Previously:
Ga terug naar huis. C. Nee, deze keer ga ik niet luisteren.
Ga terug, nu het nog kan. B. Dat is onmogelijk. Wat zijn de gevolgen?
'Mila en Noa hebben beide een opdracht gekregen. Als ze deze weigeren krijg jij met de gevolgen te maken.'
'Mila heeft de opdracht geweigerd.'
Mijn lichaam begint te trillen en voor ik het weet begin ik hyperventileren.
'Ook nog een paniekaanval?' vraagt de stem. Ik strompel en val hijgend op de grond. Ik heb lucht nodig en iemand die me kan kalmeren.
Nu.
---
(Vanaf Mila gezien).
Ik sta tussen alle mensen gepropt als de deuren van de trein opengaan. Ik haal diep adem en zet dan mijn eerste stappen op het station. Ik ben in Engeland!
Na al het ongeluk, heb ik nu toch een opgelucht en tevreden gevoel. Ik ben er.
Maar zou David er nog zijn? We hebben een dag geleden afgesproken en hij zal wel kapot zijn van de bezorgdheid. Ik glimlach bij de gedachte van David, maar die verdwijnt al snel wanneer ik denk aan Jack en Noa.
Ik zal ze toch moeten ontmoeten. Jack is degene met de kaart en hij weet waar we met David hebben afgesproken.
Dan opeens zie ik een glimp van Noa's donkere haren. Maar moet ik wel naar Noa? Ik bijt op mijn lip en staar naar de grond. Zodra ik opkijk zie ik dat ze me ook heeft gezien. Ze loopt haastig op me af.
'Fucking Jack.' zegt Noa zodra ze mij bereikt. Ik til een wenkbrauw op.
'Sorry Miel, sorry dat ik me nu even niet kan verontschuldigen, ik moet je wat vertellen.'
'Ik wil het niet horen, Noa.' zeg ik boos en kijk naar mijn schoenen.
'Nee, Miel, het is niet wat je denkt.'
Boos kijk ik haar aan. 'Nee het is nooit wat ik denk en waar het op lijkt, maar toch heb ik jullie elkaar met mijn eigen ogen zien kussen!'
'Freaking hell, dat is het nou juist!' zegt Noa gefrustreerd. 'Jack moest het doen van Deadline!'
Mijn mond valt open van verbazing. Jack moest op Noa verliefd worden voor een opdracht.
Maar wacht, Noa dan?
'Noa, heb jij die opdracht ook gekregen?'
Aan haar blik weet ik al genoeg. 'Damn, Noa, je valt op míjn vriendje! Hoe wil je dit gaan zeggen tegen David?'
'Jeez, ik weet het niet Mila! Ik weet het echt niet, maar ik kan mijn gevoelens toch niet blijven verbergen? Ooit zou je het toch gaan ontdekken.'
Noa kijkt om zich heen. 'Heb jij Jack gezien trouwens?'
Ik kijk ook rond. 'Nee, ik niet.'
Noa's ogen stralen angst uit. 'Ik heb hem boos weggestuurd omdat ik dacht dat hij oprecht van mij hield.'
'Laten we de trein doorzoeken, hij moet ergens zijn.' zeg ik.
'Is goed,' zegt Noa en kijkt me dan aan, 'sorry Miel, het spijt me zo verschrikkelijk.'
Ik schudt mijn hoofd. 'Kom op, we gaan zoeken.'
Net als we op het punt staan hoor ik een vertrouwde stem.
'Mila, Noa?'
We draaien ons om en kijken recht in Davids gezicht.
Voor nu vergeet ik alles en dan begin ik naar David te rennen.
Ik ben in Engeland.
(Vanaf Jack gezien).
Hijgend zak ik in elkaar. Ik krijg nauwelijks adem binnen. Waarom doen ze niks aan mijn paniekaanval? Waarom helpt niemand me?
'Help.' piep ik schor.
Ik hoor de stem lachen. 'Oh nee Jack, dat gaan we niet doen. Dit is wat je krijgt als Mila je opdracht weigert.'
Opeens voel ik de punt van een schoen in mijn ribben schoppen. Ik gasp naar adem en voel me duizelig worden.
Ik hoor de man in zijn handen wrijven. 'Oh dit gaat nog zo leuk worden Jack. Zo leuk.'
Dan beginnen de geluiden te vervagen.
Happend naar adem raak ik buiten bewustzijn.
~~~~~~~~
Aah was vanochtend helemaal vergeten een hoofdstuk te posten!
Ugh ben vandaag ziek naar huis gegaan dus nu kon ik hem wel erop zetten :)x