Ο έρωτας κατατροπώνει τα πάντα εκτός από τη φτώχεια και τον πονόδοντο.
Mae West, 1892-1980, Αμερικανίδα ηθοποιός
Έρωτας με την πρώτη ματιά...
Η Ρενέ τον παρατηρούσε ανύμπορη να πάρει το βλέμμα της από πάνω του.Η Ρενέ αναστέναξε και έστρεψε το βλέμμα της στην μικρή Αλίσια που καθόταν στον πάγκο της κουζίνας με το γάλα της αγκαλιά.
Ο τρόπος που το κορμί της αντιδρουσε με την εικόνα του ήταν μαγικός.Ήταν ωραίος άντρας και σχεδόν είχαν πονέσει τα μάτια της βλέποντας σχεδόν γυμνό.Η απώλεια βάρους είχε δώσει περισσότερη γράμμωση,τονίζοντας ιδιαίτερα την μακριά λυγερή γραμμή του.
Το μυαλό της είχε παραστρατίσει σε επικίνδυνα μονοπάτια και φανταζόταν τα δυνατά του μπράτσα να κρατάνε το κορμί της και εκείνη να χάνεται από κάτω από το σώμα του,να μπορέσει να χώσει τα δάχτυλα της στα σγουρά καστανά μαλλιά του,να φιλάει τα χείλη του και να τρέμει σύγκορμη από το πάθος.
Σαν να την χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα έδιωξε αυτές τις πονηρές σκέψεις από το μυαλό της συνεφέροντας τον εαυτό της.
«Πριγκιπισσάκι,τι θα ήθελες να κάνουμε σήμερα;»φόρεσε τώρα το χαμόγελο και στράφηκε στην Άλι.
«Χμμ,θα ήθελα να βγούμε στον κήπο.Το σπίτι είναι μεγάλο Ρενέ γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε.»Η Άλι πετάρισε τις πυκνές τις βλεφαρίδες και η Ρενέ ένιωσε πως έλιωνε,η μικρή είχε μπει για τα καλά στην καρδιά της.
«Πάμε να ντυθούμε και φύγαμε..»η μικρή τσίριξε από χαρά και άρχισε να τρέχει στις σκάλες με προορισμό το δωμάτιο.

***
«Αδερφέ δεν μου φαίνεσαι καλά.»Αποκρίθηκε ο Μάρκ χτυπόντας τον Νόα στην πλάτη.
«Καλά είμαι.»μούγκρισε.Ψευδόταν στον ίδιο του τον φίλο που να πάρει.
«Το βλέπω!»μουρμούρισε ο Μαρκ και συνέχισε να δοκιμάζει την νέα πικιλία κρασιών που μόλις πριν λίγες μέρες είχαν φτιάξει.
Ο Νόα ήταν σκεπτικός και ο Μαρκ το έβλεπε αυτό.Σε καθημερινή βάση ήταν έτσι από την στιγμή που είχε πατήσει το πόδι της αυτή η καταραμένη γυναίκα και η κόρη του.
Ο Μαρκ δεν αναγνώριζε πλεον τον φίλο του.Και άλλωτε ήταν μαλθακός και μουρτζούφλης αλλά τώρα είχε απογίνει!
Παλιά μιλούσε,γελούσε,έλεγε ανοιχτά αυτά που σκεφτόταν χωρίς δισταγμό αλλά από τότε που η Αμέλια πέθανε ο Νόα άλλαξε.Ο Μαρκ τον ήξερε από μικρό παιδί και έβλεπε τον φίλο του που μαράζωνε.Αυτή η "καταραμένη"γυναϊκα,όπως τέλος πάντων την αποκαλούσε ο Νόα,ο Μαρκ ήξερε πως θα είναι το τέλος και η αρχή του όσο και να μην ήθελε να το παραδεχτεί.
Έπρεπε να ξεχάσει την Αμέλια,να προχωρίσει όσο και δύσκολο να φαινόταν.
«Συγνώμη..»μία απαλή,βελούδινη γυναικεία φωνή έβγαλε τους δύο άντρες από τις σκέψεις τους.
Ο Μαρκ ένιωσε την όραση του να θολώνει και την καρδιά του να χτυπάει σε ξέφρενους ρυθμούς.
Άλλο και τούτο πάλι.
