Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Κώστας Καρυωτάκης, 1896-1928, Έλληνας ποιητής
Και κάποια στιγμή θα έρθει το αντίο...
Δάκρυα...
Δάκρυα ξεχύνονταν από τα μάτια της σαν καταράχτες.Πονούσε,ένιωθέ έναν ασταμάτητο πόνο στο στήθος,χωρίς να μπορεί να καταλαγιάσει τον θυμό της.
Τα είχε βάλει με τον εαυτό της..
Ένιωθε πως έφταιγε για τον χαμό της καλήτερης της φίλης,αδερφής της!
Είχε δει τα σημάδια και τα αγνοούσε...
«Πως μπόρεσα..»μονολόγησε και ένα νέο κύμα δακρύων πλημμύρισε τα μάτια της.Λιγμοί και αναφηλητά έβγαιναν από το στόμα της,η ψυχή της,η καρδιά της,είχε γίνει κομμάτια..
Ο χαμός της φίλης της της είχε κοστίσει ,ακόμα δεν μπορούσε να συνηδητοποιείσει πως είχε φύγει,πως δεν θα ξαναέβλεπε ποτέ το μελιςτάλακτο πρόςωπο της και τα καταπράσινα μάτια της,που μόνο αυτά όλα τα χρόνια της ζωής της της είχαν δώσει ελπίδα.
Την είχαν πάρει οι άγγελοι και της είχαν στερήσει το άτομο με το οποίο μεγάλωσε,έμαθε να αγαπά και να νιάζεται .Η Ρενέ νομίζε πως πλέον δεν την ήθελε,είχε κάνει οικογένεια και θα ήταν το καλήτερο να την αφήσει στην ησυχία της με την πανέμορφη οικογένεια που η Ρενέ πάντα ζήλευε,έτσι την είχε παραμελήσει και στην θέση της Αμέλια είχε βάλει την δουλειά της,την αγνοούσε παραδειγματικά τον τελευταίο καιρό,ενώ είχε δει τα σημάδια της
θλίψης της και δεν την βοηθούσε.
«Μην λυπάσαι καλή μου..»τρελενόταν,ένιωθε πως άκουγε την φωνή της.Άλλος ένας λιγμούς της ξέφυγε.
Το βλέμμα της έπεσε στο παράθυρο,για λίγα λεπτά σταμάτησε να κλαίει και πήρε μία βαθειά ανάσα κοιτόντας την θέα.Μπροστά της απλωνόταν το Central Park.
Τόσες αναμνήσεις που είχε σε αυτό το κομμάτι γης με την Αμέλια.Τόσες κοπάνες από το σχολείο και πάντα κατέληγαν σε αυτό το μέρος,κρυφές βόλτες τα βράδια,έρωτες.Κυρίως έρωτες της Αμέλιας διότι η Ρενέ δεν είχε τόση επιτυχία στους άντρες.Ήταν ένα λεπτό θέμα για την Ρενέ οι άντρες,καθώς εκείνη από μικρή ηλικία δεν ένιωθε ποθητή.Τα παραπανίσια κιλά της,το πρόσωπο της και η σοβαρή προσωπικότητα της,δεν έκαναν αυτό το κλικ στους άντρες,όπως όταν γνώριζαν την Αμέλια.Ψιλόλιγνη,με υπέροχο σώμα σαν αυτό των περιοδικών,πράσινα γατίσια μάτια που ξεσήκωναν τους άντες και όμορφο καθαρό πρόσωπο γεμάτο υπονοούμενα.
Όλες αυτές οι αναμνήσεις είχαν κολλήσει στο μυαλό της και δεν έλεγαν να φύγουν,ήθελε να φύγουν,έπρεπε να φύγουν.
Το βλέμμα της στράφηκε στον κλειστό φάκελο στο κρεβάτι της πάνω που της έδωσε η μητέρα της την μέρα της κηδείας της φίλης της.Είχαν περάσει τρεις μέρες από τότε και ένιωθε ακόμα τον πόνο να τρώει την ψυχή της.
