"Hazel, που ήσουν τόση ωρα;" ακουσα την αυστηρή φωνή της μαμάς μου μόλις μπήκα στο σπίτι.
"Έξω με τον εθελοντή, αυτό δεν ηθελες;" απαντησα πηγαίνοντας προς το δωμάτιο μου.
"Δεν έχεις κλείσει καν τα 17 ακόμα. Δεν επιτρέπεται να είσαι τοσες ώρες έξω." μου φώναξε.
Μπήκα νευριασμενη στην κουζίνα.
"Πεθαίνω! Σε ένα χρόνο το πολύ θα είμαι νεκρή. Θα με αφήσετε τουλάχιστον να ευχαριστηθώ έναν γαμημένο χρόνο από την έφηβη ζωή μου;" φωναξα.
Η μαμά μου άρχισε να κλαίει μόλις ξεστομισα αυτά τα λόγια. Δεν ένιωσα τύψεις εκείνη την στιγμή. Μονο θυμό.
Δεν είχα υψώσει ποτέ την φωνή μου στους γονείς μου, ειδικότερα στην μαμά μου. Διάολε, δεν είχα υψώσει ποτέ την φωνή μου σε κανέναν.
"Πως τολμάς Hazel?" είπε μέσα από τα δάκρυα και τους λυγμούς.
"Τόσα χρόνια δεν έχω εναντιωθεί ποτέ σε εσάς. Ήμουν παντα η καλή κόρη. Αυτό που δεν ξέρεις είναι ότι 3 χρνια τώρα, περνάω καθημερινά μια κόλαση στο σχολείο. Βέβαια θα φροντίσει τώρα ο 'εθελοντής' όπως το λες να σταματήσει γιατί λυπάται την μικρή αβοήθητη ετοιμοθανατη κοπέλα, που τόσα χρόνια αποτελούσε το πιόνι εκείνου και της παρέας του. Δεν έχω ούτε έναν φιλο. Ενώ όλα τα παιδιά πήγαιναν σε πάρτι με τις παρεες του και περνούσαν καλά-κάτι που έπρεπε και εγώ να κάνω- εγω διάβαζα βιβλία για να ανεβάσω τους βαθμούς μου. Αλλά που να πάνε πάνω από το 20; Σε ένα χρόνο η ζωή μου θα έχει τελειώσει και δεν θα έχω κανέναν φίλο στο πλάι μου, τίποτα διασκεδαστικό να θυμάμαι τις τελευταίες μου στιγμές. Θα πεθάνω ξέροντας ότι ήμουν ένα τίποτα. Θα πεθανω μόνη. Με τους αξιοθρηνητους, καταπιεστικους γονείς μου να μου κρατάνε το χέρι. Δεν θα έχω κάνει καν σεξ, σαν όλα τα παιδιά της ηλικίας μου. Δεν θα έχω φιλήσει αγόρι και δεν θα έχω μεθύσει. Και δεν θα έχω χορέψει σε κλαμπ. Και δεν θα έχω κάνει συζητήσεις μέχρι τις τρεις το πρωί με τον κολλητό ή την κολλητή μου. Απλά θα βυθιστω στα ονειρα των γονιών μου που στην τελική δεν θα πραγματοποιήσω ποτέ γιατί έχω καρκίνο. Κοίτα με μαμά! Η κόρη σου πεθαίνει από καρκίνο! Καρκίνος ρέει στο αίμα της και σε λίγο καιρό θα είναι μια απλή ανάμνηση, μια φωτογραφία πάνω από το τζακ-" το χέρι της βρέθηκε με δύναμη στο μάγουλο μου.
Την κοίταξα σοκαρισμένη και εκείνη ανταπέδωσε το βλέμμα.
"Αντίο μαμά!" έτρεξα πάνω στο δωμάτιο μου.
Κλειδωσα την πόρτα με τρεμάμενα χερια και με γρήγορες κινήσεις πέταξα ρούχα μέσα σε ένα σακβουαγιαζ.
Περίμενα να φτάσει η ώρα να πεθαίνω για να κάνω την επανάσταση μου.
Μόλις τελείωσα, πεταξα το σακβουαγιαζ από το παράθυρο, έτοιμη να πηδήξω και εγώ.
Πήρα μια βαθειά ανάσα και πηδηξα. Δεν ήταν ψηλά, αλλά δεν προσγειωθηκα στα πόδια μου, αλλά στην πλάτη μου.
Ένας οξύς πόνος με διαπέρασε αλλά δεν σταμάτησα. Σηκώθηκα βαριανασαινοντας και άρπαξα το σακβουαγιαζ, που βρισκόταν πεταμένο στο έδαφος.
Ναιπ, δεν είχα ιδέα που στο διάολο θα πήγαινα και ήταν ήδη έντεκα η ώρα. Μαζεψα οσο κουράγιο ειχα και ξεκίνησα προς το σπίτι του Matthew.
Δεν είχα που να πάω, το κινητό μου βρισκόταν στο σαλόνι και δεν είχα φίλους.
Μπορούσα απλά να πεθανω μια ώρα αρχύτερα, αλλά ήθελα να ζήσω για αυτόν τον χρόνο ακόμα.
Λες και ζούσα τους άλλους χρόνους. Η ζωή μου είναι θλιβερή Τελικά. Όλα αυτά που είπα στην μαμά μου ισχύουν.
Ξεφυσιξα και συνέχισα να περπατάω προς το σπίτι του Matthew. Ευτυχώς που πρόσεχα στην διαδρομή με το αυτοκίνητο.
Χτύπησα το κουδούνι, νιώθοντας το στομάχι μου να κάνει στροφές και το άγχος με διαπέρασε.
Η πόρτα άνοιξε και μπροστά μου εμφανίστηκε η....
