Chapter Twelve
Hay, first time ko mabusog ng ganito kagrabe. Si Lance kasi, lagay ng lagay sa plato ko ng kung ano-ano. Hindi naman siya nagsasalita, basta lagay lang siya ng lagay. Balak niya ata akong patabain eh. -_-
"Hija, you better come to the wedding, okay?" Napaangat ako ng tingin. Nagulat naman ako dun, oo nga pala, ikakasal yung isang tita ni Lance three weeks from now. "And I want you to be one of the bride's maids." Nakangiti na sabi niya.
"You will bring her to the wedding, won't you, Lance?" Baling ni Tita Erin, yung ikakasal, kay Lance.
Tumango si Lance. "Of course, tita."
The whole duration of the Go's family reunion is fun, ang daming bisita. Actually, pwede mo nang ihalintulad sa isang barangay yung dami ng pamilya ni Lance. Sa sobrang dami rin nila, nalilito na ako sa mga pangalan.
"Kaya po ba ng three weeks yung gown?" Curious na tanong ko.
"Of course, hija. Warren Santiaguel is the best designer in the country!" Natutuwa na kumindat sa akin ang tita ni Lance.
Okay, there's no backing out. Nakakahiya naman din kasing tumanggi kahit sobrang biglaan.
---
For sure this will be a long night. But it's fun, though. Dahil sobrang dami kong nakain, I decided to take a walk. Malawak talaga 'tong ancestral house nina Lance, may garden din sa likod., may green house kung saan nandun ang mga orchids. I decided to enter and check out the flowers kaso may nauna na pala sa'kin.
"Oops, sorry." I said then turned around para sana humanap nalang ng ibang mauupuan.
Nakita ko kasi si Clay na nakaupo sa may patio ng green house at may dala-dalang gitara. Wow, so he's into music?
"It's okay." Nakangiti siyang nag-angat ng tingin. "You wanna seat?" Tanong niya sa akin at bahagyang umusog mula sa kinauupuan.
Come to think of it, hindi ko siya masyadong nakita kanina sa front lawn. And he seemed to be aloof sa pamilya niya. Ano kayang problema?
"Uh.." I started speaking, gosh, this is so awkward. "Bakit hindi kita nakikita kanina?" I curiously asked him. Not that gusto kong makichismis pero nacucurious talaga ako kung bakit wala siya kanina.
"Oh, that." Sabi niya bago niya ibinaba sa gilid niya yung gitara niya. "I'm anti-social." He said in a very serious tone. Natawa naman ako.
"What?" He said.
Pinigilan ko yung sarili kong matawa lalo. Clay doesn't exude the aura of being anti-social, hello, mukha kayang ang sarap niyang kausap. Hindi tulad ni Lance na one-word man. O kaya pag narinig mong magsalita ng mahaba, once in a blue moon lang.
"Wala, I just realized how different you are from Lance." Sabi ko, sincerely.
"How come?"
"Alam mo kasing yung lalaking yun, masyadong masungit, hindi nagsasalita, swerte mo na kapag sinagot ka niya, kahit on syllable lang o di kaya, kahit tanguan ka niya, swerte ka na." Honest kong sabi. Hindi ko rin ma-explain pero bakit parang ang gaan ng pakiramdam ko dito kay Clay. Humugot ako ng malalim na hininga. "Clay, pwede magtanong?"
"You're already asking." Tugon niya.
Uh-oh. May pagkamasungit din pala ang isang 'to. >_>
"Bakit hindi kita nakita kanina?"
Nagkibit-balikat siya. "I just don't like the atmosphere... And jet-lagged."
Tumingin ako sa kanya, I caught a glimpse of his eyes and I noticed something. Pero syempre, ayoko naman magmukhang pakielamera kaya I just threw the idea away. Baka mamaya sabihin niya, masyado akong atribida. I don't want that impression, do I?
"I see." Sabi ko nalang.
What else can I say? Too awkward, plus kakakilala palang namin. -_-
"So, matagal na ba kayo ni Lance?"
