-Hadi evimize gidelim karıcığım.
Diyerek elimi tuttu.
Odanın kapısından çıkarken Cansuyla karşılaştık.
-Nereye?,üstünü değiştirmeyi düşünmüyor musun?.
Dedi gülerek.
Kıyafetime baktığımda geceliklerimin üstümde olduğunu gördüm.
-Bir dakikaya geliyorum siz oturun konuşun.
diyerek kapıyı kapattım.
Geceliğimi çıkarıp üstüme bir şeyler giydim.
Odadan çıkıp salon'a girdiğimde, Cansu ne kadar sıcak kanlı olsa da Baran soğuk bir şekilde kısa cevaplar verip geçiştiriyordu.
Beni görünce "kalkalım artık" dedi.
Başımla onayladım,Baran aşağıya inerken,ben de Cansuyla vedalaştım.
-Mutluluklar.
Dedi sarılarak,
-Görüşürüz,iyi geceler sana...bu arada herşey için teşekkür ederim.
Evden çıkıp aşağıya indim Baran moturuna oturmuş beni bekliyordu.
-Senin motorun mu vardı?.
-Bir Motor tutkunu sayılırım,hadi atla!.
-Baran sen sarhoşsun buraya motorla mı geldin?.
-Biniyor musun, binmiyor musun yoksa ben gidiyorum.
-Taksi çağırırız yada yürürüz olmaz mı?.
-Gidiyorum.
Dedi ve motoru çalıştırdı.
-Sahip olduğun o ufacık aklını mı kaçırdın?.
Dedim onu ikna etmek oldukça zordu direnmeyip motora bindim.
-Belimi tut.
Diyerek elimi beline götürdü.
-İstemiyorum.
Diyerek motor'un arkasındaki tutulacak yeri tuttum.
-Öyleyse uçuyoruz!.
Birden gaza bastı ve ben belinden tutmak zorunda kaldım.hızını gittikçe arttırıyordu ve bu beni korkutmaya başlamıştı.
o ise gittikçe coşuyordu,enerjisi artmıştı ve deliler gibi bağırıyordu.
-Baran yavaşla.
Benim arkasında olduğumdan haberi yokmuş gibi arabaları solluyordu,ve ara sıra ellerini bırakıyordu.
-Baran dur korkuyorum.
Diyerek beline sıkıca sarıldım.
Deliler gibi bağırmaya devam etti.
-Baran!,duymuyor musun düşeceğim.
diyerek sırtını yumruklamaya başladım.
Ağlamaya başladım,en son hatırladığım şey ellerimin baran'ın belinden kayıp benim geriye doğru yere düştüğümdü.
"Ve yarabandı yaralandı!"
Başımı yere çarpıp bayılmıştım kendime geldiğimde başım oldukça ağrıyordu gözlerimi açtım ve karşımda Baran'ı gördüm ağlıyordu,dizinin üstüne başımı koymuştu,
-Baran neden ağlıyorsun?.
-Benim yüzümden sana bir şey oldu sandım.
-İyiyim ben.
-Ya Olursa.
-Olmayacak iyiyim bak.
dedim doğrulmaya çalıştım.
Beni kaldırıp kendine çekip göğsüne başımı sıkıca bastırdı ve sarıldı.
-Dur Asıl sen iyi misin?,kendini kaybetmiştin beni duymadın mı?.
-Motorun sesinden duymadım.
-Ne sadece motorun sesimi Sen hiç iyi değilsin,alkollü bir halde bu kadar hız yapmak delilik!.
Kalk hadi!.
Dedi ve elini uzattı elini tutup ayağa kalktım.
Motorun yanından geçerken,motora baktım yere düşmüştü.Ve yerde bir kaç parça kırık motor parçaları vardı.
Hemen yanımıza gelen Baranın özel aracından şoför indi ve arka kapıyı açtı.
Baran arabaya bindi bende yanına oturdum.
-Baran bey siz iyi misiniz?.
-İyiyim hastaneye sür.
Dedi yanıma otururken.
-Hayır,eve gidelim.
-Hastaneye!.
-Eve dedim!.
-Hastaneye!.
-Baran bey Beyza hanım artık bir karar verseniz.
Baranla bakışıp,
-Tamam eve gidiyoruz,ben de çok meraklı değilim hastaneye gitmeye,zaten sevmiyorum.
-O zaman gidelim.
Dedim inatlaşarak.
-Dua et kaza geçirdin.
Kaza geçirmiştim,üstelik Baran'ın yüzünden,kendini kaybedip beni unuttu,beni sürekli tehlikeye atıyordu,vücudum da olan yara ve morluklar,onun eseriydi,bana zarar veriyordu.
-Bana sürekli zarar veriyorsun!.
dedim bağırarak.
-Sende binmeseydin o zaman,sarhoş bir adamın motoruna binecek kadar aptal olmasaydın!.
