Sue Xing Nway
Chapter 94
ဝတ်စုံက ချောမွေ့အိစက်သည့် ပိုးသားနှင့် ချုပ်လုပ်ထားခြင်းဖြစ်ကာ အထက်တန်းကျ၍ ခေတ်ဆန်နေလေသည်။ ၎င်းက ဂရုတစိုက်ပုံစံချထားပြီး ပညာသားပါပါ အနုစိတ်ခြယ်မှုန်းထား၏။
မော့တိ ဝတ်ဆင်လိုက်သည်နှင့် ဝတ်စုံမှာ သူနှင့် တစ်ထပ်တည်းကျသွားလေသည်။ သူ၏ ပြီးပြည့်စုံသောပုခုံးများ၊ လည်တိုင်ကျော့ကျော့နှင့် သေးသွယ်သောခါးကို ဖော်ညွှန်းလျှက်ရှိသည်။ ဘောင်းဘီရှည်သည်လည်း သူ၏ ရှည်လျားဖြောင့်စင်းသည့် ခြေတံများကို ပိုမိုကျော့ရှင်းနေစေ၏။ တလက်လက်တောက်ပသည့် ဝတ်ရုံအား လွှမ်းခြုံထားသကဲ့သို့ရှိနေကာ အလုံးစုံခြုံငုံကြည့်ပါက စိတ်ကူးယဥ်ဝတ္ထုများထဲရှိ ကြော့မော့သော မင်းသားတစ်ပါးသဖွယ် လှပစွာညှို့ယူဖမ်းစားလျှက်ရှိလေသည်။
နွေးထွေးမှုအလွှာတစ်ခုက မုထျန်းဟန်၏ နူးညံ့နက်ရှိုင်းလှသော မျက်ဝန်းများထဲ၌ ထင်ဟပ်လာခဲ့သည်။
“အရမ်းခမ်းနားတယ်...မယုံနိုင်လောက်အောင်ပဲ...”
ဦးလေးလျန့်က သိသိသာသာပင် ကျေနပ်လျက်ရှိသည်။ သူက မော့တိအား ရှုထောင့်အမျိုးမျိုးမှကြည့်ကာ အားရပျော်ရွှင်စွာဖြင့် သက်ပြင်းချလိုက်၏။
“အိုး...ပြီးပြည့်စုံလိုက်တာ...”
“ကျေးဇူးပါ ဦးလေး...ဝတ်စုံက အရမ်းကြည့်လို့ကောင်းတာပဲ...”
မော့တိက ဦးလေးလျန့်အား တောက်ပစွာပြုံးပြပြီး ဆိုလိုက်သည်။
“အိုး...ဒါက ဝတ်စုံကြောင့်ပဲ ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ...မင်းက အရမ်းကြည့်ကောင်းတဲ့ လူငယ်ကလေးဖြစ်နေတာကြောင့် ဝတ်စုံရဲ့အနုပညာကို ဆောင်ကြဥ်းပေးနိုင်ခဲ့တာပါ...ဒီမှာ ခဏစောင့်နော်...ဦးလေး ကင်မရာသွားယူဦးမယ်...ဦးလေးရဲ့လက်ရာအပေါ် ဒီလောက်ထိမကျေနပ်ခဲ့တာ တော်တော်ကြာခဲ့ပြီ...”
ထို့နောက် ဦးလေးလျန့်က အသက်ခြောက်ဆယ်အရွယ် လူအိုကြီးဟူသောပြယုဂ်နှင့် မလိုက်ဖက်လှစွာ လှေကားများပေါ်သို့ ခုန်ပေါက်လျှက် ပြေးတက်သွားခဲ့သည်။
မော့တိက ပြုံးရယ်လျှက် မုထျန်းဟန်ဘက်လှည့်လိုက်သည်။
“ကိုကို...ဘယ်လိုထင်လဲ...”
“ရင်သပ်ရှုမောဖွယ်ပါပဲ...မင်းနဲ့ယှဥ်သမျှ အရာအားလုံးဟာ မှေးမှိန်သွားကြမှာပဲ...”
မုထျန်းဟန်က မော့တိထံလျှောက်သွားကာ သူ၏လက်မောင်းများအတွင်း ညင်သာစွာဆွဲယူလျှက် တမြတ်တနိုးပွေ့ဖက်ထား၏။
သူက မော့တိ၏ဆံစများပေါ်သို့ အစွမ်းကုန်ချစ်ခင်မှုတို့ဖြင့် နူးညံ့စွာအနမ်းခြွေလိုက်သည်။
“ကိုယ့်ရဲ့မင်းသားလေး...”
မော့တိ မျက်နှာလေးရဲသွားခဲ့သည်။ မုထျန်းဟန်က သူ့နှလုံးသား၏ ခလုတ်ကိုဖိလိုက်သကဲ့သို့ ထိန်းချုပ်မရစွာ ရင်ခုန်သံမြန်လာခဲ့၏။
“ကိုကို…”
“ဒါပေမယ့်...တစ်ခုထပ်ထည့်ဖို့ ကျန်သေးတယ်...”
မုထျန်းဟန်က မော့တိအား လွှတ်လိုက်ကာ အိတ်အတွင်းလက်နှိုက်၍ နေဗီပြာရောင်ဘူးကလေးကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။ ဘူးအတွင်းတွင် အရည်အသွေးကောင်းမွန်သည် စိန်ပြာအား ပလက်တီနမ်ဖြင့်ဝန်းရံထားသော လက်ကြယ်သီးတစ်စုံ ရှိနေလေသည်။
မုထျန်းဟန်က လက်ကြယ်သီးများကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ တပ်ဆင်ပေးလာသည်။ ထို့နောက် ချစ်ခြင်းတို့ထုံမွှမ်းနေသည့် မျက်ဝန်းများဖြင့် မော့တိအား ငေးကြည့်လိုက်မိသည်။
“ကိုယ့်ရဲ့မင်းသားလေးက ဘယ်လောက်တောင် ခန့်ညားလိုက်သလဲ..."
မော့တိ၏နှလုံးသားက ငှက်မွှေးကလေးဖြင့် ကလိထိုးခံရသကဲ့သို့ ခံစားနေရ၏။ မုထျန်းဟန်၏ မှော်ဆန်သောအသံက သူ့နားရွက်များနှင့် အရေပြားတစ်လျှောက် ဖြတ်သန်းသွားကာ နှလုံးသားအောက်ခြေအထိ ရောက်ရှိသွားခဲ့ပြီး တစ်ကိုယ်လုံး မလှုပ်ရှားနိုင်တော့သည်အထိ ထုံထိုင်းသွားစေခဲ့သည်။
မော့တိ၏ပါးပြင်က ပိုမိုနီရဲလာကာ သူ၏ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးတွင်လည်း နွေးထွေးသော ပျားရည်များဖြင့် ပြည့်နှက်လျက် ရှိလေသည်။
“အိုင်းယား...ဒီလူအိုကြီးကတော့လေ...မသုံးတာကြာတော့ ကင်မရာကို မနည်းရှာလိုက်ရတယ်...”
