Το σπίτι του μπαμπά της Έμπονι ήταν λίγο έξω από το δάσος και έμοιαζε πολύ μοντέρνο για να βρίσκεται σε ένα τέτοιο άγριο μέρος. Ήταν τριώροφο, με τζάμια περιμετρικά στον πρώτο όροφο, χαμηλό φωτισμό και κρυφά φώτα, μινιμαλιστικό και υπερβολικά ανθρώπινο για έναν βρικόλακα εκατοντάδων χρόνων.
Ο πατέρας της Έμπονι, ο Όμπερον Κλοβ ήταν ένας γοητευτικός άντρας που δεν έδειχνε πάνω από 55 ετών, ήταν όμως στην πραγματικότητα περίπου στα 450 και κάτι. Ήταν γύρω στα είκοσι χρόνια μεγαλύτερος από τον μπαμπά μου.
Οι δρόμοι του Όμπερον και του Κάρτερ είχαν διασταυρωθεί δύο φορές στο παρελθόν, δεν είχαν γνωριστεί ποτέ επισήμως, παρόλα αυτά ήξεραν ο ένας πολύ καλά την ύπαρξη του άλλου.
Ο Κάρτερ με ενημέρωσε πως ήταν ένας απαιτητικός άνθρωπος που έδειχνε την γλυκιά του πλευρά μόνο στην Έμπονι. Ακόμα και μετά από τον ομηρικό τους καυγά πριν κάμποσα χρόνια, η Έμπονι ήταν ακόμα το αδύναμο σημείο του, παρόλο που εκείνη τον απέφευγε.
Ρώτησα τον Κάρτερ τί είχε παιχτεί τότε με τους δυό τους, γιατί δεν γνώριζα πολλές λεπτομέρειες, μου είπε όμως πως όσο η Έμπονι ήταν μικρότερη, είχε ερωτευτεί έναν θνητό και είχε δοκιμάσει να τον αλλάξει για να τον κρατήσει κοντά της. Ο νεαρός, τυφλωμένος από την αγάπη του για εκείνη δέχτηκε, μιας και ήθελε να την κρατήσει στη ζωή του και έτσι η Έμπονι προχώρησε στην Μεταμόρφωσή του.
Την ώρα τώρα που βρισκόταν εν μέσω της διαδικασίας, την έπιασε ο πατέρας της στα πράσα και την τράβηξε μακριά από τον νεαρό, τον οποίον έπιασε στα χέρια του και του έσπασε το λαιμό, για να τιμωρήσει την Έμπονι που τον παράκουσε.
Όπως ήταν λογικό, η Έμπονι έφυγε τρέχοντας, χωρίς να επιδιώξει καμία επαφή μαζί του και έπειτα από κάποια χρόνια, την πήρε ο πατέρας μου υπό την προστασία του.
Πάντα πίστευα πως η Έμπονι ήταν κάπως αυστηρή με την πατέρα της όλους αυτούς τους αιώνες, αλλά μετά τις λεπτομέρειες που έμαθα, δεν είχα και την καλύτερη διάθεση για το ραντεβού μας.
"Μπορώ από χιλιόμετρα να καταλάβω ότι τα έχεις πάρει" σχολίασε ο Κάρτερ. "Κοίτα μην πεις τίποτα και πλακωθείτε".
"Με προσβάλλεις" του είπα. "Εκείνος αποκλείεται να πει κάτι;"
"Ρέιβεν, με μένα μιλάς. Ξέρουμε και οι δύο ότι είσαι μια γλωσσού, πολυλογού και γκρινιάρα γυναίκα, ο ορισμός του μπελά. Παρόλα αυτά, είμαι ήδη τρελός για σένα, οπότε μην με κοιτάς με αυτό το βλέμμα, ξέρεις ότι έχω δίκιο. Σ' αγαπώ, αλλά είσαι γλωσσού. Παραδέξου το".
"Να πάρει, Κάρτερ" έκανα δήθεν θιγμένη.
Ο πατέρας της Έμπονι φορούσε ένα κατάμαυρο σακάκι και λευκό πουκάμισο, που έμοιαζαν σαν να είχαν βγει από άλλον αιώνα, είχε τα μαλλιά τραβηγμένα πίσω και ένα βλέμμα που σου έκοβε τα πόδια. Ασυναίσθητα, τραβήχτηκα πίσω και κόλλησα στο πλευρό του Κάρτερ, κοιτώντας τον Όμπερον λες και ήταν ο μπαμπούλας των παιδικών μου χρόνων.
"Κάρτερ Κέιν..." ψέλλισε κοιτάζοντας τον Κάρτερ από την κορυφή ως τα νύχια, με ένα αχνό χαμόγελο να διαγράφεται στα χείλη του. "Πάει τόσος καιρός".
