Λίγα λεπτά πριν
Μόλις η Έμιλι χωρίστηκε με τον Μάικλ άρχισε να ψάχνει προσεκτικά τις αίθουσες. Σε μερικές βρήκε ζευγαράκια να φιλιούνται. Περνώντας από την αίθουσα της Λογοτεχνίας στάθηκε σκεπτική για λίγα δευτερόλεπτα. Να κοιτάξω μέσα ή θα βρω κανένα ζευγαράκι πάλι, σκέφτηκε. Πλησίασε το παράθυρο της αίθουσας και κοίταξε μέσα από το παράθυρο. Στην καρέκλα του καθηγητή καθόταν σαν βασίλισσα η Κέιτ με ένα πελώριο χαμόγελο θριάμβου έχοντας τα πόδια της πάνω στην έδρα. Η Έμιλι άνοιξε εκνευρισμένη την πόρτα και μπήκε μέσα σαν σίφουνας.
«Αρκετά σε ανέχτηκα παλιό σκύλα!!!» της είπε νευριασμένη.
«Έμιλι... κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω.» είπε προσποιητικά η Κέιτ κατεβάζοντας τα πόδια της από την έδρα.
«Εγώ δεν χαίρομαι.»
«Μα θα χαρείς.» είπε η Κείτ και σηκώθηκε από την καρέκλα. «Όταν ακούσεις αυτά που έχω να σου πω.»
«Δεν θέλω να ακούσω τίποτα από εσένα!!!»
«Αν και σε έχω φλομώσει στο ψέμα όλα αυτά τα χρόνια αυτά που θα σου πω απόψε θα είναι η αλήθεια.»
«Τι θες;» την ρώτησε η Έμιλι εκνευρισμένη.
«Να σου ανοίξω τα μάτια.»
«Νομίζω πως τα μάτια μου είναι μια χαρά ανοιχτά. Ξέρω ότι εσύ και η Σκάιλερ είστε δυο ψεύτρες που αξίζετε η μια την παρέα της άλλης. Ξέρω ότι η Μίνα σας έχει σιχαθεί. Ξέρω όλα όσα χρειάζομαι για να σε στείλω στον διάολο αυτή ακριβώς την στιγμή.»
Η Κέιτ χαχάνισε. «Νομίζεις πως εγώ και η Σκάι ήμασταν οι μόνες που σου λέγαμε ψέματα όλο αυτό τον καιρό; Ότι όλοι όσοι σου φέρθηκαν καλά ήταν και καλοί άνθρωποι; Νομίζεις ότι μόνο ένας Σκοτεινός μπορεί να σου πει ψέματα; Να σε εξαπατήσει; Ε λοιπόν αυτό που θα σου πω τώρα... θα αλλάξει όλα όσα ήξερες.»
«Δεν με νοιάζει να ακούσω άλλο ένα ψέμα από το στόμα σου. Ποτέ σου δεν υπήρξες ειλικρινής. Δεν νομίζω πως θα το κάνεις τώρα.» είπε η Έμιλι και γύρισε για να φύγει.
«Τον τύπο στα γενέθλια σου τον έστειλε ο Κρίστοφερ Ντάνιελς.» πέταξε η Κέιτ.
Η Έμιλι σταμάτησε απότομα. Η ανάσα της κόπηκε απότομα. Γύρισε και κοίταξε με ένα σκοτεινό βλέμμα την Κέιτ. «Τι;» ρώτησε ξαφνιασμένη.
«Ο Κρίστοφερ Ντάνιελς έστειλε εκείνον τον άντρα στα γενέθλια σου. Ήθελε να σε κάνει να χρησιμοποιήσεις τις δυνάμεις σου για να τρέξεις κοντά τους.»
Η Έμιλι γέλασε. «Καλό το κόλπο σου. Για μια στιγμή σε πίστεψα. Ειλικρινά πιστεύω πως πρέπει να γίνεις ηθοποιός. Χαραμίζεις τόσο ταλέντο.»
«Δεν με πιστεύεις. Και το καταλαβαίνω. Αλλά εκείνον τον ίδιο δεν θα τον πιστέψεις;» ρώτησε η Κέιτ και έβγαλε το κινητό της από την τσέπη του δερμάτινου μπουφάν της. Άνοιξε το μενού και πήγε σε κάποιο αρχείο.