ရုတ်တရက် ဦးလေးလျန့်က လှေကားမှဆင်းလာလေသည်။
မော့တိက အမြန်နောက်ဆုတ်လိုက်သည်။ သူက အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ သူ့ကိုယ်သူ စိတ်တည်ငြိမ်အောင် တွန်းအားပေးလိုက်၏။
“လာလာ...ဓာတ်ပုံရိုက်ကြမယ်...”
ဦးလေးလျန့်က သူ့တို့ထံ အားရဝမ်းသာစွာ ချဥ်းကပ်လာခဲ့သည်။
သူက မော့တိအား သေချာကြည့်သောအခါ ရုတ်တရက်ပေါ်လာသည့် သိချင်စိတ်ဖြင့် မေးလိုက်မိသည်။
“အိုင်း...လူငယ်လေး...ဘာလို့မျက်နှာက နီရဲနေရတာလဲ...ဝတ်စုံက ပူလို့လား...မဟုတ်သေးပါဘူး...ဒီနေ့အပူချိန်က ၂၀ ဒီဂရီစင်တီဂရိတ်ပဲ ရှိတာပါ...”
.........
ဦးလေးလျန့်၏ စကားများကြောင့် မော့တိမျက်နှာလေး ပို၍ပင် နီရဲလာခဲ့၏။
“ဦးလေးလျန့်...ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းလေးကို မစပါနဲ့ဗျာ...သူက လွယ်လွယ်ရှက်တတ်လို့ပါ...”
မုထျန်းဟန်က ဆိုသည်။
“အိုင်းယား...ဟုတ်ပါပြီ...ဟုတ်ပါပြီ...ငါသူ့ကို မစတော့ပါဘူး...ဓာတ်ပုံရိုက်ရအောင်...”
ဦးလေးလျန့်က တခစ်ခစ်ရယ်ကာ သူဘာကိုမှ သတိမပြုမိဟန်ဖြင့် လက်ဝေ့ယမ်းလိုက်သည်။ သို့သော် နေထိုင်လာသည်မှာ အနှစ်ခြောက်ဆယ်ရှိပြီဖြစ်သော လူကြီးတစ်ဦးအနေနှင့် မျက်စိရှေ့ရှိအရာများကို မသိစရာအကြောင်းမရှိပါချေ။ .
သူ၏နုပျိုမှုအား ထိန်းသိမ်းထားနိုင်သည့် အကြောင်းရင်းနှစ်ခုအနက် တစ်ခုမှာ လူငယ်များ၏ ကြိုက်နှစ်သက်မှုအပေါ် အသိအမှတ်ပြုခြင်းဖြစ်ပြီး ကျန်တစ်ခုမှာမူ အခြားလူများ၏ ကိစ္စရပ်များအား ဝင်ရောက်၍ မစွက်ဖက်သောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။
လူနှစ်ဦး၏ ချစ်ခင်စုံမက်မှုတွင် အခြားလူများပါဝင်ရန် မလိုအပ်ပဲ ကာယကံရှင်နှစ်ဦးနှင့်သာ သက်ဆိုင်လေသည်။
ထို့အပြင် အဆိုပါကလေးနှစ်ဦးက အမှန်စင်စစ် လိုက်ဖက်လှသည်ဟု သူတွေးမိ၏။ သူတို့နှစ်ဦး ပျော်ရွှင်နေသရွေ့ မည်သည့်အရာမှ အရေးမပါချေ။
မော့တိ၏ဓာတ်ပုံအား ရိုက်ကူးပြီးသည့်အခါ သူတို့နှစ်ဦးက ဦးလေးလျန့်အားနှုတ်ဆက်၍ အတူတကွပြန်ခဲ့ကြသည်။
ထို့နောက် မုထျန်းဟန်က မော့တိ၏ဆံပင်အား ပြုပြင်ရန် သီးသန့်စတူဒီယိုတစ်ခုသို့ ခေါ်ဆောင်သွားလေသည်။
မော့တိက သူ့အစာအိမ်ထဲတွင် castella တစ်ဘူးလုံးရှိနေသဖြင့် အတော်လေးအဆင်ပြေနေခဲ့၏။
မော့တိ၏ဆံပင်အား ပြုပြင်ပြီးသည့်အခါ စတူဒီယိုတစ်ခုလုံးက သူနှင့်အတူ ဓာတ်ပုံရိုက်လိုကြလေသည်။ မော့တိအနားတွင် လူများဝန်းရံနေကြသည်ကို ကြည့်ရင်း မုထျန်းဟန်၏ မျက်ဝန်းများက နူးညံ့လာခဲ့ကာ ပြုံးယောင်သမ်းလာခဲ့သည်။
ဒီမင်းသားလေးက ငါ့အပိုင်ပဲ...
နောက်ဆုံး၌ မော့တိ ကားထဲဝင်၍ မုထျန်းဟန်နှင့်အတူ အိမ်ပြန်နိုင်သည့်အခါ နေ့လည်တစ်နာရီပင်ခွဲနေပြီဖြစ်၏။
“ဗိုက်ဆာနေပြီလား...”
မုထျန်းဟန်က မော့တိအား ရေတစ်ပုလင်းကမ်းပေးလိုက်သည်။
“ပြန်ရောက်ရင် နေ့လည်စာစားကြမယ်နော်...”
“ကျွန်တော်က အဆင်ပြေပါတယ်...ကိတ်အများကြီးစားထားတာပဲကို...ကိုကိုရော ဗိုက်မဆာဘူးလား...”
“ကိုယ်လား...ကိုယ်က မင်းကိုကြည့်နေရုံနဲ့ ပီတိဖြစ်ရလွန်းလို့ လုံးဝဗိုက်မဆာဘူးလေ...”
မုထျန်းဟန်က ပြုံးလျက်ဆို၏။
မော့တိ ရုတ်ချည်း ရှက်သွေးဖြာသွားခဲ့ရသည်။
မုထျန်းဟန်...သူဘာလို့ စကားလုံးချိုချိုလေးတွေကို ဒီအတိုင်း ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြောထွက်နေတာပါလိမ့်...တစ်ခုခုပြောင်းလဲသွားသလိုပဲ...
ငုံးကလေးသဖွယ် တဖြည်းဖြည်း ပြောင်းလဲသွားသည့် မော့တိကိုကြည့်ရင်း မုထျန်းဟန် သဘောတကျပြုံးရယ်နေမိသည်အား မရပ်တန့်နိုင်ခဲ့ချေ။ သူက မော့တိ၏ ဆံစများကို နူးညံ့စွာပွတ်သပ်ကာ ဆိုလိုက်၏။
“လိမ္မာတယ်...ခါးပတ်ပတ်ထားနော်...ကိုယ်တို့ အခုအိမ်ကိုသွားကြမယ်...”
