Chapter 31
When our lips parted saka lang ako bumalik sa katinuan. I can't believe that we just kissed, again! after a long years!
"Why did you do that!" singhal ko sakaniya.
He smirked.
"Can't resist your tempting lips." he said with a playful smirk on his face.
I can feel cheeks heated. Umiwas ako ng tingin at tinalikuran siya. I walked my way to the kitchen. Umupo ako sa upuan ng island counter. Naramdaman ko naman ang presensya niya sa likuran ko.
Tumikhim ako.
"I'm starving..." i uttered.
He chuckled. I heared his footsteps, naglakad siya papunta sa harapan ko at tinukod ang dalawa niyang siko sa island counter.
"Alright, i'll cook for you. What do you wanna have?" he asked.
I swallowed hard.
"I don't know... pasta?"
Tumango naman siya.
"Okay, pasta for my baby, then." he grinned before he turned around.
Pinamulahan ako ng pisngi, pero binaliwala ko na lang. Naghanap na siya sa cabinet ng pasta at hinanda na niya para lutuin. I waited for 30 minutes, i don't know. I'm really starving. Lalo na't kung anong nangyari kanina mas lalo akong nagutom. I shook my head.
I should stop thinking about it!
It's just a kiss, it's no big deal anymore. Hindi ko na dapat isipin 'yon.
Nang matapos siyang magluto ay agad niyang nilapag sa harapan ko ang isang plato ng pasta. He gave me a fork and i accepted it right away. Pinaikot ko ang tinidor sa pasta, just to get some of it. Then i tasted it and it taste good o sadyang gutom lang talaga ako.
"How was it?" he asked with his face leaning on his palm.
"Good." sagot ko nang hindi tumitingin sakaniya.
I'm busy eating my pasta. Tumayo siya sa kinauupuan niya at lumapit sa fridge. He took out a pitcher of water and placed it on the counter.
"You'll choke yourself." he said.
Sinalinan niya ako ng tubig sa isang baso at binigay 'yon saakin. Hindi naman ako nagdalawang isip na tanggapin iyon at ininom.
After that hinatid na niya ako pabalik sa mansyon. Nakita naman kami ni Chlay. Then the idiotic monkey gave me a mischievous grin. Umirap na lang ako sakaniya. Nang makaalis na si Drexzel saka niya ako pinaulanan ng mga tanong.
"What's the meaning of that?" he asked with a grin on his lips.
Umirap ako.
"What do you mean 'that'?" i rolled my eyes once again while removing my shoes.
"You know what i mean... magkasama kayo? There's must be something between you and Drexzel again? Comeback ba?"
Iritado naman akong napakamot sa batok ko.
"Pwede ba! you're annoying the hell out of me, get out! magbibihis na ako!" singhal ko sakaniya.
But before he left, he grin at me meaningfully. Tahimik naman akong naiwan sa kwarto ko, remembering what just happened earlier when i was in Drexzel's penthouse. The kiss, the familiar feeling of us, i don't know but i just found myself smiling with the thought.
I know, i already admitted my real feelings for him but it's kind of... it's unexplainable, i don't how to name it. I just know that this feeling, this emotions, are not new to me anymore. It's the feeling the i already felt before and now, it's back.
The next morning maaga akong pumasok sa café pero bago ako makaalis ay nakatanggap ako ng mensahe mula kay Drexzel.
Drexzel:
Good morning :)
Hindi ko naman maiwasang mapangiti.
Ako:
Morning.
Pinatay ko na ang iphone ko saka nilagay sa bag. Bigla akong natigilan nang maalala na hindi ko nga pala nakuha ang kotse ko kagabi sa café. Damn this. We have lots of car, but it's not available to use. Nakaalis na rin si Chlay dahil papasok pa siya sa kumpanya.
Mukhang magcocommute pa ako?
But before i pick my phone, a familiar parked outside the mansion. My eyes widened when i saw Drexzel gone out from his car with an expensive sunglasses on his eyes.
He waved at me very manly.
He's so gwapo-- no, gwapo is an understatement. He's a god.
Agad naman akong lumapit sakaniya at nameywang sa harap niya. He removed his glasses.
"What're you doing here?" mataray kong tanong.
"Doing my job as your slave, my queen." he grinned.
