(AN: gagawin ko na tong TENTH CHAPTER. Baka di ko magawa ng tama dahil 1. Sobrang ingay ng kapatid ko 2. Ang baho ko, nadidistract ako. Hahaha owell, dedicated to rienizzia thank you sa msg mo. Mas lalo akong ginanahan na ipagpatuloy to at sa lahat ng readers na nagmemesssage :) di kayo mareplyan agad dahil busy ng onti pero pag maluwag ang sched. Magrerepz ako. Nag hahang din kasi ang aking watty. Facebook friends tayo? :) )
SYDNEY POV
I was more than a hundred percent sure that I have moved on? But why did I found myself crying again?
After a day, Yuri handed me a letter from her. I traced my fingers on the sheets. I wonder what she looks like nung sinulat nya 'to. I wonder where she wrote this or how she wrote this.
Sydney, (the one that got away)
Thank you for everything.
Thank you for making me feel again.
Thank you for our little journey.
I wanted to write you more pero alam kong hndi ka interesado. So i will keep this letter short.
Have a beautiful life, Sydney.
I am letting go now.
I love you.
She also sent a photo. I found myself running out of air. I was already crying. Nakita ko last photo namin together.
Bigla kong naalala. Today is her birthday.
I ran out of my room. I took a jacket. Umuulan. Nagpaalam ako kay manang Bel at agad nag taxi papunta sa isang flowershop.
I dont remember what her favorite color is---oh wait! White! White roses! Pero i wanted to add red. Sige, bahala na!
Medyo basa na ako dahil nakajacket ako but I dont mind. Habang hinihintay kong inaarrange ang flowers ay halatang worried ang isang staff sa flower shop. She keeps on glancing at me every once in awhile. I was shivering at mukha akong worried. There are so many thoughts inside my mind. I dont know what to tell her. I keep on finding words but I couldnt compose even a single sentence.
Oh, god! Ano sasabihin ko sakanya?
"Okay ka lang ba?" Tanong nung gumagawa ng roses.
I nodded with a forced smile.
Nagtaxi ako papunta ng condo nya. Syempre, nagpabagal bagal na ako sa kaba. Nasa elevator na ako at nakita ko ang sarili ko sa salamin. I look terrible!
Tumayo ako sa harap ng pinto ni Megan. Huminga ako ng ilang beses. Hawak ko ang roses na binili ko. Lumunok ako ng mga tatlong beses bago ako kumatok.
"Uhm, excuse me? Ma'am? Are you looking for Miss Delafuente?" Someone approached me
"Yes."
"Nabenta na po ang unit niya. Iba na po ang may ari. Sa ngayon ay wala pang tao dyan." She told me
That broke my heart. "Ummm... Uh---, Uh, okay. Th-thank you." I stammered.
I should wait for tomorrow.
Heck, no! Sydney! Today is her birthday!!!
I called Yuri. Hindi sya sumasagot. I have no choice but to leave the condo now and see her bistro/cafe.
Nag taxi ulit ako.
Pumunta ako sa cafe nya. Giniginaw na ako pero wala akong paki. I have to go and find her.
"Good morning, ma'am." Bati sakin ng employee ni Megan sa counter.
"Goodmorning." I smiled. "Is your boss here? I need to see her. I need to see and talk to her."
"Si Miss Megan po? Oh, ma'am Sydney ikaw ba yan? Are you okay? Do you want a cup of coffee?"
"No, I went here for Meg."
"Uhm, wala po si Ma'am Megan eh. Ilang araw na din po syang hnd pumupunta dito. Through emails po sila naguusap ni Manager. Sya po ang nag iinform sakin ng mga bilin ni Miss Meg."
Nanghihina nanaman ako. Di ko alam kung paano ko sya hahanapin.
I called Holland. Baka alam niya since close naman na sila bilang magkapatid.
"Sydney," Holland spoke. "Akala ko namention niya. Boarding nya kanikanina lang. Papunta sya ng states ngayon."
Bigla kong binaba ang phone. Nanghina ako ng sobra. Right when I was about to fight back for her, ako pala ang too late. Ako ang talo. Ako ang nawalan.
I wish there's a way for me to call her right now, make her stop, ask her to take me back and continue what we've started.
Biglang nagflashback ang lahat! Nagflashback ang maganda nyang mukha. Nagflashback sa mind ko ang unang pagkakataon na nakita ko sya. Naaalala ko yung gabi ng umuulan pero sya yung nabasa dahil pinilit nya akong ihatid. Muling hinahanap ang isang Megan na kikidnapin ako. Wala na ang Megan na naka underwear lang sa condo. Sobrang miss ko na sya. Lahat ng mga araw na hndi ko sya namiss nang nakalimutan ko sya dahil sa buong akala na hndi nya ako minahal, nag collide sila at bumuo ng sobrang intense na PAIN.