Μία καστανή,ψιλόλιγνη κοπέλα στεκόταν χαμογελόντας με το πιο υπέροχο χαμόγελο που ο Μαρκ είχε αντικρίσει στην ζωή του,θαμπώνοντας τον.Είχε γαλανά μεγάλα μάτια και υπέροχα σαρκώδη χειλή και φορούσε ένα τζιν μπουφαν,μαύρο παντελόνι,ένα ψιλό μακρυμάνικο μπλουζάκι και μπότες καμπόικες.
Γυναίκα είναι Μαρκ έλεος από πότε έχεις να δεις γυναίκα αγόρι μου και αντιδράς έτσι,μια απλή γυναίκα είναι!Και σίγουρα την περνας μια δεκαετία...

«Πες μου Τερίσα..»απάντησε ο Νόα και ο Μαρκ τον κοίταξε με γουρλωμένα μάτια.
Ξέρει και το όνομα της;Από που κι ως που;
«Απλά να ξέρετε έβαλα καθαρό νερό στα άλογα και τα καθάρισα,αν δεν με χρειάζεστε τίποτα άλλο μπορώ να πάω στο σπιτάκι να ξεκουραστώ;»
«Ναι φυσικά!Α,Τερίσα..»
«Παρακαλώ;»ρώτησε η κοπέλα χαμογελόντας ευγενικά στον Νόα.
«Τερίσα από εδώ ο φίλος μου ο Μαρκ,Μαρκ η Τερίσα,καινούργια υπάλληλος θα προσέχει τους σταύλους και τα χωράφια.»Ο Μαρκ ένιωθε το σώμα του κοκαλωμένο και όταν η κοπέλα τον χαιρέτησε ένιωσε ένα σκίρτιμα στην καρδιά,το αγνόησε και έγνεψε με ένα χαμόγελο.
«Χάρηκα,τα λέμε..»η νεαρή κοπέλα αποχώρησε και έτσι ο Μαρκ άφησε την ανάσα που τόση ώρα δεν είχε ιδέα πως κρατούσε.
«Πότε,πως,που,γιατί;»Ο Νόα τον κοίταξε μπερδεμένα και μόλις κατάλαβε τι κρυβόταν πίσω από το απελπισμένο βλέμμα του φίλου του,γέλασε.
«Κάποιος δάγκωσε την λαμαρίνα μου φαίνεται.»
Ο Μαρκ μούγκρισε στενεύοντας τα μάτια του.
«Δεν δαγκωσα καμία λαμαρίνα απλά..»
«Μαρκ,συγνώμη ή μηπως να σε λέω κύριε άτρωτε.Ο άνθρωπος που ποτέ δεν αισθάνεται,που πετάει τις γυναίκες σαν τα μποξεράκια του...»Ο Νόα γέλασε,ειρωνευόταν τον φίλο του με τα λόγια που κάποτε είχε πει ο ίδιος.
Εκείνος ξερόβηξε και έριξε το βλέμμα του στα κρασιά.
«Απλά ήταν όμορφη,ας μην τα ισοπεδώνουμε τα πράγματα Νόα,απλά ήταν όμορφη.»
«Και πολύ αθώα και μικρή για τα δόντια σου επείσης.»
«Γιατί πόσο είναι;»ρώτησε απελπισμένα.
«Άνετα σε βάζουν στο ηθών.»Ο Νόα γέλασε για ακόμα μια φορά.
Ο Μαρκ χαιρόταν που έβλεπε να βλέπει τον φίλο του να γελάει,αλλα ήταν και φανερά προβληματισμένος με την φυσική αντίδραση του κορμιού του στην όψη αυτής της υπέροχης κοπέλας,η οποία έμοιαζε πραγματικά ξεχωριστή.Καμία σχέση με αυτές τις μιας βραδιάς.
«Πόσο δηλαδη;»
«Βάλε τα χρόνια σου και αφαίρεσε δεκατρία.»Το στόμα του Μαρκ άνοιξε από έκπληξη.
«Δεκαεφτα;Μα..μα φαίνεται μεγαλήτερη.»
«Αν αγγίξεις την ανηψιά μου θα σε βρουν στο χώμα.Θα σε έχω χώσει και εγώ και ο Πάμπλο.»
Ο Μαρκ γούρλωσε τα μάτια του από έκπληξη και από φόβο σίγουρα.Εκείνη την ώρα τα συναισθήματα του ήταν ανάμειχτα.