“အွန်း...”
မော့တိ ခါးပတ်ပတ်လိုက်၏။
နေ့လည်နှစ်နာရီတွင် သူတို့နှစ်ဦးအတူ ဗီလာသို့ ရောက်သွားကြသည်။
ခြံဝန်းကျယ်တစ်ခုလုံးတွင် ဝါညိုနုရောင် စားပွဲရှည်များ ခင်းကျင်းထားကာ အမဲသား၊ ပင်လယ်စာများနှင့် ပြုလုပ်ထားသည့် အရသာရှိသော ကြယ်ငါးပွင့်အစားအစာများ၊ အချိုပွဲများနှင့် ရှန်ပိန်ကဲ့သို့ တွေး၍ရသမျှ သောက်ဖွယ်အစုံအလင်ကို မရှိမဖြစ်ရလေအောင် ပြည့်စုံစွာတည်ခင်းထား၏။
ရှန့်ယွီချောင်နှင့် အခြားလူများက ပျော်ရွှင်စွာစားသောက်နေကြသည်။ ထိုစဥ် မုထျန်းဟန်၏ကား ခြံထဲဝင်လာသဖြင့် လိုင်သယ်စစ်က သူတို့အား ဆော်သြလိုက်လေသည်။
သူတို့အုပ်စုက နောက်ကျမှလာရောက်သူများအား ဝေဖန်ရန်ပြင်လိုက်စဥ် ကားတံခါးဖွင့်၍ထွက်လာသော မော့တိကြောင့် ဆွံ့အသွားခဲ့ရလေသည်။
သုံးစက္ကန့်မျှအကြာ၌ ရှန့်ယွီချောင်က အံ့သြစွာအသံပြုလိုက်သည့်အခါ ကျန်လူများသည်လည်း သံယောင်လိုက်လာခဲ့သည်။
“ရှောင်တိ...မင်းဒီနေ့ အရမ်းကြည့်လို့ကောင်းနေတယ်...”
ချန်ကျောင်းက အော်ဟစ်လိုက်၏။ “ရှောင်တိ...မင်းက မယုံနိုင်လောက်အောင်ပဲ...”
“ကောင်လေး...မင်းကလုံးဝအံ့သြဖွယ်ပဲ...မင်းသားလေးလိုပဲ...”
အက်ဒမန်ကဆို၏။
“အိုင်းယား...မော့တိလေး...ငါ့မျက်လုံးတွေ မင်းကြောင့် ကန်းတော့မှာပဲ...”
လိုင်သယ်စစ်က ရှေ့သို့အမြန်တိုးလာကာ မော့တိအား ပွေ့ဖက်ရန်ပြင်လိုက်သည်။ သို့ရာတွင် မုထျန်းဟန်က သူ၏လက်များအား အဝေးသို့ ပုတ်ထုတ်လိုက်လေသည်။
“မင်းရဲ့ ဝက်လက်တွေကို နေရာတကျထားစမ်းပါ...”
လိုင်သယ်စစ် စိတ်ဆိုးပြီးချဥ်လာခဲ့သည်။
“ငါ့လက်က ဝက်လက်ဆို မင်းလက်ကရောဘာလဲ...ကြည့်ကောင်းတဲ့ ဝက်လက်တွေလား...”
“ဝိုး...မော့တိ...မင်းကိုကြည့်ရတာ အရမ်းစိတ်ကူးယဥ်ဆန်တာပဲ...”
အက်ဒမန်နှင့်အတူ လိုက်ပါလာသည့် ရိုဒယ်လ်က ပါပီကြီးတစ်ကောင်သဖွယ် ရှေ့သို့အမြန်တက်လာ၏။ သူ၏မျက်ဝန်းညိုများက မော့တိထံသို့ တန်းတန်းမတ်မတ် ကျရောက်နေခဲ့သည်။
“မင်းက နတ်သမီးပုံပြင်ထဲက မင်းသားလေးနဲ့တူတယ်...”
“ကျေးဇူးပါ...”
မော့တိက ရိုဒယ်လ်အားပြုံးပြလိုက်သည်။
“မင်းလည်း ကြည့်ကောင်းနေတယ်...”
ရိုဒယ်လ်၏ မျက်ဝန်းများက တောက်ပစွာလင်းလက်လာကာ အင်္ကျီအိတ်ကပ်ထဲသို့ အလောတကြီးနှိုက်လိုက်၏။ သို့သော် တစ်ကိုယ်လုံး နှံ့နှံ့စပ်စပ် ရှာဖွေပြီးသည့်အခါ မွေးနေ့လက်ဆောင်မှာ စားပွဲပေါ်တွင်ကျန်ခဲ့ကြောင်း သဘောပေါက်သွားလေသည်။ သူတစ်စုံတစ်ခုပြောရန်ပြင်နေစဥ် အက်ဒမန်က သူ့အား အဝေးသို့ဆွဲခေါ်သွားခဲ့၏။
အက်ဒမန် စိတ်ပင်ပန်းလာခဲ့သည်။
သူ၏ မြှာပွေသောသားဖြစ်သူက မော့တိ အထင်ကြီးလာစေရန် များစွာကြိုးပမ်းခဲ့သော်လည်း အဆုံးသတ်တွင်မူ အရူးတစ်ယောက်နှင့် တူနေခဲ့၏။
“ရှောင်တိ...အနာဂတ်မှာ မင်းက ငါတို့ခေါင်းဆောင်ရဲ့ အထက်မှာရှိတဲ့ ပြောရေးဆိုခွင့်ရှိသူ ဖြစ်လာလိမ့်မယ်...”