Ο Κάρτερ του χαμογέλασε σοβαρά και του άπλωσε το χέρι. "Όντως. Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω, Όμπερον".
Εκείνος ανταπέδωσε την χειραψία και έπειτα έστρεψε την προσοχή του σε εμένα, που ένιωσα να ζαρώνω ακόμα περισσότερο. "Και η μικρή Ρέιβεν Μπλακ.." σχολίασε ζυγιάζοντάς με με το βλέμμα. "Ποιός να το περίμενε, Κάρτερ, ότι η μοίρα θα έμπλεκε τη ζωή σου τόσο πολύ με την ζωή της, ε; Απίστευτο δεν είναι; Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω, Ρέιβεν". Του έδωσα διστακτικά το χέρι μου, περιμένοντας να με δαγκώσει, αλλά εκείνος το μόνο που έκανε ήταν να το φέρει στα χείλη του κλειδώνοντας το βλέμμα μου με το δικό του και να το φιλήσει απαλά, σαν να ζούσαμε κάμποσα χρόνια πίσω. Η συμπεριφορά του και οι κινήσεις του ήταν μακράν εκτός εποχής, όπως και τα ρούχα του. Η όψη του θύμιζε βρικόλακα και αν ρώταγες ένα θνητό παιδί, πώς φανταζόταν τον Κόμη Δράκουλα, κάπως έτσι θα στον περιέγραφε. Γοητευτικό, χλωμό, επιβλητικό και τρομαχτικό, σε σημείο να θέλω να κλείσω τα μάτια μου. Παρόλα αυτά, δεν έκανε καμία απολύτως κίνηση που να μπορέσω να την ερμηνεύσω ως επιθετική, ή ανάρμοστη.
Μας έκανε νόημα να περάσουμε στο εσωτερικό του σπιτιού, που δεν ταίριαζε καθόλου με το δικό του παρουσιαστικό και χάθηκε για λίγο, όσο εμείς βολευόμασταν στο σαλόνι. Έφερε - για τους τύπους υπέθεσα, αλλιώς ήταν ηλίθιος - έναν δίσκο γεμάτο γλυκίσματα και κρουασάν, καθώς και τρία ποτήρια "τροφής".
"Σαν στο σπίτι σας" είπε και βολεύτηκε απέναντί μας, σταυρώνοντας τα πόδια και ακουμπώντας τα χέρια νωχελικά στα μπράτσα της πολυθρόνας. "Θα το εκτιμούσα, όμως, αν μπαίνατε κατευθείαν στο ψητό. Νιώθω πως δεν έχετε πολύ χρόνο για χάσιμο, επιπλέον, Κάρτερ, η συνοδός σου μοιάζει έτοιμη να θέλει να πέσει από το παράθυρό μου".
Το βλέμμα του Κάρτερ έπεσε παιχνιδιάρικο πάνω μου και έπειτα στράφηκε σε εκείνον. "Περίεργο παιδί, η Ρέιβεν" έκανε χαμογελαστός. "Όμως έχεις δίκιο, Όμπι, δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο".
Όμπι;
"Σας ακούω, λοιπόν" είπε εκείνος.
"Με λίγα λόγια..." έκανε ο Κάρτερ "Θέλουμε τη βοήθειά σου".
"Για να κάνετε, τι;"
"Η Βασίλισσα, Όμπερον. Η Βασίλισσα των Ξωτικών, μας κήρυξε πόλεμο".
"Επειδή..."
"Με λίγα λόγια, πάλι, επειδή θέλει την θέση του μπαμπά της Ρέιβεν, μόλις της πέρασε από το μυαλό ότι δεν μπορεί να το πετύχει στόχευσε στο να μας χωρίσει, έπειτα να κερδίσει εμένα και τώρα πήγε πάλι στον πρώτο της στόχο, τον οποίον διάνθισε κιόλας. Θέλει την αρχηγία και εκτός από αυτό, θέλει να μας αφανίσει".
Ο Όμπερον δεν μίλησε, παρά μόνο κοίταξε τον Κάρτερ σταθερά στα μάτια. "Και από εμένα τί θέλετε;"
"Συμμαχία" του είπα, παίρνοντας ξαφνικά θάρρος. "Θέλουμε να έρθεις με το μέρος μας, ενάντια στην Βασίλισσα και σε όσους συμμάχους θα μπορέσει να μαζέψει".
"Μου ζητάτε να πάρω μέρος σε μια αποστολή αυτοκτονίας".
"Έχε λίγο πίστη!" αναφώνησα. "Ποιός σου είπε ότι είναι χαμένη υπόθεση;"
"Την ξέρω την Βασίλισσα, καλύτερα από εσένα, Ρέιβεν" σχολίασε ο Όμπερον κοιτώντας με με εκείνα τα βαθιά μάτια, που έμοιαζαν να κοιτάζουν στα μύχια της ψυχής μου. "Είναι αδίστακτη".