"Το πάρτυ θα είναι στο Jungle με την πρώτη ευκαιρία που θα βρεις θα την κάνεις να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της. Εντάξει;" ακούστηκε η φωνή του πατέρα του Μάικλ.
"Μάλιστα κύριε." απάντησε μια αντρική φωνή. Η Έμιλι αναγνώρισε την φωνή του άντρα από το πάρτι. Νόμιζε πως τον είχε σκοτώσει.
"Σε ευχαριστώ Μάξγουελ." είπε ο πατέρας του Μάικλ.
Η ηχογράφηση τελείωσε και η Κέιτ πήγε στην επόμενη.
"Μάξγουελ ελπίζω να έγινε." ακούστηκε ανυπόμονη η φωνή του πατέρα του Μάικλ.
"Μάλιστα κύριε. Έκανα όπως μου ζητήσατε." απάντησε ο άνδρας.
"Και η κοπέλα;"
"Είναι Χαρισματική κύριε."
"Και νομίζει πως σε σκότωσε;"
"Μάλιστα κύριε."
"Μπράβο σου Μάξγουελ. Χαίρομαι για εσένα. Δεν θα σε χρειαστώ ξανά."
"Μάλιστα κυρ...". Η Έμιλι δεν άκουσε τον άνδρα να ολοκληρώνει την φράση του καθώς ένας πυροβολισμός ακούστηκε. Η Έμιλι κράτησε την ανάσα της και έφερε τα χέρια της στο πρόσωπο της.
«Αχ Έμιλι... τόσο καιρό ήσουν πιόνι στο παιχνίδι του Κρίστοφερ Ντάνιελς.»
«Μα το Χαρισματικό του χρώμα δεν είναι μαύρο.» είπε η Έμιλι.
«Επειδή δεν τον σκότωσε εκείνος. Ο Κρίστοφερ έδωσε απλά μια εντολή. Οι νόμοι μας είναι εντελώς ηλίθιοι. Για να γίνεις Σκοτεινός πρέπει να κάνεις ο ίδιος κακή πράξη... και ο Ντάνιελς φρόντισε έτσι ώστε να μην χρειαστεί να βάψει με αίμα τα χέρια του. Μπορείς να κάνεις σκοτεινές σκέψεις και να είσαι Φωτεινός. Και μπορείς να σκέφτεσαι σαν Φωτεινός αλλά να είσαι Σκοτεινός. Αυτό δεν σε αλλάζει. Ήξερε τι έκανε. Ήταν ένα καλοφτιαγμένο σχέδιο.»
«Θεέ μου... και εκείνος δεν ξέρει. Ο Μάικλ... δεν ξέρει. Πρέπει να του το πω.» είπε ξέπνοα η Έμιλι και πήγε να βγει από την αίθουσα.
«Πόσο σίγουρη είσαι πως ο δήθεν καλός Μάικλ δεν ήξερε τίποτα; Απ' όσο ξέρω εκείνος και ο πατέρας του είναι που κάνουν τα σχέδια. Ήξερε για το σχέδιο του πατέρα του; Βάζω στοίχημα πως ναι. Ήταν στα αλήθεια ερωτευμένος μαζί σου; Σαφώς και όχι. Είχε χωρίσει στα αλήθεια με την Ντενίζ Κρέιν; Δεν το νομίζω.»
«Τι λες;» ρώτησε δύσπιστα η Έμιλι.
«Σε έχουν εξαπατήσει Έμιλι. Σε εξαπάτησε μια οικογένεια η οποία το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να ψεύδεται και να εξαπατά. Ο Μάικλ ήξερε πως είσαι ερωτευμένη μαζί του και έπαιξε το χαρτί του ερωτευμένου. Σε έκανε να πιστέψεις πως είναι όντως ερωτευμένος μαζί σου ενώ εκείνος είναι ερωτευμένος με την Ντενίζ Κρέιν και δεν χώρισαν ποτέ.»
«Λες ψέματα. Δεν σε πιστεύω!!!» φώναξε βουρκωμένη η Έμιλι.
