[ 40 ]
Sherlyn's POV
"Breathe. Utos sa akin ng doctor. Hinga lang nang malalim, Misis. Hindi 'to magtatagal. Okay, just breathe."
"Kamusta na po siya, Doc?" dinig kong tanong ni Paul.
Naramdaman kong hinawakan niya ang kamay ko. Tiningnan ko siya. Nakasuot siya ng green hospital gown at nakatayo sa gilid ng kama katabi ang doctor. Kitang-kita kong nag-aalala siya.
"Malalampasan niyo rin ito ni baby..." pilit na ngiti niya sa akin habang hawak-hawak pa rin ang kamay ko.
Then, the pain wracked through me that made me screamed and bucked on the table. Naramdaman ko ang pangalawang doctor between my thighs. She had stopped calling me and fear clouded the pain. Sinubukan ko umupo para makita ang doctor at sabihin niya sa akin kung anong nangyayari.
"Mahiga ka uli, Misis." Utos niya sa akin.
Then the pain came again.
"Oh my God ... oh God... Oh God..." I gasped as it passed.
Ramdam ko ang pawis na tumutulo sa gilid ng mukha ko habang patuloy lang pinupunasan iyon ni Paul. I tried to open my eyes to see both doctors standing beside me. Nakita ko si Paul na palabas ng delivery room. Pinalabas ba siya ng doctor?
I must do my job. I know the pain would strike me at any second again. I should fight. I must do my job. Pero ng maramdaman ko ulit ang sakit, halos ikamatay ko na ang nararamdaman ko. I scream, scream, scream, and scream again.
"Prepare the operating room."
"You don't have to work anymore, Misis. We will do caesarean delivery."
I screamed. Again. And again. Naramdaman ko na lang na biglang umandar ang hinihigaan ko palabas ng kwarto. Sumigaw ako ulit ng maramdaman ko ang kanina pang sakit na nagpapahirap sa akin.
Paglabas, nakita ko si Paul katabi ni Onel at Kael. Napatitig kami sa isa't isa. Kitang-kita ko ang mga luha sa mata niya. Tinapik lang ni Onel ang balikat ni Paul.
Dinala nila ako sa elevator.
"Save my baby." Bulong ko sa nurse.
"Malalampasan niyo rin po ito, Ma'am." Sagot niya sa akin.
"Just save my baby."
Nagbukas na ang elevator at dinala na nila ako sa operating room. The doctors are standing there in an argument. I just closed my eyes.
"We can't give her anything this close to delivery..." Dinig kong sabi ng doctor.
Nakita ko rin ang isa sa dalawa kong doctor na nakikipag-usap sa nurse ng operating room.
"Kailangan na naming pumasok diyan. The baby's a breech."
"Wala po akong magagawa, Doc. The room will be free in five minutes. Kailangan niyo pong maghintay saglit." Sagot ng nurse.
The pain hit me again and my world became white.
When I regained my sight, nakita kong pinapasok na ako sa operating room.
"Start counting backwards from ten, Misis. And everything will be fine."
Iyon ang huling narinig kong sabi ng doctor.
"Paul......" I whispered, then I slowly closed my eyes.
Paul's POV
Damn!
Pakiramdam ko ako ang manganganak. Parang ako ang nakakaramdam ng sakit tuwing naririnig kong sumisigaw ang asawa ko.
Ganito pala ang feeling. Hindi ko na matiis ang iyak at sigaw niya pero alam kong wala ang takot at kaba na nararamdaman ko compare to what she's going through right now.
"I'm sorry Mr. Alcantara, but we cannot do a normal delivery. The baby's a breech."
Parang pinagpawisan ako nang malamig sa sinabi ng doctor.
The baby's a breech? HIndi ba napakadelikado nun?
"Just please do anything to save both my wife and my child."
The doctor just nods her head and taps my shoulder.
"Hintayin niyo na lang kami sa labas."
Hinalikan ko muna si Sherlyn sa noo bago ako tuluyang lumabas ng delivery room.
Nadatnan kong nakaupo sa labas sina Ninong, Manang Pilar, Tito Andrew at Tita Vangie habang palakad-lakad naman sina Kael at Onel.
"Paul, ano'ng nangyari?"
"Nanganak na ba si Sherlyn?"
"Paul?"
They asked me at the same time.
Umiling lang ako.
"Kailangan ilipat sa operating room si Sherlyn."
"Bakit?" sabay-sabay na naman nilang tanong ulit.
"Breech delivery"
Kita ko rin ang pagbabago sa mga reaksyon nila.
Alam kong pare-pareho kaming natatakot ngayon.
