Hastanedesiniz. Yorgunsunuz. Bitmişsiniz. Ve gözlerinizi açtığınızda ilk gördüğünüz insan İsimsiz. Nasıl hissederdiniz?
Berbat!
Tepemde dikilip bana bakıyordu. Ve bundan oldukça rahatsızdım. Ama söylemek için yeterince gücüm yoktu. Neyse ki, Gül anladı olayı da, İsimsiz'i iterek öne geçti ve yanıma oturdu.
"Kuşum, Ada'm, nasılsın?"
"Çiçeğim! Noldu sana?"
"Böceğim, otum, malım... Bu ne be?" diye taklidini yaptı Doruk Gül'le Seren'in.
İstemsizce gülümsedim.
Hani bitkin hissedersiniz ya hayatta. Hah, işte ben de tam öyleydim o an. Ağzıma zorla yedirmek istediler, yemedim. Güldürmek istediler, gülmedim. Konuşmadım bile. Konuşmak için kılımı kıpırdatmadım. Bugün sadece olanları hatırlayıp sessizliğime gömülmek istiyordum.
Eğer şu 4 salak izin verselerdi!
"Emree, pabucu yarım, çık dışarıya oynayalım!"
"Doruk İ phone'sa You ne?"
"Emre bu ne Allah aşkına odayı terket!"
"Yok lan çok komik bence."
"Bence de sence aşkım."
"Ay, ay, Serengillere bak, kerimcanı aratmıyor maşallah!" dedi Gül.
"Koray Avcıysa, Aleyna Tilkiyi vursun"
"Mal-mal konuşup canımı sıkma benim Emre" dedi İsimsiz sonunda. Bu kadar dayanması bile mucizeydi doğrusu.
"Ya kanka bak!"
Parmağıyla bir yeri işaret edince Emre, hepimiz oraya baktık ama bir şey göremedik.
"Ne diyon lan?" diye sordu Doruk.
"Aleyna geçiyor! Zaaaa"
"Seren çıkar şu patavatsızı dışarı!" dedi Gül. Hepimiz Gül'e minnettar gözlerle bakarken Seren Emre'yi alıp dışarıya çıktı.
Gül Doruk'a kaş-göz yaparak "E hadi biz de bir kahve alıp gelelim madem" dedi ve kalkıp odayı terkettiler.
"Kaldık mı ikimiz" dedim sonunda gülümseyerek.
"Kaldık maalesef" dedi umursamazca. Hey, birisi bana yardım etsin, BURADA BAY UMURSAMAZLA BİR OTURUYORUM ŞU AN!
Sanki saatlerle konuşuyormuşum gibi yaptığı tavrıyla sinirlendim ve "Bok kafalı" dedim.
"Anlamadım?"
"Anlamazsın zaten."
"Ada, seni hastaneye getiren benim. Canımı sıkma."
"Sen getirmeseydin bile beni bulup getiren olacaktı. Hem söylesene, neden beni takip ediyordun? Çocuk muyum ben?"
"Bu soğuk havada dışarıya incecik kazakla çıkacak kadar çocuksun evet."
"Annem değilsin."
"Olamam zaten, kadın bile değilim."
"Çok mantıklısın, biliyor musun? Bence şu üstün zekanı derslerine verirsen herkesten başarılı ola bilirsin, ne dersin?"
"Seni kim koruyacak sonra?"
"Beni korumana ihtiyacım yok."
"Bal gibi de var."
"Beni normal tanımıyorsun bile! Geçmiş karşıma, laga-luga yapıyorsun."
"Tanıyorum. Ben herkesi tanırım."
"Egona sıçayım."
"Ego güzeldir."
"Senin egon, benim legom."
"Tabi."
"Tanımadığın insanla bu kadar rahat konuşamazsın bence."
"Kim-kimi tanımıyormuş?"
"Sen beni. Ha tabi, ben seni hiç tanımıyorum, orası ayrı. Bay Gizemli İsimsiz"
"Seni yeterince tanıyorum."
"Hadi ya, anlatsana beni bana biraz. Bakalım bir şeyler öğrene bilecekmiyim senden."
