Verbonden in de Duisternis || Drarry

11

De zware last van zijn onderdrukte emoties en langdurige stress begon zijn tol te eisen van Draco, en terwijl hij door de gangen van Zweinstein liep, voelde hij een verstikkende golf van angst over zich heen spoelen. Zijn ademhaling werd oppervlakkig en zijn hart bonkte als een razende in zijn borst.Plotseling leek de wereld om hem heen te vervagen, terwijl zijn geest overspoeld werd door een verlammende paniek. Hij hapte naar adem, zijn handen trilden en zijn benen voelden aan als lood.Draco wist niet waar hij naartoe moest, zijn gedachten een wervelwind van angst en verwarring. Hij wilde wegrennen, vluchten voor de verstikkende greep van zijn eigen geest, maar zijn benen weigerden hem te gehoorzamen.Hij zocht wanhopig naar een uitweg, een manier om te ontsnappen aan de verstikkende greep van zijn angst, maar alles leek vergeefs. Zijn geest was een gevangenis, zijn lichaam een ​​gevangene van zijn eigen paniek.En toen, net toen hij dacht dat hij het niet meer kon verdragen, voelde Draco een zachte hand op zijn schouder. Hij keek op en zag de bezorgde ogen van Harry Potter die hem aankeken, zijn blik vol mededogen en begrip."Draco, adem met me mee," zei Harry rustig, zijn stem als een kalmerend briesje in de storm van Draco's paniek. "In... en uit... langzaam. Je bent veilig hier. Je bent niet alleen."Draco probeerde Harry's instructies te volgen, zijn ademhaling langzaam en diep. Het kostte hem moeite, maar langzaam begon de verstikkende greep van zijn paniek af te nemen, vervangen door een gevoel van kalmte en rust.Harry bleef naast hem staan, zijn aanwezigheid een bron van troost te midden van de chaos van Draco's geest. En langzaam, heel langzaam, voelde Draco de paniek eindelijk wegebben, achtergelaten in de duisternis van de gangen van Zweinstein.Toen hij eindelijk weer rustig kon ademen, keek Draco Harry aan, zijn ogen vol dankbaarheid. "Dank je, Harry," fluisterde hij, zijn stem zwak maar oprecht. "Ik... ik weet niet wat er met me gebeurde."Harry glimlachte bemoedigend en legde een hand op Draco's schouder. "Het geeft niet, Draco," zei hij geruststellend. "Het belangrijkste is dat je nu veilig bent. En als je ooit weer zo'n aanval hebt, ben ik hier voor je. Altijd."Met een zucht van opluchting liet Draco zijn hoofd zakken, wetende dat hij eindelijk de steun had gevonden die hij zo wanhopig nodig had. En terwijl hij daar stond, omhuld door de warmte van Harry's vriendschap, voelde Draco een gevoel van hoop in zijn hart, een gevoel dat misschien wel sterker was dan zijn angst.