တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ပူးကပ်စွာပွေ့ဖက်နေရင်းမှ နုငယ် အခုမှ ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိထားမိသည်။
ခေါင်းအုံးတွေ၊ စောင်တွေ အကုန် ကုတင်အောက်မှာ ဖရိုဖရဲနှင့် မွစာကြဲနေသည်။
"ခစ်....ခစ်.....မောင်ကြည့်ဦး....အကုန်ဗြောင်းဆန်နေတာပဲ"
နုငယ်စပ်ပတ်ထဲ ကိုသက်ငြိမ်ရဲ့ လိင်တံစွပ်လျက်တန်းလန်း ပြောလိုက်သည်။
သူမ စပ်ပတ်အတွင်းနံရံတွေမှ တစ်ဆင့် သူ၏ လီးချောင်း သုတ်ရည်တွေ လွှတ်ထုတ်ပြီး သကာလ ပျော့ကျနေပြီဖြစ်ကြောင်း သူမ သိရှိနေသည်။
"ဟုတ်ပဗျာ........နေ..နေ မောင်စီလိုက်မယ်"
ကိုသက်ငြိမ် တပ်လျက်သား သူ့ညီတော်မောင်အချောင်းကို နုငယ်စပ်ပတ်ဆီမှ ဆွဲနုတ်လိုက်သည်။
မြွေကြီးက အစာဝသွားပြီဖြစ်သဖြင့် ပျော့ငိုက်စိုက်ပြီး လိုက်ပါလာသည်။
သို့သော် သူ့အရှည်က မြွေတကောင်လို ဖြစ်နေဆဲ။
ကိုသက်ငြိမ်ဆွဲနုတ်ထွက်သွားကာမှ နုငယ်အတွင်းသားထဲက အရည်တွေ ပွက်ခနဲ့ အပြင်ကို ထွက်လာသည်။
ကုတင်ပေမှာစိုးသဖြင့် နုငယ် လက်ကလေးနှင့်အုပ်ကာ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ရေချိုးခန်းဆီ အပြေးနှင်ကာ သန့်စင်ဆေးကြောပစ်လိုက်သည်။
ကိုသက်ငြိမ်ကလည်း ဖင်တုံးလုံးဖြင့် ကုတင်မှထကာ ခေါင်းအုံးတွေ၊ ဖက်လုံးတွေကို နေရာချနေသည်။
နုငယ် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး အပြင်ပြန်ထွက်လာတော့ အကုန်စနစ်တကျပြန်ဖြစ်နေလေပြီ။
ကိုသက်ငြိမ်က သူ့အဝတ်မဲ့ခန္ဓာကိုယ် ဘာအဝတ်မှ ထပ်မဝတ်တော့ဘဲ ကုတင်ပေါ်က စောင်အဖြူရောင်ကိုသာ သူ့ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို ဖုံးအုပ်ထားလိုက်သည်။
"လာ.....လာ"
ကိုသက်ငြိမ်က သူ့နံဘေးကွက်လပ်က လွတ်နေသာနေရာကို လက်လေးနှင့်အသာပုတ်ကာ နုငယ်ကို ညွှန်ပြနေသည်။
နုငယ်လည်း အဝတ်ထပ်ဝတ်မနေတော့ဘဲ သူ့နံဘေးက စောင်ကို ခြုံလိုက်ကာ သူ့လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးလိုမှီအုံးပစ်လိုက်သည်။
"မောင်လေ.....ဒီနေ့လို မပျော်တာ ကြာပြီထင်တာပဲ။ နုကရော...."
"နုလည်း အဲလိုပဲ။ ဒီလို သာယာမှုကို မောင်နဲ့အခုလိုတွေ့ဖူးမှသာ သိသလို"
"ဟုတ်လို့လား...သာလိကာမလေးရဲ့"
"ခစ်....ခစ်.....မယုံဘူးလား။ တကယ်ပြောတာ မောင်ရဲ့"
"ဒီက မောင်ကြီးက ဟောဒီက ကောင်မလေး ဘာပြောပြော ယုံပါတယ် ခင်ဗျား"
ကိုသက်ငြိမ် သူ့ရင်ခွင်ထဲရှိနေသော နုငယ်ကို ပိုတင်းကျပ်စွာဖက်ပစ်လိုက်တယ်။
"အသက်ရှူကြပ်တယ်မောင်ရဲ့"
"အင်း..အင်း...ဆောရီး"
ကိုသက်ငြိမ် တင်းကြပ်စွာဖက်နေရာ ဖြေလျော့ပေးလိုက်သည်။
တစ်ယောက်၏ ဝင်လေထွက်လေကို နောက်တစ်ယောက်က အတိုင်းသားသိရှိနေသည်။
ကြာလေသွေး ဝေးမယ်ထင်ရအောင် ချစ်စိတ်တွေပြည့်လျှံတက်နေသည်။
နုငယ်က သူ့ရင်အုပ်ကျယ်ပေါ် လက်တင်ကာ သူ့နို့သီးခေါင်းတွေကို လက်နဲ့ အသာအယာထိတွေ့နေသည်။
