Όπως καταλάβατε... ΑΤΥΧΗΜΑ. Ο Σωτήρης που οδηγούσε σκοτώθηκε ακαριαία. Ο Βασίλης δόξα το Θεό τη γλίτωσε με ελαφρά χτυπήματα στο πρόσωπο και ένα σπασμένο χέρι. Η είδηση έφτασε γρήγορα στο σπίτι. Το σκηνικό ήταν... ήταν φοβερό. Η μαμά να ουρλιάζει , ο μπαμπάς να μιλάει αποπροσανατολισμένος με τους αστυνομικούς και τους νοσοκόμους και εγώ απέναντι στην Ειρήνη και τον Ορέστη να κλαίω απαρηγόρητη. Δε μπορούσα να το συνειδητοποιήσω καν.
Η Ειρήνη με την κυρία Ελένη προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν, αλλά ήταν δύσκολο όταν ήταν κι αυτές στην ίδια κατάσταση με εμένα. Ο κύριος Μιχάλης βοηθούσε όσο μπορούσε τον μπαμπά συντετριμμένος κι αυτός. Ο Σωτήρης ήταν σαν παιδί τους όπως και όλοι μας.
Ο Ορέστης το ίδιο καταβεβλημένος με εμένα. Απαθής καθόταν σε μια γωνία και κοίταζε το κενό, σαν να μην υπήρχαν άλλοι γύρω του. Σαν να μην ούρλιαζα σαν τρελή, σαν να μην είχε γίνει τίποτα.
Την επόμενη μέρα στην κηδεία δεν είχα την ψυχική δύναμη να πάω. Δεν άντεχα να τον βλέπω μέσα στο.... στο φέρετρο. Όχι δεν ήταν ο αδελφός μου εκεί μέσα! Δεν το δεχόμουν ότι είχε πεθάνει για πολύ καιρό. Εκείνη την ημέρα κάθισα με τον Βασίλη στο νοσοκομείο να του κρατάω συντροφιά γιατί δεν πέρναγε λίγα κι εκείνος. Ήταν χτυπημένος, καταπονημένος και κατηγορούσε τον εαυτό του για όλα.
Ο λόγος? Κανείς μας δεν έμαθε ποια ήταν τα τελευταία λόγια του Σωτήρη που σημάδεψαν τον Βασίλη. Από εκείνη την μέρα εγώ με τον Βασίλη δεθήκαμε όσο ποτέ. ήταν σαν να προσπαθούσε να αντικαταστήσει τον Σωτήρη στο ρόλο του μεγάλου αδερφού. Όσο όμως κι αν τον αγαπάω- γιατί ακόμα και μετά από αυτά που μου είπε εγώ εξακολουθώ να τον αγαπάω- κανένας δε θα μπορέσει ποτέ να αντικαταστήσει τον Σωτήρη.
Πάντως η αλλαγή του Βασίλη ήταν ριζική μπορώ να πω. Έγινε προστατευτικός, γλυκός και ... απίστευτος αδερφός. Ήταν πάντα εδώ για μένα. Στην πρώτη μου αποτυχία, στην πρώτη φάση που μου ήρθε περίοδος και αν και είναι γυναικείο θέμα μου στάθηκε στους πόνους μου. Τις νύχτες μετά το ατύχημα όταν κατάφερε να πάρει εξιτήριο ερχόταν πάντα στο δωμάτιό μου να με ησυχάσει , να με φιλήσει και να μου πει ότι είναι αυτός μαζί μου πλέον και δε χρειάζομαι κανέναν άλλο. Χα, θυμάμαι είχα καταντήσει να μένει στο δωμάτιό μου αφού ήταν όλη την ώρα εκεί.
Πέρα όμως από αυτή την πλευρά του άρχισε να γίνεται πιο σκληρός. Μίσησε τα κορίτσια και άρχισε να τις χρησιμοποιεί εκτός από εμένα, την Ειρήνη και τη Μαιριτίνα. Ήμασταν ειδική περίπτωση. Επίσης άρχισε να θυμώνει με τον Σωτήρη. Άρχισε να τον μισεί ξαφνικά. Εγώ και οι γονείς μου ακόμα δεν ξέρουμε πού στηρίζεται αυτή η κακία που εκφράζει πλέον όταν μιλάει για τον αδελφό μας. Πάντως φροντίζει να το κάνει όταν δεν είμαι μπροστά γιατί ξέρει ότι πονάω. Αλλά σήμερα....