"Duygusalsın, ama bunu saklamayı başara biliyorsun. Güçlüsün. Aslında, güçlü olmaya mecbursun. Hayat böyle yaptı seni. Kızlar hep şakalaştığında içinden kahkahalarla gülerken, dışarıya sadece küçük bir gülümseme yansıtıyorsun. Soğuk görünmek istiyorsun, ama aslında cıvıl-cıvılsın. Hayatta kimsesiz olduğunu düşünüyorsun. Yalnızlığın yüzünden hiç kimseye güvenmiyorsun. Kızlara bile. Annen-baban olsaydı her şeyin bambaşka olacağını düşünüyorsun hep. Bazen dalıp gidiyorsun. Seks yapmayı falan takmaman aşka inanmamanı gösteriyor. Ya da inanıyordun, bir ve ya bir kaç kişi yüzünden artık aşka boktan başka bir isim veremiyorsun. Ve beni ilk gördüğün anda benden fena etkilendin, ama birazdan bunu da inkar edeceksin. Bu arada ağzını kapat, toz girmesin."
Dediğiyle kendime gelip ağzımın açık olduğunu farkettim ve dayanamayarak kahkaha atmaya başladım. Kendi halime gülüyordum.
Deli miyim neyim?
"Psikoloji okuduğunu bilmiyordum"
"Okumadım zaten. Hayat tecrübesi. İyi gözlemciyimdir."
"Bari bir ismini bilseydim."
"Bilemezsin."
"Öğreneceğim."
"Öğrenemezsin"
"Sevimsizsin"
"Konuşkansın."
"Delisin."
"Hastasın ve şu an susman gerek, kendini yoruyorsun. Hadi ben dışarıdayım, bir ihtiyacın olursa beni değil, hemşireyi çağır."
"Odun."
Odadan çıktıktan sonra benim hakkımda söylediklerini düşündüm. Sadece bir kaç ayda beni bu kadar tanıması bence imkansızdı.
Ya bu çocuk çok zekiydi,
Ya da beni önceden tanıyordu.
İkinci olmayacağına göre... Ama birinci de olamazdı.
Kafam karıştı.
"Gül bu kutu siyah!"
"Değil Doruk. Lacivert. Dikkatle baksan görürsün zaten."
Odaya kavga içinde girdiler. Daldılar aslında.
"Canım renk körü müsün? Siyahı lacivert görmek de ne demek?"
"O siyah değil! Siyah deyip durma şuna!"
"Gül haksızsın."
"Haklıyım."
"Bu siyah."
"Ada'ya soralım."
Ben de dikkatler ne zaman bana gelecekti diye düşünüyordum tam.
"Ada, bu kutu ne renk?"
Dikkatlice kutuya baktım. Kutu lacivertti, hem de benim en sevdiğim türünden lacivert.
"Siz bu kutuyu nerede buldunuz?"
"Ha, kapıya bırakmışlardı. Üzerinde Ada'ya yazıyor."
Bana mı? Kimden?
"Kimdenmiş?"
"Bilmiyoruz. Al bak."
Uzattığı kutuyu aldım. Korkarak içini açtım.
İçinde en sevdiğim çikolatalardan vardı.
Çikolataların altında küçük bir not.
Hatıralarımızdan bir kaç kare...
Notu alıp altına baktım. Bir kaç fotoğraf vardı. İlk fotoğrafda ben vardım. İkincisinde de. Üçüncüde. Onunlaydım.
Lanet olsun! Bu da nereden çıkmıştı şimdi?
"Ne var kutuda Ada?" diye sordu Gül merakla.
"Hiç bir şey" diye kısa kestim.
Kaç yıl sonra, deli gibi aşık olduğum adam, benden ne isteye bilirdi ki?
MERHABA OKUYUCULARIM. GEÇEN DEFA KOYDUĞUM HEDEFE BİRAZ GEÇ ULAŞTIK AMA SONUNDA BAŞARDIK. LÜTFEN YENİ BÖLÜMÜN GELMESİNİ İSTİYORSANIZ YORUMU VE YILDIZI ESİRGEMEYİNİZ. Seviliyorsunuz.
XXX
Hedef: +15 yorum, +35 vote