Nagulat ako sa biglang tanong niya. Tumingin ako sa kanya pero nakatingala siya sa langit at nakangiti. Naramdaman niya siguro na nakatingin ako sa kanya kaya nagbaba siya ng tingin, tinaasan niya ako ng kilay. "Well, are you gonna answer me or you'll just stare at me like that?"
Natawa ako. Ang taray!
--
Third Person's POV
Ugh. Seriously, where is that troublemaker? Impatient na sabi ni Lance sa kanyang isip. Kanina pa niya ito hinahanap, nawala nalang kasi bigla dun sa table nila, hindi naman daw napansin ng mga tita niya kung saan nagpunta.
"So, matagal na ba kayo ni Lance?"
Napatigil si Lance sa paglalakad ng marinig ang pamilyar na boses ng pinsan niya. Lumapit siya ng konti pero tumigil siya sa may gilid ng green house, just enough para hindi siya mapansin.
Narinig niyang may tumawa.
Si KC.
Tss. Nandito lang pala. -_-
I gave away more than I had
In a blinding cold, casket black
When the sun went down
And never did return.
"Hmm.. Kami ni Lance?" Tumawa ulit ito. "Hindi naman ganun katagal, three weeks." Sagot ni KC.
"Alam mo bang ikaw ang unang pinakilala niya sa pamilya?" Sabi naman ni Clay.
"Sabi nga nila, ako daw. I don't know if I should be happy or kabahan ako." Nakangiti si KC habang sinasabi yun.
So far, warmth crosses over Lance's heart nung marinig niya na na sinabi ni KC yung tungkol sa kanila. He can't seem to find the strength to walk away, basta ang alam niya, he wanted to hear their conversation. Call him and eavesdropper or what, but... He needed to hear everything.
Like a gasoline on an open flame
Light up so bright
Then burn away
If I fall apart
Look the other way
"Of all the boys in your school, why did you fall for Lance?"
Tiningnan ni Lance si KC, nakatingin ito sa langit at nakapikit.
"Bakit nga ba si Lance?" Pag-uulit na tanong ni KC. Nagbaba ito ng tingin at tumingin kay Clay, "Secret!" Sabi nito.
Para namang nalaglag yung balikat ni Lance. Why is he expecting anyway?
And all the things I need
Feel just like a dream
And every breath I breathe
It's so hard, I just want a reason to hope
A reason to know, that I should still be here
Maybe just a glimpse of the light
A patch of blue sky
Something to believe in
I just want a reason to hope
A reason to hope
A reason that I should not let go
I want a reason to hope
"Alam mo kasi si Lance..." Bumalik ang tingin ni Lance kay KC.
Huminga ng malalim si KC bago nagpatuloy. "Si Lance kasi gwapo, mayaman, at matalino. Yun nga lang masungit." Kibit-balikat na sabi ni KC.
Superficial lang din pala ang tinitingnan ni KC. Naisip ni Lance.
And it's hard to say times are bad
Cause it's been much worse,
And I know that
But from all I've seen
These days are often hard
And the prayers come slow for me at first,
Then the dame broke down
And the rivers surged
I am on my knees wondering what it's worth
"Pero alam mo, kahit masungit si Lance at hindi nagsasalita, alam ko mabait yun. Lance has a good heart. Matiyaga siya at matapang. Maraming gwapo sa school, but they are all empty. Si Lance kasi, alam mong siya yung tipo ng tao na may sense, hindi yung basta gwapo, okay na. Basta, ang hirap i-explain, basta kasi si Lance... Wala, siya si Lance eh. Siya lang ang nag-iisang Lance Go na masungit at hindi nagsasalita. Siya si Lance, wala ng iba."
And I said hold up
It's alright if you don't see, open up your eyes
If you fall down I will pick you up
Napangiti si Lance sa sinabi ni KC. So, yun pala ang naiisip ni KC sa kanya. Somehow, he felt happy. It's a different feeling this time.
"You really love him that much, huh?" Sabi ni Clay.
Pero ngiti lang ang sinagot ni KC. It's too soon to tell that you love a person, lalo na't they started on the wrong foot and there's still so much things to happen in the future.
--
To be continued.
Please play the song!!! I really love it, Ron Pope is the beeeest!! <3 :)