουρμούρισα σιγανά με Κάτω το κεφάλι.
"Θα τις γαμησω μα το Θεό! Πως τόλμησαν να το κάνουν αυτό στην κόρη μου;" ούρλιαξε κάνοντας με να αναπηδησω.
Ποτέ δεν έβριζε μπροστά μου και μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν κάτι πολύ παραπάνω από εξαγριωμένη.
"Δεν ήταν η πρώτη φορά." είπα σχεδόν κλαιγοντας.
Με κοίταξε με δάκρυα στα μάτια.
"Κοριτσάκι μου." με αγκάλιασε.
"Μαμά, πονάω." έκλαψα ενώ μου χάιδευε τα μαλλιά.
Έκλαιγα με λυγμούς στην αγκαλιά της, κρατώντας την πάνω μου.
"Όλα θα πάνε καλά. Θα το κανονίσω εγώ μωρό μου." μου ψιθύριζε στο αυτί ενώ με χάιδευε στην πλάτη.
Συνέχισα να κλαιω, ενώ το κορμί μου τρανταζοταν στους λυγμούς. Πόσο μου έλειπε η ανθρώπινη επαφή. Ενιωθα ότι επιτέλους τα είχα βγάλει όλα από μέσα μου. Επιτέλους κάποιος ήξερε τι περνουσα.
"Θέλω να κοιμηθώ. Σε παρακαλώ μην κάνεις κάτι. Θα αλλάξουν τα πράγματα, στο υπόσχομαι." την φίλησα στο μάγουλο.
"Hazel, αυτό δεν γίνεται. Πρέπει να μπει ένα τελ-"
"Άσε με να βάλω το τέλος εγω. Σε παρακαλώ."
"Είσαι σίγουρη;"
"Ναι."
"Αύριο δεν θα πας σχολείο ε;"
"Όχι, θα κάτσω εδώ να ξεκουραστώ." της έδωσα μια τελευταία αγκαλιά πριν ξεκινήσω να ανεβαίνω τα σκαλιά.
Μπήκα στο δωμάτιο μου και έπεσα στο πάτωμα από τον πόνο που τόση ώρα προσπαθούσα να μην δείξω.
Ο σωματικός πόνος δεν ήταν τίποτα σε σχέση με τον συναισθηματικο.
Κοίταξα το ρολόι.
15:34
Εκλεισα τα μάτια μου και άφησα τον ύπνο να με πάρει.
Το κινητό μου χτυπούσε σαν τρελό, κάνοντας με να ουρλιάξω από αγανάκτηση και να σηκωθώ από το κρεβάτι.
Matthew
Το έκλεισα και ξαναεπεσα στο κρεβάτι, προσπαθωντας να ξεχάσω όσα είχαν γίνει σημερα.
21:17
Σκατα. Ξέχασα ότι έπρεπε να πάω σπίτι του Matthew. Θα με σκοτώσει σίγουρα. Αλλά δεν με νοιάζει.
Ο ήχος ειδοποίησης ακούστηκε από το κινητό μου και σηκώθηκα πάλι, περίεργη για το ποιος μπορούσε να μου είχε στείλει μήνυμα ή κάτι παρόμοιο.
Ήταν μια ειδοποίηση από το Facebook. Πόσο καιρό είχα να μπω στο Facebook. Πόσα χρόνια... Από τότε....
Δεν υπηρχε λόγος να το κρατήσω. Το εκανα μονο για να θυμάμαι οτι καποτε ειχα ζωη, ειχα φιλους, είχα την Anne.
Άνοιξα την εφαρμογή παίρνοντας μια βαθειά ανάσα. Όλες οι αναμνήσεις γύρισαν πίσω. Πήγα στο προφίλ μου. Φωτογραφίες με εκείνη και εμένα αγκαλιά. Με εμένα να χαμογελαω στην κάμερα ξενοιαστη.
Χαμογελασα πίκρα ενώ η οθόνη άρχισε να υγραινεται από τα δάκρυα μου. Πριν προλάβω να αφήσω τον εαυτό μου να ξανακυλησει, τα σκουπισα και πήγα στις ειδοποιήσεις.