«Δεν με πιστεύεις; Εντάξει. Αλλά γιατί δεν το επιβεβαιώνεις με τα δικά σου μάτια; Έλα μαζί μου και άνοιξε επιτέλους τα μάτια σου Έμιλι.» είπε η Κέιτ και βγήκε από την αίθουσα. Η Έμιλι έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα παγωμένη και έπειτα βγήκε από την αίθουσα ακολουθώντας την Κέιτ στον διάδρομο. Έφτασαν έξω από το εργαστήριο της Χημείας.
«Δες και μόνη σου Έμιλι... ότι σου έλεγε ήταν ψέμα.» της είπε η Κέιτ.
Η Έμιλι προχώρησε στο παράθυρο και κοίταξε μέσα. Η ανάσα της κόπηκε όταν είδε τον Μάικλ να φιλάει την Ντενίζ Κρέιν. Η πλάτη του ήταν κολλημένη στον τοίχο και την φιλούσε γεμάτος λαχτάρα. Ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο της Έμιλι. Η Κέιτ δεν έλεγε ψέματα.
«Η αλήθεια πονάει, το ξέρω. Αλλά κοίτα τώρα. Ότι σου είπε... ότι σου υποσχέθηκε... ήταν ένα... μεγάλο... ψέμα.» είπε γεμάτη κατανόηση η Κέιτ. «Νόμιζες πως ήταν στ' αλήθεια ερωτευμένος μαζί σου. Ράγισε την καρδιά σου. Τι θα κάνεις τώρα για αυτό;»
Η Έμιλι σήκωσε το χέρι της και σκούπισε αποφασιστικά το δάκρυ από το πρόσωπο της. Της έλεγε ψέματα. Όλο αυτόν το καιρό ο Μάικλ Ντάνιελς της έλεγε συνέχεια ψέματα. Οι τελευταίοι μήνες ήταν ένα μεγάλο ψέμα. Ο θυμός της έμοιαζε σαν θάλασσα που η στάθμη της ανεβαίνει. Η ραγισμένη της καρδιά έγινε ένα τεράστιο και ορμητικό κύμα. Δεν θα ήταν ξανά ποτέ η ίδια. Κοιτώντας από το παράθυρο είδε τα μάτια της να αλλάζουν χρώμα. Χρώματα. Τόσα πολλά χαρούμενα χρώματα... Έσφιξε το χέρι της σε γροθιές και έφυγε τρέχοντας.
Κάτι δεν πάει καλά. Δεν είμαι εγώ. Δεν νιώθω έτσι, σκέφτηκε ο Μάικλ που προσπαθούσε να συνέλθει. Τι στο διάολο μου έκαναν; Σύνελθε Μάικλ. Σύνελθε. Πρέπει να την βρεις. Πρέπει να την πάρεις και να φύγετε από εδώ. Πρέπει να βρεις την Έμιλι!!! Στην σκέψη του ονόματος της ο Μάικλ πήρε και πάλι τον έλεγχο του εαυτού του. Έσπρωξε την Ντενίζ και την κοίταξε με αηδιασμένο βλέμμα. «Τι μου έκανες;» της φώναξε.
«Τίποτα.» απάντησε η Ντενίζ γελώντας θριαμβευτικά.
«Δεν νιώθω τίποτα για εσένα. Είσαι αξιολύπητη. Το μόνο άτομο που αγαπάω είναι η Έμιλι. Δεν ένιωσα ποτέ τίποτα για εσένα.»
Η Ντενίζ γέλασε μοχθηρά. «Η Τόμσεν. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι της βρίσκεις.»
«Δεν με νοιάζει τι πιστεύεις για την Έμιλι. Το μόνο που με νοιάζει είναι να την βρω. Εσύ και η Κέιτ με αηδιάζετε.»
«Να την βρεις; Μμμμ... νομίζω πως είναι λιγάκι αργά. Την έχεις χάσει ήδη!!!» είπε παιχνιδιάρικα η Ντενίζ.
Τότε ακούστηκε ένας φοβερός θόρυβος. Ήταν λες και ο ουρανός να είχε σκιστεί στα δυο. «Έμιλι.» είπε ξέπνοα ο Μάικλ και βγήκε τρέχοντας από το εργαστήριο.