"Δεν θα μας νικήσει, Όμπερον" δήλωσε ο Κάρτερ με αυτοπεποίθηση. "Όχι, αν έχουμε συμμάχους. Γι' αυτό είμαστε εδώ".
"Κάρτερ, σέβομαι την οικογένειά σου και εκείνη της Ρέιβεν" είπε ο Όμπερον. "Αλλά θεωρώ τρέλα αυτό που πάτε να κάνετε. Θα προτιμούσα να μην αναμειχθώ".
"Καλά, σοβαρά τώρα;!" έκανα κοιτώντας τον Κάρτερ. Εκείνος με σκούντηξε διστακτικά.
"Αυτή είναι η τελευταία σου λέξη;" ρώτησε τον βρικόλακα.
"Ναι".
Ο Κάρτερ αναστέναξε και σηκώθηκε όρθιος τραβώντας με από το χέρι. "Μάλιστα. Οπότε δεν υπάρχει χρόνος να σου ροκανίζουμε τον πολύτιμο χρόνο σου. Αντίο".
"Πας καλά;" του φώναξα. "Έτσι θα φύγουμε;!"
"Ρέιβεν, πάμε" επέμεινε εκείνος, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον Όμπερον που μας παρακολουθούσε σιωπηλός. "Δεν έχει νόημα".
"Εσύ πήγαινε αν θέλεις, Κάρτερ" του είπα με πείσμα. "Εγώ έχω ακόμα να κάνω μια κουβεντούλα με τον κύριο από εδώ".
Ο Όμπερον χαμογέλασε.
"Ρέιβεν, τί είπαμε πριν;" ψέλλισε εκείνος. "Πάμε να φύγουμε!"
"Παράτα με!" του φώναξα. "Δεν τελειώσαμε ακόμα!"
"Ρέιβεν! Μην κάνεις καμιά ανοησία!" Μπορεί να μαλώναμε, παρόλα αυτά το μόνο πράγμα που διάβαζα στα μάτια του ήταν ανησυχία και φόβος.
Και αγάπη.
"Αφησέ την, Κάρτερ" είπε ο Όμπερον χαμογελαστός. "Είμαι πολύ περίεργος να ακούσω τί θέλει να πει".
Του γέλασα ειρωνικά.
"Θα πολεμήσει και η Έμπονι" είπα απαλά. Με εκνεύριζε αυτός ο άνθρωπος. Είχε διαλύσει τη ζωή της κόρης του και τώρα ετοιμαζόταν να την αφήσει να ριχτεί στη μάχη, χωρίς να σκεφτεί καν το γεγονός να έρθει να την βοηθήσει. Ίσως έτσι η Έμπονι τον συγχωρούσε.
"Δεν είμαι υπεύθυνος για τις πράξεις της κόρης μου" είπε εκείνος σταθερά, χωρίς ίχνος συναισθήματος στη φωνή του. "Είναι μεγάλο κορίτσι τώρα πια".
"Είσαι υπεύθυνος" του είπα. Χα, και θεωρούσα τον δικό μου μπαμπά αυστηρό!
Το βλέμμα του με κάρφωσε και περίμενε να δει τί θα πω. Ο Κάρτερ είχε φαγωθεί να με τραβάει. Τον σκούντηξα. "Είσαι υπεύθυνος, Όμπερον. Γιατί νομίζεις πως η κόρη σου δεν θέλει να σε δει; Επειδή είναι καμιά ψωνισμένη, αλαζονική υποκρίτρια; Επειδή δεν εκτίμησε ποτέ αυτά που της πρόσφερες; Επειδή δεν έχει μάθει να αγαπά; Ή μήπως επειδή εσύ της πήρες τον μοναδικό άνθρωπο που αγάπησε σε όλη της τη ζωή;"
Ο Όμπερον σηκώθηκε όρθιος και με πλησίασε. Έκανα μερικά βήματα πίσω, χωρίς όμως να δείξω ότι φοβάμαι.
