Η Έμιλι ακολουθούσε τον Μάικλ. Η Ντέμυ είχε περάσει χθες το βράδυ και είχε αφήσει ρούχα για εκείνη. Μέχρι να αλλάξει φορούσε το φόρεμα από το πάρτυ. Μόλις τελείωσαν το πρωινό τους άλλαξαν ρούχα και έφυγαν.
«Είναι και η Ντέμυ Χαρισματική;» ρώτησε η Έμιλι καθώς περπατούσαν στους δρόμους της πόλης.
«Ναι.» απάντησε ο Μάικλ κοιτώντας δεξιά και αριστερά για να σιγουρευτεί πως δεν τους παρακολουθούσε κάποιος.
«Τι κοιτάς;» τον ρώτησε όταν τον είδε να κοιτάζει αγχωμένος τριγύρω.
«Σιγουρεύομαι πως δεν μας παρακολουθούν οι Σκοτεινοί και ότι δεν σκοπεύουν να μας επιτεθούν.»
«Μάικ είναι πρωί. Ποιος επιτίθεται πρωινιάτικα; Και ειδικά όταν υπάρχουν και μάρτυρες;»
«Κάποιος που μπορεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να ξεκολλήσει τον στύλο και να σου τον χώσει στο στήθος.» απάντησε ξερά ο Μάικλ.
«Ωραία απάντηση Μάικ. Φαντάζομαι πως έχουν προσπαθήσει πολλοί να σου χώσουν έναν στύλο στο στήθος.»
«Όχι αλλά έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου με χώμα, με έχουν κρεμάσει ανάποδα από ένα δέντρο και προσπάθησαν να μου τηγανίσουν τον εγκέφαλο... Η αγαπητή σου ξαδερφούλα και οι ακόλουθοι της έχουν προσπαθήσει άπειρες φορές να με σκοτώσουν ή τουλάχιστον να με απειλήσουν.»
«Και γιατί δεν το έκαναν;»
«Θα ήταν μεγάλη χαζομάρα να σκοτώσει κανείς τον γιο του αρχηγού των Φωτεινών. Δεν είναι καιρός για πόλεμο. Θα την πληρώσει αθώος κόσμος και όλοι μας το ξέρουμε πολύ καλά. Φωτεινοί και Σκοτεινοί.»
Η Έμιλι δεν μίλησε άλλο. Ο Μάικλ είχε δίκιο. Δεν υπάρχει λόγος να ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα σε Φωτεινούς και Σκοτεινούς. Θα ήταν φρικτό.
«Φτάσαμε.» της είπε ο Μάικλ.
Η Έμιλι μόλις είδε το μέρος το θυμήθηκε αμέσως. Ήταν η αποθήκη της γιαγιάς της. Η γιαγιά της είχε μαγαζί με ρούχα αλλά μετά τον θάνατο τους παππού της το πούλησε. Ή έτσι νόμιζε. «Αυτή είναι η αποθήκη...»
«Της γιαγιάς σου; Ναι.»
«Την αγοράσατε εσείς;»
«Όχι... η γιαγιά σου το μεταβίβασε στον πατέρα μου ως αρχηγείο των Φωτεινών.»
«Λοιπόν... η γιαγιά μου ήταν Χαρισματική, εσύ είσαι Χαρισματικός το ίδιο και η κολλητή. Υπάρχει κάτι άλλο που δεν το ξέρω; Κάτι που μπορείς να μου το πεις τώρα; Αυτή την στιγμή που δέχομαι τα απανωτά σοκ των αποκαλύψεων.»
Ο Μάικλ γύρισε και κοίταξε την Έμιλι για λίγα δευτερόλεπτα. "Μπορείς να της το πεις τώρα." είπε από μέσα του. «Όχι. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να σου πω.» της είπε τελικά.
Μπήκαν μέσα και η Έμιλι δεν είδε τίποτα. Η αποθήκη ήταν άδεια, γεμάτη σκόνη και σκουπίδια. «Αυτό υποτίθεται πως είναι το αρχηγείο των Φωτεινών;» ρώτησε μπερδεμένη κοιτάζοντας γύρω της.