ဖန်ချန်းလောင်က အာမေဋိတ်မပြုပဲ မနေနိုင်ခဲ့ချေ။ သူက အနည်းငယ်သာ အရပ်ပိုရှည်သည့် လင်ကျွင်းဖုန်နံဘေးတွင် ရပ်နေခဲ့သည်။ ဘေးတိုက်ရပ်နေကြသဖြင့် သူတို့နှစ်ဦးက အရုပ်တစ်စုံနှင့် အတော်လေးတူနေလေသည်။
မော့တိ ရယ်မောလိုက်မိသည်။
သူတစ်ခါမှ မွေးနေ့ပွဲတွင် ဤကဲ့သို့ မပျော်ရွှင်ခဲ့ရဖူးချေ။
သူ၏ ယခင်မွေးနေ့များတွင် သူ့ကိုပိတ်လှောင်၍မထားပါက လျစ်လျူရှုခံရလေ့ရှိသည်။ မည်သူကမှ သူ့အား ဆုတောင်းစကားများ၊ လက်ဆောင်များ မပေးအပ်ကြချေ။ မော့မိသားစုဝင်များသာမက ဖိတ်ကြားခံဧည့်သည်များကပါ သူ၏မွေးဖွားလာခြင်းအား ကဲ့ရဲ့ပြစ်တင်တတ်ကြပြီး မေတ္တာတရားခေါင်းပါးစွာဖြင့် သူ့ကိုယ်သူ အရေးမပါသည့်တည်ရှိမှုသဖွယ် ခံစားရစေလေ့ရှိသည်။
ယခုမူ လူအများအပြားက သူ့အား ချီးကျူးနေကြကာ သူတို့၏ ရင်တွင်းမှလာသော ဆုမွန်ကောင်းများစွာကိုလည်း ပေးစွမ်းနေကြသည်။ မော့တိက ကျေးဇူးတင်စိတ်နှင့်အတူ ကောင်းချီးပေးခံရခြင်းအား နှလုံးသား၏ အနက်ရှိုင်းဆုံးနေရာမှ ခံစားလိုက်ရ၏။ ဘဝမှာ အမှန်တကယ်ပြောင်းလဲသွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ သူ့တွင် သူငယ်ချင်းများနှင့် သူ့အားဂရုစိုက်သောလူများ ပိုင်ဆိုင်နေပြီဖြစ်လေသည်။
မော့တိ ပြုံးရယ်နေခြင်းအား မရပ်တန့်နိုင်တော့ချေ။
ထိုစဥ် မုထျန်းဟန်က သူ့ပုခုံးအား ဖြည်းညှင်းစွာခပ်ဖွဖွထိလာသည်။
“ပျော်ရွှင်စရာမွေးနေ့ပါ...ကလေးလေး...”
ဘန်း...
မုထျန်းဟန်၏ ဆုတောင်းစကားဆုံးသည်နှင့် မီးရှူးမီးပန်းများက ဗီလာပေါ်ရှိ ကောင်းကင်တစ်ခွင်သို့ လွှတ်တင်ခံလိုက်ရသည်။ အဖြူနှင့်အပြာရောင် ရောယှက်နေသော မီးပွင့်ကလေးများက ညနေခင်းနေမင်း၏ ပွင့်ချပ်များကဲ့သို့ တိမ်တိုက်များပေါ်တွင် လှပစွာ ရောင်ပြန်ဟပ်နေလေသည်။
“မွေးနေ့မှာပျော်ရွှင်ပါစေ...”
“၁၈နှစ်ပြည့်မွေးနေ့မှာ ပျော်ရွှင်ပါစေ...ငါတို့ရဲ့ရှောင်တိလေး...”
“သူငယ်ချင်းလေး...အရွယ်ရောက်အခမ်းအနားအတွက် ဂုဏ်ပြုပါတယ်...”
“ဝါး...ရှောင်တိ...မင်းက ဆယ့်ရှစ်နှစ်ပြည့်သွားပြီ...ဒီအကိုကြီးတွေလိုပဲ အရွယ်ရောက်လာပြီကွ...”
“မွေးနေ့မှာပျော်ရွှင်ပါစေ...”
“…”
မော့တိက ခံစားချက်များရောပြွန်းလျက် သူ့အား ဂုဏ်ပြုပေးနေသည့် တစ်ဦးချင်းစီကို ငေးကြည့်နေရင်း မျက်ဝန်းများပူလာခဲ့ရ၏။ ထိုခံစားချက်မှာ သူယခင်က တစ်ခါမှမခံစားခဲ့ဖူးသည့် အရာဖြစ်လေသည်။
တဖန်ပြန်လည်ရှင်သန်ခွင့် ရခဲ့ခြင်းမှာ အလွန်ကံကောင်း၍ဖြစ်ကြောင်း သူနားလည်ထားခဲ့သည်။ ထို့အပြင် အရင်ဘဝနှင့်မတူညီခြင်းမှာ အခြားလူများ၏ စိတ်ပျက်ရွံရှာမှုများအောက်၌ နေထိုင်ရန်မလိုအပ်တော့ခြင်းဖြစ်၏။
ဤလက်ဆောင်မှာ အမှန်စင်စစ် ခမ်းနားလှပေသည်။
မီးပန်းများ ပြီးဆုံးသည်နှင့် အားလုံးက မော့တိအား လက်ဆောင်များပေးကြသည်။ မော့တိက စုစုပေါင်း လက်ဆောင်ဆယ့်ငါးခု ရရှိခဲ့ကာ သယ်ယူဖို့ပင် ခက်ခဲနေလေသည်။
သို့သော် မုထျန်းဟန်ထံမှ လက်ဆောင်မပါဝင်ချေ။
မော့တိက ဝတ်စုံနှင့်လက်ကြယ်သီးများကို လက်ဆောင်အဖြစ် မှတ်ယူလိုက်၏။ သူက ထိုအရာများကို နက်ရှိုင်းစွာတန်ဖိုးထားမိပြီး ပွဲပြီးဆုံးသည့်အခါ လုံခြုံသောနေရာ၌ သိမ်းဆည်းထားရန် ကြံစည်လိုက်၏။
မမျှော်လင့်ထားသည်မှာ သုံးလွှာမွေးနေ့ကိတ်မုန့်အားလှီး၍ ခွဲဝေပြီးသည်နှင့် မုထျန်းဟန်က မော့တိပါးပြင်ပေါ်တွင် ပေရေနေသော သကြားလွှာကိုဖယ်ရှားပေးကာ သူ့အတွက် လက်ဆောင်ပြင်ဆင်ထားပြီး မော့တိတစ်ဦးတည်းကသာ ထိုလက်ဆောင်အား မြင်ခွင့်ရှိသည်ဟုဆိုလျက် လူစုနှင့်ဝေးရာသို့ ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
မုထျန်းဟန်၏ တီးတိုးစကားကို ကြားသည့်အခါ လိုင်သယ်စစ် မျက်လုံးလှိမ့်လိုက်မိသည်။ သူက အထင်မကြီးဟန်ဖြင့် ကိတ်မုန့်ကြီးကြီးတစ်ပိုင်းကို ကောက်ဝါးလိုက်၏။
အံ့ပါရဲ့ကွာ...သားရဲအိုကြီးက သေချာပေါက်လုံးဝမကောင်းဘူးပဲ...