"Απάντησέ μου" είπα σταθερά. "Είναι όντως η Έμπονι το σκληρό τέρας που θέλεις να πιστεύουμε, ή είναι μια γυναίκα, της οποίας η ζωή καταστράφηκε από τον ίδιο της τον πατέρα; Και τώρα, που γνωρίζεις ότι θα ριχτεί με την θέλησή της σε μια μάχη εμφανώς επικίνδυνη που μπορεί να της κοστίσει τη ζωή, αντί να την βοηθήσεις, διαλέγεις να κόψεις κάθε δεσμό μαζί της και να την αφήσεις να πέσει μόνη, να μείνεις μόνος εδώ σαν τον τελευταίο λιποτάκτη. Ομολογώ πως περίμενα κάτι καλύτερο από εσένα, Όμπερον. Είχα ακούσει και το θάρρος και την τιμή σου από τον πατέρα μου και περίμενα αυτά να είναι τα πρώτα χαρακτηριστικά που θα έβρισκα σε εσένα στην πρώτη μας γνωριμία. Αντ' αυτού, ξέρεις τί βρήκα; Ένα δειλό πλάσμα, που δεν έχει καν το θάρρος να απολογηθεί στην κόρη του για την συμφορά που της προκάλεσε. Θα φύγουμε, Όμπερον και δεν θα σε ενοχλήσουμε ξανά, αλλά θέλω πρώτα να ακούσεις κάτι". Το βλέμμα του καρφώθηκε στο δικό μου. "Πέρασες όλη σου τη ζωή κατηγορώντας την Έμπονι που δεν ήθελε να κρατήσει επαφή μαζί σου, χωρίς να σκεφτείς ποτέ αν είχε όντως δίκιο ή όχι. Ελπίζω απλά, πως όταν αποφασίσεις να αναλογιστείς τα λάθη σου, να μην είναι πολύ αργά".
"Όχι ότι δεν σου έχω θυμώσει" σχολίασε ο Κάρτερ στον δρόμο της επιστροφής "αλλά καλά του τα 'πες".
"Δεν μας κέρδισε κάτι, Κάρτερ" είπα. "Δεν θα μας βοηθήσει".
"Το ξέρω" σχολίασε και με αγκάλιασε από τους ώμους. "Αλλά τουλάχιστον, υποστήριξες την Έμπονι. Δεν νομίζω να το έχει κάνει κανένας αυτό τους τελευταίους αιώνες".
"Δεν μας άφηνε" του είπα. "Η Έμπονι είναι κλειστός άνθρωπος, δεν δείχνει εύκολα τα συναισθήματά της και κρατά αποστάσεις από τους πάντες. Αυτό την κάνει να μοιάζει αλαζονική και απόμακρη. Μέχρι να μου πεις τον λόγο για τον οποίο έκοψε επαφή με τον πατέρα της, το ίδιο πίστευα κι εγώ".
"Είμαι σίγουρος πως θα εκτιμούσε πολύ το γεγονός ότι την υπερασπίστηκες τόσο σθεναρά, αν μάθαινε για την συνάντηση με τον πατέρα της".
"Δεν με ενδιαφέρει να το μάθει" είπα. "Μου αρκεί που το έκανα. Ξέρεις γιατί;" Τα γαλάζια του μάτια καρφώθηκαν στα δικά μου με απορία. "Γιατί βαθιά μέσα μου, σκέφτηκα πως θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση της Έμπονι. Αν ο μπαμπάς μου δεν είχε αποδεχτεί κάποια πράγματα..."
"Τα αποδέχτηκε όμως" με καθησύχασε εκείνος περνώντας το χέρι του από το μάγουλό μου. "Δεν έχει νόημα να σκέφτεσαι έτσι πια".
Του χαμογέλασα.
"Εξάλλου, ο μπαμπάς σου με λατρεύει. Κατά βάθος".
Εκείνο το βράδυ που άργησα να ανέβω στο δωμάτιό μου, αποφάσισα να χαλαρώσω λίγο μπροστά στο τζάκι διαβάζοντας ένα βιβλίο. Είχα απορροφηθεί εντελώς στην υπόθεση, όταν έπιασα με την άκρη του ματιού μου μια φιγούρα να με πλησιάζει. Ήρθε μπροστά μου και βολεύτηκε στην πολυθρόνα μου.
"Έμπονι;"
Η Έμπονι δεν μίλησε καθόλου. Τύλιξε τα χέρια της γύρω μου και έριξε το κεφάλι της στον ώμο μου, σφίγγοντάς με στην αγκαλιά της. Έπειτα από κάποιες φορές που ρούφηξε την μύτη της, ηρέμησε.
Ποτέ δεν έμαθα από που πληροφορήθηκε για την συνάντησή μας με τον πατέρα της. Δεν την ρώτησα και ποτέ μετά από αυτό το περιστατικό. Και δεν ανέφερα εκείνη την νύχτα σε κανέναν, ούτε καν στον Κάρτερ. Ήταν κάτι μεταξύ εμού και της Έμπονι και δεν ήθελα να το μοιραστώ με κανέναν άλλον. Η σιωπηλή της ευγνωμοσύνη ήταν περισσότερο από όσο θα τολμούσα ποτέ να ζητήσω.
Εκείνο το βράδυ, η αρχική, αλύγιστη εικόνα της Έμπονι που είχα στο μυαλό μου έσπασε και στην θέση της έμεινε ο πραγματικός της εαυτός, η αληθινή, εύθραυστη ξαδέλφη μου.