Ο Μάικλ χαμογέλασε. «Όχι. Αυτό δεν είναι σίγουρα το αρχηγείο των Φωτεινών. Όμως...» είπε κάνοντας μια μεγάλη παύση.
«Όμως τι;»
«Κάτω από την αποθήκη ίσως να υπάρχει ένα αρχηγείο.» απάντησε ο Μάικλ.
Η Έμιλι κοίταξε τον Μάικλ δύσπιστα. «Μου λες ότι κάτω από την αποθήκη της γιαγιάς μου είναι το αρχηγείο των Φωτεινών;» τον ρώτησε.
«Ναι. Αυτό σου λέω.» της απάντησε ο Μάικλ και άρχισε να προχωρά.
Η Έμιλι κοίταξε τριγύρω σαστισμένη. «Έχω έρθει τόσες φορές εδώ...»
«Κρυφά με τις κολλητές σου; Το ξέρω.» απάντησε ο Μάικλ που είχε προχωρήσει αρκετά.
«Πως το ξέρεις;». Η Έμιλι άρχισε να περπατάει για να βρεθεί δίπλα στον Μάικλ.
«Για να μπούμε στο αρχηγείο έχουμε δυο εισόδους. Μια που βρίσκετε στο κέντρο της πόλης, δηλαδή αυτή εδώ. Και η δεύτερη που βρίσκετε στην άκρη του δάσους που χωρίζει την πόλη στην μέση. Οι περισσότεροι χρησιμοποιούν την είσοδο στο δάσος αλλά όταν έχουμε δουλειές στην πόλη ή είμαστε στην πόλη και μας καλούν στο αρχηγείο χρησιμοποιούμε αυτή την είσοδο. Φαντάσου λοιπόν πόσες φορές μας ανάγκασες εσύ και οι φίλες σου να διανύσουμε σχεδόν δυο χιλιόμετρα για να πάμε από την άλλη είσοδο.»
«Μέχρι πριν δυο λεπτά νόμιζα πως η αποθήκη ήταν της οικογένειας μου. Οπότε...»
«Οπότε ήταν φυσικό να ερχόσουν όποτε σου κάπνιζε παρέα με τις φίλες σου και να τα πίνετε θάβοντας όλη την τάξη.» την διέκοψε ο Μάικλ.
Η Έμιλι κοίταξε σοκαρισμένη τον Μάικλ. Αρκετές φορές τον είχε βρίσει μαζί με την Πένι. Μήπως μια από εκείνες τις φορές που τον έβριζαν εκείνος ήταν εκεί; «Βλέπω ο παλιός καλός μαλάκας Μάικλ και η ρηχή συμπεριφορά του επέστρεψαν. Και είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι πόσο θα άντεχες να το παίζεις ο καλούλης-μετανιωμένος-πεσμένος-στα-γόνατα-που-ζητά-συγχώρεση Μάικλ. Το ήξερα πως όλο αυτό ήταν ένα καλοστημένο θέατρο για να έρθω με τους Φωτεινούς. Αν με θέλετε τόσο πολύ τουλάχιστον θα έπρεπε να ήσασταν ειλικρινής μαζί μου. Ειδικά εσύ Μάικλ θα έπρεπε να ξέρεις πως δεν μου αρέσει να με δουλεύουν.» είπε εκνευρισμένη η Έμιλι και γύρισε για να φύγει. Δεν είχε κάνει παραπάνω από δέκα βήματα όταν ο Μάικλ μίλησε.
«Νομίζεις ότι όλο αυτό είναι θέατρο; Δεν θα δεχόμουν ποτέ να παίξω κανενός είδους θέατρο για να σε πάρω με το μέρος μας. Το ποια μεριά θα διαλέξεις είναι δικό σου θέμα και μπορείς να αλλάξεις μεριά όποτε θες. Αυτή την στιγμή θα ακούσεις από το πατέρα μου τα επιχειρήματα του για να έρθεις με τους Φωτεινούς και τίποτα άλλο.»
Η Έμιλι έμεινε για λίγο παγωμένη και σκεφτόταν όσα της είπε μόλις τώρα ο Μάικλ.