Είχαν περάσει ωραίες στιγμές,ίσως και άσχημες αλλά οι ωραίες ήταν περισσότερες και νικούσαν,ήταν φιλη της από τότε που θυμόταν τον εαυτό της που να πάρει,ήταν η αδερφή που ποτέ δεν είχε.Ακόμα και τότε που μπήκε τρίτος ανάμεσα τους,που η Ρενέ ζήλεψε γιατί είχε νιώσει για τον άντρα της Αμέλιας μια έλξη,τα άφησε όλα πίσω και μιλούσε πάλι με την φίλη της,άσχετα αν η Ρενέ προσπαθούσε να τους αποφεύγει όσο πιο δυνατόν γινόταν.Και δεν έβλεπε την φίλη της,αυτό μετάνιωνε.Είχε αφήσει έναν άντρα να μπει ανάμεσα τους,στον ησχυρό τους δεσμό,αυτό πλήρωνε τώρα,την αδιαφορία που είχε δείξει όταν η φίλη της τρομοκρατημένη της είχε πει πως την κυνηγούσε ένας άνθρωπος που ήθελε να της κάνει κακό από το παρελθόν της και,φοβόταν να το πει στον άντρα της,φοβόταν και για την ζωή του και για την ζωή του παιδιού της.
«Χριστέ μου,την είχα βγάλει τρελή..έβλεπα τα σημάδια και..»η φωνή της στο τέλος έσπασε και ξέσπασε σε λιγμούς.
Κατηγορούσε τον εαυτό της,της είχε ζητήσει βοήθεια η Αμέλια και την είχε
βγάλει τρελή.
Τώρα συνηδητοποιούσε η Ρενέ πόσο μεγάλο κακό είχε κάνει.Είχε αφήσει ένα τρίχρονο κοριτσάκι απροστάτευτο και τους γονείς της Αμέλιας που τους είχε σαν δικούς της ορφανούς από το παιδί τους.
Χτύπησε με τέτοια οργή το χέρι της στο τζάμι και εκείνο έσπασε,έπεσε κομματάκια σε όλο τον χώρο γύρω της.
Μία τσιρίδα βγήκε από το στόμα της η οποία ξεκινούσε από τα βάθοι της καρδιάς της.Έβγαζε όλον τον πόνο τον τελευταίων ημερών,και ήταν πολυς!
Η πόρτα ξαφνικά άνοιξε και μία έντρομη Ελίζαμπεθ μπήκε μέσα,βλέποντας την κόρη της σε αυτά τα χάλια.
Μάτια γεμάτα δάκρυα,κόκκινα,μαλλιά μπλεγμένα,σακουλες κάτω από τα μάτια από την αυπνία και το χέρι της γεμάτο γυαλιά,με ένα ριάκι αίματος
να τρέχει στα πόδια της.Η γυναίκα πανικοβλήθηκε και την τράβηξε στην αγκαλιά της ψυθιρίζοντας λόγια γλυκά για να ηρεμίσει.
«Μαμα...τι έκανα μαμά;»ρώτησε την μητέρα της,με τους λιγμούς της να την πνίγουν.
«Τίποτα ψυχή μου δεν έκανες,έτσι το ήθελε ο θεός να γίνει.»λες και το καμπανάκι της Ρενέ χτύπησε,βγήκε απότομα από την αγκαλιά της μητέρας της και σύρθηκε προς το μπάνιο.«Θεός και αηδίες,τα πιστεύεις αυτά που λες μητέρα;»αποκρίθηκε εξοργησμένα και βρόντηξε την πόρτα πίσω της.
Τα δάκρυα της έτρεξαν για ακομα μια φορά από τα ρόδινα μάγουλα της.Ένα κομμάτι της είχε πεθάνει και τώρα η μητέρα της της έλεγε για θεούς και αηδίες;
Έσουρε το σώμα της στο πάτωμα και άφησε τα δάκρυα της μα τρέξουν σαν ποτάμια,από τα πράσινα μάτια της-όσα της είχαν απομείνει δηλαδή γιατι τρεις μέρες τώρα έκλεγε ασταμάτητα για τον χαμό της φίλης της.
