Μετά από λίγο ο Βασίλης κοίταξε κάτι στην οθόνη του κινητού του.
-Έλα ας πάμε σπίτι. Οι άλλοι θα μας περιμένουν.
Εγώ συμφώνησα με ένα νεύμα και αφού σηκωθήκαμε πήραμε το δρόμο για το σπίτι. Στην διαδρομή δεν μιλήσαμε πολύ.
Όταν μπήκαμε μέσα τους βρήκαμε όλους να συζητούν ανήσυχοι. Ήταν όλοι εκεί εκτός από τον Ορέστη.Τον αναζήτησα με το βλέμμα μου, αλλά εκτός του ότι δεν τον βρήκα πουθενά η Ειρήνη και η Μαιριτίνα με αγκάλιασαν με θέρμη μιλώντας χωρίς να τις πολυκαταλαβαίνω.
-Πού ήσουν?, είπε η Ειρήνη σκουπίζοντας τα δάκρυα από τα μάτια της.
-Ανησυχήσαμε τόσο πολύ ρε Μάγια! Δεν φαντάζεσαι πόσο!, είπε η Μαιριτίνα με παραπονεμένο ύφος.
-Ηρεμήστε! Είμαι καλά., τις καθησύχασα
Σειρά τώρα είχε ο Μίλτος.
-Να μας πεθάνεις έχεις σκοπό ρε μικρό?, είπε αγκαλιάζοντάς με σφιχτά.
-Όχι! Είμαι καλά Μίλτο μου., είπα αγκαλιάζοντάς τον.
Μετά με πλησίασε ο Άγγελος.
-Τα παιδιά μου είπαν τι έχει γίνει και λυπάμαι πολύ.
-Α σου είπαν?, είπα κοιτάζοντας απειλητικά τους υπόλοιπους που κάθονταν στους καναπέδες και με κοιτούσαν ένοχα!
-Ναι! Ελπίζω να μην σε πειράζει...
-Όχι! Είναι Ok! Μην ανησυχείς!
Και για να ελαφρύνει την φορτισμένη ατμόσφαιρα ο Βαλάντης σηκώθηκε , με αγκάλιασε και είπε δυνατά.
-Ρε δεν σας τα 'πα? Πάλι θα γύρναγε! Κακό σκυλί ψώφο δεν έχει!
Εγώ του σήκωσα το μεσαίο μου δάχτυλο και όλοι ήταν σκασμένοι στα γέλια!
-Απαπαπα Μάγια τι πράγματα είναι αυτά μικρό παιδί?, με ρώτησε εκείνος και εγώ άρχισα να γελάω μαζί με τους άλλους.
Ξαφνικά θυμήθηκα τον Ορέστη. Αλλά επειδή δεν ήθελα να νομίζει κανείς ότι με νοιάζει ρώτησα διακριτικά στο αυτί την Ειρήνη.
-Πού είναι ο Ορέστης?
-Θα ερχόταν να σε βρει. Ανησύχησε πολύ.
Και μετά από λίγο συμπλήρωσε
-Μάγια, μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσετε οι 2 σας? Ίσως βοηθήσει λίγο.
-Δ-δ-δεν ξέρω... Θα δούμε, είπα προσπαθώντας να αποφύγω την συζήτηση.
-Καλά, είπε λίγο απογοητευμένη
-Εμ , Ειρήνη.... Μήπως σου είπε πού θα πήγαινε?
-Νομίζω ανέφερε εκείνο το κιόσκι που σου άρεσε να πηγαίνεις μαζί με τον Ορέστη .
-Αυτό στο πάρκο?
-Όχι, δηλαδή ναι εκεί κοντά!
-Μα στο πάρκο ήμουν μαζί με τον Βασίλη και δεν τον είδα., είπα έχοντας αρχίσει να ανησυχώ.
-Θα τον πάρω τηλέφωνο., είπε κι έβγαλε το κινητό της.