Sherlyn's POV
Nagising ako na nasa isang kwarto na kulay pink. Pink walls, pink ceiling, pink chairs, and pink curtains. Ang dami ko ring nakikitang flowers sa paligid. Mayroon sa bedside table, mga nakalagay sa baskets, sa vases, kahit saan.
I sighed. I know I gave birth. Kamusta na kaya ang baby ko?
"Hello." Nakita ko ang nurse na pumasok ng kwarto at agad lumapit sa akin.
"Ang baby ko?" tanong ko sa nurse.
"Nasa nursery na po, Ma'am. A very handsome baby boy." Sagot niya sa akin.
Napangiti na lang ako. Sino kayang kamukha niya sa amin ng Daddy niya.
"Gusto kong makita ang baby ko."
"Sige po. Kukunin ko lang siya saglit." At lumabas na siya.
Mga ilang minuto pa bago bumalik ang nurse.
Dala-dala niya ang baby ko na parang isang prinsipe habang nasa likod niya ang mga taong mahahalaga sa buhay ko at masayang nakatingin lang sa amin.
Hindi ko mapigilang hindi maiyak nang makarga ko na siya. Tiningnan ko siya maigi. Ngumiti ako sa kanya. Sinong magsasabing hindi siya anak ng tatay niya? Kamukhang-kamukha siya ni Paul.
"Oh God..." I said before kissing him.
He stirred and waving his little hands.
"Mukhang gusto niya pong mag-hello sa lahat." Nakangiting sabi ng nurse.
My little angel began to cry.
"Can I feed him?"
"Yes, Ma'am."
The nurse helped me unbuttoned slightly my hospital gown and at the first touch of my baby's mouth on my nipple, it was the strangest sensation that nothing in my life had ever mattered before this moment.
Napangiti ako. Pati na sa mga taong nasa loob rin ng kwarto ko ngayon. Mayamaya ay nagsilabasan na rin sila pati ang nurse hanggang sa kaming tatlo na lang ang natira.
Oo. Kaming tatlo. Ako, si Paul, at ang baby namin. Nakangiti at maluha-luha lang siyang nakatitig sa amin. Ngumiti ako sa kanya at umupo siya sa gilid ng kama.
I looked again to our angel.
And I couldn't take my eyes off this little face sucking on my breast. I am proud of what I had created.
Of what Paul and I had created.
He took his mouth away with a burp. I held him up to burp him again. I looked at Paul. He's teary-eyed. I let him carry his little version.
And there he cried.
I wiped those tears on his cheeks and smiled. He kissed me on my forehead.
"Thank you, hon. Thank you for this most wonderful gift."sabi niya sa akin.
I smiled.
"Kamukhang-kamukha mo siya."
Halos pabulong na sabi ko habang nilalaro ni Paul ang baby namin.
"Ikaw, huh. Pinahirapan mo si Mommy mo."
Ngumiti naman si baby.
Natawa kami pareho ni Paul.
Tumingin-tingin ako uli sa paligid.
"Ang daming flowers..." Hindi ko maiwasang sabihin.
Tumingin rin si Paul sa paligid.
"Si Kael at Onel ang may gawa niyan. Nagtataka na nga ako sa dalawang iyon eh. Parang sila pa ang nagkakadevelopan. Hindi mo ba nagustuhan?" natatawang sabi ni Paul.
"Hindi naman. Akala ko nga sa flower shop niyo ako pinaanak."
Natatawang napailing na lang si Paul.
"Ano pala ang ipapangalan natin sa kanya?" biglang tanong sa akin ni Paul.
Nagulat naman ako.
"Hindi niyo pa siya binigyan ng name?"
Umiling naman siya.
"Hinihintay ka namin magising. Gusto ko ikaw ang magbigay ng pangalan sa kanya."
Napaisip ako saglit sabay nakangiting tumingin sa kanya.
"Ezekiel Anthony"
"Ezekiel Anthony?"
Nakangiting tumango ako sa kanya.
"Pinagsama ko ang pangalan ng dalawang lolo niya. Ezekiel from Dad's second name, Alexander Ezekiel. Anthony naman from Papa's name. What do you think?"
Niyakap niya kaming pareho ni baby.
"Beautiful. But for me, hindi naman importante kung ano ang name ni baby. Ang mahalaga sa akin, kasama ko kayong dalawa pareho ngayon at wala ng mas hihigit pa doon."
Hindi ko maiwasang hindi kiligin sa sinabi ng asawa ko.
I kissed him on his lips for just a few seconds.
"Hindi mo na ako kailangang pakiligin, honey. Asawa mo na nga ako ehh. Eto na nga oh, may ebidensya pa."
Natawa naman siya sa sinabi ko.
Hinalikan niya kami pareho ni Baby Zeke sa noo at mahigpit na niyakap.