ရတီကိုယ်လုံးလေးက အသက်(၁၈)နှစ်ပြည့်ခါနီး အမျိုးသမီးငယ်ဆိုတော့ မိန်းမသားတစ်ယောက်မှာ ရှိသင့်တဲ့အလှတရားတွေက သူ့ဟာနဲ့သူ ရှိနှင့်စပြုနေပြီ။
မေမေ လိုအစွမ်းကုန် ပွင့်လန်းနေသော အလှတရားမဟုတ်သော်လည်း သူ၏ ဖူးသစ်စအလှတရားနဲ့ ပြည့်စုံနေပြီးသားပင်။
ဒါကြောင့်လည်း ဦးဖေ သူမကို ချစ်နေသည်ဟု ခံယူထားသည်။
သယ်ဆောင်ရာဆီ လိုက်ပါလာသော ဦးဖေပုခုံးပေါ်က ရတီခမျာ အရုပ်ကလေး တစ်ရုပ်နှယ်။
သူမကိုယ်လုံးလေးကို ဦးဖေ တစ်ချီအားနဲ့ဆို အေးအေးဆေးဆေး သယ်ဆောင်နိုင်သည်။
အခုလည်း သူတို့လင်မယားအိပ်ခန်းပေါ်က မွေ့ယာကုတင်ကြီးပေါ်သို့ မေမေ့နေရာမှ သူမရောက်ရှိနေလေပြီ။
"Wow......ဦးဖေတို့ အခန်းထဲ မီး အခုမှရောက်ဖူးတာ ဦးဖေရဲ့...အကျယ်ကြီးပဲရော"
အခန်းတစ်ခုလုံးက မီးခိုးရောင်နဲ့ အသားရောင်တွေ ဆေးခြယ်ထားသည်။
ကုတင်ကျယ်ကြီးကလည်း ပြာလွင်လွင်အရောင်။
ကုတင်က လူ(၂)ယောက်တောင်မဟုတ်။
(၄)ယောက်လောက်တောင်အေးဆေးအိပ်နိုင်မည်။
ဦးဖေက သူမကို ကုတင်ပေါ် ပစ်ချလိုက်တော့ သူမ တစ်ကိုယ်လုံးမွေ့ယာအိအိထဲ နစ်ဝင်သွားသည်။
"မွေ့ယာကြီးက ကောင်းလိုက်တာနော်....ခစ်...ခစ်"
ရတီ ကလေးစိတ်မကုန်သေးမှန်းသိသာနေသေးသည်။
ကလေးလေးတစ်ယောက်လို မွေ့ယာပေါ်တွင် ဟိုဖက်လိမ့်၊ ဒီဖက်လိမ့်ရင်း ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေသည်။
ဦးဖေကတော့ သူအိပ်နေကျနေရာပေါ်မှာပင် လှဲနေရင်း ပျော်ရွှင်နေသော ရတီကို ကြည်နူးစွာကြည့်နေသည်။
အခန်းထဲကို ရတီ ထပ်စပ်စုပြန်သည်။
မေမေကြည့်နေကြ မှန်တင်ခုံပေါ် အကောင်းစားမိတ်ကပ်ပစ္စည်းတွေ၊ Skincare တွေ၊ ပြီးတော့ ဦးဖေဆွတ်နေကျ ရေမွှေးတွေလည်း ပါသည်။
အစီအရီ အကန့်လိုက်သေချာစီထားသည်။
နံရံကပ်ဘီဒိုကြီး(၂)လုံးကလည်း အခန်းထဲခန့်ခန့်ညားညား နေရာယူလျက်။
မရောက်ဖူးသော နေရာတစ်ခုကို အခုမှ ရောက်ဖူးသဖြင့် စူးစမ်းပျော်ရွှင်နေသည့် ကလေးငယ်လိုဖြစ်နေသည်။
"တော်ပြီ...တော်ပြီ...လာ...ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲကို"
တစ်ခန်းလုံးမူးနောက်နေအောင် စပ်စုနေသည့် ရတီခါးလေးကို သိမ်းဖက်ကာ ဦးဖေ သူ့ရင်ခွင်ထဲ သိပ်လိုက်သည်။
ရတီက အလိုက်သင့်နှင့် ဦးဖေရင်အုပ်ကျယ်ကြီးပေါ် ခေါင်းတင်မှေးစက်ကာ။
"ချစ်တယ်...မီးလေးရယ်......ဒီမျက်လုံးတွေရော....ဒီဆံပင်တွေရော....ဒီနှုတ်ခမ်းတွေရော"
သူ့ရင်ခွင်ပေါ် မှေးတင်နေသော ရတီမျက်နှာလေးပေါ်ကာ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုချင်းဆီကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ တို့ကာတို့ကာ ဦးဖေက သူ၏ မြတ်နိုးရခြင်းများစွာကို ရင်ဖွင့်နေသည်။