Κουνιέμαι πέρα- δώθε στην κούνια και ένα ελαφρό αεράκι σηκώνει ελαφρώς τα μαλλιά μου. Τότε αντιλαμβάνομαι ότι τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι στα μάγουλά μου.
-Μάγια...., ακούω μια ψιθυριστή φωνή να με φωνάζει.
Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω έκπληκτη τον Βασίλη με μάτια δακρυσμένα, να βαριανασαίνει από το τρέξιμο και να είναι γενικώς ψυχολογικά χάλια.
-Βασίλη...?, ψιθύρησα κοιτάζοντάς τον ερωτηματικά καθώς σηκωνόμουν από την κούνια για να σταθώ απέναντί του με 3 μέτρα απόσταση να μας χωρίζει.
-Ήμουν σίγουρος ότι δεν το ξέχασες αυτό το μέρος. Επίσης ήξερα ότι εδώ θα ερχόσουν πάλι όπως σε όλες τις δύσκολες στιγμές., είπε κοιτάζοντας το χώμα και στο τέλος της φράσης σήκωσε το κεφάλι και με κοίταξε περίλυπος.
-Με ανακάλυψες!, είπα σηκώνοντας κι εγώ το βλέμμα μου για να συναντήσει το δικό του. Τότε ένας πόνος με διαπέρασε που αποτυπώθηκε στο πρόσωπό μου και φάνηκε και στα λόγια μου.,
-Γιατί μου το έκανες αυτό ,Βασίλη ?, τον ρώτησα με παράπονο και με μάτια δακρυσμένα.
Ό,τι αυτοσυγκράτηση είχε μέχρι εκείνη την στιγμή εξαφανίστηκε. Με μεγάλες δρασκελιές με πλησίασε και με έχωσε σε μια από τις πολύ δυνατές αγκαλιές που μου έδινε πάντα. Τις αγκαλιές που μου έδιναν κουράγιο και θάρρος για να συνεχίσω μετά από κάθε λύπη και απογοήτευση . Τις αγκαλιές του αδελφού μου.
-Όλα! Θα στα πω όλα. Στο υπόσχομαι., μου είπε σφίγγοντάς με και κλαίγοντας μαζί μου.
Καθίσαμε σε ένα παγκάκι και ξεκίνησε.....
-Εκείνο το βράδυ είχαμε πιει πολύ. Στο κλαμπ πού είχαμε πάει δεν σύχναζαν και οι καλύτεροι τύποι. Δεν ήξερα καν γιατί πήγαμε εκεί με τον Σωτήρη. Στο 2ο ποτό του είπα να σταματήσει γιατί είχε κάνει ήδη κεφάλι. Πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι. Ασυγκράτητος. Χούφτωνε ό,τι θυληκό κυκλοφορούσε. Δεν τον ενδιέφερε. Κάποια στιγμή έπαιξε και ξύλο με έναν στο άσχετο. Χτύπησε ελαφρά στο μπράτσο. Αυτό ήταν που φάνηκε στην νεκροψία και δεν μπορούσαν να ερμηνεύσουν.Του είπα να οδηγήσω εγώ που ήμουν σχετικά νηφάλιος. Δε με άκουσε. Όταν βγήκαμε στον κεντρικό ένα φορτηγό ξεστράτισε από την αντίθετη λωρίδα και...., σταμάτησε και κατάπιε με δυσκολία
-Σςςςςς, ηρέμησε!, τον καθησύχασα μη μπορώντας και εγώ να σκεφτώ καθαρά.
-Τον Σωτήρη τον συνέθλιψε η πόρτα του αυτοκινήτου επειδή είχε πέσει να με προστατέψει. Εγώ θα πέθαινα όχι εκείνος! Οι γιατροί είπαν ότι πέθανε ακαριαία. Λάθος! Λίγο πριν το... τέλος εγώ μίλησα μαζί του. Για την ακρίβεια εκείνος μου μίλησε. Συγκεκριμένα μου είπε....
"Βασίλη, εμένα οι ώρες μου τελειώνουν. Επίτηδες έγινε ό,τι έγινε απόψε! Δε τη θέλω την ζωή μου. Αλλά δε μπορούσα να μην έχω κάποιον να μιλήσω λίγο πριν ξεψυχήσω. Κι αυτός ο κάποιος είσαι εσύ. Αν σου μίλαγα στο σπίτι θα προσπαθούσες να με αποτρέψεις και δε το ήθελα. Αυτά που θα σου πω θέλω να τα προσέξεις. Αγκ(αγκομαχητό πόνου! Μην ξεχνάμε σε τι κατάσταση μιλάει) ! Τώρα εσύ θα γίνεις ο μεγάλος αδερφός της Μάγιας. Ξεκινάω με την Μάγια και όχι με τους γονείς μας επειδή εκείνοι μπορούν αν το ξεπεράσουν. Η μικρή μας όμως... Θα είναι δύσκολο τον πρώτο καιρό. Δε θα δέχεται την απώλειά μου. Τότε θα είναι που θα πρέπει να της σταθείς όσο ποτέ. Εκεί θα σε χρειάζεται. Γίνε ο ιδανικός αδερφός και γιος, κάτι που δεν κατάφερα να γίνω εγώ.''
