"ကြွပါရှင်...ကြွပါ"
"ကိုသက်ရေ...ခင်ဗျားကို အားကျတယ်ဗျာ"
"သူငယ်ချင်း.....ညကျ အားမွေးထားနော်....ဟိ...ဟိ"
"ကောင်မ....နင်တော့ ကံကောင်းတာ.....ခစ်....ခစ်"
မင်္ဂလာခန်းမထဲ ချီးကျူးသံတွေ၊ စနောက်သံတွေနှင့် ဆူညံနေသည်။
ရတီ့ဆီက ခွင့်ပြုချက်ရသည်နှင့် ကိုသက်ငြိမ် မင်္ဂလာရက်ကို စောနိုင်သမျှ စောအောင် သတ်မှတ်လိုက်သည်။
ရတီမွေးနေ့က နိုဝင်ဘာ(၁)ရက်နေ့ဆိုတော့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် အောက်တိုဘာ (၃၁)ရက်ကို မင်္ဂလာရက် သတ်မှတ်လိုက်သည်။
ကိုသက်ငြိမ်ရော၊ နုငယ်ရောက ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ထပ်မလုပ်ချင်သဖြင့် ဘုန်းကြီးကျောင်းတစ်ခုမှာ ရင်းနှီးတဲ့သူတွေကို ခေါ်ကာ မနက်ပိုင်း မင်္ဂလာဦးဆွမ်းကျွေးလုပ်လိုက်ကြသည်။
မင်္ဂလာအရောင်အဖြစ် ငွေရောင် ကိုရွေးထားသဖြင့် နုငယ်က ရင်ဖုံးငွေရောင်၊ ကြိုးကြီးချိတ်ငွေရောင်နှင့် နှင်းဆီဖြူတွေကို ဆံထိုးပေါ်ပန်ကာ လှချင်တိုင်းလှနေတော့သည်။
ကိုသက်ငြိမ်လည်း လည်ကတုံးအဖြူ၊ တိုက်ပုံငွေရောင်၊ ပိုးပုဆိုးငွေရောင်နဲ့ ပနံသင့်နေသည်။
ရတီ ဝေလေးလည်း ငွေရောင်ဖျော့ဖျော့ ရင်ဖိုးအင်္ကျီလေးနှင့် ချိတ်နုတ်လေးတွေထိုးထားသော ငွေရောင် ထမိန်နှင့် နုနယ်စွာလှပနေသည်။
ကိုသက်ငြိမ်ရော၊ နုငယ်ရော မောရမှန်းမသိ။
မျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးပန်းတွေနှင့်ပြည့်နှက်နေသည်။
သူငယ်ချင်းတယောက် မင်္ဂလာဦးလက်ဖွဲ့ဆိုပြီး ဒီနေ့နှင့် မနက်ဖြန်အတွက် နာမည်ကြီး 5 stars ဟိုတယ်တစ်ခုမှာ ဘိုကင်ယူပေးထားသည်။
ထိုကြောင့်ပွဲပြီးထားနှင့် သူတို့နှစ်ယောက် ဟိုတယ်ကို တန်းသွား၊ ရတီက အိမ်ပြန်ရုံပင်။
နောက်ရက်တွေဆို နုငယ်တို့အိမ်ကို ကိုသက်ငြိမ် လာနေလိမ့်မည်။
ကိုသက်ငြိမ်ရဲ့ ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းကို လောလောဆယ် နေမဲ့သူမရှိ။
တစ်ပတ်တစ်ခါတော့ သူ့အခန်းဆီ သန့်ရှင်းရေး သွားသွားလုပ်မည်ဟု ကိုသက်ငြိမ်ဆုံးဖြတ်ထားသည်။
နုငယ်က သမီးနှင့် မခွဲနိုင်ဘူးဟု ပြောသဖြင့် ကိုသက်ငြိမ်ဖက်ကပဲ အလျော့ပေးကာ နုငယ်တို့အိမ်ဆီပြောင်းလာလိုက်တော့သည်။
"ကဲ....သမီးရေ...မေမေသွားပြီနော်...မနက်ဖြန်မှတွေ့မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့မေမေ...bye"
"Bye...bye"
ပွဲအကုန်ပြီးစီးတဲ့အချိန်ဆို နေ့လည် (၁)နာရီလောက်ရှိတော့မည်။
နုငယ် ကိုသက်ရဲ့ ကားပေါ်ကနေ သမီးကို လက်လှမ်းပြနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
သူမ ရင်တွေ တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ခုန်နေသည်။