«Σας είχα ακούσει μια φορά ξέρεις... εσένα και τα κορίτσια............ Αλήθεια τα εννοούσες όλα όσα έλεγες για εμένα;»
Η Έμιλι γύρισε και κοίταξε τον Μάικλ. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό στο βλέμμα του. Πόνος; Όχι, σκέφτηκε η Έμιλι. Δεν μπορεί να τον πονάνε αυτά που είχα πει για εκείνον. Όχι μετά απ' όσα έχει πει εκείνος για εμένα. «Εσύ; Αλήθεια τα εννοούσες όσα έλεγες για εμένα; Όλες αυτές τις προσβολές; Όλες εκείνες τις βρισιές; Τα εννοούσες όλα αυτά Μάικ;»
Ο Μάικλ κατέβασε το κεφάλι του απογοητευμένος. «Όχι.» της απάντησε σηκώνοντας το βλέμμα του και κοιτώντας την κατευθείαν στα μάτια. «Το ξέρω πως δεν σου έχω φερθεί με τον καλύτερο τρόπο. Ξέρω πως ήμουν ένας μαλάκας και μισός απέναντι σου. Δεν ξέρω αν θα με συγχωρέσεις ποτέ αλλά θα το προσπαθήσω. Ποτέ δεν εννοούσα ούτε μια λέξη από όσες σου έχω πει. Και έχεις δίκιο να είσαι καχύποπτη.»
Η Έμιλι έμεινε για λίγο να κοιτάει τον Μάικλ. Ήταν ειλικρινής. Για πρώτη φορά ήταν ειλικρινής απέναντι της. «Τέλος πάντων.» είπε και προχώρησε.
Ακολούθησε τον Μάικλ σε όλη την αποθήκη μέχρι που βρέθηκαν μπροστά σε μια πόρτα. Ο Μάικλ έβγαλε ένα κλειδί μέσα από την τσέπη του και ξεκλείδωσε την πόρτα. Η Έμιλι περίμενε πως θα μπούνε σε κάποιο δωμάτιο αλλά όταν η πόρτα άνοιξε αντίκρισε ένα ασανσέρ. Ένα αρκετά μεγάλο ασανσέρ που σε εκείνη φάνηκε παράταιρο μέσα σε μια αποθήκη γεμάτη σκόνη και σκουπίδια. Ο Μάικλ έκανε νόημα στην Έμιλι να περάσει. Μπαίνοντας στο ασανσέρ η Έμιλι είδε μόνο δυο κουμπιά. Μόλις ο Μάικλ μπήκε η πόρτα κλείδωσε αυτόματα και εκείνος πάτησε το κάτω κουμπί.
Η Έμιλι δεν μπόρεσε να μαντέψει πόση ώρα κατέβαιναν αλλά σίγουρα δεν πέρασε πολλή ώρα. Όταν η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε βρέθηκαν σε ένα τεράστιο χώρο που έμοιαζε με ρεσεψιόν ξενοδοχείου. Σε ένα μεγάλο γραφείο καθόταν μια γυναίκα γύρω στα τριάντα.
«Μάικλ.» είπε ενθουσιασμένη. «Καλώς ήρθατε.»
«Καλημέρα Αλίσια. Ο πατέρας μου;» ρώτησε ανυπόμονα ο Μάικλ.
«Είναι στο γραφείο του.» του απάντησε η Αλίσια. «Σας περιμένει.»
«Ωραία.» είπε σκεπτικός ο Μάικλ.
Η Έμιλι ακολουθούσε τον Μάικλ παρατηρώντας το αρχηγείο των Φωτεινών για πρώτη φορά.
«Είσαι καλά;» ρώτησε ο Μάικλ σκεπτικός.
«Χμ;» Η Έμιλι είχε χαθεί στις σκέψεις της. Τόσο καιρό υπήρχε ένας κόσμος που εκείνη δεν ήξερε. Ένας κόσμος στον οποίο άνηκε κι εκείνη αλλά μόλις χθες έμαθε όλη την αλήθεια.
«Σε ρώτησα αν είσαι καλά. Δεν έχεις πει κουβέντα από την στιγμή που μπήκαμε στο ασανσέρ.»
«Είναι που... είμαι λιγάκι...»
«Ξέρω. Σοκαρισμένη. Μην ανησυχείς κάπως έτσι είναι όλοι την πρώτη μέρα.»
