Mediadaki- Koray
**
"O pislik tüm bunları ödeyecek aşkım. Sana söz veriyorum. Söz bir tanem... Gerekirse öleyim ama bu davamdan asla vazgeçmeyeceğim. İntikamını alacağım boncuk göz. Sana bu yaptıklarını bir bir o şerefsize ödeteceğim!''
****
Aşk yaralı kalpleri çok yormuştu. Artık ne eskiye dönebiliyorlardı ne de yeniden başlayabiliyorlardı. Yaralı kalpler artık yalnızlığı seçmişti. Çünkü artık her şey bitmişti.
Poyraz'ın zeytin gözleri acıya yenikti. Eskisi gibi gülmüyordu. Artık o hep geçmişe bağlı yaşayacaktı. Ne olursa olsun unutamadığı bir geçmişle doluydu hafızası. Kalp isyan ederse, gözlerde isyan edermiş. Çünkü kalbin acısı bir tek gözlere işlermiş. İrmik irmik...
Poyraz artık hiçbir zaman tam olamayacak sandı yüreğini. Ama her seferinde Ceren'in kitabını okuduğunda gözyaşlarına yenik düştü.
Yine teknenin ucunda oturuyordu. Gözleri ayın aydınlattığı denizdeyken, elinde 'Yarım Aşk'' kitabı vardı. Yavaşça açtı yeni sayfayı.
( Ruhum kayıp, kalbim yaralı, ben yarım bir aşka esirim...
Seni kimler aldı? Demek isterdim Poyraz. Sanki hiçbir şey bilmiyormuşçasına, saf bir halde, bu soruyu sormak isterdim. Ama olmadı. Ben ne yazık ki bildim her şeyi. Sen ne bildiysen, onu bildim. Sen ne gördüysen onu gördüm. Sen kimi sevdiysen ben de onu sevdim. Senin kadar olmasa bile Ayşe'yi ölesiye sevdim. Canım bildim. Kardeşim bildim...
Çok sevdim...
Sen beni görmesen de, bilmesen de inan seni çok sevdim. Toprağın suya aç olduğu gibi, bitkinin suya aç olduğu gibi, bende sana açtım. Sen de benim suyumdun. Sen olmazsan kururdum ben, yok olurdum. Ölürdüm...
Yine aklıma geldi mazi. Öyle ansızın...
**
Sen basketbol oynuyordun. Tıpkı ilk gördüğüm günkü gibi çok özeldin. Ben ise tribün de oturmuş seni izliyordum. Sen her atışında bana bakıyordun. Hem de uzun uzun...
Dünya durdu bir anda. Sen bende ben sende kaldım uzun süre. Hayat bazen oyunlar oynardı. Hiç anlamazdın ne olduğunu. Tam mutluluğu yakaladım dediğin anda her şey alt üst olurdu. Sende de öyle oldu. Tam mutlu olurum seninle derken bir kız yaklaştı yanına. Boynuna sımsıkı sarıldı. Ben o an ne yapacağımı bilemedim. Tek yaptığım ağlamak ve hızla oradan uzaklaşmak oldu.
Okuldan çıktığımda ağlayarak yürüdüm. İstanbul boğazına geldiğim de kız kulesinin karşısında ki taşların üzerine çöktüm. Denizi izledim uzun süre. Seni düşündüm ama bir çıkar yol bulamadım. Gözlerim ağlamaktan kızarmıştı. Kalbimde ise acıdan güç kalmamıştı. Yorgun gözlerim uzun süre baktı denize. Yapayalnız bir başıma kaldım öylece. Sonra yanımda bir hareketlilik hissettim. Sol yanıma döndüğüm an zeytinlerinle karşılaştım. Elinde iki elma şekeri, sıcacık gülümsemen ile bana bakıyordun. Öldüm mü diye düşünmeden edemedim. Sen elma şekerin birini bana uzattın.
"Al bakalım.'' Dedin. Bende aldım elinden. Şaşkın halde hala sana bakıyordum. Sen sağ elinle gözümün önüne gelen saçlarımı kulağımın arkasına ittin.
"Neden kaçtın bir anda? Sana çok seslendim Ceren.''
"Ben şey...''
"Seni bir anda kaybettim kalabalıkta. Çok korktum. Seni bulamam sandım. Sonra denizi çok sevdiğini hatırladım. Buraya koştum. Ne oldu?''
"Şey ben boş ver önemli bir şey yoktu.''
"Ceren sen benim en iyi arkadaşımsın. Unutma bunu tamam mı? Bana her şeyi anlatabilirsin.''
Hayatımda ilk defa arkadaş kelimesinden nefret ettim. İlk defa bu kelime yüzünden derin acılar hissettim. Sen bilemezsin o an yaşadığım kalp ağrısını. Sen bilemezsin zeytin göz nasıl defalarca senin yüzünden öldüğümü. Bilemezsin...
"Tamam unutmam.'' Deyiverdim bir anda. Kırgın bakışlarımı denize çevirdim. Sen omzunla beni dürtüp sıcacık gülümsedin. Elma şekerlerimiz bitince bir anda sol elimde senin elinin sıcaklığını hissettim. Şaşkınca sana bakarken "Hadi gidelim.'' Dedin. Ben yine anlamadım ne olduğunu. Çünkü aklımda, kalbimde çoktan benden uzaklaşmıştı. O an tek düşündüğüm elimdeki elindi. Lunaparka geldiğimizde sen bana sıcacık gülümsemenle baktın.