«Είναι..είναι κόρη της Ελίζ;»ο Μαρκ ένιωσε το στόμα του να ξερένεται.
«Ο Πάμπλο θα με καρφώσει όχι απλά στο πάτωμα,αλλά θα με βάλει να κάνω παρέα στα κεφάλια ζώων που έχει στο γραφείο του.»ξεροκατάπιε φοβισμένα και διωχνοντας την όμορφη μορφή αυτής της κοπέλας συνέχισε την δουλειά του.
Ο Μαρκ μπορεί να συνήλθε αλλά ο Νόα σίγουρα δεν μπορούσε να βγάλει την τόσο αναθεματισμένα σέξι φιγούρα της Ρενέ.
***
Η Ρενέ παρατηρούσε την μικρή που φαινόταν χαρούμενη και έτρεχε τσιρίζοντας στον κήπο.
Η ψυχή της είχε γεμίσει χαρά βλέποντας αυτό το μικρό πλασματάκι να γελάει με την ψυχή του με απλά πράγματα.
«Ρενέ είναι υπέροχα εδώ..»φώναξε η μικρή Άλι.
«Χαίρομαι που σου αρέσει ψυχή μου.»
Η Ρενέ έβγαλε ένα άλμπουμ από την τσάντα της και χαμογέλασε λυπημένα.
Ήταν ένα άλμπουμ γεμάτο δικές τις φωτογραφίες αλλά και της Αμέλιας,ως παιδιά,έφηβες και αργότερα ως ενήλικες.
Η πρώτη φωτογραφία στο άλμπουμ απεικόνιζε την Αμέλια.
Ακόμα θυμόταν εκείνη την ημέρα.Η Αμέλια είχε φάει κόλλημα με τις βινταντζ εμφανίσεις και η Ρενέ την έφτιαχνε τρεις ώρες για να βγάλουν εκείνη την φωτογραφία.Η οποία τελικά αποδείχτηκε απαίσια και αργότερα οι δύο τους αυτοσχεδίασαν και έκαναν βλακείες ώστε να διορθώσουν το αδιόρθωτο αποτέλεσμα.

Ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη της Ρενέ μόλις είδε την επόμενη φωτογραφία.

Εκείνη και η Αμέλια στο παλιό της δωμάτιο.Ήταν κάπου στα δεκαπέντε και οι δύο.Θυμόταν και εκείνη την μέρα το ίδιο καθαρά με τις άλλες παρόλο που είχαν περάσει δεκαπέντε χρόνια από τότε.
Καθώς γύριζε τις σελίδες την έπιασε πανικός.
Εκείνη και αμέλια πρώτη μέρα στο σχολείο,εκεινη και η Αμέλια στο πρώτο Ραντεβού,στην Αποφοίτηση,σε γενέθλια,σε οικογενιακά τραπέζια.
Απελπισμένη έκλεισε το βιβλίο και άφησε τα δάκρυα να τρέξουν από τα μάτια της.
Θεέ μου,θεούλη μου..όλα αυτά τα χρόνια εκείνη με νοιαζόταν και με αγαπούσε,πιο πολυ από όσο νόμιζa.Και εγώ;Εγώ τι έκανα;Την πρόδωσα,δεν την βοήθησα,εξαιτίας μου πέθανε,εγώ έφταιγα.
«Τίποτα ενδιαφέρον;»η Ρενέ τσίριξε τρομαγμένα και πετάχτηκε από το παγκάκι σε στάση άμυνας.
Ένα γάργαρο αντρικό γέλιο την έκανε να καταλάβει πως δεν κινδύνευε.
«Άντριαν!Οοο θεέ μου με τρόμαξες.»σκούπησε διακριτικά τα δάκρυα της και του χαμογέλασε.
Όμως το χαμόγελο σβήστικε από τα χείλη της όταν συνηδιτοποίησε πως η Άλι έλειπε.
«Είναι στον κήπο από πίσω,με ρώτησε αν μπορεί να δει τα τριαντάφυλλα.Η κόρη του Νόα σωστά;Σπάνια ερχόταν εδώ από τότε που...Ρενέ;Είσαι καλά;»δάκρυα αμέτρητα κύλησαν στο πρόσωπο της.Έγνεψε θετικά στον Άντριαν και πήγε να φύγει μα εκείνος είχε άλλα σχέδια.