သူမနဲ့ ကိုသက်ငြိမ် ရည်းစား(၅)လကျော်ကျော်တွင် နမ်းတာ ရှိုက်တာတော့ လုပ်နေကြပေမဲ့ ချစ်တင်းတော့ မနှောဖြစ်ပေ။
ကိုသက်ငြိမ် တောင်းဆိုလျှင် သူမလိုက်လျောဖို့ အဆင့်သင့်ဖြစ်ပေမဲ့ သူက စည်းထပ်မကျော်လာခဲ့။
အလွန်ဆုံး သူမရင်သားတွေကို ဆုပ်နယ် နမ်းရှိုက်ရုံမျှသာ။
ထိုကဲ့သို့ ချိန်းတွေ့ပြီးသော နေ့တွေဆို သူမ စပ်ပတ်ဆီက အရည်တွေ ထွက်သည်မှ မြင်မကောင်း။
ဒီနေ့တော့ သူမ ဘယ်လိုအချင်းအရာတွေနှင့်တွေ့မလဲပင်။
ကိုသက်ငြိမ်က သူမလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားကာ ချစ်ရည်ရွှန်းသော မျက်ဝန်းတွေနှင့် လှမ်းကြည့်သည်။
"မောနေပြီလား...နုရဲ့"
"မမောပါဘူး......မောင်ရဲ့"
အခေါ်အဝေါ်တွေကအစ ပြောင်းသွားကြပြီ။
ကိုသက်ငြိမ်က "နု" "နုလေး" လို့ခေါ်ပြီး နုငယ်က "မောင်" လို့ပြန်ခေါ်သည်။
ကားက ဘိုကင်ယူထားသော ဟိုတယ်ဆီ ရပ်လိုက်သည်။
ဧည့်ကြိုဌာနက မိန်းကလေးကိုပြောပြီး ကြိုဘိုကင်ယူထားသော အခန်းဆီ တက်လာကြသည်။
နုငယ်က ကိုသက်ငြိမ်နှင့် လက်ချင်းချိတ်ကို ပုခုံးပေါ်တွင် မှီနွဲ့လိုက်ပါလာသည်။
ဟိုတယ်အခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်တော့ တကယ့်အပျံစားပင်။
အထူးသဖြင့် နှစ်ယောက်အိပ်မွေ့ရာကြီးက ရင်ခုန်စရာ။
နှင်းဆီပန်းတွေနှင့် အသည်းပုံဖော်ထားကာ ဘဲရုပ်လေးနှစ်ကောင် မျက်နှာချင်းဆိုင် တစ်တီတူးနေသည့် ပုံ။
"နုလေး ....ရေချိုးချင်လား......မောင်တော့ချိုးချင်တယ်"
"အင်း"
"နုအရင်ချိုးမလား....မောင် အရင်ချိုးရမလား...ဒါမှမဟုတ်...နှစ်ယောက်အတူတူချိုးမလား"
"ခစ်....ခစ်..မောင်အရင်ချိုး"
"မောင်ချိုးပြီးရင် နုငယ်ချိုးမယ်"
"အင်း"
ကိုသက်ငြိမ် ဝတ်ထားသော တိုက်ပုံ၊ လည်ကတုံး၊ စွပ်ကျယ်၊ လုံချည် အကုန်ချွတ်ချလိုက်သည်။
သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ အတွင်းခံဘောက်ဆာ အမည်းလေးသာ ကျန်ခဲ့သည်။
ကိုသက်ငြိမ်၏ အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို အခုမှ သူမ မြင်ဖူးလေသည်။
ရင်အုပ်ကားကား၊ ဗိုက်ချပ်ချပ်၊ ပေါင်လုံးခပ်တုတ်တုတ်၊လက်မောင်းကြီးကလည်း ဖျစ်ညှစ်ချင်စရာ၊ ရင်ဘတ်မွှေးတွေကလည်း အသည်းယားစရာ။
အသက်(၄၀)အရွယ်ရှိသော ယောကျ်ားတယောက်အတွက် လိုတာထက်ကို သန်မာလွန်းနေသလားပင်။
နုငယ် အသည်းယားဆုံးက သူ့အတွင်းခံအောက်က ဖုဖောင်းနေသည့်အရာပင်။
"ဟိတ်.....ကောင်မလေး...ဘာတွေကြည့်နေတာလဲ"
"အိုး....မောင်ကလည်း"
"အေး...အေး...ခဏနေရင် တွေ့မယ်"
ကိုသက်ငြိမ်ရေချိုးခန်းထဲ အမောတကောပြေးဝင်ကာ ရေခပ်သွက်သွက်ချိုးလိုက်သည်။
အောက်က ညီတော်မောင်က ခဏကြာ အစာစားရတော့မယ်မှန်းသိနေသလား။
မြွေဟောက်ကြီး ပါးပျဉ်းထောင်သလို ထောင်မတ်နေသည်။
သူ ဆီးခုံမွှေးတွေ အကုန်ရှင်းထားတော့ ပုံမှန်ထက်ပိုကြီးနေသလိုပင်။
