Chapter 25
"You should have asked for my permission!" i yelled.
"What is done, is done, Chloe. Stop making it a big deal, akala ko ba nakamove on ka na?" malamig niyang sambit.
Chlay and i are having a square at the moment. Pinagalitan ko siya about sa pagbigay niya kay Drexzel ng number ko without asking if it's okay with me, but obviously it wasn't okay. I don't want to communicate with Drexzel anymore.
"Nakamove on na ako pero 'yon 'yong point ko!"
"Kung ano man ang point mo, tapos na, naibigay ko na sakaniya. Stop being so bitter about the past."
It's not about my bitterness, napabuntong hininga na lang ako sakaniya. Nonsense na ang pagsabihan siya. Parang dati lang ay galit na galit siya dahil niloko ako ni Drexzel and now...
He's unbelievable!
I shook my head. Maybe he's right, maybe i shouldn't fuss about it, nangyari na ang nangyari. I can't redo what happened. I'll just shrugged it off and act normal, it's just a number, it's not a big deal.
Why does it sound as if i'm convincing myself?
Maybe i am, dahil pinipilit ko ang sarili ko na 'wag na 'yon intindihin dahil tapos na ang nangyari.
I'll just work my ass and make myself busy.
Dumati ako ng café nang alas nuebe. Hindi nadatnan si Marie dahil ayon sa mga crew ay may lakad raw si Marie ngayon.
Naging busy nga ang café ni Marie nang dumating ang alas dose, pati ako ay nagaasikaso dahil marami nga ang tao ngayon at konti lang ang may pasok sa mg crew ngayon dahil linggo.
Kaya kami naging busy dahil sa customer namin na may birthday, he's with his barkadas.
I entertained them at some times, medyo busy kaya hindi ko napansin ang pagdating ni Drexzel sa shop. Kinalabit na lang ako ni Mae at tinuro ang table kung saan si Drexzel.
"Tawag po ulit kayo ni Sir Castaniego, ma'am." wika niya.
My brows furrowed.
"Bakit raw? ikaw na lang kumuha ng order niya, i'm entertaining the guest." sambit ko.
Napakamot naman ng batok si Mae at pumunta sa table ni Drexzel. Umiwas ako nang tingin at bumaling na lang sa may birthday.
"Can we have your best seller please..." wika no'ng babaeng kasama nila.
"Sure, ma'am." ani ko.
Napansin ko naman ang simpleng pagsulyap ng babae sa kabilang table kung saan si Drexzel. I lifted my brows.
Agad kong tinawag si Mae at pinasa sakaniya ang order ng mga ito. I went to Drexzel's table and faced him. Napalingon akong muli doon sa babae na nakatingin pa rin dito sa direksyon ni Drexzel.
My lips twitched.
"What brought you here?" i asked him.
Seryoso naman siyang tumingin diretso sa mga mata ko.
"To freshen up." sambit niya.
My brows lifted. Wala naman siyang order o baka hindi pa siya nakakaorder. Muli akong napasulyap doon sa direksyon ng babae kanina, hindi na siya nakatingin dito.
"Did you order already?" i asked.
"Not yet." he answered.
"What's your order, then?" tanong kong muli.
"Espresso." maiksing sagot niya.
Tumango ako at akmang tatalikuran na siya nang bigla niya akong pinigilan. Napakunot naman ang noo ko.
"What?"
"Can you sit with me here, just like yesterday?" walang bakas na emosyong sambit niya.
"No." i answered.
"Why not?"
I sighed. I hate his actions, he's showing some motives and i hate myself for assuming again.
"Baka mamisinterpret ng mga makakakita saatin, i don't want some issues." malamig kong wika.
He sighed.
"To hell with them." sambit niya.
My lips parted. Napailing ako. This can't be. Tinalikuran ko na siya at pinagawa na ang order niya, hindi naman nagtagal dahil isang espresso lang naman ang order niya.
"Mae, ikaw na magdala niyan kay Mr. Castaniego." wika ko kay Mae at binigay sakaniya ang paper cup.
"Ma'am?"
Hindi ko na siya hinintay na magsalita pa at dumiretso na ako sa opisina ko. Medyo sumama pa nga ang pakiramdam ko.
Nakahawak ako sa sentido nang may kumatok sa pinto.
"Pasok!"
Niluwa ng pinto si Mae na ang mukha ay mukhang nagdadalawang isip na sabihin ang isang bagay. She held her elbow.