"Hadi eğlenelim biraz.''
Ben bir şey demeden de koşturduk seninle. Atlıkarıncaya, dönme dolaba, çarpışan arabalara beraber bindik. Beni zorlayarak gondola bindirdiğinde korkudan sımsıkı tutuyordum elini. Sen ise sadece gülümsedin. Gondolda her bağırdığımda sen kahkaha attın. Gondoldan inince midem çok bulandı. Sen ise bana bir anda sımsıkı sarıldın. Kulağıma yaklaşıp "O kadar tatlısın ki hep bu an için seninle bir daha binerim bu şeye. Teşekkür ederim. Çok eğlendim.'' Dedin. O an bana sarılmanı bir daha istedim. Benden ayrıldığında kendimi çok boş hissettim. Sen bilmezsin belki ama sen benden uzaklaşıp yürürken nasıl koşup elini tuttum bilemedim. Sen şaşkınca elimize baktığında tüm korkularıma rağmen seni bu kez de ben sürükledim gondola. Gözlerimden yaş gelene kadar korkup bağırdığımda içten içe sevinç nidaları atıyordum. Çünkü ben elini tutuyordum Poyraz. Sana çok yakındım.
**
Şimdi ise yapayalnızım. Sensiz, Ayşe 'siz... Tüm sevdiklerim gidince bir kez daha anladım kıymetlerini. Önce babamı sonra seni, arkadaşımı ve yeniden seni kaybettim. Yoruldum be zeytin göz. Çok yoruldum. Bulut olmasaydı belki de çoktan kendimi yok etmiştim.)
Poyraz gözyaşlarını bir kez daha sildi. Ayağa kalkıp kitabı sırt çantasına koydu.
Halil usta merakla baktı Poyraz'a.
"Nereye yiğidim?''
"Gidiyorum usta. Sadece gidiyorum.'' Deyiverdi. Halil usta karşısında durmadı ama vedalaşırken tek bir söz söyledi.
"O kızı da kaybetme oğlum. Ona git!''
Poyraz bu cümleyi duymazdan gelip düştü yollara. Her adımında nereye gideceğini düşündü. Ve bir kez daha bulamadı yönünü. Ayakları onu nereye sürüklüyorsa oraya gidiyordu.
****
Ceren evinin salonunda umutsuzca oturuyordu. Başını koltuğa yaslamış dev camın ardındaki şehrin ışıklarıyla süslü karanlığa baktı. Sonra elini sehpanın üzerindeki Poyraz'ın fotoğrafına uzattı. Çerçeveyi tuttuğu an uzun bakakaldı zeytinlerde. Dikkatini dağıtan telefonuydu.
"Efendim?''
"Benim Ceren editörün Koray Aslan.''
"Merhaba Koray Bey...''
"Yarın yemeğe çıkalım. Hem yaklaşan imza günüyle ilgili konuşuruz. ''
"Peki, olur.''
"Görüşürüz.''
"Görüşürüz.''
Koray telefonu kapattığında mutlulukla gülümsedi. Ona dikkatle bakan Hasan'a "Başlıyoruz.'' Deyiverdi. Hasan gülümseyip "Oyun daha bitmedi diyorsun. Öyle mi abi?'' dedi.
Koray masanın üzerindeki ikizinin fotoğrafına baktı.
"Bitmedi canım. Bitmedi. Asıl intikam şimdi başlıyor. Sen Kerem'i takip et bana yeter. Ceren ile Poyraz bende.''
Koray unutmamıştı yaşadıklarını. Ayşe'nin yüzünden kaybetmişti her şeyini. Poyraz'dı belki de bir diğer neden. Ayşe ölmüştü. Şimdi sıra Poyraz'da diye geçirdi içinden. Onun da zaafı mutlaka Ceren olacaktı. İlk işi Ceren'i ele geçirmekti. Sonra son oyununu oynayacaktı.
****
Poyraz kendini evinin az uzağında buldu. Yorgun bakışlarını bahçeye yöneltti. Oğlunu görme umudunu yaşadı. Ama oğlu yerine kapıdan çıkan dünya güzeli Ceren'i gördü. Ceren en şık haliyle dışarı çıkıp Koray'ı beklemeye başladı. Dalgın bakışları kilit taşlarındayken onlara vuran ışıkla bakışlarını kaldırdı. Koray siyah arabasını durdurup hemen indi. Koşar adım Ceren'in yanına gelip genç kadının elini dudaklarına götürdü. Poyraz sağ elini sıkıp öfkeli gözleriyle izledi her şeyi. Ceren arabaya bindikten sonra Koray kapıyı kapatıp şoför koltuğuna kuruldu. Gülümseyerek Ceren'e bakıp arabayı çalıştırdı. Dikiz aynasına baktığında yolun ortasında durmuş onlara bakan Poyraz ile göz göze geldi. Ve işte o an ruhu neşe doldu. Koray direksiyonu sımsıkı kavrarken "Daha yeni başlıyoruz Poyraz'' diye geçirdi kalbinden.