Ήταν δύσκολο εκείνες τις μέρες να το σκάω από το σπίτι, κατά μία έννοια.
Αλλά από την άλλη, ήταν όλοι τόσο απορροφημένοι στο σχέδιό τους να βρουν τον Κάρτερ που με άφησαν στην ησυχία μου για να μην μου τον θυμίζουν.
Όσο όλοι ήταν μαζεμένοι στην τραπεζαρία, εγώ άνοιξα το παράθυρο και βγήκα έξω. Με ένα απλό βήμα στο κενό βρέθηκα στην μπροστινή αυλή και χωρίς να το σκεφτώ, χώθηκα στο δάσος.
Ο προορισμός μου ήταν η Λέιτον Μπιτς.
Ο καιρός ήταν ψυχρός, μιας και ήταν ήδη απόγευμα, αλλά κανένας εξωτερικός άνεμος δεν τρύπαγε το δέρμα μου. Η κακή μου διάθεση οφειλόταν στον χαμό του Κάρτερ και δεν ένιωθα πως θα μου περνούσε ποτέ, μέχρι να τον βρω. Περπάτησα πολύ περισσότερο από όσο χρειαζόταν για τη Λέιτον Μπιτς και έτσι αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω μόλις το κατάλαβα. Μόλις έφτασα στη γνώριμη γκρίζα παραλία και βρήκα τον βράχο όπου είχα καθίσει με τον Κάρτερ, απέστρεψα το βλέμμα μου.
Και υποσχέθηκα ακόμα μια φορά στον εαυτό μου ότι θα τον βρω και θα τον φέρω πίσω. Ό, που και να έχει πάει.
Ξάπλωσα στη γκρίζα σαν στάχτη άμμο και έστρεψα το βλέμμα μου στον ωκεανό, περιμένοντας μια απάντηση από τα κύματα.
Τί να μου πουν κι αυτά; Σάμπως γνώριζαν πού διάολο είχε πάει ο Κάρτερ; Ήξεραν ποιά τρύπα τον κατάπιε και αρνούνταν να τον ξεράσει;
Αυτά τα ήξερα εγώ, αλλά τον τελευταίο καιρό ήμουν πολύ αδύναμη και δεν με άφηναν καν να πλησιάσω τη Χώρα. Και δεν το διακινδύνευα καν να πάω ως τη Χώρα, να δοκιμάσω να πάρω πίσω τον Κάρτερ και να χάσω. Η Βασίλισσα κέρδιζε δυνάμεις όσο εγώ έχανα δυνάμεις μακριά του. Δεν με εμπιστευόμουν. Οι δυνάμεις μου δεν αρκούσαν ούτε καν για να ταξιδέψω μέχρι το κοντινότερο σημείο για να ανοίξω μια πύλη.
Αν μπορούσα.
Γιατί από τότε που ο Κάρτερ χάθηκε, η Βασίλισσα σφράγισε όλες τις πύλες προς τη Χώρα. Οι Νεράιδες μπορούσαν να μπαινοβγαίνουν, αλλά κανείς δεν μπορούσε να μπει.
Μας είχαν αποκλείσει, ένας ακόμα λόγος που με έκανε να πιστεύω ότι η Βασίλισσα είχε με κάποιον τρόπο βρει τον Κάρτερ.
Μπορεί να ήταν ευσεβής πόθος, αλλά το ένστικτό μου, μού έλεγε ότι ο Κάρτερ ήταν στη Χώρα. Δεν ήξερα όμως απολύτως το γιατί.
Περνούσε καλά; Ήθελε να φύγει; Ήθελε να κάτσει; Ένιωθε κάτι να του λείπει;
Με θυμόταν;
Την τελευταία ερώτηση δεν μπόρεσα να την σκεφτώ καθαρά. Φοβόμουν την απάντηση. Είχα επίσης σκεφτεί να καλέσω τον Κάρτερ με την σκέψη μου.
Το είχα κάνει και είχα αποτύχει παταγωδώς. Το μυαλό μου συναντούσε ένα τεράστιο τοίχος όταν δοκίμαζα να εισχωρήσω στο δικό του. Η Βασίλισσα, ή όποιος τον είχε βρει τέλος πάντων, είχε φροντίσει να του κλείσει τις διόδους επικοινωνίας με την παλιά του ζωή.
Ο ήχος των κυμάτων με τύλιξε ξαφνικά και ο αέρας έφερε σταγόνες στο πρόσωπό μου. γύρισα στο πλάι και έκλεισα τα μάτια.
Προσπάθησα να ονειρευτώ τον Κάρτερ και στη φαντασία μου, τίποτα δεν είχε γίνει.