Mandy.
Αφήστε με να σας πω μερικά πράγματα για αυτήν την εξαίσια προσωπικοτητα.
Η Mandy είναι η queen bee-slut του σχολείου. Πηδάει ο,τι αρσενικό κινείται, είναι μαζορετα, έχει βγει πρώτη σε καλλιστεία ομορφιάς, έχασε την παρθενία της στα 13 και είναι υποτίθεται μοντέλο.
Επίσης είναι ο,τι πιο ψεύτικο έχουν δει τα μάτια μου. Ίσως η Barbie είναι πιο αληθινή. Και όταν λέω ίσως, εννοώ 10000% σίγουρα.
Τα ρούχα της είναι μόνο σχεδιαστών, οι γονείς της έχουν σχεδόν την μισή πόλη και το σπιτι τους κοστίζει πιο πολύ από ότι αξίζει η Μονα Λίζα.
Κυνηγάει τον Matthew σαν σκυλάκι, χρόνια τώρα, αλλά εκείνος απλά την χρησιμοποιεί. Δεν νομίζω και να την πειράζει.
"Βρωμιά; τι κάνεις εδω;" φάνηκε έκπληκτη, αλλά η φάτσα της γρήγορα έδειχνε αηδία.
Ναι, έτσι με φώναζαν.
Βρωμιά.
Πολύ ρομαντικό, δεν βρισκετε;
Βέβαια δεν είναι μόνο αυτά. Υπάρχει και το φυτό, ασχημοπαπο και αλλά πολλά. Αυτοσχεδιαζουν κιόλας τα καμάρια μου, αν τους βρίσκεται κανένα εγκεφαλικό κύτταρο.
"Ήρθα για τον Matthew." χαμογέλασα αθώα.
Πήρα μια απόφαση. Θα σταθώ στο ύψος μου, όσο μπορώ δηλαδή.
Για πρώτη φορά στην ζωή μου θα δείξω ότι δεν φοβάμαι. Θα τους πατήσω όλους κάτω, όπως έκαναν εκείνοι. Θα κάνω αυτό που θέλω Εγώ.
Η ηλίθια μπροστά μου άρχισε να γελαει υστερικά, κάνοντας τα αυτιά μου να αιμορραγούν στον απαίσιο ήχο που θύμιζε φάλαινα με αναπνευστικά προβλήματα που πνίγεται.
"Τι δουλειά έχεις εσύ με τον Matthew;" συνέχισε να γελάει.
"Τι κάνεις εδω σπαστικο;" ακούστηκε η φωνή του Matthew και εμφανίστηκε μπροστά μου.
Με κοίταξε μειονεκτικά και άρχισε να γελάει επίσης.
"Δινε του ασχημοπαπο!" άρχισε να με κοροϊδεύει.
Κοίταξα κάτω, νιώθοντας τα δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλά μου.
Και εγω τι περιμενα; Ότι θα έλεγε ότι θα σταματούσε και θα το εκανε;
Δύο χέρια με εσπρωξαν και έπεσα στο έδαφος με τον κωλο. Κι αλλά δάκρυα. Το σακβουαγιαζ έπεσε από τα χερια μου.
"Ω η μικρή Hazel πήγαινε ταξιδι; Εύχομαι με εισιτήριο χωρίς επιστροφή." άρχισε να λέει η Mandy.
Σηκώθηκα γρηγορα πάνω.
"Η μικρή Hazel θα πάει στον Διάολο. Όχι τώρα όμως, σε έναν χρόνο. Όσο για εσένα.-" έδειξα τον Matthew.
"Είσαι ο,τι πιο μαλακισμενο έχω γνωρίσει. Μου είπες κάτι νωρίτερα αλλά υποθέτω ότι το ξέχασες." σχεδόν εφτυσα τα λόγια μου.
Που το έκρυβα τόσο θαρρος;
Φάνηκε σκεφτικός για μια στιγμή αλλά σύντομα άρχισε να γελάει.
"Πάλι με ονειρευοσουν φυτο; Τόσο πολύ με θες πια;" με κορόιδευε μπροστά στην μούρη μου.
Άρπαξα το σακβουαγιαζ και γύρισα την πλάτη μου.
"Ναι, εσύ φταις που δεν παίρνω φάρμακα. Δεν έχει νόημα να παλεύω για την ζωή μου. Δεν σε φοβαμαι όμως, θα βρεις σύντομα άλλο παιχνίδι. Α και βγαινω από το πρόγραμμα ε; Ούτως ή άλλως φευγω." φώναξα κοιτώντας τον σκληρά.
"Που πας;" ρώτησε απλα.
"Κάπου θα βρω να κοιμηθώ. Ίσως σ κάποιον σκουπιδοτενεκέ ε; Χρόνια τώρα μου λες ότι εκεί αξίζω. Πάω εκεί που αξίζω λοιπόν." γέλασα πίκρα και πήρα το σακβουαγιαζ στα χέρια μου.
"Δεν θα μας λείψεις καθόλου φυτό!" φώναξε η σκύλα από πίσω μου γελώντας.
ΜΟΝΟΚΕΡΑΚΙΑ ΜΟΥ ΜΟΥ ΛΕΊΨΑΤΕ!
Μεγάλος κάφρος Τελικά ο Matthew!
Και ωπ, πήρε τα πάνω της η Hazel!
Δύσκολα τα πράγματα τώρα...
ΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟ ΒΛΈΠΕΙ ΤΟΝ ΤΙΤΑΝΙΚΌ ΤΩΡΑ;
Αφήστε με να κλάψω.
Ο ΛΕΟΝΆΡΝΤΟ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ!
Οκαυυυ καληνύχτα,
Ή μάλλον Καλημέρα.
Η μαμά σας αγαπάει ❤