အရာအားလုံးက စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်နဲ့သောင်းကျန်းနေကြသည်။
ဒီအခန်းထဲ အနှောင်အဖွဲ့တွေ မရှိ။
ငဲ့ညှာစရာတွေမရှိ။
နောက်ဆံတင်းစရာလည်း တစိုးတစိမျှ မရှိ။
ချစ်ခြင်းတရားနဲ့ ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေသာရှိမည်။
ရမ္မက်တွေနဲ့သာ ပူလောင်မြူးတူးနေသည်။
ကိုသက်ငြိမ်နဲ့ ရတီ စိတ်ရှိလက်ရှိနမ်းနေကြသည်။
"ပြွတ်.....ပြွတ်....ပလပ်....ပြွတ်....ပြွတ်"
ရတီနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးလည်း ကျိန်းစပ်နေသည်။
ကိုသက်ငြိမ်က စုပ်ယူရုံတင်မက ကိုက်ခဲပြန်သေးသည်။
သူမ လျှာတွေဆီပါ ကလူ၊ ကလူ လာကျီစယ်သေးသည်။
သူမ ရင်တုန်အသည်းတုန်စွာနဲ့။
သူမလိုချင်သော်လည်း မပိုင်ဆိုင်သင့်မှန်းအရာတစ်ခုက လက်ဝယ်ပိုင်ဆိုင်ရရှိနေသောအခါ ရတီ ပျော်ရွှင်နေမိသည်။
"ဟိုး......ဟိုး...ခဏ...မီးလေး...ဦးဖေ အလုပ်ကနေ တိုက်ရိုက်ထွက်ခဲ့တော့ စက်ဆီနံ့တွေနဲ့။ ဦးဖေ ရေလေးချိုးလိုက်မယ်နော်"
"ဟင့်အင်း...မချိုးနဲ့.....မီးက ဦးဖေ ဘယ်လိုနေနေ ကြိုက်တယ်"
"မီးလေး.....မီးလေးရယ်"
ဒီတစ်ခါတော့ ကိုသက်ငြိမ် ဝတ်ထားသော အပေါ်ရှပ်အင်္ကျီနဲ့ စွပ်ကျယ်ကို ချွတ်လိုက်သည်။
သူ၏ တောင့်တင်းသော ရင်အုပ်ကားကား၊ ရင်အုပ်မွှေးတွေ၊ ဗိုက်ချပ်ချပ်တွေကိုကြည့်ရင်း ရတီ မျက်နှာပူမိပြန်သည်။
ကိုသက်ငြိမ်က ရတီက တုန့်ဆိုင်းခွင့်မပြု။
သူမရဲ့ အပေါ်ဆွယ်တာ အပါးလေးကို ချွတ်ချကာအပေါ်အောက် ဂါဝန်ကို ခေါင်းက ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
"ဦးဖေ...ကလည်း...မီးဆံပင်တွေ ပွကုန်ပြီ"
"ခဏကြာ မီးလေး ဆံပင် ဒီထက်ပိုပွမှာပဲဟာ"
"ဟုတ်လား...ခစ်....ခစ်"
ဒီနေ့တော့ အသားရောင် ဘရာဇီယာလေး ရတီဝတ်လာသည်။
ဘရာဇီယာလေးက ရတီ၏ စွင့်စွင့်ကားကားရင်သားနှစ်မြွှာကို လုံခြုံအောင်မထိန်းသိမ်းနိုင်ရှာ။
အောက်က ပင်တီ အသားရောင်လေးလည်း ထိုနည်းတူစွာ။
တင်ခပ်ကားကားက စွင့်ကားနေသည်။
ကိုသက်ငြိမ်အာခြောက်လာသဖြင့် တံတွေးမျိုချလိုက်သည်။
"လှလိုက်တာ....မီးလေးရယ်"
ကိုသက်ငြိမ် သူ့မျက်နှာကို ရတီ၏ ရွှေရင်နှစ်မြွှာကြားအပ်ကာ နမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်သည်။
လက်ကလည်း အငြိမ်မနေ။