Bakit ngayon pa? Bakit ngayon pa na huli na ako.
Ang unfair ng life.
Mahal ko pa sya.
All this time, akala ko tapos na.
Hindi pa.
When I look forward to the future, sya ang gusto ko makita. Ngayon ako nakaramdam ng pagkamiss.
Pero, Sydney! Wala na! Pag pasok mo sa school, wala ng Megan na kikidnapin ka. Wala na yung susunduin kita at pakakainin ka ng ice cream.
I miss her scent.
I miss her smile.
I miss every little thing about her.
I miss her lips against mine.
I know I couldnt be too late pero what choice do I have? She now left me no choice. Karagatan at lupa na ang kalaban ko.
Holland can help me find the location pero ano gagawin ko? Lilipad ako sa states to win her back? Ano sasabihin ko kay mommy? Kailangan ko mag book ng ticket. Kailangan ko umalis ng bansa, para kanino? Para sa isang babae?
Hindi lang sya basta babae.
Sya yung babaeng minahal ako at walang ibang ginawa kundi mahalin ako at ipaglaban ako.
Tangena, Sydney! Ngayon ka lang ba na-amazed? Amazed at napabago mo ang isang mayabang na Delafuente?! Isang habulin ng mga tao pero nagkakandarapa para sa isang ordinaryong tao na katulad mo? Isang taong puno ng pride pero nagpakumbaba para sayo? Ngayon, heto ka! Nagdurugo ka. Nilalamig ka sa ulan, nasasaktan. Ngayon nararamdaman mo na yung last goodbye nya sayo? She walked away... She walked under the rain, Sydney. Hindi mo sya hinabol! Hndi mo sya hinawakan sa braso para pigilan. Hndi mo man lang nasabi saknya na MAHAL MO SYA.
(Walangyang tindahan tong nadaanan ko, nagplay ang SA KANYA by Ogie Alcasid/MYMP)
Gusto kong ialay ang aking panahon at pagmamahal sakanya. Paano? Bakit ko papangarapin to ngayon na wala na sya?!
(AN: Play the yt video sa media. Thanks)
Tulala akong umuwi. Mula kagabi, sya ang nasa isip ko. Alam ko may paraan to win her back pero di ko alam kung paano. I cant get her out of my mind. She's still here inside my mind. Paguwi ko, sya ulit ang iisipin ko. It's a torture. Lalo na at wala na sya to ease these painful thoughts.
I cant be too late.
Yes, I cant be too late. Ilang araw palang since nung last time na nagusap kami. I still have time. There is still time.
Alam kong mahal pa niya ako. Ramdam kong mahal nya pa ako.
Oo mahal pa nya ako!
Paano ko sasabihing mahal ko din sya?
(Though she's so far away)
Ngayon pa na MALAYO NA SIYA.
There is no way makikita ko lang sya gamit ang taxi.
Is there someway I can do?
She's so far away!
I called Holland again. Ask him if he can still give Megan a bell for me. Pero hndi na macontact ang phone nya.
I feel a little bit hopeless but I shall hang on.
Yea, I have to HOLD ON!
I am full of thoughts. Habang nasa taxi ako ay napapakagat ako sa mga daliri ko. Naluha ako ng mag flashback sa mind ko kung paano nya punasan ang ice cream sa mga labi ko. Naaalala ko kung paano sya tumawa tuwing may nagagawa akong katawa tawa. Naalala ko kung paano nya ako asarin. Naalala ko kung paano nya ako hawakan sa arms nya.
Will she be back?
Will she be there after my class, waiting for me?
If she's there tomorrow
Is she going to bring me inside her condo and hold me in bed? Is she going to kiss my forehead and hum me to sleep?
Tomorrow at school, is she going to be there? I want her there! I want to see her walk around the corridor again, looking for me.
Babalik ka ba, Megan??
Only Heaven knows.
Are we still meant to happen?
Yes, damn it!
We can still make this happen! But how? She's gone now!
I am goind to send you a letter, Megan! Tell you everything! I will write you a book. I will write you letters and tell you how my day is turning out. I will send you letters and tell you every little thing I love about you. I love you, Megan.
Maririnig mo pa kaya ang mga to?
Only heaven knows, Sydney.
Maybe our hearts will find a way, Megan. All I can do is hope and pray. ONLY HEAVEN KNOWS.
(AN: tell me what you thnk :)