"Ma'am si Sir Drexzel po--"
I knew it!
"Tell him na masakit ang ulo ko, i can't entertain him, pakisabi sakaniya." mariing sambit ko.
Nag-aalinlangan pa siyang lumabas pero lumabas na rin siya kinalaunan. Maya-maya pa ulit ay kumatok na naman siya, inis naman akong sumigaw.
"Tell him to go to hell--"
Naudlot ang sasabihin ko nang bumungad saakin ang malamig na titig ni Drexzel. Napalunok naman, naglakad siya palapit saakin.
"A-Anong ginagawa mo rito? you're not allowed here!" singhal ko.
"You're not feeling well?" he asked as his brows almost meet each other.
"M-Medyo, pero wala ka na roon." nauutal kong sambit.
He sighed and went even more closer. Napaatras ako sa inuupuan ko. His huge and rough hand landed on my forehead. His brows are furrowed.
"Kumain ka na ba?" he asked.
"Breakfast."
Why am i answering him anyway? It's his voice with full of authority na kahit sino ay mapapasunod niya, even me. damn it.
"It's already four pm, hindi ka man lang naglunch?" parang galit niyang sambit.
Sandali? ba't siya magagalit?
"I'm busy." sagot ko.
"Kahit na, you should have eaten at least. Hindi maganda ang magpalipas ng gutom."
My brows furrowed. Bakit ba concern siya? Napapailing naman ako, taka naman niya akong tinignan. This should stop.
"Drexzel, stop it."
I couldn't take it anymore. Ayoko sa pinapakita niya, hindi dapat siya ganito. I can be civil with him, pero ganito? 'yong parang nagpapakita siya ng matibo, pero alam ko rin sa sarili ko na nag-aassume lang ulit ako.
Him? acting this way? Is a huge question mark. I mean-- how come he's like this? he shouldn't be like this after what happened five years ago. Umaakto siya na para bang walang nangyari noon.
"Stop what?" kunot noo niyang tanong.
I sighed.
"I know you are just concern, pero hindi mo na kailangan pumunta rito para i-check ako, i can take care of myself, i don't need the concern." i said.
His jaw clenched, his face fell into grim.
"I want to take care of you."
I gritted my teeth against my grim lips.
"You don't have to, kaya ko ang sarili ko. I don't need anyone."
Hindi ako pinatulog matapos ang pag-uusap naming 'yon. I'm alone in my room thinking about what happened earlier.
Anong oras na at hindi pa rin ako dinadalaw ng antok. Tumunog ang phone ko at binuksan 'yon. There's a text message from him.
Drexzel:
Are you asleep?
Hindi ako nagreply. Pero muling tumunog ang phone ko at may text na naman muli sakaniya.
Drexzel:
Sorry about earlier, i'm just really concerned.
Ako:
Okay.
Wala naman talagang problema kung concern siya saakin, what bothers me is that... hindi naman siya ganito noon, i mean he's cold and arrogant before, kahit ata anong mangyari saakin noon ay wala siyang pakealam. What changed?
I sighed. An idea came to my head but i don't want to entertain the idea.
Drexzel:
Matutulog ka na ba?
Ako:
Yep.
Drexzel:
Okay, goodnight.
Napapailing ako. Kahit noong naging kami hindi siya ganito. He's less a boyfriend to me before.
I wonder where's Samantha. I am sure na sila pa hanggang ngayon dahil kung hindi dapat sana binalitaan na ako ni Marie noon. So i assumed that they are still together.
Siguro kaya siya ganito umakto dahil gusto niyang bumawi, not in a different way but in a way na parang kaibigan.
Gusto niya lang bumawi bilang isang kaibigan. Tama.
Kinabukasan ay nasa café na si Marie. She's grinning at me, inirapan ko naman siya at dumiretso sa opisina, sumunod naman siya saakin.
"Kumusta, okay ka naman ba no'ng wala ako?"
"Of course, isang araw ka lang naman nawala." sambit ko.
"Kumusta 'yong mga customers?" she grinned at me meaningfully.
Umirap ako. Alam ko kung anong gusto niya iparating pero agad kong pinutol sa isip niya 'yon.
"It's not what you think, alright!"
Mas lalo naman siyang ngumisi. Napabuntong hininga na lang ako.
"Wala naman akong sinasabi ah?" natatawang sambit niya.
"Alam ko kung anong gusto mong iparating, i'm not dumb, Marie." sambit ko sakaniya.
She raised her both hands.
