ညကတဖြည်းဖြည်းကုန်ဆုံးပြီး မနက်အာရုဏ်သန်းလာပြီ။
အိမ်လေးတစ်လုံးထဲမှာတော့ တတိဆိတ်ငြိမ်သက်လျက်။
အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ချွတ်လက်စ အဝတ်တွေ ပုံလျက်။
ယောကျ်ားဝတ်င်္အကျီနဲ့လုံချည်၊ မိန်းမဝတ် ညအိပ်ဝတ်စုံတစ်ထည်က အိမ်ရှေ့က TVကြည့်သော ဆိုဖာနားမှာ ပုံလျက်သား။
စားပွဲခုံပေါ်တွင်လည်း သောက်လက်စ ဘီယားဘူးတစ်ဘူးနှင့်၊ Coke Zero တစ်ဘူး။
ထိုဧည့်ခန်းရဲ့အတွင်းဖက်နားရှိနေသည့် အိပ်ခန်းလေးထဲမှာတော့ ပူးကပ်စွာ ဖက်အိပ်နေသည့် အဖိုနဲ့အမ။
ခြုံထားသော စောင်အောက်တွင်ရှိသော သူတို့(၂)ဦး၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင် ဘာအဝတ်အစားမှမရှိ။
ကမ္ဘာဦးလူသားတွေ ဖြစ်သည့် အာဒံ နှင့် ဧဝလိုနှယ်။
အေးစိမ့်နေသော အဲယားကွန်း၏ အအေးဒဏ်ကိုလည်း မမှုပါ။
တစ်ယောက်၏ ကိုယ်ငွေ့က နောက်တစ်ယောက်ကို အပြန်အလှန် နွေးထွေးစေသည် မဟုတ်လား။
"တီ.....တီ.....တီ.....တီ"
ဦးဖေဖုန်းမှ နှိုးစက်မြည်လာသည်။
အဲကျမှ ဦးဖေက လူးလူးလိမ့်လိမ့်နဲ့ နိုးထလာသည်။
သူ့ရင်ခွင်အောက်ထဲမှာတော့ နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်နေသည့် ရတီ။
ရတီမနိုးအောင် ဘေးက မှန်တင်ခုံပေါ်ရှိ ဖုန်းကို ယူပြီး alarm ပိတ်လိုက်သည်။
ဖုန်း Lock Screen မှာပေါ်နေသည်က မနက်(၅)နာရီခွဲ။
တော်ပါသေးရဲ့။
(၆)နာရီဆို ကြီးမေ အိမ်ထဲကို သူ့ဘာသာသူ သော့ဖွင့်ပြီး ဝင်လာတော့မည်။
ဖုန်း alarm ပိတ်ပြီးသည့်အထိ ရတီက မနိုးသေး။
တကယ့်ကို သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကိုဖက်ကာ အိပ်မောကျနေသည်ပင်။
နဖူးပေါ်ဝဲကျနေသော ဆံစအချို့ကို ဦးဖေ ဖွဖွလေး သပ်တင်ပေးနေမိ၏။
မနေ့ညတစ်ညလုံး ချစ်တင်းနှောခဲ့ကြသည်မှာ မမောနိုင်၊ မပန်းနိုင်။
အပေးအယူ မျှမျှနှင့်။
သူလည်း စိတ်ရှိလက်ရှိကြမ်းပစ်မိသည်။
နုငယ်ကိုတောင် ထိုလိုမျိုး ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း မလိုးခဲ့မိ။
ရတီနဲ့ကျတော့ သူကြမ်းသမျှ အော်ဟင်ငြီးငြူနေသော်လည်း အားတက်သရော လိုက်ပါခဲ့တာပင်။
ညက ချစ်ရည်လူးနေတာကို ပြန်တွေးနေမိတော့ သူ့ညီတော်မောင်က ထောင်မတ်လာပြန်သည်။
မဖြစ်ချေ။
လင်းဆွဲလေး ထပ်ဆွဲချင်သော်လည်း ကြီးမေနဲ့ ပက်ပင်းတိုးမိရင် ခက်ရချည်ရဲ့။
"မီးလေး......မီးလေး......ထ....ထတော့"
"အင်း..........အင်း.......အင်း"
ရတီကို ခပ်ဖွဖွလေးတို့ကာ နှိုးလိုက်သည်။
ရတီနိုးစပြုပြီး လူးလွန်လာသည်။
သို့သော် သူမ မထချင်သေး။
ဦးဖေကိုယ်လုံးကြီးက တအားဖက်လို့ကောင်းနေသည်။
နွေးထွေးစွာဖြင့်။
ရတီ မျက်လုံးမှိတ်ထားသော်လည်း မျက်ခွံလေး မျက်လုံးလေးက ဟိုဖက်၊ သည်ဖက်ရွေ့နေသည်ကို ဦးဖေသတိထားမိ၏။
"ကဲ....အိပ်ပုတ်ကြီးနေတဲ့ကောင်မလေး...လာလေရော"
ရတီခါးကို တို့ကာ၊ တို့ကာဖြင့် ကလိထိုးလိုက်သည်။
"ခစ်.......ခစ်....ဟိ.......ဟိ...ခစ်"
"ယားတယ်.....ယားတယ်....ဦးဖေရဲ့....မလုပ်နဲ့တော့.....ခစ်......ခစ်"
