Enrique
Hell. The day I'd been dreading for weeks had arrived. Ang araw na lilisanin ko ang France. Bakit ba ako pumayag sa kagustuhan ng biological mother ko na sa Pilipinas ko ipagpatuloy ang college studies ko?
Bumangon ako sa kama. Hindi ko kinalimutang ayusin uli iyon, isang bagay na nakasanayan ko na tuwing umaga. Nang maliit kasi ako ay si Tita Sophie ang nag-aayos ng pinaghigaan ko. I loved that woman so much, ayoko siyang nahihirapan kaya pinag-aralan kong ligpitin ang sarili kong kama at mga kalat.
Nagsuot ako ng T-shirt at jeans bago bumaba sa unang palapag ng chateau na tahanan namin sa Bordeaux, France. Pumunta ako ng kitchen.
There she was. Sophie Saavedra Delhomme. My father's beautiful wife. My wonderful stepmom. Binibigyan niya ng grape juice sina Elford, Ellis at Essex.
I hugged Tita Sophie from behind around her waist. "Morning, Tita Sophie."
"Morning. Nakahanda na ba ang baggage mo, Rique?"
"Yeah." But I don't really feel like going to the Philippines, Tita. Pinigilan kong sabihin iyon sa kanya.
My biological mother didn't want me. Tanggap ko na iyon and honestly, it didn't bother me much any more. How could it? I already had a very loving family in France.
Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit biglang tumawag si Mommy two months ago at pinilit akong tumira at mag-aral sa Pilipinas. Hindi ako naniniwalang gusto na niyang gampanan ang papel bilang tunay na ina ko.
Still, pumayag ako sa demand ni Mommy. Hindi ako pinilit nina Dad at Tita Sophie, hinayaan nila akong magdesisyon sa sarili ko. Although I'd long given up on building a good relationship with my mom, hindi pa rin nagbabago ang katotohanan na biological mother ko siya. Wala ako sa mundo ngayon kung hindi dahil sa kanya, and if only because of that, pinagbigyan ko siya kahit hindi bukal sa loob ko.
"I'll miss my Enrique." Tita Sophie patted my cheek affectionately.
"I'll miss you too, Tita." Smiling, I hugged her tighter to me and kissed the side of her neck.
"Palagi mo na lang niyayakap at hinahalikan si Mommy, Kuya Rique. She's not your girlfriend, you know," sabi ni Samantha.
"I just like how she smells, sis. Wala pa akong nakikilalang babae na kasimbango ni Tita Sophie."
"One day, you'll meet a special girl and you'll get addicted not just to her scent, but everything about her, Rique," my father, Ezequiel Delhomme, said. "Gaya ng nangyari nang makilala ko ang Tita Sophie mo. Naging adik ako sa kanya," he half-jokingly added.
Filipina rin kaya ang magiging special someone ko? I wondered to myself.
Ihinatid ako ng family ko sa Charles de Gaulle Airport sa Paris. Panggabi ang flight ko to Manila. May private jet ang Delhommes pero mas pinili kong mag-commercial flight. Hindi naman ako pa-VIP o pa-impress na tao.
Isang malaki at pahabang backpack lang ang dala ko na puwedeng hilahin dahil may mga gulong iyon.
"Mag-aral ka pa ring mabuti kahit wala ako, angel. Huwag puro boy bands," bilin ko kay Samantha.
She pouted. "Bakit kay Mommy, palagi kang sweet, Kuya Rique? Pero sa akin, istrikto ka."
"Because you're my little sister. Nag-promise ako noon kina Dad at Tita Sophie na poprotektahan kita. Now give me a goodbye kiss."
She kissed me in the cheek. "Mami-miss ka ng friends ko na may crush sa iyo, Kuya Rique."
Natatawa lang na hinaplos ko ang pisngi ni Samantha. Kahit napakabata pa ay takaw-atensiyon na ang gandang taglay niya. She had golden brown curly hair. Maputi siya at napakapula ng mga labi. Like an angel indeed.
Bumaling ako sa triplets. "Magpapakabait kayong tatlo. Huwag n'yong pahirapan si Tita Sophie sa pag-aalaga sa inyo."
"Kuya Rique, kailan ka babalik?" tanong ni Elford.
"December. Dito ako magki-Christmas kasama n'yo of course."
Nagpaalam na rin ako sa parents ko. I hugged Tita Sophie for the last time.
Tinapik-tapik ako ni Dad sa likod. "Puntahan mo agad ang Tito Harvey mo pagdating mo sa Pilipinas, Rique," bilin niya.
Si Tito Harvey ang President/CEO ng mga business namin sa Philippines. Malapit siya sa buong family namin kaya Tito Harvey ang tawag ko sa kanya.