«Κι εσύ;»
«Επειδή είμαι ο γιος του αρχηγού των Φωτεινών δεν σημαίνει πως το ξέρω από πάντα. Έπρεπε να βεβαιωθούν ότι είμαι Χαρισματικός.»
«Δηλαδή ο πατέρας σου είναι ο αρχηγός των Φωτεινών.» είπε σκεπτική η Έμιλι. Είχε δει τον πατέρα του Μάικλ άπειρες φορές. Οι γονείς της με τους γονείς του Μάικλ είχαν φιλικές σχέσεις. Ο Κρίστοφερ Ντάνιελς ήταν ένας ψηλός άντρας με σκούρα μαύρα μαλλιά που στις άκρες είχαν αρχίζει να γκριζάρουν και μελί διαπεραστικά μάτια. Όσες φορές και αν τον είχε συναντήσει ποτέ η Έμιλι το πρόσωπο του ήταν πάντα αυστηρό. Κενό θα μπορούσε να πει κανείς. Δεν ήταν και τόσο παράξενο για εκείνη που τον φοβόταν.
«Ναι. Ότι πιο άβολο για εμένα πίστεψε με.»
«Γιατί να είναι άβολο για εσένα; Είσαι ο γιος του αρχηγού των Φωτεινών. Εγώ θα σε αποκαλούσε προνομιούχο.»
«Για τους Σκοτεινούς είμαι το δεύτερο πιο μισητό άτομο μαζί με την μητέρα μου, ενώ για τον πατέρα μου είμαι ο γιος που πρέπει να τα κάνει όλα σωστά. Εκτελώ με τον ίδιο τρόπο όπως και όλοι οι υπόλοιποι τις αποστολές τους και απαγορεύετε να τον αποκαλώ μπαμπά ή πατέρα ή το οτιδήποτε μπροστά στους υψηλόβαθμους Φωτεινούς.»
«Γιατί; Θα τον κάνεις ρεζίλη;»
«Όχι. Όπως λέει εκείνος, θα τον κάνω να δείξει αδύναμος. Η ωμότητα με την οποία μου φέρετε ο πατέρας μου είναι για εκείνον η διασφάλιση της ακεραιότητας μου. Δεν πρέπει να δείχνει σε κανέναν άλλον εκτός από εμένα και την μητέρα μου ότι έχει ανθρώπους γύρω του που τον αγαπάν και τους αγαπάει. Αυτό που προφανώς δεν καταλαβαίνει είναι πως με απομακρύνει από εκείνον όσο πιο πολύ μπορεί.»
«Του έχεις μιλήσει ποτέ για αυτό;»
«Προφανώς δεν ξέρεις το πατέρα μου Έμς. Και είμαι σίγουρος πως η σχέση που έχεις με τους γονείς σου είναι ακριβώς το αντίθετο από την σχέση που έχω εγώ με τους δικούς μου. Μακάρι να είχα αυτό που έχεις εσύ με την οικογένεια σου.» ξαφνικά ο Μάικλ σταμάτησε μπροστά από μια μεγάλη σκουρόχρωμη ξύλινη πόρτα. «Φτάσαμε.» είπε λιγάκι απογοητευμένος. Έφερε το χέρι του στην πόρτα και χτύπησε απαλά. Μια φωνή ακούστηκε από μέσα. Τους έλεγε να περάσουν.
«Δεν ξέρω αν θα είμαι κι εγώ μέσα όσο θα σου μιλάει ο πατέρας μου αλλά αν δεν είμαι ειλικρινά σου εύχομαι καλή τύχη.» είπε ο Μάικλ βάζοντας το χέρι του στο πόμολο.
«Απ' ότι κατάλαβα τον αγαπάς πολύ τον πατέρα σου.»
«Τα αισθήματα είναι αμοιβαία.» είπε και άνοιξε την πόρτα.
Η Έμιλι βρέθηκε σε ένα τεράστιο γραφείο. Δεξιά και αριστερά της υπήρχαν δυο τεράστιες βιβλιοθήκες. Ο πατέρας του Μάικλ καθόταν σε μια δερμάτινη μαύρη πολυθρόνα με ψηλή μέση. Πίσω του δυο τεράστιοι πίνακες προσθέτανε στο δωμάτιο το αυστηρό ύφος που είχε και ο πατέρας του Μάικλ. Μπροστά από το γραφείο υπήρχαν δυο πολυθρόνες ίδιες με αυτή που καθόταν εκείνος αλλά με εμφανώς μικρότερη μέση.