မော့တိက လက်ဆောင်ထပ်ရဦးမည်ဟု မထင်ထားခဲ့လေရာ အထူးလက်ဆောင်အား ပို၍ပင် မမျှော်လင့်ထားခဲ့ချေ။ သူ့မျက်နှာလေးက နီရဲလာခဲ့ပြီး တစ်ချိန်ထဲတွင် သိချင်လာခဲ့သည်။
သူက အားလုံးကိုခွင့်တောင်းကာ မုထျန်းဟန်နှင့်အတူ ဗီလာအတွင်းသို့ လိုက်ပါလာခဲ့၏။
Xxxxxx
Report content on this page
Sue Xing Nway
Chapter 94
ဝတ္စုံက ေခ်ာေမြ႕အိစက္သည့္ ပိုးသားႏွင့္ ခ်ဳပ္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္ကာ အထက္တန္းက်၍ ေခတ္ဆန္ေနေလသည္။ ၎က ဂ႐ုတစိုက္ပုံစံခ်ထားၿပီး ပညာသားပါပါ အႏုစိတ္ျခယ္မႈန္းထား၏။
ေမာ့တိ ဝတ္ဆင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဝတ္စုံမွာ သူႏွင့္ တစ္ထပ္တည္းက်သြားေလသည္။ သူ၏ ၿပီးျပည့္စုံေသာပုခုံးမ်ား၊ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ႏွင့္ ေသးသြယ္ေသာခါးကို ေဖာ္ၫႊန္းလွ်က္ရွိသည္။ ေဘာင္းဘီရွည္သည္လည္း သူ၏ ရွည္လ်ားေျဖာင့္စင္းသည့္ ေျခတံမ်ားကို ပိုမိုေက်ာ့ရွင္းေနေစ၏။ တလက္လက္ေတာက္ပသည့္ ဝတ္႐ုံအား လႊမ္းၿခဳံထားသကဲ့သို႔ရွိေနကာ အလုံးစုံၿခဳံငုံၾကည့္ပါက စိတ္ကူးယဥ္ဝတၳဳမ်ားထဲရွိ ေၾကာ့ေမာ့ေသာ မင္းသားတစ္ပါးသဖြယ္ လွပစြာညွို႔ယူဖမ္းစားလွ်က္ရွိေလသည္။
ႏြေးေထြးမႈအလႊာတစ္ခုက မုထ်န္းဟန္၏ ႏူးညံ့နက္ရွိုင္းလွေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားထဲ၌ ထင္ဟပ္လာခဲ့သည္။
အရမ္းခမ္းနားတယ္...မယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ...
ဦးေလးလ်န့္က သိသိသာသာပင္ ေက်နပ္လ်က္ရွိသည္။ သူက ေမာ့တိအား ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွၾကည့္ကာ အားရေပ်ာ္႐ႊင္စြာျဖင့္ သက္ျပင္းခ်လိဳက္၏။
အိုး...ၿပီးျပည့္စုံလိုက္တာ...
ေက်းဇူးပါ ဦးေလး...ဝတ္စုံက အရမ္းၾကည့္လို႔ေကာင္းတာပဲ...
ေမာ့တိက ဦးေလးလ်န့္အား ေတာက္ပစြာၿပဳံးျပၿပီး ဆိုလိုက္သည္။
အိုး...ဒါက ဝတ္စုံေၾကာင့္ပဲ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ...မင္းက အရမ္းၾကည့္ေကာင္းတဲ့ လူငယ္ကေလးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဝတ္စုံရဲ႕အႏုပညာကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးနိုင္ခဲ့တာပါ...ဒီမွာ ခဏေစာင့္ေနာ္...ဦးေလး ကင္မရာသြားယူဦးမယ္...ဦးေလးရဲ႕လက္ရာအေပၚ ဒီေလာက္ထိမေက်နပ္ခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ...
ထို႔ေနာက္ ဦးေလးလ်န့္က အသက္ေျခာက္ဆယ္အ႐ြယ္ လူအိုႀကီးဟူေသာျပယုဂ္ႏွင့္ မလိုက္ဖက္လွစြာ ေလွကားမ်ားေပၚသို႔ ခုန္ေပါက္လွ်က္ ေျပးတက္သြားခဲ့သည္။
ေမာ့တိက ၿပဳံးရယ္လွ်က္ မုထ်န္းဟန္ဘက္လွည့္လိုက္သည္။
ကိုကို...ဘယ္လိုထင္လဲ...
ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ပါပဲ...မင္းနဲ႕ယွဥ္သမွ် အရာအားလုံးဟာ ေမွးမွိန္သြားၾကမွာပဲ...
မုထ်န္းဟန္က ေမာ့တိထံေလွ်ာက္သြားကာ သူ၏လက္ေမာင္းမ်ားအတြင္း ညင္သာစြာဆြဲယူလွ်က္ တျမတ္တနိုးေပြ႕ဖက္ထား၏။
သူက ေမာ့တိ၏ဆံစမ်ားေပၚသို႔ အစြမ္းကုန္ခ်စ္ခင္မႈတို႔ျဖင့္ ႏူးညံ့စြာအနမ္းေႁခြလိုက္သည္။
ကိုယ့္ရဲ႕မင္းသားေလး...
ေမာ့တိ မ်က္ႏွာေလးရဲသြားခဲ့သည္။ မုထ်န္းဟန္က သူ႕ႏွလုံးသား၏ ခလုတ္ကိုဖိလိုက္သကဲ့သို႔ ထိန္းခ်ဳပ္မရစြာ ရင္ခုန္သံျမန္လာခဲ့၏။
ကိုကို
ဒါေပမယ့္...တစ္ခုထပ္ထည့္ဖို႔ က်န္ေသးတယ္...
မုထ်န္းဟန္က ေမာ့တိအား လႊတ္လိုက္ကာ အိတ္အတြင္းလက္ႏွိုက္၍ ေနဗီျပာေရာင္ဘူးကေလးကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။ ဘူးအတြင္းတြင္ အရည္အေသြးေကာင္းမြန္သည္ စိန္ျပာအား ပလက္တီနမ္ျဖင့္ဝန္းရံထားေသာ လက္ၾကယ္သီးတစ္စုံ ရွိေနေလသည္။
မုထ်န္းဟန္က လက္ၾကယ္သီးမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် တပ္ဆင္ေပးလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်စ္ျခင္းတို႔ထုံမႊမ္းေနသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ေမာ့တိအား ေငးၾကည့္လိုက္မိသည္။
ကိုယ့္ရဲ႕မင္းသားေလးက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခန့္ညားလိုက္သလဲ..."
ေမာ့တိ၏ႏွလုံးသားက ငွက္ေမႊးကေလးျဖင့္ ကလိထိုးခံရသကဲ့သို႔ ခံစားေနရ၏။ မုထ်န္းဟန္၏ ေမွာ္ဆန္ေသာအသံက သူ႕နား႐ြက္မ်ားႏွင့္ အေရျပားတစ္ေလွ်ာက္ ျဖတ္သန္းသြားကာ ႏွလုံးသားေအာက္ေျခအထိ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး မလႈပ္ရွားနိုင္ေတာ့သည္အထိ ထုံထိုင္းသြားေစခဲ့သည္။
ေမာ့တိ၏ပါးျပင္က ပိုမိုနီရဲလာကာ သူ၏ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံးတြင္လည္း ႏြေးေထြးေသာ ပ်ားရည္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လ်က္ ရွိေလသည္။
အိုင္းယား...ဒီလူအိုႀကီးကေတာ့ေလ...မသုံးတာၾကာေတာ့ ကင္မရာကို မနည္းရွာလိုက္ရတယ္...