-Γαμώτο, δεν έχω μονάδες! Έχεις εσύ?, με ρώτησε
-Ναι, αλλά θα πάω να τον ψάξω... Έχω ένα μέρος στο μυαλό μου!, είπα σκεφτόμενη το μέρος
Όταν ήμασταν πιο μικρά παίζαμε διάφορα παιχνίδια. Μία φορά λοιπόν παίζαμε κρυφτό σε ένα πάρκο. Εγώ με τον Ορέστη κατά τύχη είχαμε κρυφτεί κοντά. Εκείνος με είδε πρώτος. Με πλησίασε και χωρίς να προλάβω να αντιδράσω με τράβηξε προς ένα κιόσκι που βρίσκεται μετά από κάτι ψηλούς θάμνους και δεν φαίνεται καθόλου. Από αυτό το ξύλινο κιόσκι έβλεπες ένα πάρα πολύ όμορφο ηλιοβασίλεμα και η φύση γύρω γύρω σε γαλήνευε. Από τότε όποτε δε θέλαμε να μας βρίσκουν πηγαίναμε εκεί κι ο άλλος σαν να μιλάγαμε με τηλεπάθεια ''έτρεχε'' στον άλλο.
Αυτή η τηλεπάθεια είναι μάλλον που με καλεί τώρα. Πρέπει να πάω κοντά του.
-Παιδιά εγώ θα φύγω λίγο κι έρχομαι, ανακοίνωσα στους άλλους.
-Πού πας πάλι?, με ρώτησε ο Μίλτος
-Έχω μια.... Μια δουλειά.
-Τι δουλειά?, συνέχισε ο Μίλτος
-Μια δουλειά ρε Μίλτο, δε χρειάζεται να τα μαθαίνεις όλα!, είπα λίγο νευριασμένη και έφυγα.
Αχ κάνει λίγο κρύο! Έπρεπε να πάρω τη ζακέτα μου. Τέλος πάντων ας πάω τώρα να βρω τον Ορέστη και μετά βλέπουμε. Ωχ έχει πάει 5 το απόγευμα . Σε λίγο θα νυχτώσει.(είναι χειμωνιάτικο ακόμα το 'σύστημα ' του ημερονύκτιου) Α ρε Ορέστη!
.......
Επιτέλους έφτασα. Αυτό το κρύο δεν αντέχεται!
Αχ κάποια στιγμή πρέπει να μεγαλώσουμε και την πορτίτσα στους θάμνους. Μεγαλώσαμε πια!
Τώρα πού θα τον βρω? Α να τος . Βλέπει το ηλιοβασίλεμα! Μάλιστα!
Το πλησιάζω κι εκείνος δεν με καταλαβαίνει. Τοποθετώ το χέρι μου μαλακά πάνω στον ώμο του συνεχίζοντας να κοιτάω μπροστά τον ήλιο να δύει και το φεγγάρι να τον διαδέχεται.
Εκείνος γυρνάει ξαφνιασμένος και όταν βλέπει ότι ήμουν εγώ γυρνάει πάλι μπροστά έχοντας στο απαθές μέχρι στιγμής πρόσωπό του ένα μικρό χαμόγελο.
-Ήρθες..., ψιθύρισε
-Πάντα θα έρχομαι!... , απάντησα στον ίδιο τόνο.
-Πώς...
-Πώς ήξερα ότι θα σε δω εδώ? Χα Ορέστη σε παρακαλώ! Μην μου πεις ότι κι εσύ δεν έχεις καταλάβει αυτό το περίεργο δέσιμο που έχουμε εμείς οι δύο. Περίεργο σωστά?
-Ναι.....
-Ναι....
-Μάγια συγγνώμη!, είπε γυρίζοντας προς το μέρος μου.
Γύρισα κι εγώ και τον κάρφωσα με τα μάτια μου.
-Δεκτή
Με αγκάλιασε πολύ σφιχτά.
-Σ' αγαπάω πολύ μικρή!
Ανταπέδωσα την αγκαλιά το ίδιο δυνατά.
-Κι εγώ! Ορέστη....?
-Ναι?
-Να με προσέχεις!
-Πάντα!
Ο Ορέστης και η Μάγια!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Να τα μας! Λοιπόν κεφάλαιο μετά από πολύ καιρό. Μικρούλι, αλλά..... ε κάτι κάνει. Τι λέτε?
Τραγούδι: Κάνε με τρελό -Boys and Noise (Αχ βαχ τελευταίο τραγούδι. Μπου χου χου :()
Τα λέμε! ΜΟΥ ΛΕΙΨΑΤΕ ΠΟΛΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!
Φιλάκια
Μάγια