Δεν είχε περάσει μέσα από την Αψίδα των Φτερών και δεν είχε χάσει τη μνήμη του. Δεν με είχε ξεχάσει και ήταν ακόμα στο Σάντοουφορτ Μουρ. Ο Κάρτερ ήταν ακόμα εκεί και μόλις θα πήγαινα, θα με έπαιρνε αγκαλιά και θα ...
"Τι διάολο κάνεις μόνη σου εδώ πέρα;"
Γύρισα απότομα αριστερά για να βρω τον Τζον ξαπλωμένο δίπλα μου σε μια νωχελική στάση. Τον τελευταίο καιρό είχε αποκτήσει μια περίεργα γλυκερή συμπεριφορά, κάτι που με έκανε να κρατάω επιφυλάξεις.
"Φύγε, Τζον" έκανα και του γύρισα την πλάτη.
"Μαζί θα φύγουμε. Κάνει ψόφο εδώ πέρα. Εντάξει, ξέρω ότι δεν μπορείς να αρπάξεις γρίπη, αλλά εγώ μπορώ. Πάμε πριν ξεπαγιάσω".
"Φύγε Τζον" επέμεινα. "Δεν έρχομαι".
"Οι γονείς σου με διέταξαν να σε φέρω πίσω" είπε. "Δεν πάω πουθενά χωρίς εσένα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα σε κουβαλήσω πίσω με το ζόρι".
Κάρτερ.
Ο Κάρτερ έλεγε κάτι τέτοια. Έκλεισα τα μάτια μου εμποδίζοντας τα δάκρυα.
"Έλα τώρα, Ρέιβεν" είπε ο Τζον πιο μαλακά. "Θα τον βρούμε τον Κάρτερ, το ξέρεις. Δεν ωφελεί σε τίποτα να κάθεσαι εδώ και να κλαις τη μοίρα σου. Εσύ φώναζες δύο μήνες τώρα πως ο Κάρτερ είναι εκεί έξω και τώρα τι; Σχεδιάζεις να κάτσεις εδώ μέχρι να παγώσει το αίμα σου; Συγνώμη, λογοπαίγνιο".
"Τζον, αν ήρθες να μου κάνεις κήρυγμα-"
"Για όνομα του Θεού, Ρέιβεν!" ξέσπασε εκείνος. "Σου αρέσει η αυτολύπηση; Είσαι μαζόχα; Έτσι τη βρίσκεις εσύ; Πάρε τα πόδια σου σε παρακαλώ και γύρνα σπίτι! Πρέπει να βρούμε τον Κάρτερ!"
Κοίταξα τον Τζον με γουρλωμένα μάτια. Το σοκ του ότι υπερασπίστηκε τόσο κάποιον του είδους μου με έκανε να σηκωθώ όρθια.
"Θα έρθω" είπα. "Αλλά μόνο επειδή γυαλίζει το μάτι σου. Τον Κάρτερ θα τον βρω μόνη μου. Είναι δική μου δουλειά και δεν θέλω να ανακατεύονται άλλοι".
"Τί πάει να πει τώρα αυτό;"
"Τίποτα που να σε αφορά" του είπα.
Η Έμπονι έστελνε μηνύματα με το τζάκι σε όλους μας τους συμμάχους. Ο Σνέικ είχε βαλθεί να μελετά τρόπους εξόντωσης των Νεράιδων. Ο μπαμπάς και η μαμά μου κάθονταν στη τραπεζαρία με ένα μάτσο χαρτιά μπροστά τους. Ο Ντέβερελ και ο Βλαντ ήταν άφαντοι. Ο Έρικ με τη Σουζάνα ήταν στο δικό τους αρχηγείο. Ο Κρις και η Σκάι στέκονταν αγκαλιασμένοι με το βλέμμα έξω από το παράθυρο και χωρίστηκαν μόλις με είδαν.
"Μπορείτε να μην το κάνετε αυτό κάθε φορά που μπαίνω στο δωμάτιο;" ξέσπασα. "Επειδή χάθηκε ο Κάρτερ, δεν πάει να πει πως δεν αντέχω να βλέπω ζευγάρια.Δεν φταίτε εσείς, έτσι κι αλλιώς".
"Ρέιβεν..." η Σκάι έκανε να έρθει πιο κοντά μου αλλά της κούνησα το χέρι.
"Άσ' το, Σκάι, δεν χρειάζεται" είπα χαμογελώντας πικρά. Στράφηκα στους υπόλοιπους. "Έχουμε κανένα νέο;"
"Κανένα" απάντησε ο πατέρας μου. "Οι πύλες για την Χώρα των Νεράιδων είναι σφραγισμένες. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να μπούμε".