-Είσαι απίστευτος αδερφός του απάντησα εγώ. Αλλά δε με άκουσε. 3 λεπτά αργότερα ξεψύχησε και τα τελευταία του λόγια ήταν ''Φεύγω.Μη κλάψεις! Μάθε από τα λάθη μου. Φρόντισε τους γονείς μας , τον εαυτό σου και πάνω απ'όλα τη μικρή! Την μικρή! Αντίο'' κι έκλεισε τα μάτια. Ήταν απίστευτα οδυνηρό. Γι'αυτό έγινε όλη αυτή η αλλαγή στη συμπεριφορά μου. Και ο Σωτήρης είχε δίκιο. Τόσα χρόνια δε σε αγαπούσα αληθινά. Σε λάτρεψα όμως. Σε προστάτευσα από τα πάντα. Πάντα εγώ έμπαινα μπροστά. Θυμάσαι? Επίσης άρχισα να μισώ τα κορίτσια. Ειδικά αυτή την Αγγελική. Πίστευα, μέχρι πριν από κάτι μήνες που ερωτεύτηκα κι εγώ ότι είναι για πέταμα. Λάθος, αλλά σήμερα ξέφυγα. Ξαναήρθαν στο μυαλό μου εκείνες οι στιγμές. Δε συγκρατήθηκα. Μάγια σε παρακαλώ συγχώρεσέ με. Δεν το αντέχω αυτό!, είπε και γύρισε με μάτια καταρράκτες.
Εγώ ήμουν τόσο εκστασιασμένη από αυτά που άκουσα, τόσο απίστευτα συγκινητικά λόγια , αλλά και λόγια που πονάνε ! Πονάνε πολύ. Σ'αγαπάω Βασιλάκη! Ό,τι κι αν γίνει πλέον ο Σωτήρης έσβησε ξαφνικά από την σκέψη μου. Πλέον ο Βασίλης ήταν ο αδερφός που δεν δεχόμουν τόσο καιρό στην θέση του Σωτήρη. Τώρα όλα αποκαλύφθηκαν και διασταυρώθηκαν με τα γεγονότα. Τώρα ξέρω. Κατάλαβα τα πάντα.
-Αδερφέ μου, σ'αγαπάω πάρα πολύ!, είπα με βραχνή από το κλάμα φωνή και τον αγκάλιασα όσο ποτέ.
-Σε λατρεύω μικρό μου ζιζάνιο. Δε θα σε ξαναστενοχωρήσω! Το υπόσχομαι!, είπα και με αγκάλιασε το ίδιο δυνατά.
Σήκωσα το κεφάλι και χαμογέλασα γλυκά.
Τότε ένα δυνατό αεράκι φύσηξε και νόμιζα ότι άκουσα μια πολύ οικεία φωνή.
-Σωτήρη..?, ψιθύρησα
-Το άκουσες κι εσύ? , με ρώτησε ο Βασίλης και σηκωθήκαμε ταυτόχρονα κοιτάζοντας τριγύρω αναστατωμένοι.
-Είμαι πολύ περήφανος για εσάς! Να θυμάστε ότι πάντα θα σας προσέχω ΟΠΟΥ κι αν είμαι. Σας αγαπάω!
Κι έτσι όσο γρήγορα ήρθε αυτό το αεράκι έτσι κι έφυγε με εμάς να μένουμε κοιτάζοντας περίεργα τριγύρω, αλλά ήρεμοι και χαρούμενοι ξέροντας ότι ο αδελφός μας ήταν, είναι και θα είναι πάντα μαζί μας.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Από τα καλύτερά μου κεφάλαια πιστεύω! Όχι πολύ χαρούμενο, αλλά πετυχημένο. τα σχόλια δικά σας.
Τραγούδι :Love the way you lie - Rihanna (απλά είναι στον τόνο που μου ταίριαζε εδώ γι' αυτό το έβαλα)
Φιλάκια
Μαγιούλα