ပြီးလျှင် သူ့ရင်အုပ်ကျယ်နှစ်ခုစပ်ကြားမှာ ရှိသော ရင်အုပ်မွှေးတွေပေါ် လက်လေးနှင့် ဆော့ကစားနေမိသည်။
သူ့ဗိုက်ကြွက်သားပေါ် အမျှင်တန်းလေးလို ပေါက်နေသော အမွှေးတန်းတစ်လျှောက် သူမ ပွတ်သပ်နေမိသည်။
ဒီဟာရဲ့အောက်မှာ ခဏက နုငယ်ကို ရူးခါနေတတ်သော မြွေဆိုးကြီးတစ်ကောင်တော့ ရှိနေမှာပေါ့လေ။
ကိုသက်ငြိမ်ဖက်မှ ဘာတုံ့ပြန်မှုမှ မလာတော့သဖြင့် နုငယ်အပေါ်ကို မော့ကြည့်လိုက်ရာ နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်ပျော်နေသော သူ့ယောကျ်ားကို တွေ့လိုက်ရသည်။
"မောပြီး အိပ်ပျော်သွားတာနေမှာပေါ့"
"ခဏက ကြမ်းရမ်းတာလို့ မောနေပြီလေ"
"သူ သိပ်ဆိုးတာပဲကွယ်"
ကိုသက်ငြိမ်နဲ့ပက်သက်ပြီး အတွေးတွေက သူမစိတ်ထဲ သာယာစွာ တွေးမိနေသည်အထိ။
မော့ကြည့်လိုက်တော့ ပါးသိုင်းမွှေးရေးရေး၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးရေးရေးဖြင့် ကလေးလေးတယောက်လို အိပ်ပျော်နေသော ကိုသက်ငြိမ်ကို မြင်နေရသည်ပင်။
နုငယ် လက်ကလေးတွေနဲ့ ကိုသက်ငြိမ်နှုတ်ခမ်းတွေကို ကိုင်တွယ်နေပြန်သည်။
အိပ်ပျော်နေသည်ဟု သူမယူဆလိုက်သဖြင့် အခုမှ အားရပါးရ သူမ၏ကာမပိုင်ယောကျ်ားကို သူမပြန်ငမ်းနေသည်။
"ဒီနှုတ်ခမ်းထူထူလေးက ခဏက ငါ့တစ်ကိုယ်လုံးကို စုပ်ယူနမ်းရှိုက်နေတာမလား"
သူမလက်ခုံလေးတွေနှင့် သူ့ပါးပြင်ကိုပွတ်ရင်း ကြမ်းရှသော အထိအတွေ့ကို သူမသာယာနေမိပြန်သည်။
စတွေ့တုန်းက ညှင်းသိုးသိုးနဲ့ လူကြမ်းရုပ်ကြီး။
အခုကျ ချောမောပြီး ကြည်လင်ရှင်းသန့်နေလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။
ကိုယ့်ငါးချဉ်ကို ဇွတ်ချဉ်နေမိသည့် အဖြစ်မျိုးနဲ့တူနေပြီမလား မသိ။
သူမလည်း ဟိုတွေးဒီတွေးရင် မျက်ကြောလေးတွေစင်းလာသည်။
သူမ ကိုသက်ငြိမ် အပေါ်ပိုင်းဗလာဖြစ်နေသော ကိုယ်ကို အားကြီးနဲ့ဖက်ကာ အိပ်ပစ်လိုက်သည်။
ခဏက မီးကုန်ယမ်းကုန်ပွဲကြမ်းထားလို့လား မသိ။
တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ဖက်ရင်း အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲ ကူးခတ်လိုက်ကြပြန်သည်။
"ဒေါက်.....ဒေါက်......ဒေါက်......ဒေါက်"
"မင်္ဂလာပါ ခင်ဗျား။ ဟိုတယ် ဝန်ဆောင်မှုကပါ ခင်ဗျား"
တံခါးခေါက်သံ ခပ်သဲ့သဲ့ကြားကာမှ ကိုသက်ငြိမ် အိပ်ယာက နိုးလာသည်။
အိပ်ချင်စုံမွှားဖြင့် နာရီကြည့်လိုက်တော့ ညနေ(၆)နာရီ။
သူနံ့ဘေးမှာ မယားအသစ်စက်စက်လေး နုငယ်ကတော့ အိပ်ပျော်နေတုန်း။
သူမ ရင်သားတွေက မပေါ့တပေါ် အနေအထားနှင့်။
"ဒေါက်....ဒေါက်....ဒေါက်.....ဒေါက်"
အပြင်ကာ အသံကြားတာ သေချာနေမှန်း သိလိုက်သဖြင့် ကိုသက်ငြိမ် ညအိပ်ဝတ်ရုံကို ဝတ်လိုက်သည်။
Waiter ကို တံခါးဖွင့်ပေးပြီး အခန်းထဲ ခေါ်လိုက်လျှင် မလုံ့တလုံဖြစ်နေမည့် နုငယ်ကိုတွေ့ရှိသွားမည်ကို သူ မလိုလားပေ။
ထို့ကြောင့် တံခါးကို မဖွင့်ပေးသေးဘဲ အတွင်းကနေပဲ လှမ်းမေးလိုက်သည်။