Η Έμιλι έφτασε μπροστά από το γραφείο με τον Μάικλ δίπλα της. Ο πατέρας του σηκώθηκε από την καρέκλα και έτεινε το χέρι του στην Έμιλι. Εκείνη έδωσε το δικό της και αντάλλαξαν μια χειραψία.
«Έμιλι.» είπε με ένα αυστηρό ύφος. «Καλώς ήλθες. Κάθισε.» είπε δείχνοντας της την πολυθρόνα δίπλα της.
Η Έμιλι του χαμογέλασε αμήχανα και κάθισε χωρίς να πει λέξη.
«Εγώ να πηγαίνω.» είπε ο Μάικλ αμήχανα.
«Δεν είναι ανάγκη Μάικλ. Μπορείς να καθίσεις αν θέλεις.» του απάντησε χαλαρά..
Ο Μάικλ κοίταξε δύσπιστα αρκετές φορές διαδοχικά τον πατέρα του και την Έμιλι και τέλος κάθισε στην άλλη πολυθρόνα.
«Πρώτα απ' όλα καλώς ήρθες στο αρχηγείο των Φωτεινών. Πως νιώθεις μέχρι στιγμής;» την ρώτησε χαλαρά.
«Εμ... αρκετά σοκαρισμένη θα έλεγα.» απάντησε αμήχανα η Έμιλι.
«Είναι λογικό. Όσα ήξερες μέχρι χθες έπαψαν να υφίστανται. Ο κόσμος που ήξερες έχει έρθει ανάποδα. Δεν έχω ανακαλύψει ακόμα τον σωστό τρόπο με τον οποίο πρέπει να καλωσορίζω τους νέους Χαρισματικούς αλλά το δουλεύω.»
Ο Μάικλ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά χαμογελώντας με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Ο πατέρας του τον κοίταξε εκνευρισμένος για ένα δευτερόλεπτο. «Για αυτό και συνηθίζω να πετάω το μπαλάκι στους νεοφερμένους.» είπε στρέφοντας την προσοχή του πίσω στην Έμιλι η οποία παρακολουθούσε το όλο σκηνικό. «Έχεις κάποιες ερωτήσεις που θα ήθελες να κάνεις; Οτιδήποτε.»
Η Έμιλι κοίταξε αγχωμένη τον Μάικλ. Εκείνος της έκανε νόημα να μιλήσει. «Πως διαλέγω πλευρά;» ρώτησε χωρίς καν να το σκεφτεί.
Ο πατέρας του Μάικλ πάγωσε για μια στιγμή. Η Έμιλι πήρε απότομα μια βαθιά ανάσα αντιλαμβανόμενη την γκάφα που μόλις είχε κάνει. Τι στον διάολο Έμς; σκέφτηκε από μέσα της. Ο Θεός σου έδωσε μυαλό για να σκέφτεσαι πριν μιλήσεις. Γαμώτο!!!
«Λοιπόν... υπάρχει μια λεπτή γραμμή που χωρίζει τους Φωτεινούς από τους Σκοτεινούς Χαρισματικούς. Όλοι οι Χαρισματικοί αρχικά είμαστε Φωτεινοί αλλά οι πράξεις μας καθορίζουν την μεριά που θα βρισκόμαστε.» απάντησε τελικά ο Κρίστοφερ.
«Δηλαδή;» ρώτησε μπερδεμένη η Έμιλι.
«Αν χρησιμοποιήσεις τις δυνάμεις σου για κακό σκοπό θα αρχίσεις να κλείνεις προς το σκοτάδι. Και είτε το θέλεις είτε όχι στο τέλος θα καταλήξεις Σκοτεινή. Για έναν Χαρισματικό είναι πάρα πολύ εύκολο να γίνει Σκοτεινός. Μερικοί έγιναν μέσα σε λίγες μέρες. Αλλά για έναν Σκοτεινό... το να γίνει πάλι Φωτεινός παίρνει πάρα πολύ καιρό. Κάποιες φορές μπορεί και να μην είναι εφικτό.»