"I will, Dad. I'll go inside now. Love you all, guys."
Sixteen hours later, nakarating ako sa NAIA. Taun-taon ay nagpupunta kami ng pamilya ko sa Pilipinas para bisitahin ang family ni Tita Sophie pero ngayon lang ako mananatili rito nang matagal mula nang kunin ako rito nina Dad at Tita Sophie twelve years ago.
Pumunta ako sa coffee shop sa airport na meeting place namin ni Mommy. May kausap siya sa cell phone. Wala akong makapang pananabik sa dibdib ko nang makita ko siya. May time na uhaw na uhaw ako sa atensiyon at pagmamahal niya pero hindi niya iyon ibinigay sa akin at ngayon, hindi ko na siya hinahanap-hanap.
Napansin niya ako. "Enrique is here. See you later, darling," paalam niya sa kausap bago itinago ang cell phone. "You're late," sita niya sa akin pagkatapos.
My mom was wearing oversized sunglasses but despite that, hindi ko maiwasang mapansin na ang laki ng tanda ng itsura niya compared kay Tita Sophie. Si Tita Sophie kasi, mukhang nasa twenties lang.
Dinampot ni Mommy ang designer bag sa tabi niya at tumayo. "We have to hurry up. May pupuntahan pa ako."
Nice to see you again too, Mom, sa isip-isip ko habang sumusunod sa kanya. No hug or kiss from her. I was not surprised at all. Mas magugulat ako kung nagkaroon siya ng change of heart sa akin. Because, to tell the truth, I didn't think my mom had a heart.
A black large SUV stopped in front of us. I disliked the vehicle at first sight. It was too bulky for my taste. I preferred sleek sports cars.
May lalaking naka-barong na lumabas sa unahan ng sasakyan at binuksan ang pinto sa likuran. Sumakay kami ni Mommy.
Tumingin ako sa driver at lalaki sa front passenger seat. They both looked sinister, like goons or bodyguards.
"Whose car is this?" tanong ko kay Mommy.
"Joben."
"Who's he?"
"Congressman Joben Antares. My fiancé."
So, she was engaged to a politician. That was news to me.
"Congratulations," I said.
"No need to be sarcastic now, Enrique."
Hell. Hindi naman ako sarcastic. I was trying to have a conversation with her. Para kasi kaming mga estranghero sa isa't isa na hindi nag-uusap sa sasakyan samantalang biological mother ko siya. I should've just shut my mouth.
Huminto kami sa tapat ng isang mataas na condominium building.
"Ibinili kita ng place na mapag-i-stay-an mo habang nag-aaral ka rito. Let's go."
Pumasok kami ni Mommy sa condominium building, sumakay ng elevator at lumabas sa fifteenth floor. A minute later, nasa loob na kami ng isang condo unit. Halatang inayos iyon para magustuhan ng isang teenager. Cool ang wall paint at mga furniture, may malaking TV at iba pang modern appliances and gadgets.
"Malapit lang ito sa new school mo. Hindi ka mahihirapan sa pagpasok. Like it?" tanong ni Mommy, tila nasisiyahan sa sarili dahil nag-take siya ng time para hanapin at ihanda ang place na ito para sa akin.
"You shouldn't have bothered, Mom. Puwede naman akong mag-stay sa house namin sa The Abbey," walang latoy na sabi ko. Ewan ko kung bakit nag-expect ako na sa house niya ako patitirahin habang nasa Pilipinas ako kaya nadismaya ako nang dalhin niya ako rito.
"Nag-iinarte ka ba, Enrique? Hindi ka nagagandahan rito dahil maliit ito kung ikukumpara sa properties ng ama mo? You spoiled brat. Unang araw mo pa lang rito pero pinag-iinit mo na ang ulo ko."
"I wasn't complaining, Mom. Nagpapakapraktikal lang ako. May iba naman akong matutuluyan, hindi mo na kailangang gumastos para sa akin."
"Gusto kong dito ka tumira, hindi sa bahay ng Dad mo, at susundin mo si Mommy. Alright?" Para bang isa akong batang munti sa tono ng pananalita niya. Ganoon rin niya ako kausapin kapag mayroon siyang gustong ipagawa sa akin nang bata ako. "Alright, Enrique?" ulit niya nang hindi ako sumagot.
"Yeah, fine," sabi ko, exasperated.
"Good boy." Tumingin siya sa relos niya. "Iiwan na kita rito. Magkikita pa kami ni Joben."
Pagkaalis ni Mommy ay hinubad ko ang backpack at ibinaba sa couch. Inilibot ko ang paningin sa makulay ngunit tahimik na condo unit. I was already missing home as early as now.