"Κάτι θα υπάρχει!" ξέσπασα. Η Σκάι κράτησε μια κοφτή ανάσα. Δεν ήμουν σίγουρη γιατί, αλλά ο Κρις της κράτησε το χέρι με νόημα. "Δεν μπορεί να μην υπάρχει κάτι..."
"Η Βασίλισσα έχει κόψει όλες τις οδούς επικοινωνίας, γλυκιά μου". Τα λόγια της μητέρας μου ακούστηκαν σαν λόγια παρηγοριάς στον τρελό. Μην ανησυχείς, σου έχει στρίψει η βίδα, αλλά κάτι θα κάνουμε.
"Ο Ντέβερελ; Ο Βλαντ; Κάτι θα βρήκαν".
"Τίποτα" πετάχτηκε η Έμπονι. "Πήρα μόλις ένα μήνυμα από τον Τζον. Τους συνάντησε και γυρίζουν μαζί. Ο Τζον ήρθε και σε βρήκε;"
"Σας τα πρόλαβε;" έκανα ειρωνικά. "Σας είπε μήπως ότι σκοπεύω να αυτοκτονήσω;"
"Ρέιβεν!" Η φωνή του Κρις ήταν αυστηρή, επίπεδη.
"Ασφαλώς και δεν σκοπεύω, χαλάρωσε. Υπήρχε περίπτωση να κλοτσήσω τη ζωή μου, τώρα που έχω σκοπό να βρω τον Κάρτερ;"
Ο πατέρας μου σηκώθηκε όρθιος και με πλησίασε απειλητικά. "Εσύ, δεν θα κάνεις τίποτα. Το έχουμε αναλάβει εμείς".
"Κι εσύ, γελιέσαι αν νομίζεις ότι θα κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια όσο η ανώμαλη η Βασίλισσα έχει τον Κάρτερ στη Χώρα των Νεράιδων".
"Μην μου υψώνεις την φωνή".
"Μην με αναγκάζεις".
Το χέρι του Κρις με έπιασε από τη μέση και με έσυρε σχεδόν πίσω. "Ηρεμήστε, παιδιά, όλοι το ίδιο θέλουμε, απλώς έχουμε διαφορετικές προσεγγίσεις".
"Η Ρέιβεν έχει τις λάθος προσεγγίσεις" σχολίασε ο πατέρας μου και πήγε προς την κορυφή του τραπεζιού. "Γι' αυτό και αναγκάζομαι να πάρω δραστικά μέτρα".
"Μην τολ-"
"Ρέιβεν, θα μείνεις κλειδωμένη στο δωμάτιό σου, μέχρι να βρούμε και να φέρουμε τον Κάρτερ πίσω. Θα ρίξουμε ένα ξόρκι, το οποίο θα σε εμποδίσει από το να βγεις από εκεί μέσα χωρίς βοήθεια. Και μην τυχόν δοκιμάσει κανείς από εσάς - ναι, Κρις, για σένα το λέω, ξέρω τί αδυναμία έχεις στη Ρέιβεν - να την βοηθήσει. Θα μείνει κλειδωμένη. Για το καλό της".
Το σοκ μου ήταν τόσο που δεν μπόρεσα να βγάλω λέξη. Μόνο όταν ένιωσα τον Τζον από πίσω μου να με τραβάει μαλακά έξω από το δωμάτιο, άρχισα να φωνάζω.
"Μπαμπά! Είσαι σοβαρός;!"
"Ρέιβεν, δεν πρόκειται να ρισκάρω να χάσω κι εσένα, το καταλαβαίνεις; Ο Τζον θα σου φέρνει φαγητό κάθε λίγες μέρες και θα σου κρατάει συντροφιά μέχρι να βρούμε και να φέρουμε τον Κάρτερ. Ως τότε, δεν θα βγεις ούτε στο μπαλκόνι, συνεννοηθήκαμε;"
Δεν απάντησα. Τον κατακεραύνωσα με το βλέμμα και άφησα τον Τζον να με βγάλει από το δωμάτιο. Μόνο που ακόμα δεν είχα πει την τελευταία μου λέξη. Αποσπάστηκα από την λαβή του Λυκανθρώπου που αναστέναξε και έχωσα το κεφάλι στο άνοιγμα της πόρτας.
"Κανένα ξόρκι δεν θα με κρατήσει μακριά από τον Κάρτερ" είπα και έπειτα ανέβηκα στο δωμάτιό μου, όπου παρακολούθησα την Έμπονι να δένει με μαγικά την πόρτα και το παράθυρο.
Ήμουν φυλακισμένη.