ရေမြန်မြန်ချိုးပြီး ဟိုတယ်ပေးထားသော ညအိပ်ဝတ်ရုံကို ဝတ်ကာ ခါးစည်းကြိုးကို စည်းလိုက်သည်။
ခက်တာက အထဲတွင် ဘာမှမဝတ်ထားတော့ သူ့ပေါင်ကြားနေရာက ထောင်ထွက်နေသည်။
သူရေချိုးခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်တော့ ထမိန်ရင်လျားနဲ့ နုငယ်က ရပ်စောင့်နေသည်။
သူမ ရင်နှစ်မွှာကို ထမိန်က လုံခြုံစွာ မထိန်းသိမ်းနိုင်သဖြင့် အပေါ်က အနည်းငယ် လျှံတက်နေသည်။
"မောင်....ဖယ်လေ...ဘာကို ငေးကြည့်တာလဲမသိဘူး...သွား"
နုငယ် ကိုသက်ငြိမ်ရဲ့ အကြည့်ရိုင်းရိုငိးကို မခံနိုင်တော့ သဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပြေးလိုက်သည်။
တံခါးကို လော့ချလိုက်သော်လည်း သူမရင်တွေ ဖိုးသိုးဖတ်သတ်ဖြစ်တုန်း။
ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကိုသက်ငြိမ်ဂွကြားနားက ထောင်မတ်နေသော အရာတစ်ခုကို တွေ့လိုက်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။
သူမ က ယောကျ်ားဆို ဘယ်ယောကျ်ားနဲ့မှ မထိတော့သည်မှာ စည်သူ ဆုံးကတည်းက။
အခုမှ ကိုသက်ငြိမ်နဲ့ ပြန်တွေ့မှ သူမရဲ့ ကာမစိတ်တွေပြန်ပေါ်လာသည်ပင်။
ကိုသက်ငြိမ်က လူကောင်က ထွားထွားကြီးကြီး။
ဘယ်လောက်တောင်အားသန်နေမှာလဲပင်။
ဟိုဟာကြီးကလည်း တရမ်းရမ်းနဲ့။
သူမဟာလေး ခံနိုင်ရည်ရှိပါ့မလားပင်။
"ဒေါက်....ဒေါက်...နုရယ်...အဆင်ပြေလား...ကြာနေလို့ မောင်စိတ်ပူလို့မေးတာ"
အပြင်က ကိုသက်ငြိမ်က အချိန်နည်းနည်းကြာနေပြီ ဖြစ်သဖြင့် မေးလိုက်သည်။
ဟုတ်ပ။
သူမ တော်တော်အတွေးများနေမိသည်ပဲ။
ရင်တွေ တလှပ်လှပ်ခုန်ကာ ခပ်သွက်သွက်ချိုးလိုက်သည်။
ရေချိုးပြီးတော့ ရေချိုးခန်းမှန်ပေါ်တွင်ပေါ်နေသော ကိုယ်လုံးတီး သူမ ခန္ဓာကိုယ်ကို သူမ ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။
အတော်လှသည့် သူမပင်။
ရင်တွေ လုံးလုံးဝိုင်းဝိုင်း။
အောက်ကို အတန်ငယ် ကျနေသည်ဆိုပေမဲ့ လျောကျ၊ တွဲကျနေသည့်ပုံစံမျိုးမဟုတ်။
သူမ တင်ပါးတွေဆိုလည်း ကားကားစွင့်စွင့်။
မိနစ်အနည်းငယ်ကြာတာနဲ့ ဒီခန္ဓာကိုယ်လေးက သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ ပြုသမျှ နုရတောမဲ့ အချိန်ကို ရောက်တော့မှာပါလား။
နုငယ် ကိုသက်ငြိမ်လိုပင် ဟိုတယ်ကပေးထည်း ညအိပ် ဝတ်ရုံရှည်ကို ဝတ်လိုက်သည်။
အထဲတွင် ဘာမှ ထပ်မဝတ်ထား။
ရင်ဘတ်က ဟိုက်ကျနေသဖြင့် သူမ ရင်နှစ်မွှာစလုံးပေါ်မတတ်။
အောက်ကအရှည်ကလည်း သူမ ပေါင်လည်မရောက်တရောက်။
ပေါင်သွယ်သွယ်လေး ရေစိုအလှနဲ့ ဝင်းစက်နေသည်။
"ခလောက်"
ကုတင်ပေါက်မှာ ကိုသက်ငြိမ်က ဖုန်းပွတ်ရင်း သူမ ထွက်အလာကို စောင့်နေသည်။
သူမ ရင်တွေခုန်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။