Hier een late-night hoofdstukkie :)
Enjoy...
previously:
Het is avond wanneer we Nederland binnenrijden.
Ik zie Jack in mijn gedachtes voor me.
'Nee, nee, nee, ik wil bij Mila blijven!'
'Er gaat niks meer gebeuren. Wij twee zijn nu veilig. Klaar met Deadlines spel.'
'Jullie ouders zijn er.'
'Mila! Noa!'
Ik sluit mijn ogen.
---
(Vanaf Mila gezien).
Ik wordt wakker van gepraat. Gapend rek ik me uit. Het is heerlijk om weer in mijn eigen bed te liggen. Ik zie dat het buiten motregent.
Gisteravond heb ik mijn ouders weer gezien. Eerst waren ze blij en opgelucht, maar daarna zag ik de verdriet, afkeuring en woede in hun ogen. Hun dochters die zomaar zijn weggelopen. Ze hebben ons naar huis gereden en naar onze kamers laten gaan. Veel hebben we niet meer gesproken.
En nog steeds blijf ik het nare gevoel houden. Jack die vermist is.
Van David hebben we een berichtje gekregen dat het goed is. Zijn been is in het gips, maar verder is alles oké.
Ik sluip mijn kamer uit en loop naar de trap. Noa staat ook bij de trap. Ik fluister een goedemorgen naar haar. Ze glimlacht terug. Ook Noa heeft het gepraat gehoord.
Stapje voor stapje lopen we de trap af, naar beneden, op het geklets af.
'Het is het beste voor ons allemaal, geloof me.' hoor ik mijn vader zeggen. Ik frons mijn wenkbrauwen. Waar hebben ze het over?
'Dit kan inderdaad niet langer zo doorgaan. De beslissing staat vast.' zegt mijn moeder.
'Noa en haar zusjes worden overgeplaatst naar een ander pleeggezin.'
Mijn mond valt open en langzaam draai ik mijn hoofd om naar Noa. Ze kijkt precies hetzelfde als ik. Haar gezicht trekt wit weg.
'Wát gaan jullie doen?' vraag ik. Mijn ouders kijken mij en Noa geschrokken aan. 'Noa en haar zusjes weg sturen? Zijn jullie gek?'
Mijn moeder schudt haar hoofd. 'Schatje, sorry, het spijt me zo, ma-'
'Godverdomme, waarom?' roep ik woest. 'Waar slaat dit op?'
'Rustig Mila,' zegt mijn vader streng, 'dit komt omdat jullie het er zelf naar hebben gemaakt. Wat moeten we met jullie? Je kunt niet zomaar voor een week weglopen!'
'Dat komt omdat we niks meer van jullie mochten doen!' schreeuw ik, 'we mochten niet eens normaal meer naar de bioscoop! Als ik naar buiten wilde gaan moest ik eerst een preek krijgen en worden ondervraagd! Daarom liepen we weg! Jullie zijn veel te zorgzaam, we zijn geen kleuters meer!' Mijn borstkas gaat snel op en neer.
Mijn ouders lijken geschrokken te zijn van mijn uitbarsting. Dan herpakt mijn vader zich. 'Mila, dit is voor je eigen bestwil,' zegt hij kalm, 'Noa gaat hoe dan ook het huis verlaten.'
Met tranen in mijn ogen kijk ik mijn ouders aan.
'Over tien dagen vertrekt ze.'
Ik sluit mijn ogen en kijk om naar Noa. Haar wangen zijn nat van de tranen.
'Lieverd,' zegt mijn moeder tegen Noa, 'het spijt ons zo, maar er zijn te veel dingen gebeurd voor Mila en dit gebeurde elke keer met jou er bij. Het is verstandiger als het zo gaat.'
Noa draait zich om en rent de trap op. Met een klap gaat slaat haar slaapkamerdeur dicht.
~~~~~
Oh my gaaaawd😱
Nog maar 2 hoofdstukken en dan is het boek af😵😵😵😵😵😵😵
Geniet van deze laatste hoofdstukken guys :)
Stem,vote,reageer,comment,enzenz :)))x