Λίγα λεπτά αργότερα αφού κατάφερε να ηρεμήσει τον εαυτό της έβγαλε από την τσέπη της το γράμμα της φίλης της και αρχισε να το διαβάζει προσεχτικά και με λεπτομέρεια.
«Αγαπητή μου φίλη...»την ένιωθε κοντά της,κάθε λέξη που διάβαζε ένιωθε πως ήταν δίπλα της,την κοιτούσε με τα γατίσια μάτια που την έκαναν να γελάει.
«Δεν έκανα καμια καλή επιλογή στην ζωή μου ποτέ ή μάλλον έκανα,εσύ και ο Νόα.Είσασταν οι μόνοι που είδατε τι κρύβεται πίσω από αυτή την "μάσκα" που όλοι έλεγαν πως φοράω.
Εσεις με πιστέψατε,πιστέψατε πως μπορώ να κάνω πράγματα που ούτε η ίδια δεν πίστευα.Έμπλεξα Ρενέ,ήξερες εσύ από πρώτο χέρι πόσο άστατη ήμουν,πόσο αιώνια έφηβη ήμουν,πόσο χαζή και τιποτένια μπορούσα να γίνω,με ξέμπλεξες,με βοήθησες και δεν έλεγα να ξεκολλήσω.Την ημέρα που σε επισκεύτηκα δεν με ακολούθησε κανένας,δεν με τρομοκράτησε κανείς,απλά ήξερα τι βλακεία είχα κάνει και πως είχα προδώσει,εσένα,το παιδί μου και τον άντρα μου και ήθελα να σε ενημερώσω.Μην νιώθεις τύψεις!Μόνη μου έφαγα το κεφάλι μου.
Τό μόνο που θέλω από εσένα είναι να προσέχεις το κοριτσάκι μου,να το δεις να μεγαλώνει όπως δεν το είδα εγώ.Και τον Νόα,πρόσεχε τον σαν τα μάτια σου,μην τον αφήσεις σε παρακαλώ πολύ να βουτηχτεί στην θλίψη,δωςε του δύναμη,καντον να γελάσει ξανά...σε παρακαλώ,είσαι η μόνη που μπορεί.Και να ξέρεις ότι αν δεν αντέξεις,ότι αν λυγίσεις από την δύσκολη συμπεριφορά του ή από τις συνθήκες θα βρίσκομαι στην καρδία σου. Αντίο...
Πιθανόν όταν λάβεις αυτό το γράμμα θα είναι το τελευταίο αντίο που σου λέω.Πρόσεψε τον εαυτό σου ομορφιά μου.»
Πρώτο κεφάλαιο και νιώθω κομμάτια.Αλήθεια πως σας φαίνεται ενδιαφέρον.
Ελπιζω έστω και λίγο να σας άγγιξε,είναι δύσκολη η δουλειά μας στο να αποδώσουμε συναισθηματα που μπορεί να μην νιώθουμε εμεις εκείνη την στιγμή.
Λοιπόν...Νόα-Ρενέ
Πως λέτε να πάνε;Ποιος θα είναι ο δύσκολος της υποθεσης;;;
Περιμένω με ανυπωμονισια την γνώμη σας,το αν σας αρέσει,περιμένω να μου απαντήσετε και στις ερωτησεις μου,πως βλέπετε το ζευγαράξι μου.Αντε κορίτσια μου σχολιάστε γιατι δεν το κανετε τον τελευταιο καιρο και δεν νιωθω καλή(ο ναι κλαιγομαι τωρα 😂😂)
Επείσης το τραγούδι πάνω είναι της Λάνα Ντελ Ρει.
Young and beautiful(για να σας συνοδευσει στο διαβασμα )