Ο χρήστης Meredith Xumber σας έκανε αίτημα φιλίας.
Ήταν η Mer. Η διάθεσή μου άλλαξε, καθώς οι ελπίδες μιας καινούριας ζωής επανήλθαν. Πάτησα κατευθείαν αποδοχή.
Πρέπει να αποχωριστώ τον θρήνο για την Anne κάποια στιγμή. Θα ήθελε να προχωρήσω. Πρέπει να προχωρήσω. Ώστε όταν πάω κοντά της, να είναι περήφανη για εμενα.
"Μήπως θες να κάτσω μαζί σου; Hazel, δεν θέλω να σε αφήσω μόνη σου." μου είπε γλυκά η μαμά μου.
"Μαμά, ο,τι συμβεί θα σε πάρω τηλέφωνο. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς." την καθησυχασα.
"Και αν ξέρεις...πάθεις κάτι ενώ λείπω; Δεν πρέπει να παίζουμε με τέτοια πράγματα." κάθισε δίπλα μου στο κρεβάτι.
"Όλα είναι καλά μαμά." της χαιδεψα το χέρι.
"Δεν αντέχω στην σκέψη του ότι θα πάθεις κάτι. Ότι το κοριτσάκι μου θα φύγει. Γιατί δεν παλεύεις Hazel; Γιατί δεν μένεις ζωντανή;" δάκρυσε.
"Ο,τι και να κάνω μαμά, απλά θα υποφέρω εδώ πέρα. Απλά θα παρατείνεται ο πόνος από τις χημιοθεραπειες και τα φάρμακα. Ορίστηκε να φύγω και έτσι θα γίνει. Συγγνώμη."
"Μην ζητάς συγγνώμη. Ποτέ." με φίλησε στο μάγουλο.
"Θα σε δω το απόγευμα." της χαμογέλασα βεβιασμένα ενώ εκείνη σηκώθηκε.
"Σε αγαπώ πολύ. Μην το ξεχάσεις πότε."
"Και εγω μαμά." απαντησα καθώς εξαφανίστηκε από το οπτικό μου πεδίο.
"Αγάπη μου;" μπούκαρε στο δωμάτιο ο μπαμπάς.
"Καλημέρα μπαμπά." ήρθε και έκατσε δίπλα μου, εκεί που καθόταν πριν λίγα δευτερόλεπτα η μαμά μου.
"Καλημέρα. Τι κάνεις καρδιά μου;"
"Μια χαρα. Εσύ φευγεις;"
"Λέω να κάτσω εδώ. Δεν κάνει να σε αφήνω μόνη σου."
"Μπαμπά δεν είμαι ανάπηρη. Θέλω να μείνω λίγο μόνη σε παρακαλώ. Εξάλλου είμαι σχεδόν 17. Μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου." υπερασπιστηκα τον εαυτό μου.
"Το ξέρω αλλά λόγω του καρκ- της αρρώστιας Τέλος πάντων..." φάνηκε σκεπτικός.
"Θα είμαι μια χαρα." έριξα ένα ψεύτικο χαμόγελο.
Εκείνος κούνησε το κεφάλι του καταφατικά και μου έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο, ενώ σηκωνόταν.
"Όπως νομίζεις."
"Και μην ξεχνάς. Αν μέχρι μεθαύριο δεν έχει διευθετηθεί το θέμα, θα σαπισω τα κωλοπαιδα." μου έκλεισε το μάτι και εγώ γέλασα προσπαθώντας να μην σκέφτομαι τα χθεσινα γεγονοτα.
"Αντίο μπαμπά."
"Γεια σου Hazel."
Λίγες στιγμές αργότερα η πόρτα του σπιτιού ακούστηκε και ήμουν επιτέλους μόνη. Έκλεισα τα μάτια για λίγο, απολαμβάνοντας την ησυχία.
