Yine her zamanki gibi klinikteyim. Sahipleri tarafından getirilip müşahede altında tuttuğum hayvanlar ile bir bir ilgileniyorum. Klinikte tuttuğum hayvanlar genellikle bulaşıcı hastalıkları olanlardı ya da sahipleri tarafından iyileşene kadar burada olması istenenler. Daha dün getirilen köpeğe baktım tekrar. İlacını verdikten sonra kafesine yerleştirdim ve iyileşmesi için en iyi koşulları hazırlamaya çalıştım.
Hayvanları bu kadar çok sevmem beni bir veteriner yapmıştı. Bu aile baskısı ya da zorunluluk ile edindiğim bir meslek değildi. Benim istediğim şey hasta hayvanları tekrar hayatlarına kavuşturabilmekti. Ama eğer sorarsanız 'senin bir hayvanın var mı diye?' hayır yoktu. Buraya getirilen hayvanlar bana yetip artıyordu bile. Tabii ki bende normal bir insan olsaydım, tek bir hayvan sahiplenebilirdim. Daha fazlasına bakamayanlar için ben buradaydım. Bakılmadıklarından dolayı hasta olan hayvanlar için.
O gün tektim. Benimle birlikte çalışan ve bu veteriner kliniğini beraber açtığım arkadaşım Taehyung yoktu. Sadece ben ve dostlarım kalmıştık. Gece geç saatlerde kimsenin gelmeyeceğini bildiğim için kapıyı kilitlemek istemiştim ama sanki beni duymuş gibi kapı açılmıştı. Elindeki hayvan taşıma kutusu ile içeriye giren gri saçlı çocukta takılı kalmıştı gözlerim. Tam önümde durana kadar 1 saniye bile gözlerimi çekmemiştim ondan. Çekememiştim. Beyaz teni ile göze çarpan bu çocuğun kapıdan girdiği ilk anda aklımdan hiç çıkmayacağını anlamıştım.
Yine Min Yoongi , yine ben.Bu güzel adam ile ilgili hikaye yazmadan duramıyorum sanırım.En büyük hobilerimden biri oldu çıktı.
Deli miyim neyim?