«Ωωω κοίτα τον εαυτό σου.» είπε ειρωνικά η Κέιτ. «Νομίζεις πως είσαι έξυπνος... αλλά μόλις απέδειξες πως είσαι απλά ένας ανόητος που δεν ξέρει τι του γίνετε. Δεν κατάλαβες πως η Ντενίζ ήταν μέρος του σχεδίου μου; Ή μήπως το ξόρκι που σου κάναμε χάρις στον ανεξάρτητο μάγο φίλο μας σου θόλωσε το μυαλό;»
Ο Μάικλ την πλησίασε και την κόλλησε πάνω στα ντουλαπάκια. «Δεν με νοιάζει αν γίνω Σκοτεινός... αλλά όταν σε ξανά δω... θα σε σκοτώσω... με τον πιο επώδυνο θάνατο στην ιστορία των Χαρισματικών και της ανθρωπότητας.» της είπε έξω φρενών χτυπώντας το ντουλάπι και έπειτα έφυγε τρέχοντας προς την είσοδο. Βγαίνοντας έξω αυτό που είδε τον τρομοκράτησε. Ο αέρας λυσσομανούσε. Και ο ουρανός είχε γεμίσει με μαύρα σύννεφα. Όλα έδειχναν πως ερχόταν καταιγίδα αλλά στις ειδήσεις κανένας δεν μίλησε για καταιγίδα.
«Έμιλι.» είπε ξέπνοα ο Μάικλ καθώς κατάλαβε πως το έκανε εκείνη. Έτρεξε προς στο αυτοκίνητο του. Λογικά θα γύρισε στο σπίτι της, σκέφτηκε φτάνοντας στο πάρκινγκ. Ανοίγοντας την πόρτα είδε κάτι ακουμπισμένο στο καπό. Στάθηκε για ένα λεπτό και έπειτα πήγε για να δει τι ήταν. Ήταν το κορσάζ καρπού που της είχε δώσει. Το πήρε στα χέρια του και χάιδεψε την κορδέλα. Είμαι ηλίθιος, σκέφτηκε απογοητευμένος. Πριν προλάβει να γυρίσει για να μπει στο αυτοκίνητο του αισθάνθηκε πως κάποιος βρισκόταν πίσω του. Ήταν έτοιμος να γυρίσει όταν κάτι τον χτύπησε στο κεφάλι... αφήνοντας τον αναίσθητο.
Φως. Ένα δυνατό κιτρινωπό φως τον προκαλούσε να ανοίξει τα μάτια του. Ο Μάικλ άνοιξε τα μάτια του και τα ξανά έκλεισε μορφάζοντας. Το φως ήταν τόσο δυνατό που του πονούσε τα μάτια. Έκανε αρκετές προσπάθειες και όταν τα μάτια του προσαρμόστηκαν τα άνοιξε για τα καλά. Το κεφάλι του ήταν γερμένο προς τα κάτω και όταν το σήκωσε ένιωσε έναν πόνο λες και βρισκόταν με σκυμμένο το κεφάλι για εκατό χρόνια. Βρισκόταν σε έναν σκοτεινό χώρο όπου το μόνο φως ήταν αυτό που έπεφτε πάνω του. Έμοιαζε σαν σκηνή από εκείνες τις ταινίες όπου ο νονός της νύχτας έπιανε κάποιον και τον έπαιρνε στο κρησφύγετο του για να του κάνει ανάκριση. Το μόνο που μπορούσε να διακρίνει ήταν μερικές σκοτεινές κολόνες αλλά εξ' αιτίας του σκοταδιού δεν μπορούσε να πει με σιγουριά αν βρισκόταν σε κάποια αποθήκη ή σε κάποιο μεγάλο δωμάτιο. Τα χέρια του ήταν δεμένα προς τα πίσω σε έναν δυνατό κόμπο. Το κάθε πόδι του ήταν δεμένο στο πόδι της καρέκλας όπου καθόταν και το πάνω μέρος του κορμιού του ήταν δυνατά δεμένο με ένα άλλο σχοινί. Ο Μάικλ προσπάθησε να το λύσει αλλά δεν κατάφερε τίποτα. Προσπάθησε να κόψει με πάγο το σχοινί αλλά ανακάλυψε πως κάτι τον εμπόδιζε από το να χρησιμοποιήσει την δύναμη του. Σταμάτησε να προσπαθεί όταν άκουσε τα βήματα στο πάτωμα. Ήταν κοντά του. Ο Μάικλ γύρισε το κεφάλι του και είδε μια φιγούρα να περπατάει γύρω γύρω έξω από τον φωτεινό κύκλο που έκανε η λάμπα η οποία στεκόταν από πάνω του. Το μόνο που μπορούσε να δει ήταν τα μαύρα ψηλοτάκουνα δερμάτινα μποτάκια που φορούσε. Δεν ήταν πολύ ψηλά μποτάκια, ίσως και λιγότερες από δέκα πόντους. Ήταν κάποια γυναίκα. Η Κέιτ; Η μήπως η Αρχηγός των Σκοτεινών; σκέφτηκε. «Ποια είσαι;» την ρώτησε.