Το κουδούνι ακούστηκε σε όλο το σπίτι, κάνοντας με να αναπηδησω ξαφνιασμενη. Ποιος στο διάολο ηταν;
Κατέβηκα στο σαλόνι εκνευρισμένη, και κοιταξα από το ματακι της πόρτας.
Σκατα.
"Hazel, άνοιξε τώρα!" φώναξε ο Matthew, έξω από την πορτα.
Ξεκλειδωσα αγχωμένη και την άνοιξα, κάνοντας ένα βήμα πίσω.
"Για ποιόν πουστη λογο δεν ήρθες χθες;" μπήκε φουριοζος στο σπίτι χωρίς άδεια.
Πήγα να μιλήσω αλλά συνέχισε να φωνάζει νευριασμένος.
"Δεν φτάνει που δεν ήρθες, μου το έκλεισες κιόλας. Τι συμβαινει;"
Οκαυ, τώρα φοβόμουν.
"Ε-εγω..." ξεκίνησα να λέω αποφεύγοντας την οπτική επαφή.
Τα χέρια του ακούμπησαν το πηγούνι μου και με γύρισε προς το μέρος του, αναγκάζοντας με να τον κοιτάξω.
Το βλέμμα του άλλαξε σε σαστισμενο όταν είδε το πρόσωπο μου.
"Ποιος πουστης στο εκανε αυτό;" ψιθύρισε απειλητικά.
"Δεν είδα να σε πειράζει όταν εσυ μου το έκανες." ήταν το μόνο που μπορούσα να πω.
Ο,τι και να έκανε μέχρι τωρα, Ακόμα δεν μπορώ να συγχωρήσω τα πάντα.
"Απαντά μου Hazel. Τώρα." ξαναείπε απειλητικά μετά από λίγη ώρα.
"Γιατί δεν είσαι στο σχολειο;" αλλαξα θέμα.
"Ποιος γαμαει το σχολειο; Σε ρώτησα κάτι." συνέχισε να με πιέζει.
"Η Mandy και τα τσιράκια της. Ευχαριστημενος;"
"Καριολα." έβραζε από θυμό.
"Ηρέμησε."
"Μετά από ό,τι έκαναν μου λες να ηρεμήσω; Για πόσο θα το ανεχεσαι;" με κοίταζε σαν να ειμαι εξωγηινος.
"Να σου θυμίσω ότι έκανες τα ίδια πριν λίγο καιρό." μαζεψα οσο θάρρος είχα.
"Και προσπαθώ να το διορθώσω." κατεβασε το κεφάλι.
"Λοιπόν, μάντεψε. 3 χρόνια μιζέριας δεν διορθώνονται έτσι."
"Το ξέρω. Αλλά θα προσπαθήσω."
"Το καλό που σου θέλω." τον κοίταξα στραβά.
Ένιωθα αδρεναλίνη να ρέει στις φλέβες μου και ήθελα να φωνάξω και να του πω όσα ενιωθα τόσα χρόνια.
"Σε έναν χρόνο θα φύγεις από εδώ ευτυχισμένη." υποσχέθηκε.
Ομγ, νιώθω ότι έχω να ανεβάσω τόσο καιρό εδώ. Μου λείψατε μπαες.
ΜΑΝΤΈΨΤΕ ΠΟΙΑ ΘΑ ΒΆΨΕΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΆ ΤΗΣ ΜΠΛΕ ΟΜΠΡΕ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ
ΜΙΙΙΙΙΙ.
Νόμιζα ότι η μαδερ δεν θα με αφήσει μιας και τα εβαψα και πέρυσι και ενθουσιάστηκα όταν το εμαθα.
ΑΝΥΠΟΜΟΝΏ ΓΙΕΥ.
Μέχρι να τελειώσουν και οι εξετάσεις του γυμνασίου, δηλαδή στις 8 Ιουνίου θα ανεβάζω αραιά.
ΓΑΜΗΜΈΝΟ ΣΧΟΛΕΊΟ
ΑΧ ΣΑΣ ΑΓΑΠΏ ΤΌΣΟ.
ΠΙΣ ΑΟΥΤ😇😇