Oh yes of course, alam niyang hindi namin nakuha ang kotse ko dahil magkasama kami. Stupid, that's why he knew kaya niya ako sinundo. Hindi na ako nagsalita at dumiretso na sa backseat. This is wear the boss' sits.
Nakita kong napanguso siya nang makita saan ako pumwesto. I grinned.
Pumasok na rin siya sa loob at nagmaneho na papuntang café. Nakikita ko naman ang pasimpleng pagsulyap niya saakin sa rear mirror. We even had an eye contact, ako na ang umiwas dahil mas grabe pa sa intense ang mga titig niya.
When we arrived. I waited for him to open the door for me, just like what he have said earlier, it is his job. He's my slave, dapat lang na gawin niya ang mga bagay na ito para saakin. Nang makababa na ako, akala ko ay susunod siya saakin sa loob but he didn't, so i stopped and went back to him and asked:
"Aren't you going inside?" i asked.
"Hinatid lang talaga kita, i have plenty of works to do sa office. I'm sorry, but i can text you all day if you want." seryosong sambit niya.
Palihim naman akong napalunok. So he'll be not around? I feel upset from what i heared. But of course, i tried to keep myself controlled. Hindi namang pwedeng sabihin ko sakaniya na...
"Hindi ayoko! dito ka lang kasama ko!"
Yuck. That would be really creepy and cringey and most especially not me. So i just shrugged, pretending that I don't care.
"Whatever, i don't care anyway." i looked away.
He sighed.
"I will call you..."
Hindi na nagtagal ay ako na ang nagtulak sakaniya paalis. Wala na rin siyang nagawa dahil mukhang importante ang trabaho niya ngayon kaya wala siya ngayon.
Tss. So what? Bahala siya.
Iritado akong pumasok sa loob, bukas na ang café at may iilang customers na. Binati naman ako nang iilang staff, pumasok na ako sa opisina ko at nakita kong prenteng nakaupo si Marie sa may couch ng opisina. Nang mapansin ako ay napalingon siya saakin.
"What's up? Mukhang bad mood tayo ngayon ah?" she asked while typing on her phone.
Dumiretso ako sa swivel chair ko, at pinaikot-ikot ang sarili nang makaupo.
"Wala." i answered.
She put down her phone and divert her attention to me.
"Wala? pero nakakunot ang noo mo, seriously?" she lifted her brows on me.
"Wala nga, i mean... it's nothing."
"Hmm let me guess, this is about Drexzel na naman 'no? I mean, hindi na pala kailangan hulaan dahil alam ko namang si Drexzel lang naman lagi mong pinoproblema." ngiwi niya.
I sighed.
"It's nothing. May period lang ako ngayon kaya medyo moody." sambit ko.
Nagkibit balikat naman siya.
"Okay sabi mo eh. Anyway, Hannah and i talked na pala after so many years. She chatted me sa facebook, kinumusta and she said sorry about what happened many years ago." she said.
Oo nga pala't hindi pa nagkakausap ang dalawa matapos ang nangyari noon. Marie was upset to her, but i think she learned how to forgive.
All of us will learn how to forgive someday, hindi man ngayon o bukas pero dadating at dadating ang araw, tayo mismo mapapagod sa galit na nararamdaman natin at hahayaan ang sarili na pakawalan ang mga bagay na dapat matagal nang pinakawalan so that we can move forward.
I also forgave Drexzel, see? kahit gaano man kabigat ang kasalanan ng isang tao, tayo rin mismong magsasawa at patawarin na lamang sila.
Bumalik ako sa aking sarili nang marinig ang pagtunog ng phone ko. I immediately took it out, and true enough, it's Drexzel's who's calling.
"Hey." he greeted.
"Hey." bati ko pabalik.
Isang oras pa lang ang nakakalipas at tumawag agad siya. I thought marami siyang ginagawa?
"What are you doing right now?" he asked.
"Sitting pretty, ikaw? ang aga mo naman atang tumawag?"
"Nothing, i just want to talk to you before the meeting starts. I wanna hear your voice." he said huskily.
Hindi na rin nagtagal ang tawag niya at nagpaalam na siya dahil tinatawag na siya sa meeting. He said that he'll call later. Nang maibaba ang tawag napabaling ako kay Marie na nakangisi saakin nang matindi. I rolled my eyes on her.