ရတီကျောက ဘရာဇီယာချိတ်ကို အသာလေးဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။
ဘရာဇီယာ ကျွတ်ကျသွားသည်နှင့် ရင်နှစ်မြွှာအလှတရားက ပကတိအတိုင်းပေါ်ထွက်လာသည်။
နုငယ်လိုတော့ ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွားမဟုတ်။
လုံးလုံးကျစ်ကျစ် တင်းတင်းအိအိလေး။
နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ပန်းရောင်သန်းစွာ။
ကိုသက်ငြိမ် သူမရင်နှစ်မြွှာကို လက်နဲ့အသာအယာဆုပ်ချေလိုက်သည်။
ခဲခဲကျစ်ကျစ်လေးနှင့် ကိုင်ရာသည်မှ အရသာအသစ်တစ်ခုလို။
ထိုမျှမက။
နို့သီးခေါင်းနီတာရဲရဲလေးတွေကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ဆော့ကစားလိုက်၊ စုပ်ယူလိုက်လုပ်နေသည်။
"ပြွတ်....ပြွတ်.....ပလပ်....ပလ်....ပြွတ်.....ပြွတ်"
ကိုသက်ငြိမ်၏ ပြုစုယုယမှုက ရတီအဖို့ ကောင်းလွန်းလှသည်။
သာယာလှသည်။
ကောင်းသန့်နဲ့လည်း အတူတူနေခဲ့ဖူးပေမဲ့ ထိုကဲ့သို့ သာယာမှုမျိုး မရရှိခဲ့ပေ။
သူ့ဆီကနေ စက်ဆီနံ့ ရနေပေမဲ့ရွံစရာလို့မတွေးမိဘဲ ထိုအနံ့ကိုယ်နှိုက်က ရတီစိတ်ကို ပိုထကြွစေသလိုပင်။
ကိုသက်ငြိမ် လက်တွေက ရတီ စပ်ပတ်ဆီမှာ။
ပင်တီကမချွတ်ရသေးသဖြင့် အပေါ်ကနေ အုပ်ပြီး ပွတ်သပ်နေသည်။
"အင့်......ဟင့်.....ဟင့်....အ.....အ...........အ"
"ပြွတ်.....ပြွတ်.....ပြွတ်....ပလပ်....ပလပ်"
ကိုသက်ငြိမ် ကျန်နေသေးသော သူ့ကိုယ်ပေါ်က ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။
ကိုသက်ငြိမ်ပေါင်လုံးကြီးက တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်နှင့်။
အောက်က ဝတ်ထားသော brief အနီရောင်အောက်မှာ ဖောင်းကြွနေသော အရာဝတ္ထုတစ်ခု။
ရတီ ကြည့်ရင်း ကြောက်လာသည်။
ကိုသက်ငြိမ် သူ့အတွင်းခံကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်နှင့်အောက်က ဒုတ်ချောင်းက ဖျောင်းကနဲ့ အပြင်သို့ထွက်လာသည်။
"ဦးဖေ...ဦးဖေဟာ....အကြီးကြီးပဲ"
ရတီ နှုတ်ကနေရေရွတ်မိသည်အထိ။
သူ့ဟာကို ဟိုးအဝေးကနေ မြင်ဖူးသော်လည်း ဤမျှ ထွားကြိုင်းလိမ့်မယ်လို့ ရတီမထင်ထားမိ။
ပြီးတော့ ကောင်းသန့်ဟာကို သူမ မြင်င်ဖူးသော်လည်း ကောင်းသန့်တုန်းက ဆီးခုံအမွှေးတွေမဲမဲကောက်ကောက်နှင့်။
အခုကျ လီးချောင်းဘေးမှာ အမွှေးတွေက ခပ်ရိတ်ရိတ်မျှသာ။