«Κατάλαβα.» είπε ξέπνοα η Έμιλι.
Ο Κρίστοφερ την κοίταξε με ένα δυσοίωνο χαμόγελο. «Όμως ελπίζω να μην χρειαστεί να αλλάξεις θέση. Προέρχεσαι από την πιο παλιότερη οικογένεια Χαρισματικών και κάποια μέρα ίσως γίνεις αρχηγός.»
Η Έμιλι έσμιξε τα φρύδια της. «Δεν πιστεύω πως θα είμαι καλή σ' αυτό.» απάντησε αμήχανα βλέποντας το διαβολικό χαμόγελο του πατέρα του Μάικλ.
«Υπάρχει κάποια άλλη ερώτηση που θα ήθελες να κάνεις;» την ρώτησε ευχάριστα.
«Όχι. Μόνο αυτό ήθελα να ρωτήσω.» απάντησε ανυπόμονα η Έμιλι. Ήθελε να δραπετεύσει από το βλέμμα του Κρίστοφερ. Αυτή την φορά την τρομοκράτησε όσο ποτέ άλλοτε.
«Ωραία λοιπόν. Εφόσον δεν υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να ρωτήσεις μπορείτε να πηγαίνετε. Θα αρχίσεις την εκπαίδευση σου άμεσα έτσι;»
Η Έμιλι σηκώθηκε γρήγορα από την πολυθρόνα. Ήθελε να τρέχει μακριά από αυτόν τον αυστηρό άντρα που την τρομοκρατούσε μέχρι θανάτου. Πολλές φορές αναρωτιόταν πως ο Μάικλ ήταν τόσο γλυκός όταν είχε αυτόν για πατέρα. «Φυσικά.» απάντησε ξερά.
«Ωραία. Καλή σου μέρα Έμιλι.» είπε και της έδωσε το χέρι του.
«Καλή σας μέρα κύριε Ντάνιελς.» του είπε αμήχανα ανταλλάσοντας μια χειραψία.
«Φώναζε με Κρίστοφερ, εντάξει;»
«Εντάξει.» είπε και έφυγε ακολουθώντας τον Μάικλ ένα μέτρο πίσω από εκείνον.
«Για όνομα του Θεού Έμς. Φοβάσαι τον πατέρα μου!!!» είπε ο Μάικλ γελώντας μόλις βγήκαν έξω από το γραφείο.
«Τι; Όχι.» απάντησε απότομα η Έμιλι.
«Δηλαδή δεν φοβάσαι το πατέρα μου;» την ρώτησε δύσπιστα.
«Φόβος όχι... τρόμος μπορεί.» απάντησε η Έμιλι κοιτώντας τον Μάικλ στα μάτια. Εκείνος σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και την κοίταζε. Έπειτα ξέσπασε σε γέλια.
«Τρόμος!!! Είναι το λιγότερο που έχει προκαλέσει ο πατέρας μου στον οποιονδήποτε.» είπε γελώντας.
«Μιλάς λες και ο πατέρας σου είναι ο Κόμης Δράκουλας.» είπε η Έμιλι γελώντας.
Ο Μάικλ συνέχισε να γελάει ακόμα πιο δυνατά. «Πίστεψε με είναι χειρότερος!!!»
«Δεν μας ακούει;»
«Δεν το νομίζω. Αλλά και να μας ακούει δεν μου καίγεται καρφί. Έλα. Πάμε να γνωρίσεις μερικούς Χαρισματικούς.» είπε και άρχισε να προχωράει.
Η Έμιλι τον ακολούθησε γελώντας μαζί με εκείνον. Είχε πολύ καιρό να δει το αγνό χαμόγελο του Μάικλ. Εκείνο το ντροπαλό χαμόγελο που φώτιζε τα γαλάζια του μάτια. Δεν ήταν σίγουρη γιατί άλλα την έκανε να νιώθει ασφαλής. Και ότι όλα θα γινόντουσαν όπως παλιά. Πριν οι δυνάμεις του Μάικλ εκδηλωθούν και εκείνος την βγάλει από την ζωή του για να την προστατεύσει.