Εκείνη δεν απάντησε. Μόνο συνέχισε να περπατάει αργά και βασανιστικά γύρω από τον φωτεινό κλοιό. Όταν βρέθηκε ακριβώς απέναντι του σταμάτησε. Ο Μάικλ άκουσε μια καρέκλα να σέρνετε. Η άγνωστη γυναίκα κάθισε σταυροπόδι και το μόνο που φάνηκε ήταν τα πόδια της μέχρι το γόνατο. Κουνούσε παιχνιδιάρικα το πόδι της το οποίο βρισκόταν στον αέρα. Πέρα δώθε λες και αυτό που έκανε να την ευχαριστούσε.
«Δουλεύεις για τους Σκοτεινούς;» την ρώτησε.
Εκείνη εξακολουθούσε να μην του απαντάει και να κουνάει το πόδι της.
«Αν νομίζεις πως ο πατέρας μου θα πληρώσει λύτρα για την απαγωγή μου κάνεις λάθος. Όποια κι αν είσαι, όποιος κι αν σε έστειλε ένα πράγμα να ξέρεις. Ο πατέρας μου θα σε κυνηγήσει μέχρι την άκρη του κόσμου. Ξέρεις ποιος είναι ο πατέρας μου, σωστά;»
Προφανώς και δεν πήρε καμία απάντηση.
Ο Μάικλ έμεινε για λίγο σιωπηλός. Είχε εκνευριστεί. Δάγκωσε τα χείλι του γεμάτος θυμό. «Ποια είσαι;;;;» της φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε.
Ένα χαχανητό ακούστηκε. «Ουυυυ... γιατί είσαι τόσο νευριασμένος... Μάικ;» είπε μια γνώριμη φωνή τονίζοντας το όνομα του γεμάτο απέχθεια.
Ο Μάικλ κοίταξε μπερδεμένος μέσα στο σκοτάδι προς την καρέκλα. «Έμιλι;»
Η φιγούρα σηκώθηκε από την καρέκλα και μπήκε μέσα στο φωτεινό κλοιό. Ήταν στ' αλήθεια η Έμιλι. Είχε βγάλει τα ρούχα που φορούσε στον χορό. Αυτή την στιγμή φορούσε ένα μαύρο παντελόνι, μια μαύρη μπλούζα και μια μαύρη λεπτή ζακέτα. Τα μαλλιά της ήταν κάτω και έμοιαζαν σαν κύματα. «Εκπλήσσεσαι που με βλέπεις;» τον ρώτησε ειρωνικά.
«Μωρό μου... σε έψαχνα παντού... η Κέιτ...»
«Η Κέιτ τι; Τι Μάικλ;»
«Μας έστησε παγίδα. Είχα δίκιο. Είχα δίκιο, έπρεπε να μείνουμε μαζί.»
«Όοοοχι.» του είπε σιγανά. «Έκανα καλά που έφυγα μόνη μου. Γιατί αν ψάχναμε μαζί την Κέιτ δεν θα έβλεπα αυτό που είδα... και ξέρεις τι είδα; Την αλήθεια.»
«Όχι. Όχι Έμς... ότι είδες... ότι είδες δεν είναι αλήθεια.»