"ညီလေး....ဘာကိစ္စလဲ"
"အစ်ကိုရေ....လာနှောင့်ယှက်မိတာ တောင်းပန်ပါတယ်ခင်ဗျား"
"ကျနော်ဟိုတယ်ကနေ ကြင်စဦးမောင်နှံတွေ လာတည်းရင် မင်္ဂလာလက်ဖွဲ့အနေနဲ့ ဟိုတယ်က အခမဲ့ ညစာဝန်ဆောင်မှုလာပေးတာပါ ခင်ဗျား"
"ဪ....အေး....အေး.....ညီလေး ဒီဟာကို ထားခဲ့လိုက်ပါလား။ အစ်ကို ထွက်လာယူလိုက်မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ဗျား။ လိုအပ်တာရှိရင် အချိန်မရွေးပြောပါခင်ဗျား။ ဒါဆို ကျနော် ဒီလှည်းလေးကို အခန်းတံခါးဝရှေ့မှာ ချပေးခဲ့ပါခင်ဗျား။ သာယာသော နေ့လေး ပိုင်ဆိုင်နိုင်ပါစေ"
"အေး......အေး...ညီလေးရေ...ကျေးဇူးပဲကွာ"
(၁)မိနစ်လောက်ကြာတော့ ကိုသက်ငြိမ် အခန်းတံခါးဖွင့်ကာ တံခါးဝမှာ ချန်ထားခဲ့သော လှည်းလေးကို အခန်းထဲသို့ တွန်းဝင်လာခဲ့သည်။
စကားသံတွေကြားသဖြင့် နုငယ်လည်း အိပ်ယာမှ နိုးလာသည်။
"မောင်...ဒါဘာကြီးလဲ"
"Hotel service က ပေးတဲ့ Dinner လေ နုရဲ့"
"ဟုတ်လား"
"မောင်တို့ အတူတူစားကြမလား။ အိပ်ကောင်းကောင်းနဲ့ အိပ်လိုက်ကြတာ အခု ည(၆)နာရီရှိနေပြီ"
"ဟင်.....မောင်ပြောမှ နုဗိုက်ဆာလာသလိုပဲ"
"စားရအောင်လေ...ခဏကြာရင်လည်း ထပ်မောကြမှာအုံးမှာဟာ"
"မောင်နော်....ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ....ခစ်.....ခစ်"
နုငယ် အဝတ်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ် ကုတင်အောက်ပုံကြနေသော ဝတ်ရုံကို ယူဝတ်လိုက်ပြီး ထမင်းစားရန် စားပွဲဆီသို့ လှမ်းလာခဲ့လိုက်သည်။
ဟိုတယ်က ပြင်ပေးထားတာ တကယ့်အကောင်းစားတွေပင်။
အမဲသား စတိတ်၊ ချီစ်ပါစတာ၊ အရွက်သုပ်၊ ရှန်ပိန်တွေနှင့် တကယ့် Luxary ဆန်ဆန်ပြင်ပေးထားသည်။
ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ နှစ်ယောက်သား ခေါင်းမဖော်စတမ်းတီးလိုက်ကြသည်။
စားသောက်ပြီးတာနဲ့ ရှန်ပိန်ခွက် ကိုယ်စီ ကိုင်ကာ "ချီးယား" လုပ်လိုက်ကြသည်။
"ပျော်ရဲ့လား...နု"
"အင်း.....သိပ်ပျော်တာပေါ့ မောင်ရဲ့"
"အခုလေ မောင်ပြန်တွေးလေ တွေးလေ မောင်တို့ ဒီထက် ပိုပြီး စောစောစီးစီးဆုံခဲ့ကြရမှာ"
"ပိုပြီ"
"တကယ်ပြောတာ.....နုရဲ့။ မောင့်ဘဝမှာ အပျော်ဆုံးချန်လို့မေးရင် အခုချိန်လို့ ဖြေမိမှာ"
"အင်း.....ခစ်....ခစ်"
"မောင်တို့ အခု စားပြီးသောက်ပြီးပြီဆိုတော့ နောက်တစ်ချီစလိုက်ကြတော့မလား"
"ဘာကိုလဲ"
"မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတဲ့ ကောင်မလေးကို အခုသိအောင်လုပ်ပေးမယ်...လာခဲ့"
"အိုး...အမေ့"
ကိုသက်ငြိမ် နုငယ်ကို သူ့အားကြီးနဲ့ ကလေးလေးပွေ့ချီသလို ပွေ့ခေါ်လိုက်သည်။
နုငယ်တော့ ကိုသက်ငြိမ်လည်ပင်းကို ယီလေးခိုရင်း သူခေါ်ဆောင်ရာဆီ လိုက်ပါလာခဲ့သည်။
သူမ ခေါင်းလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဝှက်ရင်းပေါ့။
မမောနိုင် မပန်းနိုင် နောက်တစ်ကြိမ် ချစ်ခရီးလှော်ကြအုံးမည်။