သူ အမွှေးတွေကို ရိတ်နေကျနှင့်တူသည်။
ပြီးသော ကိုသက်ငြိမ်၏ အသားအရေနဲ့မတူဘဲ သူ့တစ်ချောင်းတည်း ညိုမည်းပြောင်တည်းနေသည်။
လီးချောင်းက တဆတ်ဆတ်တုန်စွာ စားရမည့်သားကောင်ကိုမျှော်လင့်လျက်။
ကိုသက်ငြိမ်လည်း ရတီဆီကရေရွတ်သံကြားတော့ သူ့ပစ္စည်းအတွက် သူဂုဏ်ယူနေမိသည်။
သူ့လီးချောင်းကို မြင်ဖူးသည့်ဘယ်မိန်းမသားမဆို ထိုကဲ့သို့ရေရွတ်ကြသည်မလား။
ထို့အပြင် ကိုယ်နဲ့ လိင်ဆက်ဆံမည့်၊ အလိုးခံမည့် အမျိုးသမီးဟာ ကိုယ့်ပစ္စည်းကို ကြီးမားကြောင်းပြောပါက ယောကျ်ားသားတိုင်းလိုလို ငါကွ လို့သွေးနားထင်ရောက်ကြသည်မှာ ထုံးစံပင်။
ကိုသက်ငြိမ်လည်း ရတီကိုယ်ပေါ်က တစ်ခုတည်းသော အဝတ်အစား ပင်တီလေးကို လက်နဲ့လျှိုကာ ဆွဲချွတ်လိုက်တော့သည်။
ရတီရဲ့ဆီးခုံမွှေးတွေက ခပ်အုပ်အုပ်ပေါက်ရောက်နေသည်။
ထူထဲကြီးမဟုတ်သော် ရှိသင့်သလောက်တော့ ရှိနေသည်။
ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ လူသားနှစ်ဦး။
ကိုသက်ငြိမ်က စူးရဲစွာ ရတီရဲ့ ကိုယ်လုံးတီးအလှကိုကြည့်နိုင်သော်လည်း ရတီကတော့ ရှက်ရွံ့စွာ။
"လာ....ဦးဖေတို့ အိပ်ခန်းကို သွားရအောင်"
"အိုး...အမေ့"
ကိုသက်ငြိမ် ရတီကိုယ်လုံးကျစ်ကျစ်သေးသေးလေးကို ပွေ့ချီလိုက်သည်။
ရတီကတော့ သူ့လည်ပင်းပေါ် ယီလေးခိုရင်းပေါ့။
ပွေ့ခေါ်နေရင်း ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးက ရတီတင်ပါးပေါ် တစ်ချက်တစ်ချက် ထိမိလျက်။
ကိုသက်ငြိမ်အိပ်ခန်းကုတင်က ဟိုးအရင် သူ့ဇနီးအဟောင်းရှိကတည်း အတူတူအိပ်ခဲ့သော နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ဆိုပေမဲ့ အခုထိ ခိုင်ခန့်တုန်း။
နှစ်ယောက်အိပ်ဆိုပေမဲ့ လူ(၃)၊ (၄)ယောက်ထိ အေးဆေးအိပ်လို့ရသည်အထိ ကျယ်သည်။
ရတီ ကိုယ်လေးကို ကုတင်မွေ့ရာပေါ်အသာအယာ ချလိုက်သည်။
ဤကုတင်သာ စကားပြောတတ်ပါက ကိုသက်ငြိမ်ကို ချီးမွမ်းနေမလား။
ဆုံးသွားသော ဇနီးနဲ့ အတူတူနေစဉ် ချစ်ရည်လူးစဉ်ကတည်းကလည်း ဒီကုတင်။
တစ်ခါတစ်လေ နုငယ် နဲ့ မီးကုန်ယမ်းကုန်သောင်းကျန်းချင်လျှင်လည်း ဒီကုတင်ပေါ်မှာပင်။
အခုလည်း ဖွေးဖွေးအုအု၊ သူ့နဲ့ အသက်ထက်ဝက်နီးပါးမျှကွာသော ဆယ်ကျော်သက်ကောင်မလေး ရတီနဲ့ ချစ်ခရီးလှော်မည်ဆိုတော့လည်း ဒီကုတင်။
"စွမ်းလှချည်လား ဘရာသားရေ" လို့ ချီးကျူးထောပနာပြုနေမလားပင်။