႐ုတ္တရက္ ဦးေလးလ်န့္က ေလွကားမွဆင္းလာေလသည္။
ေမာ့တိက အျမန္ေနာက္ဆုတ္လိုက္သည္။ သူက အသက္ျပင္းျပင္းရႉကာ သူ႕ကိုယ္သူ စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ တြန္းအားေပးလိုက္၏။
လာလာ...ဓာတ္ပုံရိုက္ၾကမယ္...
ဦးေလးလ်န့္က သူ႕တို႔ထံ အားရဝမ္းသာစြာ ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့သည္။
သူက ေမာ့တိအား ေသခ်ာၾကည့္ေသာအခါ ႐ုတ္တရက္ေပၚလာသည့္ သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေမးလိုက္မိသည္။
အိုင္း...လူငယ္ေလး...ဘာလို႔မ်က္ႏွာက နီရဲေနရတာလဲ...ဝတ္စုံက ပူလို႔လား...မဟုတ္ေသးပါဘူး...ဒီေန႕အပူခ်ိန္က ၂၀ ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္ပဲ ရွိတာပါ...
.........
ဦးေလးလ်န့္၏ စကားမ်ားေၾကာင့္ ေမာ့တိမ်က္ႏွာေလး ပို၍ပင္ နီရဲလာခဲ့၏။
ဦးေလးလ်န့္...ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေလးကို မစပါနဲ႕ဗ်ာ...သူက လြယ္လြယ္ရွက္တတ္လို႔ပါ...
မုထ်န္းဟန္က ဆိုသည္။
အိုင္းယား...ဟုတ္ပါၿပီ...ဟုတ္ပါၿပီ...ငါသူ႕ကို မစေတာ့ပါဘူး...ဓာတ္ပုံရိုက္ရေအာင္...
ဦးေလးလ်န့္က တခစ္ခစ္ရယ္ကာ သူဘာကိုမွ သတိမျပဳမိဟန္ျဖင့္ လက္ေဝ့ယမ္းလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေနထိုင္လာသည္မွာ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ လူႀကီးတစ္ဦးအေနႏွင့္ မ်က္စိေရွ႕ရွိအရာမ်ားကို မသိစရာအေၾကာင္းမရွိပါေခ်။ .
သူ၏ႏုပ်ိဳမႈအား ထိန္းသိမ္းထားနိုင္သည့္ အေၾကာင္းရင္းႏွစ္ခုအနက္ တစ္ခုမွာ လူငယ္မ်ား၏ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မႈအေပၚ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းျဖစ္ၿပီး က်န္တစ္ခုမွာမူ အျခားလူမ်ား၏ ကိစၥရပ္မ်ားအား ဝင္ေရာက္၍ မစြက္ဖက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
လူႏွစ္ဦး၏ ခ်စ္ခင္စုံမက္မႈတြင္ အျခားလူမ်ားပါဝင္ရန္ မလိုအပ္ပဲ ကာယကံရွင္ႏွစ္ဦးႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ေလသည္။
ထို႔အျပင္ အဆိုပါကေလးႏွစ္ဦးက အမွန္စင္စစ္ လိုက္ဖက္လွသည္ဟု သူေတြးမိ၏။ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေပ်ာ္႐ႊင္ေနသေ႐ြ႕ မည္သည့္အရာမွ အေရးမပါေခ်။
ေမာ့တိ၏ဓာတ္ပုံအား ရိုက္ကူးၿပီးသည့္အခါ သူတို႔ႏွစ္ဦးက ဦးေလးလ်န့္အားႏႈတ္ဆက္၍ အတူတကြျပန္ခဲ့ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ မုထ်န္းဟန္က ေမာ့တိ၏ဆံပင္အား ျပဳျပင္ရန္ သီးသန့္စတူဒီယိုတစ္ခုသို႔ ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။
ေမာ့တိက သူ႕အစာအိမ္ထဲတြင္ castella တစ္ဘူးလုံးရွိေနသျဖင့္ အေတာ္ေလးအဆင္ေျပေနခဲ့၏။
ေမာ့တိ၏ဆံပင္အား ျပဳျပင္ၿပီးသည့္အခါ စတူဒီယိုတစ္ခုလုံးက သူႏွင့္အတူ ဓာတ္ပုံရိုက္လိုၾကေလသည္။ ေမာ့တိအနားတြင္ လူမ်ားဝန္းရံေနၾကသည္ကို ၾကည့္ရင္း မုထ်န္းဟန္၏ မ်က္ဝန္းမ်ားက ႏူးညံ့လာခဲ့ကာ ၿပဳံးေယာင္သမ္းလာခဲ့သည္။
ဒီမင္းသားေလးက ငါ့အပိုင္ပဲ...
ေနာက္ဆုံး၌ ေမာ့တိ ကားထဲဝင္၍ မုထ်န္းဟန္ႏွင့္အတူ အိမ္ျပန္နိုင္သည့္အခါ ေန႕လည္တစ္နာရီပင္ခြဲေနၿပီျဖစ္၏။
ဗိုက္ဆာေနၿပီလား...
မုထ်န္းဟန္က ေမာ့တိအား ေရတစ္ပုလင္းကမ္းေပးလိုက္သည္။
ျပန္ေရာက္ရင္ ေန႕လည္စာစားၾကမယ္ေနာ္...
ကြၽန္ေတာ္က အဆင္ေျပပါတယ္...ကိတ္အမ်ားႀကီးစားထားတာပဲကို...ကိုကိုေရာ ဗိုက္မဆာဘူးလား...
ကိုယ္လား...ကိုယ္က မင္းကိုၾကည့္ေန႐ုံနဲ႕ ပီတိျဖစ္ရလြန္းလို႔ လုံးဝဗိုက္မဆာဘူးေလ...
မုထ်န္းဟန္က ၿပဳံးလ်က္ဆို၏။
ေမာ့တိ ႐ုတ္ခ်ည္း ရွက္ေသြးျဖာသြားခဲ့ရသည္။
မုထ်န္းဟန္...သူဘာလို႔ စကားလုံးခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြကို ဒီအတိုင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာထြက္ေနတာပါလိမ့္...တစ္ခုခုေျပာင္းလဲသြားသလိုပဲ...
ငုံးကေလးသဖြယ္ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲသြားသည့္ ေမာ့တိကိုၾကည့္ရင္း မုထ်န္းဟန္ သေဘာတက်ၿပဳံးရယ္ေနမိသည္အား မရပ္တန့္နိုင္ခဲ့ေခ်။ သူက ေမာ့တိ၏ ဆံစမ်ားကို ႏူးညံ့စြာပြတ္သပ္ကာ ဆိုလိုက္၏။
လိမၼာတယ္...ခါးပတ္ပတ္ထားေနာ္...ကိုယ္တို႔ အခုအိမ္ကိုသြားၾကမယ္...
အြန္း...