«Σοβαρά; Μήπως και ότι άκουσα δεν ήταν αλήθεια;»
«Τι εννοείς;»
«Αχ Μάικλ... όλα αυτά τα χρόνια η ζωή μου ήταν τέλεια. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν αποτελούσες μέρος της. Ήμουν τόσο χαρούμενη. Τόσο σκύλα απέναντι σου. Και για του λόγου το αληθές... ένιωθα τόσο υπέροχα όταν σε έβριζα. Μπροστά σου αλλά και πίσω από την πλάτη σου. Μέχρι που μια μέρα... αποφάσισες πως έπρεπε να προσθέσεις ακόμα ένα όπλο στο οπλοστάσιο του μπαμπάκα σου!!! Και το πέτυχες παίζοντας τον ερωτευμένο... αισθηματία μαθητή.» η Έμιλι άρχισε να χτυπάει παλαμάκια. «Εξαιρετική ερμηνεία. Σου αξίζει Όσκαρ... αλλά αμφιβάλω αν θα πάρεις πραγματικά ένα. Και επειδή νομίζεις πως είσαι γόης... έχεις λεφτά... εξουσία και άλλα τέτοια... πιστεύεις πως έχεις και το δικαίωμα να παίζεις και με τα αισθήματα των άλλων.»
«Έμς... τι λες;» ρώτησε ο Μάικλ σοκαρισμένος. Δεν πρόλαβε να πει τίποτα άλλο καθώς ένιωσε το μυαλό του να παίρνει φωτιά.
«Δεν πρόκειται να μιλήσεις μέχρι να τελειώσω. Τόσα χρόνια ανεχόμουν εσένα, το υφάκι σου και την ενοχλητική σου φάτσα επειδή βλακωδώς ήμουν ερωτευμένη μαζί σου. Σε πίστεψα. Σε εμπιστεύτηκα. Και το μόνο που πήρα από εσένα ήταν ένα μεγάλο... χοντρό... ψέμα. Μου είπες ψέματα. Με εκμεταλλευτικές... έπαιξες μαζί μου. Και τώρα με πλήγωσες. Και ξέρεις τι κάνουν όσες πληγώνονται; Γίνονται σκύλες. Τουλάχιστον όσες δεν είναι Χαρισματικές. Αλλά εγώ είμαι αναβαθμισμένο μοντέλο. Δεν ξέρω για τι είμαι ικανή να κάνω αλλά ξέρω πως για ότι συμβεί από εδώ και πέρα... ότι και να συμβεί... θα φταις... μόνο... μόνο εσύ. Αν δεν με κορόιδευες. Αν ήσουν ειλικρινής μαζί μου. Αν απλά ήθελες να είμαστε φίλοι και να είσαι με την πολύτιμη σου Ντενίζ... τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα είχαν συμβεί. Αλλά μάλλον έχεις την τάση να καταστρέφεις όσους βρίσκονται γύρω σου. Και τώρα κοίτα... κοίτα τι έκανες.»
Ο Μάικλ είδε στο βάθος του χώρου να ανάβει μια φωτιά. Ο Μάικλ γύρισε και κοίταξε την Έμιλι. «Ω Θεέ μου!!!» είπε ξέπνοα. Τα μάτια της!!! Αυτό το χρωματιστό υπέροχο χρώμα των ματιών της... το χρώμα που τον έκανε να θέλει να κοιτάζει μέσα στα μάτια της για πάντα... Τα μάτια της είχαν μετατραπεί σε μαύρα... άψυχα μάτια. Τα μάτια ενός Σκοτεινού!!! Ο Μάικλ είχε δει τα Χαρισματικά μάτια των Σκοτεινών αλλά τα μάτια της Έμιλι ήταν χίλιες φορές χειρότερα. Ήταν σαν να κοιτούσε την άβυσσο. Σαν να κοιτούσε το ίδιο το σκοτάδι κατάματα. Ήταν σαν να κοιτούσε το απόλυτο κενό.
«Πες μου Μάικ... σου αρέσει το χρώμα των ματιών μου;»
ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους διάβασαν αλλά και διαβάζουν το βιβλίο μου. Άρχισα να ανεβάζω το βιβλίο στα τέλη Ιουλίου και ένα μήνα μετά τα views έχουν φτάσει σχεδόν τα χίλια. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω όσα παιδιά σχολίαζαν σε κάθε κεφάλαιο... πραγματικά τα καλά σας λόγια με βοήθησαν τόσο στο να γράφω περισσότερα κεφάλαια μέσα στην ημέρα αλλά και να αναπτύξω όσο πιο καλύτερα τις μεθόδους και του τρόπους έκφρασης που χρησιμοποιώ.
Το Strøm (Power) Greek Version είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς. Μείνετε συντονισμένοι για το δεύτερο βιβλίο το οποίο έρχετε σε λίγο καιρό!!! ;)