"Si Drexzel?" she grinned like an idiot.
Tumango ako nang hindi tumitingin sakaniya at kunwaring busy sa mga papel na nasa ibabaw ng mesa ko.
"Yeah..."
Impit naman siyang tumili.
"Kayo na ba?!" sigaw niya na natatawa.
"Hindi pa..."
She shrieked again.
"So that means... sasagutin mo nga siya? Akala ko papaasahin mo lang!"
I glared at her.
"Will you lower down your voice? Magkatapat lang tayo hindi mo kailangan sumigaw."
"Sorry! Naexcite lang naman ako para sa'yo! After lahat ng nangyari, this is it! totoo na ang lahat wala nang halong lokohan!"
I frozed. I do hope so. Dahil kung sakaling niloloko niya lang ulit ako, na dahil may hidden agenda lang siya kaya niya ginagawa 'to ay hindi ko na alam. I'll probably get wrecked and miserable. Tama na ang noon.
And that won't happen again! I won't let it happen!
Tatlong oras na ang nakakalipas ay panay ay ang tingin ko saaking phone. I took lots of glances on my phone checking if he called. Pero wala namang dumating na tawag mula sakaniya.
I thought he will call? Tatlong oras na at hindi pa rin tapos ang meeting nila?
Kanina nagpaalam saakin si Marie na aalis lang siya at may pupuntahan siya kasama ang boyfriend niya. Mag-isa na lang tuloy ako dito sa opisina. Napasulyap muli ako sa phone ko pero wala pa rin. I'm starting get irritated.
Akala ko ba tatawag siya?
I grabbed my phone and checked the call history. Baka hindi ko lang napansin at nagmiss call lang pala siya. Pero paano? i've been awake the whole time imposibleng hindi mapapansin ang tawag niya. Padarag kong binaba sa mesa ang phone ko.
Damn this! bakit ba hinihintay ko ang tawag no'n?
Because he said na tatawag siya and umasa nga akong tatawag siya pero wala naman.
Napabaling ako sa may pinto nang may kumatok. It was just Mae.
"Yes?" medyo iritado ko pa ring sambit.
Mukhang natakot siya sa tono ng pananalita ko. Well i can't help it! Naiirita talaga ako!
"M-Ma'am, may bisita po kayo."
"Sino?" tanong ko.
"Mommy niyo raw po."
"Let her in."
Tumango si Mae at tinawag na nga si mommy. Mommy greeted me with a smile on her face. Tumayo naman ako at bumeso sakaniya.
"What brought you here, mom?" i asked.
"Hindi naman ako magtatagal, iha. I just brought a lunch for you and for your brother and if it's okay with you, ikaw na ang maghatid nito sa kapatid mo. May pupuntahan kasi ako at malayo 'yon sa kumpanya..."
I sighed, wala rin naman na akong ginagawa.
"Alright, mommy."
Binilin ko muna sa kay Mae ang café. Pero babalik naman ako rito pagkatapos ihatid ang lunch ng kapatid ko. Sumakay na si mommy sa kotse niya. I texted Chlay first.
Ako:
Are in our company?
Agad rin naman siyang nagreply.
Chlay:
Nope. I'm in Drexzel's company.
I bit my lower lips. Excitement crept in me. Hindi ko alam kung saan ang kumpanya niya pero may gps naman ako kaya makakapunta ako doon nang hindi naliligaw.
When i got there, hindi ko maiwasang mamangha sa laki at tayog ng gusali. Pumasok na ako sa loob, and the guards checked my things first before letting me in. Security purposes, i understand.
"Yes, ma'am? Do you have an appointment?"
"Uh no, but i'm looking for my brother Chlay Castaniego."
Tumango naman siya.
"Okay, ma'am. This way."
The she lead the way, leading me where my brother is.
"This is the conference room, tapos na po ang meeting at sa pagkakaalam ko ay nasa loob si Mr. Castaniego."
Tumango ako sa babae.
"Salamat."
She smiled genuinely before she left. Hindi na ako kumatok dahil kapatid ko lang naman ang nandito pero hindi si Chlay ang bumungad saakin.
It was Drexzel... but my lips parted when i saw the girl who he's with.
Just like what happened before...
To be continued.