«Έι,Έι..τι σου συμβαίνει,είπα κάτι που δεν πρέπει;»η Ρενέ κούνησε το κεφάλι της αρνητηκά πνίγοντας ένα λιγμό.
«Ήταν φίλη μου,ήταν πολύ όμορφη,είναι πολυ όμορφη.»
«Ποια;»
«Η Αμέλια Άντριαν,ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος,την λάτρευα.Εμένα έπρεπε να πάρει,ο θεός είναι τόσο άδικος!Εκείνη είχε ζωή,οικογένεια,παιδί...ενώ
εγώ τίποτα...»ψέλλισε,ο Άντριαν σαν να κατάλαβε την ανάγκη της για μια καλή πράξη,την αγκάλιασε θερμά και προσπαθόντας να την καθυσηχάσει της έτριψε την πλάτη τρυφερά.
«Συγνώμη..»είπε αργότερα μόλις συνήλθε και τραβήχτικε από την αγκαλιά του,το κακό όμως είχε γίνει ηδή...
Ο Άντριαν χαμογέλασε με έναν τρόπο που ζέστανε την καρδιά της ,ήταν πολύ γλυκός άντρας.
Όχι σαν κάτι άλλους...

«Έλα να σου δείξω κάτι,η μικρή ξετρελάθηκε πάντως.»την έπιασε από το χέρι και της τράβηξε προς το μέρος της πίσω μεριάς του κήπου.
Η Ρενέ έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης.
Ήταν ένας υπέροχος κήπος,σαν λαβύρινθος από τριαντάφυλλα,κάθε χρώμα και όψη μπορούσες να το βρεις εκεί.
Η Ρενέ έστρεψε το βλέμμα της στο ξανθό κεφαλάκι που πρόβαλε μέσα από τον ψηλό κήπο,χαμογέλασε.
Η μικρή φαινόταν υπερβολικά χαρούμενη.
«Κοίτα..»Ο Άντριαν έκατσε στην ξύλινη κούνια που κρεμόταν από το δέντρο και πήρε στα χέρια του μια χνουδωτή και υπέροχη κεραμιδόγατα που φαινόταν να απολαμβάνει τα χάδια του.Και πιο θηλυκό δεν θα απολάμβανε τα χάδια αυτού του άντρα.

«Ρενέ...να τις κρατήσουμε,σε παρακαλώ,ο Άντριαν είπε πως μπορούμε.»η Ρενέ έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα στον Άντριαν ο οποίος ξεκαρδίστηκε με την φάτσα της.
«Θα το δούμε γλυκιά μου.Θα το συζητήσω με τον μπαμπά πρώτα και μετά βλέπουμε.»Η Άλι χαμογέλασε και χάθηκε για ακόμα μια φορά στον ψηλό κήπο με τα τριαντάφυλλα.
«Ότι θέλει σε κάνει η μικρή.»της είπε χλευαστικά ο Άντριαν.
«Δεν με κάνει ότι θέλει,ξέρω και βάζω όρια,απλά δεν ήθελα να της χαλάσω το χατήρι,αν και μάλλον θα της το χαλάσω γιατί η αλήθεια είναι πως φοβάμαι να αντιμετωπίσω τον Νόα.»
«Όπως όλοι μας γλυκιά μου!Μετά τον θάνατο της Αμέλιας το σκληρό προσωπίο στο πρόσωπο του δεν έλεγε να φύγει.»Ο Άντριαν είχε δίκιο.
Ο Νόα δεν μπορούσε να αλλάξει αυτό που ένιωθε.Τώρα η Ρενέ συνηδιτοποιούσε ότι δύσκολα θα τον έφερνε στα νερά της.
Συγνώμη που δεν εβαλα εχθες κεφάλαιο απλά δεν πρόλαβα να το ολοκληρώσω.
Να το το κεφαλαιάκι μας λοιπόν.
Μου βγηκε λιγο μονότονο.
Δεν ήταν οπως ηθελα.
Και δεν μου αρέσει καθόλου αλλα τελος πάντων.
Ελπίζω να αρέσει σε εσάς..
Αν ναι περιμένω ξέρετε τι,τα σχολιάκια μου και τα αστεράκια μου.
Τα λέμε😂😂❤️