-Tüm suç bende yani,haklısınaptalım!.çünkü senin canın ne isterse onu yaptım ve ben hiç birine hayır bile diyemedim.
-Bu kadar mı kötü biriyim,bana böyle bakma!,benim gibi bakıyorsun bazen nefret edermişcesine.
-Demek nasıl baktığının farkındasın,kendini tanımak güzel bir şey.
-Kapa çeneni artık canımı sıkıyorsun!.
Canımın acısı konuşmama engel oldu sustum ve alnımı kapatan saçımı çekip Elimi anlıma götürdüm,elimi çekip parmaklarıma baktığımda kan olmuştu,sanırım anlım yarılmıştı.Beni izleyen baran yaklaşıp daha dikkatli baktı ve yarayı inceleyip.
-Bir bu eksikti.
dedi.
Ceketinin cebinden bir mendil çıkartıp verdi.
-Çok sağ ol ya,çok düşüncelisin! .
Dedim Anlıma verdiği mendili yaraya bastırdım ve daha fazla konuşmayıp sırtımı döndüm ve gözümü camdan dışarıya çevirdim.
Bir kaç saat sonra eve geldiğimizde arabadan inip odama gittim ve kıyafetlerimi çıkarıp hemen oda da bulunan banyoya girdim.
Ben banyo ederken kabinin kapısı açıldı ve birden Baran içeriye girdi.çığlık atıp bedenimi ellerimle kapatmaya çalıştım.
Baran ise bu yaptığıma karşılık hiçbir tepki vermeden tişörtünü çıkardı.
-Baran çık şuradan!.
Olumsuzca kafasını salladı.
-Sana kim bu hakkı veriyor defol git şuradan.
-Karım olduğun içindir belki.
-Çekil şuradan,senin karın olmam benden izinsiz kabine gireceğin anlamına gelmiyor!
Dedim iterek.
O kadar itmeye çalışsam da yerinden hiç oynamadı.
Gözlerini bedenimde gezdirip gözlerimde sabitledi.
Sonra aramızdaki mesafeyi kapatıp bana yaklaşmaya başladı geri geri giderek köşeye sıkışmıştım sırtımın seramik kaplamalı duvara çarpmasıyla durmak zorunda kaldım.Cama doğru baktığımda Etrafın suyun sıcaklığında buhar olduğunu gördüm. ikimizde ıslanıyorduk,su sesi benim kalp sesimin duyulmasını engelleyememişti.
-Ne kadar utandığımın farkındasındır umarım ve utanması gereken kişi ben değilim.
dedim.
-Utandığının Farkındayım ve bu hoşuma gidiyor.sadece tepkini merak ettim,zaten bedenin benim hiç ilgimi çekmiyor.
Dedi alay ederek.
Sonrada arkasını dönüp el sallayıp kabinden çıktı.
-Manyak!,ilgisini çekmiyormuş da bakma o zaman!.
-Bakılacak ilgi çekici bir şey yok zaten.
dedi yakından bir ses.
Ne yani gitmedi mi bu daha?.
-Defol!.
diye bağırdım.
Baran'ın ağzından,
Bana kalsa gitmezdim,ama vücudumda karıncalanmalar olmaya başladı,bu hastalık başladığından beri düzgün uyumuyordum.uyku ihtiyacım azalmıştı.geceleri saçma sapan sesler duyup halüsinasyonlar,hayaller görüyordum.ne zaman uyumaya kalksam kabuslar görüyordum.deliriyordum,evet gün geçtikçe daha çok deliriyordum.
Bunları düşünmek istemiyorum çünkü düşündükçe çıldırıyorum.
Beni delirmekten alıkoyacak birine ihtiyacım var,beni bu durumdan kurtaracak.
ve aklım artık doğru şekilde çalışmıyor o çok başına buyruk şu saatten sonra hiçbir şey beni mutlu edemez.
Sanki bütün dünya beni çıldırtmak için bir araya gelmiş gibi hissediyorum.
İnsan içindekileri birine anlatamayınca,anlatacak birini bulamadığında daha da deliriyormuş onu anladım,kimseye güvenemiyorum.kendime bile!.
Peki ya bunların suçlusu kim?,
Bir şeyleri hissedemiyorsam,suç hislerimi öldürenlerde.
Artık kalbimin yerini kalbimin nasıl attığını unuttuysam,suç güvenimi söküp alanlarda.
Karanlığa sarılıyorsam,suç benim ışıklarımı söndürenlerde.
Yalnızlığı sevmeye başladıysam,yanımdaki kimseyi bulundurmak istemiyorsam,kendim de dahil herkes den kurtulmak istiyorsam,suç kimin?.
Bana göre bir insanın içindeki yaşama sevincini öldürmek de bir suçtur bu kanunda yer almasa da.
Neyse boş verin ben sadece delirdim!.
Bu mu hayat soruyorum size, bu mu bizim hak ettiğimiz hayat?.