"ဒါလေးပဲချစ်တာလား"
"ဘယ်ဟုတ်ပမလဲ..မီးလေးရယ်....ဒီလည်တိုင်လေးရော....ဟောဒီက ရင်သားလေးရော....ဟော....ဟိုက ပေါင်တံလေးရော...ခြေသလုံးလေးတွေရော....နောက်ဆုံးကွာ....မရှက်တမ်း အကုန်ပြောရရင် ဒီစပ်ပတ်လေးကိုရော...ချစ်တာ"
"ဦးဖေကလည်းကွာ...ဘာတွေပြောနေလဲ"
"ဟောဗျာ....မီးလေးမေးလို့ပဲ ကိုယ်က ဘယ်လောက်ထိချစ်ကြောင်း သက်သေပြနေတာလေ"
"ခစ်....ခစ်.....မီးလေး ဒီက ဦးဖေတစ်ကိုယ်လုံးကို ချစ်ပါတယ်ရှင့်"
ရတီလည်း ဦးဖေရင်ဘတ်လေးကို လက်လေးနဲ့ ခပ်ရွရွပွတ်သပ်နေသည်။
တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ပြောနေသောစကားများက နှစ်ကိုယ်ကြားရုံ တီးတိုးသံမျှသာ။
သို့သော် ကြားလိုက်သည်နှင့် အသည်းထဲထိ စိမ့်ဝင်အောင် ပီတိဖြစ်ရသည်။
ဦးဖေညီတော်မောင်က ရတီအနုအရွတွေကြောင့် တဖန်ပြန်ပြီး ခေါင်းထောင်စပြုလာပြန်သည်။
"ဦးဖေ...ကြည့်ကြည့်အုံး"
"ဘာကိုလဲ...မီးလေးရဲ့"
"ဒါကြီးလေ....ထောင်လာပြန်ပြီ"
"ဒါ မီးလေးကြောင့်လေ"
"ဟင်...မီးလေးကြောင့်....ဖြစ်ရတယ်နော်...ဦးဖေ....တစ်ညလုံး ဒီလိုဆို မီး သေသွားမှာပေါ့"
"သေ ဆိုတဲ့ စကားမပြောပါနဲ့...မီးလေးရယ် ...ကိုယ် မကြားနိုင်လို့ပါ"
သူ့ရဲ့ အသက်ထက်ဝက်ခေါက်ချိုးငယ်သော မိန်းကလေးနှင့် ချစ်မိနေတော့ ဦးဖေခမျာ ပြောလိုက်သည့် စကားလုံးတွေကအစ နုရွလှပနေသည်။
သူလည်း သူကိုယ်၌က ပြောတတ်လိမ့်မယ်လို့ မထင်ထားခဲ့ပါ။
အချစ်နဲ့ ရမ္မက်က သင်ကြားပေးခဲ့တာ နေမည်။
"ခစ်.....ခစ်.....ဟုတ်ပါပြီ လူတတ်ကြီးရှင့်"
"ဒီကောင်မလေးကို မှတ်လောက်တောင် ပညာပေးမှရမယ်...လာခဲ့"
"အမယ်လေး......"
ရတီရုတ်တရက် ကုတင်ပေါ်ထပြေးလိုက်သည်။
သူမနောက်သို့ ဦးဖေကလည်း ထပ်ကြပ်မကွာလိုက်ဖမ်းလျက်။
နှစ်ယောက်သား စိန်ပြေးတမ်းဆော့နေသည့်နှယ်။
"မီးလေး....မိရင် မလွယ်ဘူးမှတ်"
"အရင်မိအောင် ဖမ်းပါအုံးရှင်...ဖမ်းလေ....ဖမ်းလေ....ခစ်..ခစ်"
"လာခဲ့.......ရော့...မိပြီ"
ရတီကို မှီလိုက်သည့် ခါးကို အသေချုပ်နှောင်ပစ်လိုက်သည်။
ရတီ တင်ပါးတွေက ဦးဖေလီးကြီးကို ခံစားသိရှိနေသည်။
ဦးဖေ ရတီကိုယ်နှင့် တစ်ပါးတည်းဆွဲယူကာ မွေ့ယာပေါ် လှဲချလိုက်သည်။
ပြီးနောက် သူမကိုယ်ပေါ် အုပ်မိုးကာ သူမလက်နှစ်ဖက်ကို သူမခေါင်းပေါ်တင်ပြီး ချုပ်နှောင်ထားသည်။
ဝင်သက်ထွက်သက်တိုင်းက နီးကပ်စွာ။
ဦးဖေ ရတီမျက်နှာပေါ် အနမ်းမိုးသွန်းဖြိုးမလို့ ဟန်ပြင်သည်။
ထိုစဉ်.....
" 🎶 🎶 🎶 ရင်ခွင်မှာ နွှဲ့ကာ အားကိုးတဲ့သူရယ်
နွေးနွေးထွေးထွေး ရင်ခုန်တယ် 🎶 🎶 🎶 "
မှန်တင်ခုံပေါ်က သူ့ဖုန်းသံကြားလိုက်ရသည်။
နာမည်ပေါ်နေသည်ကို ကြည့်လိုက်တော့ "နုငယ်"။
ရုတ်တရည် သူ ကြောင်သွားသည်။