ေမာ့တိ ခါးပတ္ပတ္လိုက္၏။
ေန႕လည္ႏွစ္နာရီတြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးအတူ ဗီလာသို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။
ၿခံဝန္းက်ယ္တစ္ခုလုံးတြင္ ဝါညိုႏုေရာင္ စားပြဲရွည္မ်ား ခင္းက်င္းထားကာ အမဲသား၊ ပင္လယ္စာမ်ားႏွင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ အရသာရွိေသာ ၾကယ္ငါးပြင့္အစားအစာမ်ား၊ အခ်ိဳပြဲမ်ားႏွင့္ ရွန္ပိန္ကဲ့သို႔ ေတြး၍ရသမွ် ေသာက္ဖြယ္အစုံအလင္ကို မရွိမျဖစ္ရေလေအာင္ ျပည့္စုံစြာတည္ခင္းထား၏။
ရွန့္ယြီေခ်ာင္ႏွင့္ အျခားလူမ်ားက ေပ်ာ္႐ႊင္စြာစားေသာက္ေနၾကသည္။ ထိုစဥ္ မုထ်န္းဟန္၏ကား ၿခံထဲဝင္လာသျဖင့္ လိုင္သယ္စစ္က သူတို႔အား ေဆာ္ၾသလိုက္ေလသည္။
သူတို႔အုပ္စုက ေနာက္က်မွလာေရာက္သူမ်ားအား ေဝဖန္ရန္ျပင္လိုက္စဥ္ ကားတံခါးဖြင့္၍ထြက္လာေသာ ေမာ့တိေၾကာင့္ ဆြံ႕အသြားခဲ့ရေလသည္။
သုံးစကၠန့္မွ်အၾကာ၌ ရွန့္ယြီေခ်ာင္က အံ့ၾသစြာအသံျပဳလိုက္သည့္အခါ က်န္လူမ်ားသည္လည္း သံေယာင္လိုက္လာခဲ့သည္။
ေရွာင္တိ...မင္းဒီေန႕ အရမ္းၾကည့္လို႔ေကာင္းေနတယ္...
ခ်န္ေက်ာင္းက ေအာ္ဟစ္လိုက္၏။ ေရွာင္တိ...မင္းက မယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ...
ေကာင္ေလး...မင္းကလုံးဝအံ့ၾသဖြယ္ပဲ...မင္းသားေလးလိုပဲ...
အက္ဒမန္ကဆို၏။
အိုင္းယား...ေမာ့တိေလး...ငါ့မ်က္လုံးေတြ မင္းေၾကာင့္ ကန္းေတာ့မွာပဲ...
လိုင္သယ္စစ္က ေရွ႕သို႔အျမန္တိုးလာကာ ေမာ့တိအား ေပြ႕ဖက္ရန္ျပင္လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ မုထ်န္းဟန္က သူ၏လက္မ်ားအား အေဝးသို႔ ပုတ္ထုတ္လိုက္ေလသည္။
မင္းရဲ႕ ဝက္လက္ေတြကို ေနရာတက်ထားစမ္းပါ...
လိုင္သယ္စစ္ စိတ္ဆိုးၿပီးခ်ဥ္လာခဲ့သည္။
ငါ့လက္က ဝက္လက္ဆို မင္းလက္ကေရာဘာလဲ...ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ ဝက္လက္ေတြလား...
ဝိုး...ေမာ့တိ...မင္းကိုၾကည့္ရတာ အရမ္းစိတ္ကူးယဥ္ဆန္တာပဲ...
အက္ဒမန္ႏွင့္အတူ လိုက္ပါလာသည့္ ရိုဒယ္လ္က ပါပီႀကီးတစ္ေကာင္သဖြယ္ ေရွ႕သို႔အျမန္တက္လာ၏။ သူ၏မ်က္ဝန္းညိုမ်ားက ေမာ့တိထံသို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ က်ေရာက္ေနခဲ့သည္။
မင္းက နတ္သမီးပုံျပင္ထဲက မင္းသားေလးနဲ႕တူတယ္...
ေက်းဇူးပါ...
ေမာ့တိက ရိုဒယ္လ္အားၿပဳံးျပလိုက္သည္။
မင္းလည္း ၾကည့္ေကာင္းေနတယ္...
ရိုဒယ္လ္၏ မ်က္ဝန္းမ်ားက ေတာက္ပစြာလင္းလက္လာကာ အကၤ်ီအိတ္ကပ္ထဲသို႔ အေလာတႀကီးႏွိုက္လိုက္၏။ သို႔ေသာ္ တစ္ကိုယ္လုံး ႏွံ႕ႏွံ႕စပ္စပ္ ရွာေဖြၿပီးသည့္အခါ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္မွာ စားပြဲေပၚတြင္က်န္ခဲ့ေၾကာင္း သေဘာေပါက္သြားေလသည္။ သူတစ္စုံတစ္ခုေျပာရန္ျပင္ေနစဥ္ အက္ဒမန္က သူ႕အား အေဝးသို႔ဆြဲေခၚသြားခဲ့၏။
အက္ဒမန္ စိတ္ပင္ပန္းလာခဲ့သည္။
သူ၏ ျမႇာေပြေသာသားျဖစ္သူက ေမာ့တိ အထင္ႀကီးလာေစရန္ မ်ားစြာႀကိဳးပမ္းခဲ့ေသာ္လည္း အဆုံးသတ္တြင္မူ အ႐ူးတစ္ေယာက္ႏွင့္ တူေနခဲ့၏။
ေရွာင္တိ...အနာဂတ္မွာ မင္းက ငါတို႔ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ အထက္မွာရွိတဲ့ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္...