"You got me. So... kumusta? alam mo bang nagtext pa saakin si Drexzel kung pwede ba raw pumasok sa opisina mo?" she smirked.
He texted her?
"May number ka niya?"
"Oh don't be jealous, sweety. I already have a boyfriend, okay?"
I'm not.
I rolled my eyes and just shook my head. Maya maya pa ay sabay kaming lumabas ni Marie sa opisina ko at saktong paglabas namin ay nakita namin si Drexzel sa may counter, taking his order.
I sighed deeply.
"He's here again, hindi na normal ito. Regular siya na customer namin pero hindi ganito kadalas." she smirked.
Napasulyap sa banda namin si Drexzel. I gulped and avoided my gaze to him. shit naman.
"Hi Drexzel!" biglang bati ni Marie sakaniya.
Agad naman akong dinapuan ng kaba. Pasimple ko namang kinurot si Marie sa tagiliran, she just grinned at me. Nakuha na ni Drexzel ang kape niya at lumapit sa direksyon namin ni Marie.
Ano ba naman 'to!
"Napapadalas ka ata rito ah?" Marie chuckled and glance at me.
Umirap na lang ako sakaniya.
"Nothing, i love the ambiance here it's relaxing." seryosong sambit naman ni Drexzel.
"Oh sabagay, busy ka siguro sa kumpanya ninyo."
"Yeah."
So nasa kaniya na ang kumpanya na inaasam niya? My bitterness appeared on my head again, kung gano'n kung kaya naman pala niyang mapasakaniya ang company nila nang hindi kami kailangan ikasal, then why does he have to hurt me, I mean-- before.
I should stop thinking about it. It's not a good memory para balik balikan ko.
"Gusto mo bang samahan ka namin ni Chloe?" biglang sambit ni Marie.
Pinanlakihan ko naman siya ng mata pero hindi niya 'yon napansin.
"Okay lang ba?" asked Drexzel.
No! It's not okay anymore! I'm so done with this.
"Oo naman." sagot ni Marie.
"I don't think Chloe wants me here." seryosong sambit ni Drexzel.
Halos naramdaman ko ang paninindig ng mga balahibo ko nang tinawag niya ako sa pangalan ko. The way he uttered my name hits very different, parang tunog pang-aakit.
Damn it!
"Huwag mo nang problemahin 'tong si Chloe! I am sure na gustong gusto niyang nandito ka." Marie giggled.
I immediately reacted. Anong gustong gusto? As much as possible ayoko siyang makita 'no!
Marie being a nuisance, while I and Drexzel remained silent the whole time. Panay ang kwento ni Marie habang kami ay tahimik na nakikinig sakaniya. Nang biglang may tumawag kay Marie, she excused herself and left me here alone with Drexzel.
Ito na naman 'yong pakiramdam na kinakabahan kahit hindi naman dapat. That's why i don't want him near or kahit saan na kasama siya nang kami lang dalawa.
I hope this is the last time. Ayoko na talaga.
Tumikhim ako at uminom sa frappe ko.
"Are you irritated?" he asked out of a sudden.
"Huh? bakit naman ako maiirita?" takang tanong ko sakaniya.
That's right, act normal.
"Dahil saakin." diretsyong sambit niya.
I was caught-off guard. I licked my lower lips. Hindi naman sa gano'n, it's just that... i am not comfortable when he's around. He's giving me familiar feelings that i don't want to feel anymore.
"I-I'm n-not..."
"Really?"
Marahan naman akong tumango.
"Is it okay to you whenever I'm around?" he asked again.
Napamaang ako. Hindi ko alam kung ano ba dapat kong isagot. I sighed, ayokong magsinungaling.
"W-Why are you asking me that?"
"I just wanna know." he said nonchalantly.
"Kapag sinabi ko bang ayaw kitang makita o makasama man lang, anong gagawin mo?" lakas loob kong tanong.
He frozed. Hindi ko alam kung tama bang tinanong ko 'yon, but i'm curious. His jaw clenched then he answered.
"I will still stick with you."
My lips parted. It's confusing the hell out of me, the choice of words, hindi tama, hindi dapat.
"Why are you saying that?" mariing sambit ko. "Hindi na nakakatuwa."
Biglang gustong ko nang bumalik rito si Marie, saan na ba 'yon at biglang nawala? She needs to be here, i shouldn't have asked Drexzel such questions.
"Isn't it obvious to you?" he said with his weary eyes.
Napailing ako. No.
To be continued.