အခုမှ ရတီမျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့သည်။
ရွှန်းရွှန်းဝေနေသော အချစ်မျက်လုံး(၂)စုံက အကြည်ဆိုက်လျက်။
"မွ......မွ......ပြွတ်......ပြွတ်....ပြွတ်"
Morning kiss လေးတွေ ခြွေချပစ်လိုက်သည်။။
"Morning မီးလေး"
"Morning ဦးဖေ"
"မီးလေး....ထတော့.....ခဏဆို ကြီးမေလာတော့မှာ"
"ဟုတ်သားပဲ...မီးလေး...မေ့နေတာ..ကြည့်စမ်း"
ရတီအခုမှ အလူးအလဲထလိုက်သည်။
သို့သော် ဝတ်စရာအဝတ်အစားက မရှိ။
မထူးတော့။
အိပ်ယာပေါ်က စောင်ကို ကိုယ်ပေါ်ပတ်ပစ်လိုက်သည်။
"အိုး....ဦးဖေ...မနက်စောစောကြီးကို"
သူမက စောင်ကို အပိုင်ယူလိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်မှာကျန်ခဲ့သော ဦးဖေက ကိုယ်တုံးတီးဖြင့် ဟင်ခနဲ့၊ ဟာခနဲ့။
သူ့ကိုယ်က မြွေဆိုးလေးကလည်း မနက်စောစောရှိသေးတာကို ထောင်မတ်နေပြီ။
"မီးလေးကလှနေတာကို"
"ခစ်....ခစ်.......ဒါဆို အိမ်ရှေ့မှာ အဝတ်သွားယူလိုက်ပါအုံးမယ်ရှင်"
"တစ်လက်စတည်း ကိုယ့်အဝတ်တွေပါ ယူလာပေးနော်"
"အင်း"
ရတီစောင်ပတ်ပြီး အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းဆီသို့ အမောတကာလေးပြေးသွား၏။
အဝတ်တွေက ပုံလျက်သား။
သူမ မနေ့ညက ချွတ်ချခဲ့သည် ညအိတ်ဝတ်စုံကို ခပ်သွက်သွက်ဝတ်လိုက်သည်။
ညကသောက်ထားသော ဘူးခွံတွေကိုပါ အမှိုက်ပုံးထဲ သွန်ပစ်လိုက်သည်။
မတော်လို့များ ကြီးမေများ တွေ့ခဲ့ရင် သူမ ဖြေရှင်းချက်ပေးနေရအုံးမည်။
ဦးဖေရဲ့ တီရှပ်၊ လုံခြည်က တစ်ဖက်၊ စောင်ကို တစ်ဖက် လက်နှစ်ဖက်နှင့်ပွေ့ပိုက်ကာ အိပ်ခန်းဆီ ပြန်လာသည်။
ဦးဖေက ခဏကလို အဝတ်မရှိ၊ တုံးလုံးကြီးဖြင့် သူမ ပြန်အလာစောင့်နေသည်။
"ဦးဖေ....ရော့"
"ကျေးဇူး...မီးလေး....ညက ကိုယ်တို့ထပ်တွေ့အုံးမှာမလား"
ရတီရင်ခုန်စွာဖြင့်
"အင်းပေါ့"
"ညကျ မီးလေး ဘာအဝတ်မှ မဝတ်ခဲ့နဲ့....ဒီအတိုင်း ဆင်းလာခဲ့...ကိုယ်စောင့်နေမယ်"
"ဦးဖေကလည်းကွာ....ဘာတွေပြောနေတာလဲ...နားရှက်စရာကြီး"
"မီးလေးနဲ့ ကိုယ်က လင်မယားတစ်ပိုင်းဖြစ်နေပြီကို ဘာရှက်စရာလိုလို့လဲ.....နော်......နော်လို့"
"ပြီးရော....ပြီးရော....အင်း...အင်း..သွားပြီ..ဦးဖေရာ"
ရတီ ရှက်စိတ်ဖြင့် လုပ်မိလုပ်ရာ လက်မှာပွေ့ထားသော အဝတ်တွေနှင့် ဦးဖေဆီ ပေါက်လိုက်ကာ အပြေးလေး သူမအခန်းဆီ ပြေးတက်သွားသည်။
နားထဲမှာသော ဦးဖေက ရယ်သံတွေကိုတောင် ကြားလိုက်မိသလို။
ဒီညက ပိုကြမ်းကြမလား။
မနက်ဖြန်ဆို တွေ့ဖို့အခွင့်မသာပြီဆိုတော့။
အပေါ်ထပ်ရှိ သူမအခန်းထဲအရောက် တံခါးပိတ်လိုက်ပြီးရုံရှိသေး ကြီးမေက သူ့ဖာသာသော့ဖွင့်ပြီး ဝင်လာသည်။
လက်မတင်လေး။
အိမ်တစ်ဆောင်လုံးက မနေ့က ကြီးမေပြန်သွားတုန်းက ပုံစံအတိုင်း။
ဒီအိမ်လေးထဲ မနေ့ညက အချစ်သောင်းကျန်းသူတွေ ဝင်ရောက်ခဲ့သည်ဟု ပြောရင် ယုံနိုင်စရာအကြောင်းကိုမရှိ။
ဦးဖေလည်း ရတီပြန်ပြီး တရေးထပ်အိပ်လိုက်သေးသည်။
အိပ်ရေးဝဖို့လိုသည်။
ထိုမှသာ ညကျ ရတီကို စိတ်ရှိတိုင်း ချစ်နိုင်မည်မဟုတ်လား။