ဖန္ခ်န္းေလာင္က အာေမဋိတ္မျပဳပဲ မေနနိုင္ခဲ့ေခ်။ သူက အနည္းငယ္သာ အရပ္ပိုရွည္သည့္ လင္ကြၽင္းဖုန္နံေဘးတြင္ ရပ္ေနခဲ့သည္။ ေဘးတိုက္ရပ္ေနၾကသျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးက အ႐ုပ္တစ္စုံႏွင့္ အေတာ္ေလးတူေနေလသည္။
ေမာ့တိ ရယ္ေမာလိုက္မိသည္။
သူတစ္ခါမွ ေမြးေန႕ပြဲတြင္ ဤကဲ့သို႔ မေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ရဖူးေခ်။
သူ၏ ယခင္ေမြးေန႕မ်ားတြင္ သူ႕ကိုပိတ္ေလွာင္၍မထားပါက လ်စ္လ်ဴရႈခံရေလ့ရွိသည္။ မည္သူကမွ သူ႕အား ဆုေတာင္းစကားမ်ား၊ လက္ေဆာင္မ်ား မေပးအပ္ၾကေခ်။ ေမာ့မိသားစုဝင္မ်ားသာမက ဖိတ္ၾကားခံဧည့္သည္မ်ားကပါ သူ၏ေမြးဖြားလာျခင္းအား ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္တတ္ၾကၿပီး ေမတၱာတရားေခါင္းပါးစြာျဖင့္ သူ႕ကိုယ္သူ အေရးမပါသည့္တည္ရွိမႈသဖြယ္ ခံစားရေစေလ့ရွိသည္။
ယခုမူ လူအမ်ားအျပားက သူ႕အား ခ်ီးက်ဴးေနၾကကာ သူတို႔၏ ရင္တြင္းမွလာေသာ ဆုမြန္ေကာင္းမ်ားစြာကိုလည္း ေပးစြမ္းေနၾကသည္။ ေမာ့တိက ေက်းဇူးတင္စိတ္ႏွင့္အတူ ေကာင္းခ်ီးေပးခံရျခင္းအား ႏွလုံးသား၏ အနက္ရွိုင္းဆုံးေနရာမွ ခံစားလိုက္ရ၏။ ဘဝမွာ အမွန္တကယ္ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူ႕တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ သူ႕အားဂ႐ုစိုက္ေသာလူမ်ား ပိုင္ဆိုင္ေနၿပီျဖစ္ေလသည္။
ေမာ့တိ ၿပဳံးရယ္ေနျခင္းအား မရပ္တန့္နိုင္ေတာ့ေခ်။
ထိုစဥ္ မုထ်န္းဟန္က သူ႕ပုခုံးအား ျဖည္းညွင္းစြာခပ္ဖြဖြထိလာသည္။
ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေမြးေန႕ပါ...ကေလးေလး...
ဘန္း...
မုထ်န္းဟန္၏ ဆုေတာင္းစကားဆုံးသည္ႏွင့္ မီးရႉးမီးပန္းမ်ားက ဗီလာေပၚရွိ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္သို႔ လႊတ္တင္ခံလိုက္ရသည္။ အျဖဴႏွင့္အျပာေရာင္ ေရာယွက္ေနေသာ မီးပြင့္ကေလးမ်ားက ညေနခင္းေနမင္း၏ ပြင့္ခ်ပ္မ်ားကဲ့သို႔ တိမ္တိုက္မ်ားေပၚတြင္ လွပစြာ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနေလသည္။
ေမြးေန႕မွာေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ...
၁၈ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႕မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ...ငါတို႔ရဲ႕ေရွာင္တိေလး...
သူငယ္ခ်င္းေလး...အ႐ြယ္ေရာက္အခမ္းအနားအတြက္ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္...
ဝါး...ေရွာင္တိ...မင္းက ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ျပည့္သြားၿပီ...ဒီအကိုႀကီးေတြလိုပဲ အ႐ြယ္ေရာက္လာၿပီကြ...
ေမြးေန႕မွာေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ...
ေမာ့တိက ခံစားခ်က္မ်ားေရာႁပြန္းလ်က္ သူ႕အား ဂုဏ္ျပဳေပးေနသည့္ တစ္ဦးခ်င္းစီကို ေငးၾကည့္ေနရင္း မ်က္ဝန္းမ်ားပူလာခဲ့ရ၏။ ထိုခံစားခ်က္မွာ သူယခင္က တစ္ခါမွမခံစားခဲ့ဖူးသည့္ အရာျဖစ္ေလသည္။
တဖန္ျပန္လည္ရွင္သန္ခြင့္ ရခဲ့ျခင္းမွာ အလြန္ကံေကာင္း၍ျဖစ္ေၾကာင္း သူနားလည္ထားခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ အရင္ဘဝႏွင့္မတူညီျခင္းမွာ အျခားလူမ်ား၏ စိတ္ပ်က္႐ြံရွာမႈမ်ားေအာက္၌ ေနထိုင္ရန္မလိုအပ္ေတာ့ျခင္းျဖစ္၏။
ဤလက္ေဆာင္မွာ အမွန္စင္စစ္ ခမ္းနားလွေပသည္။
မီးပန္းမ်ား ၿပီးဆုံးသည္ႏွင့္ အားလုံးက ေမာ့တိအား လက္ေဆာင္မ်ားေပးၾကသည္။ ေမာ့တိက စုစုေပါင္း လက္ေဆာင္ဆယ့္ငါးခု ရရွိခဲ့ကာ သယ္ယူဖို႔ပင္ ခက္ခဲေနေလသည္။
သို႔ေသာ္ မုထ်န္းဟန္ထံမွ လက္ေဆာင္မပါဝင္ေခ်။
ေမာ့တိက ဝတ္စုံႏွင့္လက္ၾကယ္သီးမ်ားကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ မွတ္ယူလိုက္၏။ သူက ထိုအရာမ်ားကို နက္ရွိုင္းစြာတန္ဖိုးထားမိၿပီး ပြဲၿပီးဆုံးသည့္အခါ လုံၿခဳံေသာေနရာ၌ သိမ္းဆည္းထားရန္ ႀကံစည္လိုက္၏။
မေမွ်ာ္လင့္ထားသည္မွာ သုံးလႊာေမြးေန႕ကိတ္မုန့္အားလွီး၍ ခြဲေဝၿပီးသည္ႏွင့္ မုထ်န္းဟန္က ေမာ့တိပါးျပင္ေပၚတြင္ ေပေရေနေသာ သၾကားလႊာကိုဖယ္ရွားေပးကာ သူ႕အတြက္ လက္ေဆာင္ျပင္ဆင္ထားၿပီး ေမာ့တိတစ္ဦးတည္းကသာ ထိုလက္ေဆာင္အား ျမင္ခြင့္ရွိသည္ဟုဆိုလ်က္ လူစုႏွင့္ေဝးရာသို႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
မုထ်န္းဟန္၏ တီးတိုးစကားကို ၾကားသည့္အခါ လိုင္သယ္စစ္ မ်က္လုံးလွိမ့္လိုက္မိသည္။ သူက အထင္မႀကီးဟန္ျဖင့္ ကိတ္မုန့္ႀကီးႀကီးတစ္ပိုင္းကို ေကာက္ဝါးလိုက္၏။
အံ့ပါရဲ႕ကြာ...သားရဲအိုႀကီးက ေသခ်ာေပါက္လုံးဝမေကာင္းဘူးပဲ...
ေမာ့တိက လက္ေဆာင္ထပ္ရဦးမည္ဟု မထင္ထားခဲ့ေလရာ အထူးလက္ေဆာင္အား ပို၍ပင္ မေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ေခ်။ သူ႕မ်က္ႏွာေလးက နီရဲလာခဲ့ၿပီး တစ္ခ်ိန္ထဲတြင္ သိခ်င္လာခဲ့သည္။
သူက အားလုံးကိုခြင့္ေတာင္းကာ မုထ်န္းဟန္ႏွင့္အတူ ဗီလာအတြင္းသို႔ လိုက္ပါလာခဲ့၏။
Xxxxxx
Report content on this page